เวลานี้ ในบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง
เจียงชื่อนั่งอยู่ในออฟฟิศของท่านประธาน คนที่นั่งอยู่ด้านล่างคือเฉิงดันถิงและซุนจ้ายเย้น
หลังจากบ่นพึมพำไปสักพัก เจียงชื่อก็พูด “ถึงแม้ลุงเฉิงไม่อยู่ แต่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งไม่สามารถรกร้างได้ บริษัทยังต้องพัฒนา อีกอย่าง ตำแหน่งผู้จัดการบริษัทเทคโนโลยีก็มอบหมายให้แกดูแล แกต้องช่วยฉันดูแลบริษัทให้ดี”
ซุนจ้ายเย้นลุกขึ้น “รับทราบ!”
เขารู้ดีว่าหน้าที่นี้ลำบากแค่ไหน
เวลานี้ เสียงเคาะประตูออฟฟิศดังขึ้น
“เข้ามา”
ประตูผลักออก มีลูกน้องคนหนึ่งเข้ามา แล้วกระซิบข้างหูซุนจ้ายเย้นสองสามคำ
ซุนจ้ายเย้นพยักหน้า ให้เขาถอยไป
“เป็นยังไงบ้าง?” เจียงชื่อถามขึ้น
“ลูกพี่ คนที่ผมส่งไปเฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวส่งข่าวล่าสุดมาว่า จูหยุนเฉียงเพิ่งจะเจอกับขงกวางเจ๋อ อีกอย่างขงกวางเจ๋อก็รีบติดต่อกับลูกน้องที่เหลือไม่กี่คน ไม่รู้ว่ากำลังคิดจะทำอะไรในค่ายฐาน”
“อืม?”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว ตามที่รู้จักจูหยุนเฉียงและขงกวางเจ๋อ เขารู้ดีว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
พวกเขาสองคนเกลียดเจียงชื่อเข้ากระดูกดำขนาดนั้น ตอนนี้มาอยู่รวมกันอีก ไม่รู้ว่าคิดความคิดสกปรกอะไรได้แล้ว
ตอนที่กำลังสงสัย ลูกน้องคนนั้นก็เดินเข้ามาอีกรอบ ในมือจับมือถือไว้ แล้วกำลังเปิดดูรูป
สายตาของทุกคนหันไปมองในเวลาเดียวกันทันที
ลูกน้องอธิบาย “นี่เป็นรูปที่ถ่ายตอนสะกดรอยขงกวางเจ๋อครับ”
แค่เห็นอ่างหลายอ่างที่อยู่ในรูปแล้ว ในอ่างแต่ละอ่างเลี้ยงงูอันแข็งแรงหลายสิบตัว งูพิษ!
“นี่…” เฉิงดันถิงเห็นแล้วใกล้จะอ้วกออกมาแล้ว จึงรีบหันไปมอง “ที่นี่ต้องมีงูพิษอยู่หลายร้อยตัวหรือเปล่า?ขงกวางเจ๋อคิดจะทำอะไร?”
เจียงชื่อมองงูพิษเหล่านี้ ภายในใจกำลังครุ่นคิด
ขงกวางเจ๋อและจูหยุนเฉียงในเวลานี้ เห็นชัดเจนว่า พวกเขาต้องไม่มีความสามารถมาต่อต้านตัวเองแน่นอน
งั้นวิธีที่พวกเขาสามารถแก้แค้นมีจำกัดมากแน่นอน
ต้องใช้วิธีที่ทำให้หยินเสียหายอย่างมากแน่นอน
เห็นได้ชัดว่า งูพิษพวกนี้วิธีหยินเสียหายที่เหมาะสมกับการแก้แค้นมาก
นึกถึงขั้นนี้ เจียงชื่อเริ่มเสียวกระดูกสันหลังส่วนหลังเล็กน้อย ยังดีที่สังเกตเห็นแต่เนิ่นๆ ถ้าสายกว่านี้ กลัวว่าคนทั้งบริษัทคงจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว
“ขงกวางเจ๋อ จูหยุนเฉียง พวกแกโหดเหี้ยมจริงๆ ”
เจียงชื่อพูดขึ้นด้วยความเย็นชา “ทำกรรมใดไว้ กรรมนั้นก็ตามสนอง วันนี้ ฉันจะให้พวกแกรับผิดชอบในสิ่งที่ตนก่อ!”
“พวกแกยิ่งต่อต้านมากแค่ไหน ก็จะถูกลงโทษได้มากแค่นั้น”
“‘โทษประหาร’ ของพวกแกถูกกำหนดแล้ว หนึ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือรอตาย ดังนั้น ‘ความพยายาม’ ทั้งหมดมันไร้ประโยชน์
ซุนจ้ายเย้นก็เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมมาก ไม่นานเขาก็คิดถึงว่าฝ่ายตรงข้ามอยากทำอะไรต่อ
เจียงชื่อมองงูพวกนั้นในรูป “คงต้องตาต่อตา ฟันต่อฟันแล้วแหละ’
คำพูดง่ายๆ หนึ่งประโยค
สำหรับซุนจ้ายเย้น นี่ก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรมากกว่านี้
เขาจึงบอกลูกน้องทันที “ส่งคนไปปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดไว้ จากนั้นตามหาคนที่รูปร่างหน้าตาที่คล้ายคลึงกับลูกน้องของขงกวางเจ๋อมาห้าคน รีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”
