หรั่นซินฟื้นคืนสติทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ จากนั้นก็หันหลังและวิ่งออกไป
……..
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยจากไปเขาก็ไปที่บ้านใหญ่ตระกูลจ้าวในเมืองกวงหมิง
ผ่านไปไม่นานนัก ฉางเชี่ยวก็ตามมาหาเขา
จากนั้น คนงานในการตกแต่งอาคารของตระกูลจ้าวเห็นไป๋ยี่เฟยและฉางเชี่ยวโต้เถียงกันอยู่ที่ชั้นล่าง และถึงกับผลักตัวกันไปมา
ในที่สุดเฉินอ้าวเจียวก็ปรากฏตัว ลากตัวฉางเชี่ยวออกไปด้วยกำลัง
วันรุ่งขึ้น ในพื้นที่ว่างเปล่านอกบ้านใหญ่ตระกูลจ้าว พวกเขานัดจัดประชุมใหญ่ในเขตที่สามหนึ่งครั้ง
ตราบใดที่เป็นประชาชนของในเขตที่สามก็สามารถเข้าร่วมได้ นี่คือเรื่องที่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าตั้งแต่สามวันที่แล้ว
เนื่องจากประชาชนส่วนใหญ่ในเขตที่สามกลับมาแล้ว ดังนั้นในพื้นที่ว่างเปล่าจึงเต็มไปด้วยผู้คน
ผู้คนยืนอยู่ด้วยกันสามถึงห้าคนและจับกลุ่มพูดคุยกัน
“เฮ้ ตอนนี้ที่ของเราไม่ได้เรียกว่าเขตที่สามแล้ว เรียกว่าเมืองกวงหมิง”
“อันนี้ฉันรู้ คุณรู้หรือไม่ว่าโรงพยาบาล และโรงเรียนต่างๆ ก็กำลังถูกสร้างขึ้น อยู่บนถนนสายหลักหลายสายแล้ว”
“แน่นอนว่ารู้ การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ขนาดนั้นยังจะไม่รู้ได้อย่างไร? และฝ่ายรัฐบาลก็ยังคงรับสมัครคนอยู่ ว่ากันว่าเงินเดือนค่อนข้างสูง มากกว่าเหมืองทองคำที่เราเล่นกันเป็นเดือนๆ เสียอีก”
“ใช่ ใช่ และเงินที่พวกเขาให้นั้นเป็นเหรียญทั้งหมด เหมือนกับที่ใช้ในประเทศ ไม่ใช่ทองคำเลย”
“เมืองเจาหยางใช้สิ่งนี้มานานแล้ว”
“งั้นต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องพกทองคำไปด้วย บอกตรงๆ มันไม่สะดวกเลยที่จะพกติดตัว”
ผู้คนต่างพากันพูดคุย หัวเราะกัน แต่ก็กังวลว่าจะเกิดผลร้ายในชีวิตในอนาคตหรือไม่ บางคนถึงกับกังวลว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของผู้มีอำนาจ และผู้มีอำนาจจะร่วมมือกันและจัดการกับพวกเขาอีกครั้งหรือไม่?
แน่นอนว่าผู้มีอำนาจและทรงพลังเหล่านั้นไม่พอใจเลย แต่แนวโน้มการพัฒนามันได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว พวกเขายังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
มีการสร้างเวทีสูงแบบชั่วคราวในตรงกลางสถานที่
ไป๋ยี่เฟยพาฉางเชี่ยวและคนอื่นๆ ขึ้นไปบนเวทีสูง จากนั้นทุกคนที่อยู่ใต้เวทีก็เงียบลง
ผู้คนด้านล่างเห็นว่าสีหน้าของทั้งไป๋ยี่เฟยและฉางเชี่ยวดูไม่ค่อยจะดี และในจิตใต้สำนึก อารมณ์ของพวกเขาก็หนักขึ้นในทันใด
ไม่นานนัก ไป๋ยี่เฟยก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วพูดโดยตรงว่า “จากนี้ไป สถานที่แห่งนี้จะถูกเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองกวงหมิง สำหรับการพัฒนาในอนาคต ผมเชื่อว่าทุกคนสามารถสัมผัสได้ในทุกวันที่ผ่านมานี้”
“เกี่ยวกับกฎข้อบังคับและระบบต่างๆ และก็ข่าวสารอื่นๆ อยู่ในกระดานข่าวนอกอาคารฝ่ายรัฐบาลทั้งหมด หากใครที่อยากจะดูก็สามารถไปดูจากที่นั่นได้”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมอาจจะสัญญากับพวกคุณว่าจะแปลงโฉมเมืองกวงหมิงให้เป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ผมจะไม่สัญญา เพราะผมไม่กล้า”
“ก่อนครึ่งเดือนที่ผ่านมา เนื่องจากความประมาทของผมปล่อยให้ลูกน้องของผมทำผิดไป ซึ่งทำให้ทุกคนต้องพลัดถิ่น และทุกคนก็ไม่ได้จงใจพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“อย่างไรก็ตาม ไม่พูดถึงก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ทำผิดไปแล้วก็คือทำผิดไปแล้ว ก่อนอื่นผมต้องขอโทษแทนพวกเราที่มาจากภายนอกอย่างเป็นทางการ”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็วางไมโครโฟนลง และโค้งคำนับให้ทุกคนแบบเก้าสิบองศา
จากนั้นฉางเชี่ยวและคนอื่นๆ ก็โค้งคำนับตามและขอโทษทุกคน
เนื่องจากทุกคนบนเวทีโค้งคำนับต่อพวกเขา ผู้คนที่อยู่ใต้เวทีก็เงียบมากยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนว่า “หนึ่งโค้งคำนับและกล่าวคำขอโทษคำเดียวก็สามารถชดใช้ชีวิตของคนจำนวนมากแล้วหรือ?”
ทันทีที่พูดแบบนี้ ฝูงชนก็เริ่มปั่นป่วนขึ้นมา
ประโยคนี้ตรงประเด็น
ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจด้วยว่าคนที่พูดคำนี้ จริงๆ แล้วเป็นคนของตระกูลจ้าว และพวกเขาวางแผนมาระยะหนึ่งแล้ว
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงค่อยๆ ยืนตัวตรง และผู้คนที่อยู่ข้างหลังก็ยืดตัวตรงขึ้นเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตามหาคนที่จงใจยั่วยุเลย แต่พูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่เลย!”
“ดังนั้น ผมขอสัญญากับทุกคน ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของในวันนั้น และครอบครัวของทุกคน ผมจะพยายามชดเชยอย่างเต็มที่ และรับรองความเป็นอยู่ของครอบครัวให้ดี”
ทันทีที่พูดแบบนี้ มีคนตะโกนขึ้นมาอีกครั้งว่า “ทุกคนตายไปแล้ว ชดเชยแล้วจะมีประโยชน์อะไร?”
เมื่อคำพูดนั้นจบลง ผู้คนก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น “ใช่ คนตายไปแล้ว เอาเงินมาทำอะไรเหรอ?”
“เงินไม่สามารถทำให้พวกเขามีชีวิตกลับมาได้!”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ไป๋ยี่เฟยก็ไม่รู้สึกวิตกกังวล แต่กลับให้ทุกคนพูดออกมาให้หมด รอให้ทุกคนค่อยๆ สงบลง ถึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ชดใช้แล้วจะทำยังไง? เราทุกคนต้องลบล้างความผิดด้วยการตายเหรอ? ถ้าทำเช่นนี้แล้ว คนพวกนั้นก็จะฟื้นกลับคืนมาหรือไม่?”
ผู้คนที่อยู่ใต้เวทีส่งเสียงดังอีกครั้งว่า
“ไม่ต้องการให้พวกคุณชดใช้ชีวิต เราอยากให้ฆาตกรมาชดใช้ชีวิต!”
“ใช่ ให้ฆาตกรมาชดใช้ด้วยการตาย!”
“ให้เขามาชดใช้ด้วยชีวิต!”
“จะปกป้องฆาตกรไม่ได้!”
คนเหล่านี้ตะโกนอย่างรุนแรง และเสียงหัวเราะของไป๋ยี่เฟยก็ดังขึ้นผ่านไมโครโฟน
“ฮ่าๆๆๆ ………”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง และคนที่ส่งเสียงโห่ร้องก็หยุดลงโดยจิตสำนึก
คุณหมายความว่าไง
ทำไมถึงหัวเราะแบบนี้?
เมื่อเห็นว่าพวกเขาเงียบลง เสียงหัวเราะของไป๋ยี่เฟยก็หยุดลง แล้วพูดอย่างจางๆ ว่า “ตามสถิติในวันนั้น มีประชาชนคนธรรมดาทั้งหมดสามสิบคนเสียชีวิต”
“ผมแค่อยากจะถามทุกคนในที่นี้ว่า พวกคุณรู้ไหมว่าพวกเขาทำชั่วไปมากมายเท่าไหร่ และฆ่าคนไปกี่คน ในช่วงหลายปีแห่งการครองราชย์ของตระกูลจ้าว?”
“การกระทำเหล่านี้ของตระกูลจ้าว และคนที่พวกเขาฆ่า ทำไมพวกคุณไม่ลองไปซักถามตระกูลจ้าวล่ะ?”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน
จะต้องรู้ว่า ตระกูลจ้าวก่อนหน้านี้เทียบเท่ากับการดำรงอยู่ของจักรพรรดิในเขตที่สาม ไม่ว่าในหัวใจของพวกเขาจะไม่เต็มใจ และไม่พอใจเพียงใด พวกเขาจะกล้าไปซักถามตระกูลจ้าวได้อย่างไรกัน?
ในทางตรงกันข้ามเนื่องจากความไม่พึงพอใจ การประณามและการต่อต้านของคุณ มันก็จะยิ่งทำให้ตระกูลจ้าวฆ่าคนอย่างไม่มีความเกรงกลัวยิ่งกว่าเดิม
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า “ดังนั้น พวกคุณกำลังคิดว่าพวกเราเป็นคนที่น่ารังแกใช่ไหม?”
ทุกคนต่างตกตะลึง
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงโห่ร้องขึ้นมาว่า “นี่คือทัศนคติของคุณในการขอโทษหรือ? ยังจะบอกว่าทุกคนเท่าเทียมกันอีก ที่พวกคุณทำอยู่ในตอนนี้มันจะแตกต่างไปกับตระกูลจ้าวก่อนหน้านี้ที่ไหนเหรอ? ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ตะโกนว่า “เป็นคำถามที่ดี! ในวันนี้ผมก็จะแสดงให้พวกคุณดูว่า ความแตกต่างระหว่างพวกเราและตระกูลจ้าวมันเป็นอย่างไร?”
“พาตัวขึ้นมา!”
หลังจากพูดเสร็จ ก็มีคนคนหนึ่งลากตัวชายที่มีรอยฟกช้ำเต็มไปทั้งตัว เสื้อผ้าขาดรุ่ง รุงรังไปบนเวที แล้วโยนลงต่อหน้าไป๋ยี่เฟย
ทุกคนที่อยู่ใต้เวทีตะลึงไปเลย
จากนั้นมีคนหยิบมีดแล้วยื่นให้ไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยคว้ามันไว้ และพูดกับผู้คนที่อยู่ใต้เวทีว่า “เขาชื่อว่าเหลยหมิง เป็นคนของพี่น้องผมเอง และเขาเป็นคนที่ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมในวันนั้น!”
“ใช้ชีวิตทดแทนชีวิต นี่คือกฎข้อที่เราสร้างขึ้นมาเอง เราจะทำตามโดยธรรมชาติ และในวันนี้ผมก็จะแสดงความตั้งใจของพวกเราอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะให้ทุกคนรู้ว่า เราฝ่ายรัฐบาลพูดคำไหนคำนั้น!”
หลังจากพูดแบบนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ยกมีดในมือขึ้นมา
ในเวลานี้ ฉางเชี่ยวที่อยู่ข้างหลังไป๋ยี่เฟยเริ่มดาแดงด้วยความกังวล และอยากจะพุ่งเข้าไปข้างหน้า “ไป๋ยี่เฟย หยุดนะ!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไป ทันใดนั้นก็มีเสียงกระทบกันดังมาจากที่ระยะไกล และแม้กระทั่งพวกเขาก็รู้สึกสั่นสะเทือนเล็กน้อย
“บูม!”
“บูม!”
ทุกคนแสดงสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็หันศีรษะและมองไปในทิศทางของเสียงพร้อมกัน
อย่างไรก็ตาม ทุกคนอยู่ในเมือง ถูกอาคารบางวิสัยทัศน์ และมองไม่เห็นอะไรเลย
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วขณะที่ถือมีดอยู่ในมือ
ต่อมาโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ไป๋ยี่เฟยก็รับสายในทันที
“พี่ชาย เหมืองของเราถูกโจมตีด้วยอาวุธหนัก และมีคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตจำนวนมาก!”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินคำว่าอาวุธหนัก เขาก็คำรามทันทีว่า “ถอยกลับมาให้หมด!”
คนในโทรศัพท์ตอบรับและวางสายทันที
วินาทีต่อมา เย้ฮวนก็โทรมาอีกครั้ง
“เหมืองของเราถูกโจมตี และได้รับความสูญเสียอย่างหนัก” เสียงของเย่ฮวนดังขึ้นมาอย่างกังวล
