บทที่ 244
ทว่าไป๋ยี่เฟยเพิ่งจะพยักหน้า กลับเป็นลมสลบไป
……
อีกด้านหนึ่ง หลี่ฝานที่ถูกซ้อมจนสลบไป ใบหน้าบวมจนผิดรูป
ท้องก็ถูกไป๋ยี่เฟยถีบไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต
ยามที่หลี่ฝานฟื้นขึ้นมาก็เป็นเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว เมื่อเห็นว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาล และใบหน้าของตนเองก็เจ็บปวดอย่างมาก พลันนึกออกทันทีว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น
เวลานี้ ฉินหัวก็เคาะประตูเดินเข้ามา
พอหลี่ฝานเห็นเป็นตำรวจ ดวงตาก็สว่างวาบ “คุณตำรวจ ดีเหลือเกินที่คุณมา! เมื่อวานผมถูกเจ้าสุนัขไป๋ยี่เฟยเล่นงาน คุณก็เห็นอยู่ รีบไปจับตัวเขาเร็วเข้า!”
ฉินหัวได้ยินเขาด่าไป๋ยี่เฟย ก็ขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องเมื่อวานมันซับซ้อนมาก ประการแรกคุณนายไป๋กับคุณหลิวถูกคนลักพาตัว จากนั้นหลี่เฉียงตงก็ถูกคนทุบตี แต่จากการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย จุดประสงค์ ก็คือการลักพาตัวพวกเขา”
หลี่ฝานผงะ “แล้วเอามาบอกผมทำไม? ”
“เพราะผมสงสัยว่าคุณเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง”
หลี่ฝานตกตะลึง “ไม่ใช่นะ คุณตำรวจ มันเกี่ยวอะไรกับผม ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย? ”
ฉินหัวกล่าวเรียบๆ ว่า “นักโทษส่วนใหญ่มักบอกว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“คุณ! เหลวไหล! ” หลี่ฝานรู้สึกร้อนรน
ฉินหัวกล่าวอีกครั้ง “ตอนนี้ผมไม่มีหลักฐาน คุณไม่จำเป็นต้องร้อนรนขนาดนี้ การร้อนรนแสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ปกติ ทำให้คนจะยิ่งสงสัยคุณมากขึ้น”
“คุณวางใจ พวกเราจะลงบันทึกประจำวันให้กับผู้เสียหายโดยเร็วที่สุด รอหลังจากที่เราตรวจสอบได้ความคืบหน้าเมื่อไหร่ ก็จะระบุได้ว่าใครคือตัวการที่อยู่เบื้องหลัง”
“ในช่วงเวลานี้ ผมหวังว่าคุณหลี่จะให้ความร่วมมือ”
หลี่ฝานได้ยินก็พยักหน้าอย่างตกตะลึง
เมื่อไม่มีคนอยู่ในห้องแล้ว จู่ๆ หลี่ฝานก็ได้สติขึ้นมา ดูท่าว่าเขาจะถูกคนเล่นงานเสียแล้ว!
ในห้องผู้ป่วยอีกห้องหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยเองก็ฟื้นแล้วเช่นกัน
หลงหลิงหลิง หลิวเสี่ยวอิง โจวฉวี่เอ๋อ ฉินหัวที่รุดมากันแต่เช้ายืนอยู่ในห้อง แล้วก็ยังมีไป๋หู่ที่ไปสืบเรื่องราวมาอีกคน
“สืบพบอะไรบ้าง?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ไป๋หู่กล่าวว่า “ที่ชิงหยูทำ ไม่ทราบจุดประสงค์”
“คนที่ช่วยพวกเขาคือสวีลั่ง”
“สวีลั่ง? ” ฉินหัวไม่รู้จักคนผู้นี้
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อธิบาย แต่ถามว่า “พวกนายไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด จึงลงมือไม่ได้ใช่ไหม”
ฉินหัวเงียบไปครู่หนึ่ง “ใช่ แต่นายเชื่อฉัน ฉันต้องจัดการให้เรียบร้อยแน่”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ฉันเชื่อนาย แต่ฉันรอไม่ไหว!”
หลี่เสว่ได้รับความตกใจ หลี่เฉียงตงได้รับบาดเจ็บ
อีกทั้งเรื่องนี้ยังพัวพันไปถึงหลิวเสี่ยวอิง ทำให้เขาไม่อยากรอแม้สักวินาที เขาต้องการแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ทำแบบนี้พวกเราถึงจะปลอดภัย
ไป๋ยี่เฟยพูดอีกครั้ง “นายยังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำใช่ไหม? ”
ฉินหัวรู้อย่างชัดเจน นี่คือการไล่ตัวเองไป เพราะต่อจากนี้ไป๋ยี่เฟยจะทำเรื่องที่ไม่อาจให้ตัวเขารู้ได้
ในเวลานี้ ฉินหัวรู้สึกโกรธอยู่บ้าง แต่เขาเองก็เข้าใจอารมณ์ของไป๋ยี่เฟยเช่นกัน สุดท้ายจึงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “อย่าทำอะไรเกินกว่าเหตุล่ะ”
หลังฉินหัวจากไป ไป๋ยี่เฟยก็เอนตัวพิงกับเตียง พลางกล่าวเรียบๆ ว่า “ไป๋หู่ บอกไอ้หัวล้านหลิวให้มาที่นี่หน่อย ถือโอกาสเชิญตาเจียงของทางตะวันออกมาที่นี่ด้วยเลย”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ให้ไป๋หู่ไปหาต้าส้งของทางใต้ คราวก่อนต้าส้งถูกไป๋หู่เก็บกวาดไปไม่น้อย ประกอบกับยังลักพาตัวน้องสาวของไอ้หัวล้านหลิวอีก ตอนนี้ไอ้หัวล้านหลิวตามหาเขาไปทั่ว ส่วนพวกต้าส้งเองก็ไปซ่อนตัวนานแล้ว เขาหาไปก็เปล่าประโยชน์
พวกหลงหลิงหลิงมองไป๋ยี่เฟย ความคิดที่อยู่ในใจต่างซ้อนทับกันอย่างน่าอัศจรรย์!
ผ่านไปนาน โจวฉวี่เอ๋อก็โพล่งประโยคหนึ่งออกมา “คุณอย่าฆ่าคนเชียวนะ! เสว่เอ๋อไม่ชอบเรื่องแบบนี้! ”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้า กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ไม่มีทาง!”
เมื่อก่อนเขาเคยพูดกับชายสวมแว่นคนนั้นไว้ว่า เขาจะไม่มีลงมือฆ่าใคร เขาไม่อยากเปื้อนเลือด เขามีเสว่เอ๋อ บางทีในอนาคตอาจจะมีลูกด้วย เขาจะไม่ยอมให้พวกเขามาสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้
โจวฉวี่เอ๋อได้ยินก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น
แต่หลิวเสี่ยวอิงยังคงดูกังวล “สุขภาพของคุณแย่ลงเรื่อยๆ ด้านป้าสองของฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ หากไม่ไหวจริงๆ ล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้คุณกินยาแก้เม็ดนั้นไว้”
