บทที่ 160
ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ “ผมไม่เหลืออะไรแล้ว คุณตามผมไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“ยังมีกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปไม่ใช่หรือ?” หลงหลิงหลิงตอบ
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป คือผมเตรียมไว้ให้สำหรับเสว่เอ๋อ”
ปรากฏว่า เขาไม่เคยคิดเผื่อตัวเองเลย จนถึงตอนนี้ เขาก็คิดถึงแต่หลี่เสว่
หลงหลิงหลิงโกรธทันใด ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงไม่คิดเผื่อตัวเองบ้างหล่ะ?
แต่เธอจะมีสิทธ์อะไรที่จะไปต่อว่าไป๋ยี่เฟยล่ะ?
เมื่อคิดแล้ว ดวงตาของหลงหลิงหลิงก็แดงระเรื่อ และเธอไม่อยากให้ไป๋ยี่เฟยมองเห็น เธอจึงหันหลัง และพูดว่า “งั้นฉันจะลาออกในวันพรุ่งนี้”
หลังจากพูดจบ หลงหลิงหลิงก็เดินออกจากห้องประชุม
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน หลงหลิงหลิงกลับไปที่ห้องเช่าของเธอด้วยความสิ้นหวัง อาบน้ำอย่างเหม่อลอย และก็สั่งอาหารจากข้างนอก และกินอะไรง่ายๆ
จากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ก่อนหน้านี้กลับบ้าน และจะดูกำหนดการเดินทางและการประชุมสำคัญของไป๋ยี่เฟยในวันพรุ่งนี้ หรือจัดการกับเอกสารด่วนบางอย่าง ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ ก็จะดูรายงานของบริษัท
แต่ตอนนี้ เธอจะทำอะไรได้อีก?
เมื่อเธอกำลังสิ้นหวังอยู่ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
หลงหลิงหลิงสงสัย ใครจะมาหาเธอตอนดึกขนาดนี้?
ไม่ใช่ มีน้อยคนนักที่จะรู้จักสถานที่นี้ ยกเว้นคนในครอบครัวของเธอ และมีเพื่อนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จักที่นี่ แต่กลางดึกขนาดนี้แล้ว คนในครอบครัวไม่มาหาเธอที่นี่แน่นอน ส่วนเพื่อนๆจะทักทายเธอก่อนที่จะมา
หัวใจของหลงหลิงหลิงเต้นเร็วขึ้น เธอลุกลี้ลุกลน เดินเข้าไปใกล้ประตูช้าๆ และถามว่า “ใคร?”
เสียงผู้หญิงดังมาจากนอกประตู “หลิงหลิง คือฉันเอง! คุณรีบเปิดประตูเร็วเข้า!”
อืม?
หลงหลิงหลิงผงะ “เสี่ยวอิง?”
จากนั้น หลงหลิงหลิงก็เปิดประตู “นี่คุณจริงด้วย!”
หลิวเสี่ยวอิงยิ้มและเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง “ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร?”
หลังจากนั้น หลิวเสี่ยวอิงก็กอดหลงหลิงหลิง
หลิวเสี่ยวอิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในสมัยเรียนมัธยมของหลงหลิงหลิง เธอเรียนแพทย์แผนจีนกับอาจารย์ของเธอตั้งแต่เด็ก หลังจากจบการศึกษาเธอก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เธอเก่งทั้งด้านแพทย์แผนจีนและตะวันตก
อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวอิงเป็นคนที่มีความประพฤติเรียบร้อย มีรูปร่างที่ดี และมีบุคลิกร่าเริงและใจดี ซึ่งทำให้ทุกคนชอบเธอมาก
หลงหลิงหลิงปิดประตู “คุณกลับมาก็ไม่บอกฉันสักคำเลยนะ”
“โอ้ย นี่ไม่ใช่อยากจะเซอร์ไพรสคุณสักหน่อย?” หลิวเสี่ยวอิงยิ้ม แล้ววางกระเป๋าเดินทางไว้ข้างๆ แล้วนั่งลงในห้องนั่งเล่น
หลงหลิงหลิงเดินมาและพูดเบาๆ “ความสุขไม่มี มีแต่ความตกใจ”
หลิวเสี่ยวอิงเงยหน้าขึ้น “คุณคิดว่าฉันเป็นคนร้าย ที่อยากจะเข้ามาปล้นในห้องหรือ?”
“ไม่งั้นล่ะ” หลงหลิงหลิงกลอกตา “ใครจะมาหาฉันตอนกลางคืน โดยไม่บอกฉันเลย?”
“ฉันไม่ใช่เหรอ?” หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะ
หลงหลิงหลิงทำอะไรไม่ได้ “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณกินข้าวเย็นหรือยัง?”
“ฉันกินไปนิดหนึ่งอยู่บนเครื่องบิน” หลิวเสี่ยวอิงตอบว่า “ฉันไม่อยากกินตอนนี้ ฉันจะไปล้างหน้าแปลงฟันก่อน หลังจากนั่งเครื่องบินมานาน มันเหนื่อยเกินไป”
“งั้นคุณไปอาบน้ำนอนก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” หลงหลิงหลิงพูด
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า เปิดกระเป๋าเดินทางของเธอ เอาชุดนอนออกมาและเดินไปที่ห้องน้ำ
เมื่อเธอออกมา หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่เห็นหลงหลิงหลิงนอนอยู่บนเตียง “คนสวยหลง คุณเข้านอนเร็วขนาดนี้? มันไม่เหมาะไปไหม?”
“มีอะไรไม่เหมาะ?” หลงหลิงหลิงตอบ
“ก่อนหน้านี้คุณไม่ใช่คนบ้างานเหรอ? เวลานี้ คุณควรจะยุ่งอยู่! วันนี้น่าทึ่งมาก ไม่ยุ่งแล้วหรือ?”
หลงหลิงหลิงก็เงียบเมื่อได้ยินสิ่งนี้
หลิวเสี่ยวอิงหยุดชั่วคราว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และถามแบบติดตลกและจริงจัง “เป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าตกงานเหรอ?”
เมื่อพูดจบ หลงหลิงหลิงก็หันหน้าไปมองเธอ “ยังไม่ได้ตกงาน แต่ก็จะมาเร็วๆนี้ ฉันจะไปลาออกในวันพรุ่งนี้”
“ลาออกเหรอ? ไม่ใช่ คุณเป็นผู้ช่วยของท่านประธานโหวจวี๋กรุ๊ป มีเพียงท่านประธานอยู่ข้างบนคนเดียว งานดีขนาดนี้ คุณจะลาออกมำไม?”
“อีกอย่าง ถ้าคุณลาออกจากงานแล้ว คุณยังหางานที่ดีกว่านี้ได้อีกไหม?”
หลงหลิงหลิงคิดอยู่พักหนึ่ง ไม่มีจริงๆ จึงส่ายหัว
“นั่นสินะ!” หลิวเสี่ยวอิงไม่เข้าใจเลย “ไม่ใช่ ทำไมคุณถึงจะลาออก?”
หลงหลิงหลิงถอนหายใจเมื่อเธอได้ยินคำนั้น และกล่าวว่า “ในวันพรุ่งนี้โหวจวี๋กรุ๊ปจะเปลี่ยนท่านประธานแล่ว”
“แล้วไง?”
หลงหลิงหลิงมองไปที่เธอ “งั้นฉันก็อยากจะลาออก”
“เพราะสิ่งนี้เองหรือ?” หลิวเสี่ยวอิงประหลาดใจ ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลงหลิงหลิงจึงต้องอธิบายให้เขาฟัง
หลังจากฟังจบแล้ว หลิวเสี่ยวอิงก็ตบที่นอนด้วยความโกรธ “คนพาลที่สุนัขกิน คนแบบนี้จะมาเป็นท่านประธาน และไม่ช้าก็เร็วก็จะล้มละลาย!”
หลงหลิงหลิงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเห็นพวกเขาเซ็นสัญญาด้วยตาของฉันเอง การประชุมคณะกรรมการจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เพื่อประกาศเรื่องนี้อย่างเป็นทางการ”
หลิวเสี่ยวอิงต้องถอนหายใจ “บริษัทใหญ่ขนาดนี้ เต็มไปด้วยความวุ่นวายจริงๆ และไม่มีวันไหนที่ไม่ยุ่งเลย มีแต่เรื่อง มันน่าสนใจตรงไหน?”
“ฉันไม่รู้…” หลงหลิงหลิงยักไหล่
หลิวเสี่ยวอิงเปลี่ยนหน้ายิ้มทันที “ถ้าอย่างนั้นคุณก็เหมือนกับฉันหลังจากลาออก เป็นคนเร่ร่อน เรามาหางานด้วยกันเถอะ!”
“ช่างเถอะ! ฉันสู้คุณไม่ได้” หลงหลิงหลิงส่ายหัว
คนหนึ่งเป็นทางด้านแพทย์ และอีกคนเป็นผู้ช่วยธุรการธรรมดา ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆเลย
“ดูเหมือนว่าจะใช้…… ” หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะ
……
ในวิลล่า เย่อ้ายกำลังอ่านสัญญาที่หลี่ฝานเอามาให้ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณยกหลี่ซื่อให้กับไป๋ยี่เฟยหรือ?”
“ใช่ ตอนนี้หลี่ซื่อมีเงินโครงการของคุณ ถ้ายกให้ไป๋ยี่เฟยไป คุณก็สามารถถอนได้ทุกเมื่อ กิจการของหลี่ซื่อตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง และเขาก็ไม่สามารถไปไหนได้อีก”
เย่อ้ายเงียบ สัญญาฉบับนี้ไม่มีปัญหาจริงๆ ยกเว้นเงื่อนไขนี้ที่เพิ่มโดยไป๋ยีเฟย
ไป๋ยี่เฟยจะเอากิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปไปทำอะไร?
หรือว่าอยากจะลุกขึ้นยืนอีกครั้งโดยพึ่งหลี่ซื่องั้นเหรอ?
หลังจากคิดเรื่องนี้มานาน เย่อ้ายก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าไป๋ยี่เฟยอยากจะทำอะไร เขาจึงหาเหตุผลโดยไม่รู้ตัว บางทีอาจเป็นเพียงแค่การสนับสนุนแหล่งรายได้ของเขาชั่วคราว
เย่อ้ายส่งสัญญาให้หลี่ฝาน “ครั้งนี้ทำได้ดีมาก กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปก็ยกให้เขาไป ไม่เป็นไร หลังจากที่เขารับช่วงต่อ ฉันจะยกเลิกโครงการนี้”
“โอเคครับ พี่อ้าย” หลี่ฝานรับสัญญาไปด้วยรอยยิ้ม
หลี่ฝานออกจากวิลล่าไป
เย่อ้ายนั่งหัวเราะอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว หลี่ฝานคิดว่าตัวเองจะได้เป็นเจ้าของโหวจวี๋กรุ๊ป มันเป็นเหมือนความฝัน เป้าหมายของเธอคือทำลายโหวจวี๋กรุ๊ป ตอนนี้ก็แค่เปลี่ยนคนให้เป็นประธานกรรมการเอง
เหตุผลในนี้เป็นที่รู้สำหรับเธอเองเท่านั้น เธอแค่ไม่อยากจะไปทำร้ายไป๋ยี่เฟยเท่านั้น แต่สำหรับหลี่ฝานแล้ว เธอสามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการรวมถึงหลี่ฝานไม่มีกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปแล้ว ในอนาคตโหวจวี๋กรุ๊ปก็จะล้มลงเช่นกัน และก็จะรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของสุนัขไร้ที่พักพิงนั้นมันจะเป็นอย่างไร!
