พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าอย่างกวนบาทา และพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า “ใช่ครับ กุ้งร้านเราคิดตัวละชุดครับ”
ดูจากบุคลิกแล้วเหมือนเป็นคนเรียบร้อย แต่คำพูดนั้นช่างกวนบาทาเหลือเกิน!
สำหรับสถานะครอบครัวของซินยุ่นแล้ว เงินสองหมื่นกว่าหยวนนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย เธอมีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว แต่ปัญหาคือทำไมเธอต้องยอมให้เขาโกงดื้อๆ แบบนี้ด้วย!
เธอเพิ่งดูออก
ร้านนี้โกงเฉพาะคนมีเงินที่มาจากต่างถิ่นเท่านั้น
เนื่องจากคนต่างถิ่นไม่มีที่พึ่งในเมืองนี้ อีกอย่างไม่มีใครอยากเจอกับปัญหาในต่างถิ่นอยู่แล้ว คนส่วนมากมักจะเลือกยอมแพ้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา
แต่ซินยุ่นไม่ยอม!
เธอเป็นคนหัวดื้อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้วเธอจะยอมถูกโกงแบบนี้ได้อย่างไร?
ซินยุ่นจึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “ร้านคุณละเมิดมาตรฐานราคาสินค้าโกงราคาลูกค้า! เดี๋ยวฉันจะติดต่อคณะกรรมการกำหนดราคา ดูว่าราคาของร้านคุณมันถูกกฎไหม?!”
เธอคิดว่าถ้าใช้คณะกรรมการกำหนดราคามาขู่ อีกฝ่ายน่าจะกลัว
แต่ที่ไม่คาดคิดคือ……
พนักงานเสิร์ฟพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้เลยครับ เชิญตามสบายครับ แล้วคุณมีเบอร์คณะกรรมการกำหนดราคาไหม? ถ้าไม่มีทางร้านเราช่วยคุณโทรได้นะครับ”
เชื่อเลย!
ร้านโกงลูกค้าแบบนี้ ไม่กลัวแม้แต่คณะกรรมการกำหนดราคาเลยหรือ?
ซินยุ่นโกรธมาก ในโลกนี้ยังมีคนหลงระเริงแบบนี้อยู่หรือ?
เธอถามเขาว่า “ทำไม หรือว่าคุณคิดว่าราคาของพวกคุณมันสมเหตุสมผลเหรอ? พวกคุณไม่กลัวคนของคณะกรรมการกำหนดราคามาตรวจสอบจริงเหรอ?”
พนักงานเสิร์ฟหัวเราะออกมา “มาตรวจสอบแล้วทำไมครับ? ราคาของเราอาจดูไม่สมเหตุสมผลบ้าง แต่คุณก็สั่งอาหารของเราและกินไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าเจ้าหน้าที่มา ยังไงเขาก็ไกล่เกลี่ยให้คุณจ่ายครึ่งหนึ่ง คุณต้องจ่ายหมื่นกว่าหยวนก่อนถึงจะออกไปได้นะครับ”
“ฉะนั้น คุณผู้หญิงครับ แทนที่จะรบกวนเจ้าหน้าที่คณะกรรมการกำหนดราคา เราถอยคนละก้าวไม่ดีกว่าเหรอครับ ผมไม่ขอให้คุณจ่ายเต็มราคาหรอกครับ คนละครึ่ง คุณจ่ายหมื่นเดียว ว่าไงครับ?”
เป็นคำพูดที่ทำให้ซินยุ่นโกรธจนแทบเป็นบ้า!
“คุณพูดอะไรของคุณ? คุณไม่กลัวกฎหมายจริงเหรอ?”
“เฮ้อ……คุณผู้หญิงครับ ทำไมไม่ยอมฟังคำแนะนำบ้างล่ะ? หรือไม่ คุณก็โทรเลยครับ ผมจะรอคุณ สุดท้ายมันก็ตามที่ผมบอกคุณอยู่ดี เพราะมันไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้วด้วย”
ซินยุ่นแทบจะหมดหวังไป
จริงเหมือนกันที่เขาหยั่งรากในพื้นที่หนานเฉิงแห่งนี้ ดังนั้นเรื่องช่องโหว่ของกฎหมายพวกเขาต้องรู้ดีอยู่แล้ว ต่อให้เธอโทรเรียกเจ้าหน้าที่คณะกรรมการกำหนดราคามาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี มากสุดก็แค่ลดราคาให้เธอครึ่งเดียวเท่านั้น
แทนที่จะเสียเวลาต่อไป เธอยอมจ่ายให้เขาหมื่นเดียวก็สิ้นเรื่อง
ซึ่งเรื่องมันก็เกิดขึ้นอย่างที่เห็นแล้ว แต่ความยุติธรรมมันอยู่ไหนกัน! ซินยุ่นไม่สามารถยอมได้จริงๆ
แต่เมื่อนึกถึงซินจื่อหมินกับเจียงชื่อที่ยังไม่ได้กลับมา ซินยุ่นไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นตายร้ายดี ในใจเธอก็ยิ่งหวาดหวั่นขึ้นเรื่อย ๆ
“เงินนี้ ฉันไม่จ่ายหรอก!”
ซินยุ่นเก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเพื่อเตรียมเดินออกไป แต่รปภ.สองคนที่มาจากหน้าประตูก็เข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าที่นั่งของเธอ
จะไปโดยที่ไม่จ่ายเงินเหรอ?
ไม่มีทาง!
สุดท้ายพนักงานเสิร์ฟก็พูดว่า “คุณผู้หญิงครับ ดูจากการแต่งตัวของคุณแล้ว คุณไม่ได้ดูเหมือนคนจนเลยนะครับ อย่าเสียเวลาเลย จ่ายเงินแล้วเรื่องมันก็จบ ทำไมต้องยุ่งยากด้วย?”
“หน้าตาก็ดูดีใช่ย่อย สวยๆ แบบนี้ ถ้าพี่รปภ.ของเราเผลอทำรอยขีดข่วนหรือทิ้งแผลที่ตัวคุณ มันจะไม่คุ้มเอานะครับ!”
แม้จะเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่ใครก็รู้ว่าเป็นการข่มขู่ที่ชัดเจน
ซินยุ่นรู้สึกโกรธมาก
บัณฑิตเจอกับทหาร มีเหตุผลแต่ก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี
