ตอนที่ 245 ตกใจสุดขีด
ผู้หญิงอ้วนถูกปาลีทำให้โกรธอีกครั้งแล้ว แต่ว่า กลับไม่ กล้าทำอะไร และก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เธอมองตาขวาง ไปที่ปาลี ซ้ายทีขวาที จากนั้นก็ดึงเด็กสองคนพร้อมกับเดิน ออกจากร้านอาหารไปด้วยความโกรธ เพื่อนคนนั้นของเธอก็ รีบพาลูกของตัวเองตามออกไปด้วยทันที
ทันใดนั้น ที่ร้านอาหารก็เงียบสงัดทั้งหมด
และจักรกฤษกับวิสาข์ที่มองดูวิธีที่ปาลีจัดการกับคนอยู่นั้น ก็อึ้งและตกตะลึงตาค้าง
ทันใดนั้น วิสาข์ก็ปลาบปลื้มใจมากและพูดกับจักรกฤษว่า : จักรกฤษ เพื่อนผู้หญิงของแกคนนี้นี่ดีนะ ดีกว่าผู้หญิงที่แก เคยคบมาทั้งหมด เหมาะกับรสนิยมแม่ บอกได้คำเดียว แม่ ชอบเธอ แกไปจีบมาให้เป็นลูกสะใภ้แม่สิ ! ”
“แม่เสียงเบาหน่อย อย่าพูดไร้สาระน่า ”
จักรกฤษมองไปที่ปาลีที่กำลังเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้า ตึงเครียด
แต่ลึกๆในใจ กลับสั่นไหวเพราะคำว่า “ ลูกสะใภ้ ” ของ วิสาข์ เขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน คนที่ไม่เคยอยู่ในกฎ ระเบียบอย่างเขา ในตอนนี้ ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกกับ สามคำนั้นได้ว่าทำไมมันถึงวิเศษมาก
แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่นัฐพงษ์ เขาเข้าใจระยะห่าง ของเขากับปาลีเป็นอย่างดี
นั่นคือระยะที่ไม่สามารถไปไกลเกินกว่านี้ได้ !
เพราะว่า ระหว่างกลางนั้นคือดนุพล คนที่เป็นพี่น้องของ เขา
และถึงแม้ว่าตอนนี้ดนุพลจะแต่งงานกับโสรจแล้วนั้น แต่ ว่า หลายปีมานี้ดนุพลคิดถึงแต่ปาลี ความรู้สึกที่ดนุพลมีให้ ปาลีนั้นชัดเจนกว่าใคร ดังนั้น เขาเข้าใจดีกว่าใคร ว่าระหว่าง เขากับปาลีนั้น เป็นไม่ไม่ได้
วิสาข์เห็นว่าสีหน้าของลูกชายนั้นดูต่างไปจากเดิมอย่าง สิ้นเชิง ทันใดนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เธอจะถามจักรก ฤษเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับปาลี ในเวลานี้ เสียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
วิสาข์รีบรับโทรศัพท์ พูดด้วยความดีใจได้สองประโยคก็ วางสายแล้ว
ในเวลานี้ ปาลีก็เดินกลับมาถึงเก้าอี้ที่เธอเพิ่งนั่งเมื่อกี้พอดี ทันทีที่นั่งลง วิสาข์ก็ยิ้มและพูดกับเธอว่า : “ เมื่อกี้ลูกสาวฉัน โทรมา อีกสักพักจะมาทานข้าวกับเราแล้ว ลูกสาวฉันอายุ พอๆกับเธอ รอเดี๋ยวก็มาแล้ว พวกเธอคุยกันดีๆ จะต้องกลาย เป็นเพื่อนกันอย่างแน่นอน
ปาลีได้ยินดังนั้น สีหน้าก็แข็งทื่อ ในตอนนี้ ปาลีก็ยังคิดว่าลูกสาวที่วิสาข์ว่านั้นคือโสรจ
คิดๆดูแล้วๆ ปาลีพยักหน้ารับด้วยความใจเย็น และไม่คิดที่ จะลุกออกไป
อีกทั้งการเจอกับโสรจไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ต้องเจออยู่ดี จะ วันอื่นหรือวันไหน วันนี้ก็ไม่เห็นเป็นไร
ตั้งแต่วันนั้นที่จากไป เธอเฝ้ารอสำหรับวันนี้ ในที่สุดก็มา ถึง เธอจะไม่แอบซอนมันแน่นอน
แต่ว่า การที่ต้องเจอกับโสรจต่อหน้าวิสาข์นั้น ปาลีไม่อาจ ทนได้นิดหน่อย ไม่รู้ทำไม สำหรับผู้หญิงที่สวยสง่านี้ เธอมี ความรู้สึกพูดไม่ออกบางอย่าง
แต่ เมื่อลูกสาวของวิสาข์ปรากฏตัวพร้อมด้วยเครื่อง ประดับอัญมณีต่อหน้าเธอ ในตอนนั้น ปาลีเธออึ้ง นิ่งเป็นไก่ ตาแตก
เพราะว่า คนที่ปรากฏนั้นไม่ใช่โสรจ แต่กลายเป็นขวัญ
จากข้อมูลที่ธัญญาให้ปาลีนั้น หลักๆจะเป็นสถานการณ์ เรื่องราวปัจจุบันของดนุพล รฐา นัฐพงษ์ และพ่อของเธอ คนอื่นเธอไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน รวมถึงขวัญ afh;p
ดังนั้น เมื่อขวัญชีวีปรากฏตัวขึ้นในฐานะลูกสาวของวิสาข์นั้น ปาลีไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
เธอหันหน้าไปหาจักรกฤษด้วยสีหน้าที่ไม่กล้าเชื่อ และ หวังว่าเขาจะอธิบายให้เธอฟัง
แต่จักรกฤษไม่รู้เลยว่าขวัญชีวีเป็นน้องสาวของเธอ และ ไม่เข้าใจว่าทำไมปาลีถึงตะลึงและตกใจ แต่เพียงยักไหล่ พร้อมกับพูดว่า : “ เธอเป็นลูกสาวของแม่กับสามีเก่า เลี้ยงดู อยู่ในชนบทตั้งแต่เด็กจนโต เพราะเหตุผลของพ่อที่ไม่กล้า ที่จะรู้มาโดยตลอด เดือนที่แล้วพ่อเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทาง รถยนต์ แม่เลยพาเธอกลับมา ”
ในน้ำเสียงที่เขาพูดนั้น ดูออกเลยว่าไม่มีความสุข จัก รกฤษไม่ชอบที่จู่ๆก็มีพี่สาวคนละพ่อ “ พี่สาวคนที่สอง (โสรจคือพี่สาวคนโต) พอได้ฟังคำอธิบายแบบรวบรัด ของจักรกฤษแล้ว ปาลีกลับยิ่งสับสนไปใหญ่
ขวัญชีวีเป็นน้องสาวของเธอแท้ๆ เป็นลูกสาวของจาริณีไง
ปีนั้นตอนที่ขวัญชีวีเกิด ปาลีอายุได้สามขวบ และเริ่มที่จะ จดจำเรื่องราวได้ ปาลีจำได้อย่างชัดเจนว่าตอนนั้นที่จาริณี คลอดขวัญชีวี เจ็บปวดอยู่สองวันสองคืน แม่เกือบจะไม่อยู่ แล้ว
ทำไมวันนี้ ขวัญชีวีถึงกลายเป็นลูกสาวของวิสาข์ได้ยัง ไง ?
ปาลีมั่นใจได้ว่า เรื่องนี้มันจะต้องมีปัญหา เพียงแต่ปัญหานี้ที่มันเกิดอยู่ตรงไหน เธอกลับไม่สามารถคิดออกได้ใน ตอนนี้
ในทํานองเดียวกัน เมื่อปาลีเห็นขวัญชีวีนั้น ขวัญชีวีก็เห็น ปาลีด้วยเหมือนกัน
จินตนาการได้เลยว่า ขวัญชีวีก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าปาลี เลย แม้กระทั่งสีหน้าก็ซีดราวกับกระดาษ
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเธอเอง ในตอนนี้ฐานะพี่สาวคนที่ สองของตระกูลกาฬดิษย์นั้นได้มาอย่างไร นั่นก็เป็นเพราะ เธอกับแม่ของเธอ จาริณี ร่วมมือกันเพื่อปกปิดการมีอยู่ของ ปาลี จากนั้นก็ขึ้นมาแทนที่ และครอบครองในสิ่งที่มันควรจะ เป็นของปาลีทั้งหมด
ถึงแม้ว่าในตอนนี้ปาลีจะยังไม่รู้ แต่ว่า สองขาของขวัญชีวี นั้นก็อ่อนแรง จนเกือบจะล้มลงไป
