บทที่ 571
“บอกเขาไป ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด!” ฉีฉีพูดอย่างเย็นชา
ไป๋ยี่เฟยคร่ำครวญอยู่ในใจ พลางพูดแบบนี้ในสถานที่เช่นนี้ มันคือการรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?
ถึงจะเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยก็เหมือนขี่เสือและไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากกัดฟันสู้ “นายข่ายเหวิน ในบนโลกใบนี้ ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด! ”
เมื่อพูดจบ ข่ายเหวินก็ชักปืนออกมา จ่อไปที่หน้าผากของไป๋ยี่เฟยอย่างรวดเร็ว โดยเห็นด้วยว่า “คุณพูดถูก ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด”
“ดังนั้น ส่งเงินมาเถอะ!”
เงินที่นี่ในหลันเต่า ไม่ใช่เงินหยวน แต่เป็นทองคำ
ทันใดนั้นหัวใจของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกผิดมากขึ้น AK ในมือของเขาก็ไม่มีกระสุนเลย และยังถูกคนใช้ปืนจ่ออยู่ด้วย
“หรือว่า……….จะให้นายจ้าวช่วยจ่ายไปก่อน?” ไป๋ยี่เฟยยังคงใช้ความคิดอยู่ คำพูดนี้พูดออกมาจากฉีฉี
การแสดงออกของจ้าวคั่ว ดูไม่ดีทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ แต่ไป๋ยี่เฟยเป็นคนของท่านรอง ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างแห้งๆ ว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ช่วยจ่ายไปก่อน……….”
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเช่นนี้ เรื่องนี้ถึงชะลอลงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามฉีฉีก็บอกเขาว่า “บอกข่ายเหวินว่า ควรวางปืนลงภายในสามวินาทีจะดีกว่า!”
ไป๋ยี่เฟยก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “เชี่ย………”
จ้าวคั่วยังคิดว่าเขากำลังด่าเขาอยู่ และดูไม่พอใจทันทีและพูดว่า “ท่านครับ คุณหมายความว่าอย่างไร? ”
ไป๋ยี่เฟยโบกมือทันที “ไม่ใช่ ผมไม่ได้พูดกับคุณ”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หายใจเข้าลึกๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเขาก็ไม่สามารถสนใจได้แล้ว ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงเงยหน้าขึ้นมองข่ายเหวินและพูดอย่างมีอำนาจว่า “นายข่ายเหวิน ผมแนะนำให้คุณวางปืนลง ภายในสามวินาทีจะดีที่สุด!”
หลังจากคำพูดจบลง ข่ายเหวินไม่เพียงแต่ไม่ได้วางปืนลง และยังเยาะเย้ยว่า “ขู่ผมงั้นเหรอ? จะขอบอกคุณนะว่า พวกเราคนในประเทศต้าซานไม่เคยกลัวคำขู่เข็ญของใครอยู่แล้ว เอาเงินออกมา ภายในสามวินาทีจะดีที่สุด!”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ผู้คนที่ข่ายเหวินพามา ต่างก็ก้าวไปข้างหน้า และข่มขู่คน
แต่จู่ๆ ในเวลานี้
“ตูม!”
มีเสียงปืนดังขึ้น
ข่ายเหวินถูกยิงที่ศีรษะโดยตรง
เลือดกระเซ็นออกมา และตกลงบนใบหน้าของไป๋ยี่เฟย และบนโต๊ะอาหารที่อยู่ข้างๆ เขา
ทุกคนที่อยู่ในสถานที่ต่างก็รู้สึกหวาดกลัวมาก
ส่วนไป๋ยี่เฟยหันศีรษะ และมองไปที่รูกระสุนที่อยู่บนหน้าต่าง มันมาจากอาคารตรงข้าม นอกจากฉีฉีแล้ว ไม่ได้ทำตามที่ต้องการเลย
จ้าวคั่วตกใจกับการดำเนินการของไป๋ยี่เฟยนี้ “ท่าน คุณทำเช่นนี้มันคงไม่ดีมั้ง? ”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองผู้คนอย่างใจเย็นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และพบว่าบอดี้การ์ดของข่ายเหวินตกใจมากจนถอยไปสองสามก้าว ต่างคนต่างหาอะไรบางอย่างมาปิดกั้นร่างกายของตัวเอง เพราะกลัวว่าจะถูกยิง
“ผมเคยเตือนเขาไปแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยท่าทางเก๊กผิดปกติ “สามวินาที ไม่มากไม่น้อย”
จ้าวคั่ว “……….”
ในเวลานี้ บอดี้การ์ดคนที่ปิดกั้นร่างกายของตัวเองด้วยกระถางต้นไม้ค่อยๆ ยื่นมือออกมา และมีปืนถืออยู่ในมือ และเล็งไปที่ไป๋ยี่เฟย
มีคนเห็นฉากนี้ แต่ไม่มีใครกล้าออกเสียงเตือนพวกเขาเลย
ในขณะนี้ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ตูม!”
ชายคนที่เล็งไปที่ไป๋ยี่เฟยถูกยิงศีรษะระเบิด
ในขณะนี้ ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวอีกเลย
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นฉากนี้ สีหน้าของเขาก็แผ่วเบา แต่ในความเป็นจริงหัวใจของเขากำลังจะพุ่งสู่ที่ลำคอแล้ว มันช่างน่าตื่นเต้นเสียจริงๆ!
คนอื่นๆ ตัวสั่นด้วยความตกใจ มันไม่น่ากลัวที่จะมีศัตรู สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ที่ไหนกัน
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ถามอย่างเงียบๆ “ขั้นตอนต่อไปจะต้องทำอะไรอีก?”
อย่างไรก็ตามฉีฉีกล่าวอย่างไร้ความปรานี “ภารกิจเสร็จสมบูรณ์แล้ว คุณสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้”
“หือ? ” ไป๋ยี่เฟยตะลึงไปชั่วขณะ “ไอ้เชี่ย! มึงแม่งล้อกูเล่นเหรอ?”
แต่ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจได้ว่า ฉีฉีก็คือให้เขามาเป็นแพะรับบาปแทน เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจรจา และก็ไม่ได้มาทำการค้าขาย เธอมาที่นี่เพื่อจะมาฆ่าข่ายเหวิน
ตอนนี้ข่ายเหวินถูกฆ่าไปแล้ว ฉีฉีก็ไม่สนใจเขาแล้ว
คนเหล่านี้ไม่ยังได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ ในตอนนี้ และพวกเขาจะมีปฏิกิริยาในภายหลังอย่างแน่นอน กับคนจำนวนมากขนาดนี้ เขาจะหนีไปได้ด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร?
ฉีฉีพูดอย่างจางๆ “ต่อสู้ออกไปด้วยตัวเอง”
อันที่จริงไป๋ยี่เฟยโกรธมาก หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ฉีฉีพูด และอยากจะวิ่งเข้าไปทุบตีฉีฉี แต่เขากลับไม่โกรธเลย ยังหัวเราะออกมาอีกด้วย
“ดีมาก นี่คือคุณบังคับผมเอง”
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างนั้น แต่อันที่จริงเขารู้สึกกังวลมากอยู่ในใจ
ก่อนหน้านี้เขาเห็นคนหัวโล้นเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เขาก็ตามเข้าไป และรีบเขียนข้อความหนึ่งประโยคใส่บนกระดาษแล้วติดไว้หลังประตูห้องน้ำ
“มีศัตรูอยู่ในอาคารตรงข้าม”
ที่ไป๋ยี่เฟยเลือกคนหัวโล้นนี้ เพราะเขาดูเหมือนคนยิ่งใหญ่ แต่จริงๆ แล้ว เขาก็ไม่แน่ใจในตัวตนของอีกฝ่าย
ถ้าหากว่าจะเป็นแค่คนเล็กน้อยจริงๆล่ะ?
หรือว่า คนคนนี้อาจจะเป็นคนต่างชาติ และอ่านภาษาจีนไม่ออก?
ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดสักพัก ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาไม่น่าจะถูกมองเห็น หรือว่าไม่สามารถเข้าใจได้หลังจากดูแล้ว เพราะว่าฉีฉียังคงสนทนากับเขาอย่างสบายๆ อยู่ในตอนนี้ บ่งบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในที่นั่นเลย
เชี่ย! ถ้ารู้แต่แรกก็ควรมอบกระดาษนี้ให้แก่จ้าวเทียน อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่รู้หนังสือ และเขาเป็นเจ้านายของในวันนี้ ซึ่งสามารถจับเด็กสาวฉีฉีได้อย่างแน่นอน
“บูมๆๆๆ !”
มีเสียงทุ้มๆ ดังขึ้น
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ข้างหน้าต่างพอดี และมองออกไปโดยจิตสำนึก
“เชี่ย!”
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเบิกกว้าง มองดูรถถังขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ชั้นล่าง
รถถังเหรอ?
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตกตะลึงจริงๆ
รถถังสามารถปรากฏได้ มีอะไรอีกบ้างที่ไม่สามารถปรากฏบนหลันเต่าได้?
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เห็นปากกระบอกปืนค่อยๆ หันไปทางตึกสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ในขณะนี้ ฉีฉีที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของอาคารสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอได้ยิน และก็ได้เห็นรถถังเมื่อมันปรากฏตัว
แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่ารถถังคันนี้จะหันไปทางเธอจริงๆ!
“ไอ้บ้า!”
ฉีฉีทิ้งปืนในมือโดยไม่พูดอะไร แล้วหันหลังวิ่งไป
“ตูม!”
รถถังยิงระเบิดออก และหลังจากเสียงที่ดังขึ้น ตึกสูงก็ถูกระเบิดจนแยกออกจากกัน และถล่มลงมาตามเสียง
ไป๋ยี่เฟยเห็นวิวมุมกว้างทั้งหมดอยู่ที่ชั้นสองฝั่งตรงข้าม และพูดอยู่ในใจว่าเชี่ย “ผู้หญิงคนนี้จะไม่โดนระเบิดตายง่ายๆ แบบนี้ใช่ไหม?”
คนอื่นๆ ตกใจมากและตกตะลึงไป
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยก็มีความคิดออกมาทันที
“วิ่งเร็ว!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนเรียกคนในห้องโถง
ผู้คนในห้องโถงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีที่ได้ยินเสียง ไม่ว่าจะทำธุรกรรมอะไร ชีวิตคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นทุกคนจึงวิ่งออกไปอย่างเมามันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดเลย
ไป๋ยี่เฟยก็วิ่งไปพร้อมกับฝูงชน แต่แทนที่จะวิ่งออกไป เขากลับวิ่งไปที่ห้องน้ำ เข้าไปในห้อง และล็อกประตู
ไป๋ยี่เฟยยกเสื้อตัวเองขึ้นมา และปลดผ้าก๊อซ มองดูที่สะเก็ดแผล แล้วหายใจเข้าลึกๆ
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็นำผ้าก๊อซและเสื้อผ้ากัดเข้าที่ปาก แล้วหยิบมีดผลไม้ที่หยิบออกมาจากในครัวตอนเมื่อกี้นี้จากกระเป๋ากางเกงของเขา
ไป๋ยี่เฟยหลับตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา แล้วชี้มีดผลไม้ไปที่บาดแผลและแทงเข้าไปโดยตรง
“เอ่อ……….”
ไป๋ยี่เฟยอยากจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่โชคดีที่เขากัดอะไรไว้ล่วงหน้า
บาดแผลนั้นเจ็บปวดอยู่แล้ว และตอนนี้มันก็ถูกแทงเข้าไปด้วยมีดอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่เข้าถึงใจนั้น ทำให้ไป๋ยี่เฟยแทบจะเป็นลมไป
