แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
เจิ้งซงเหลือบมองไปที่เจิ้งหยู่ยาน และมองเห็นความชื่นชมและความชื่นชอบที่มีต่อไป๋ยี่เฟยในสายตาของเธอ การแสดงออกของเขาก็ซับซ้อนขึ้นมาในทันใด
อีกด้าน ไป๋ยี่เฟยกลับไม่ได้รู้สึกวิตกกังวลเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
เขามองจีเอร์อย่างเฉยเมยและพูดว่า “ในเมื่อคุณอยากจะต่อสู้มากขนาดนั้น งั้นพวกเราก็มาต่อสู้กันสักครั้ง ตามกฎของสำนักหนานเหมิน”
“ถุย!” หนึ่งในผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งถุยน้ำลายออกมาอย่างรังเกียจ “มึงแม่งคิดว่ามึงเป็นใครกัน? มึงมีสิทธิ์อะไรมาต่อสู้กับคุณชายของเรา?”
“คิดว่าตัวเองฆ่าเขาในไม่กี่วินาที ก็จะสามารถต่อสู้กับคุณชายของเราได้งั้นเหรอ? บอกมึงตรงๆ ความสามารถของคุณชายของเราต้องเหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน!”
นี่เขากำลังพูดถึงผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งที่ถูกไป๋ยี่เฟยฆ่าไปเมื่อสักครู่นี้
ไป๋ยี่เฟยยังคงไร้ความรู้สึก “ดูเหมือนว่าพวกมึงไม่กล้าที่จะต่อสู้กับกู”
“เป็นเช่นนั้นก็ดีเหมือนกัน เพื่อไม่ให้เสียเวลาของกู พวกมึงเข้ามาพร้อมกันเถอะ”
“มึงพูดว่าอะไรนะ?”
ผู้คนที่มาจากหนานเหมินต่างพากันตกใจไปเลย
ฝั่งพวกเขามีผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งสองคน ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองมากกว่าสิบคน และผู้ยอดฝีมือระดับที่สามมากกว่าสามสิบคนเลยทีเดียว
แม้ว่าจะเป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งชั้นกลางคนหนึ่ง ที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ยอดฝีมือมากมายขนาดนี้ ก็คงไม่กล้าหยิ่งผยองได้เช่นนี้
ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งคนนั้นรู้สึกโมโหกับคำพูดที่เย่อหยิ่งนี้ขึ้นมา “บ้าเอ้ย! มึงดูถูกกูใช่ไหม? ”
“ได้ กูจะต่อสู้กับมึง!”
คำพูดนี้จีเอร์เป็นคนพูดเอง
ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งคนนั้นมองจีเอร์ด้วยความประหลาดใจ “คุณชาย!”
จีเอร์ยกมือขึ้นเล็กน้อย ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งคนนั้นก็หุบปากลง แล้วมองไป๋ยี่เฟยด้วยการเยาะเย้ย “แค่แสร้งทำเป็นเท่านั้น อย่างมากก็คือโฉยโอกาสที่คนอื่นทันตั้งตัว และสามารถเอาชนะได้ด้วยความฉลาดเท่านั้น”
“ผมจะไม่มีวันทำผิดเช่นนี้”
ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณชาย ผมว่าพวกเราออกตัวพร้อมกันเถอะ อย่าไปเสียเวลากับเขาอีกเลย”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ จีเอร์ก็มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา และเขาก็เงียบไปทันที ไม่กล้าพูดขัดจังหวะอีกเลย
จีเอร์มองไปที่ไป๋ยี่เฟยอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทุกคนในแผ่นดินใหญ่ภาคใต้ของเราต่างนับถือยกย่องผู้ที่มีวรยุทธ และให้ความเคารพแก่ผู้แข็งแกร่ง ดังนั้นไอ้สัตว์เลื้อยคลานจากแผ่นดินใหญ่ภาคเหนืออย่างพวกคุณ จึงไม่สามารถเอาชนะผู้คนในแผ่นดินใหญ่ภาคใต้ของเราอย่างแน่นอน!”
“พวกเรามั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก ไม่ใช่สัตว์เลื้อยคลานที่มาจากภาคเหนืออย่างพวกคุณที่จะสามารถจินตนาการได้!”
“ผมจะพูดไว้ที่นี้ในวันนี้ ถ้าผมแพ้ไป ผมสัญญาว่าจะไม่มองคุณเจิ้งหยู่ยานอีกในอนาคต ในเวลาเดียวกัน ผมก็จะออกจากแผ่นดินใหญ่ภาคเหนือไปด้วย และก็จะไม่ก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียวในอนาคต”
สำหรับสิ่งที่จีเอร์พูด ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ เพราะคุณจะไม่มีวันออกจากที่นี่ไปได้โดยมีชีวิต!”
“คุณ!” สีหน้าของจีเอร์เปลี่ยนไปอย่างมาก
สีหน้าของชาวหนานเหมินเหล่านั้น ก็เปลี่ยนไปตามเช่นกัน
“คุณ! หยิ่งผยองเกินไปจริงๆ!” เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่ไป๋ยี่เฟย แต่เขาก็สงบลงหลังจากเสียงคำรามนั่น เขากำลังคิดว่า ไป๋ยี่เฟยน่าจะกำลังจงใจก่อกวนเขาอยู่
ดังนั้นเขาจึงมาที่ตรงหน้าของเจิ้งหยู่ยาน และก้มศีรษะลงเล็กน้อยและพูดกับเจิ้งหยู่ยานว่า “คุณเจิ้งคุณต้องมองดูให้ดีล่ะ ดูสิว่าผมจะเอาชนะไอ้ขยะที่เย่อหยิ่งจองหองนี้ได้อย่างไร!”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังกลับ และเดินไปทางไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบสนองต่อสิ่งนี้ ยังคงมองเขาอย่างแผ่วเบา
จีเอร์ตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างแรง พื้นดินมีรอยร้าวเกิดขึ้นจากการกระทืบโดยตรง และจมลงไป
“บูม!”
หลังจากเสียงดัง จีเอร์ก็พุ่งเข้าใส่ไป่ยี่เฟยเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่
เข่าของจีเอร์ราวกับดาบคมเล่มหนึ่ง พุ่งตรงเข้าไปที่ใบหน้าของไป๋ยี่เฟย
ได้ยินเสียงทะลุผ่านท้องฟ้าอย่างแผ่วเบา เพียงพอที่จะเห็นถึงพลังที่มีอยู่ในนั้น
และไป๋ยี่เฟยยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองดูจีเอร์ที่กำลังบินเข้ามา ทันใดนั้นก็รู้สึกคล้ายกับท่าหมัดของฉินหัวเล็กน้อย
และความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในนั้นก็คือ หัวเข่าของจีเอร์มีพลังอ้านจิ้งซ่อนอยู่ และในท่าหมัดของฉินหัวไม่มีพลังอ้านจิ้ง
ด้วยการโจมตีอันแข็งแกร่งเช่นนี้ ประกอบกับพลังอ้านจิ้งอันแข็งแกร่ง ไป๋ยี่เฟยสามารถรู้สึกได้ว่าฝ่ามือดรรชนีเอกสุริยันของเขาไม่น่าจะต้านทานได้ ดังนั้นเขาจึงตั้งแขนของเขาโดยตรง และกระแทกเข่าของคู่ต่อสู้
“บูม!”
แรงที่แข็งแกร่งนั้นเหมือนรถบรรทุกที่ชนทะลุเข้ามา และกระแทกเข้ากับไป๋ยี่เฟยโดยตรง ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถทำให้ร่างของเขามั่นคงได้เลย และบินกลับหัวออกไปโดยตรง
“บูม!”
สุดท้ายไป๋ยี่เฟยก็ล้มลงกับพื้น ด้วยความเสื่อมโทรมเล็กน้อย
คนของสำนักหนานเหมินที่เห็นฉากนี้ต่างพากันปรบมือและตะโกนว่าดี
“คุณชายทรงพลังมาก!”
“คุณชายสุดยอดมาก!”
“ดีมาก!”
อย่างไรก็ตามเจิ้งซงและเจิ้งหยู่ยานรู้สึกเย็นชาที่หัวใจไปมากเมื่อเห็นฉากนี้
“คุณลุง………” เจิ้งหยู่ยานมองไป๋ยี่เฟยอย่างกังวล
หลังจากที่จีเอร์ลงสู่บนพื้นบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและดูถูก เขาไม่ได้โจมตีต่อเลย แต่ยืนอยู่กับที่เดิมและเหลือบมองไป๋ยี่เฟยอย่างดูถูก และตบฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงบนเข่าของเขาอย่างช้าๆ
“ไม่ดูกำลังตัวเองเลย!”
จีเอร์เยาะเย้ย “คิดว่าตัวเองสามารถฆ่าผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งไปได้คนเดียวก็จะสามารถอยู่ยงคงกระพันงั้นหรือ? ฮึ่ม! ขยะ!”
“ฮ่าฮ่า………”
มีเสียงหัวเราะดังมาจากกลุ่มผู้คนของสำนักหนานเหมิน
เพียงแต่ในเสียงหัวเราะมีเสียงที่ราบเรียบแฝงอยู่ด้วย ซึ่งรู้สึกโดดเด่นมาก
“ผมประมาทเกินไปเอง”
ไป๋ยี่เฟยค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น ยืนตัวตรงและมองไปที่ทุกคนและพูดอย่างจางๆ ว่า “แต่ว่า………มันก็ยังคงอ่อนเกินไป”
ทุกคนดูประหลาดใจ และมองไป๋ยี่เฟยอย่างตกตะลึง
ทันใดนั้น มีคนตะโกนว่า “คุณชาย เขาเปลี่ยนโฉมหน้าแล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ทุกคนถึงสังเกตเห็นใบหน้าของไป๋ยี่เฟย มีแผ่นฟิล์มบางๆ อยู่ที่คางและแก้มของเขา ซึ่งหันขึ้นมา ราวกับว่าเนื้อกลับด้าน และดูน่ากลัวเล็กน้อย
แต่ถ้าสังเกตดีๆ แล้ว ก็จะพบว่านั่นเป็นเพียงแค่หน้ากากผิวหนังแผ่นหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่หนังเนื้อจริงๆ เลย
เจิ้งหยู่ยานและเจิ้งซงตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้
ไป๋ยี่เฟยกลับขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยความเสียดายเล็กน้อยว่า “มันจบเพียงแค่นี้สินะ”
“อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่อยากแกล้งทำอีกแล้ว”
ในตอนแรกที่เขาแปลงโฉมหน้า ก็เพราะว่าเขายังไม่รู้ตำแหน่งของตระกูลเจิ้งในตอนนี้เป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นอีกต่อไป
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงเหยียดมือออกและเปิดหน้ากากผิวหนังของตัวเองขึ้นมา
เมื่อหน้ากากผิวหนังถูกเปิดออก ทุกคนก็ตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา
“คุณลุง……..” เจิ้งหยู่ยานจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย ยังขยี้ตาอย่างไม่น่าเชื่อ
ไป๋ยี่เฟยที่ถอดหน้ากากออกเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่าๆ อย่างจริงจัง หน้าตาของเขาก็ไม่ได้ถือว่าหล่อมากนัก แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนดูรู้สึกสบายตา
ในสายตาของเจิ้งหยู่ยาน เมื่อเทียบกับใบหน้าที่มีอายุสี่สิบกว่าแล้ว ใบหน้าที่มีอายุยี่สิบกว่านี้หล่อมากแล้ว
ยิ่งกว่านั้นเขายังยืนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า และฆ่าผู้ยอดฝีมือในไม่กี่วินาทีซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยออร์ร่าแบบนี้จะให้คนอื่นอดหวั่นไหวได้อย่างไร
เจิ้งหยู่ยานได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง
และเจิ้งซงกลับตกใจมากกว่า ไม่ใช่เพราะว่าการแปลงโฉมของไป๋ยี่เฟย แต่เพราะเขาเคยเห็นรูปถ่ายของไป๋ยี่เฟยมาก่อน
เพราะก่อนที่ผู้คนของสำนักหนานเหมินจะมาถึง ไป๋ยี่เฟยเป็นผู้นำของคนที่มาจากภายนอก พวกเขาอยู่ในสถานะที่เป็นศัตรูกับ เมืองกวงหมิงและเมืองเจาหยาง ดังนั้นพวกเขาจึงรู้โดยธรรมชาติว่าไป๋ยี่เฟยมีลักษณะอย่างไร
คนที่อยู่ข้างหน้า กลับกลายเป็นไป๋ยี่เฟยงั้นเหรอ!
ไป๋ยี่เฟยมาที่เขตที่สองได้อย่างไร?
และพูดอย่างเคร่งครัด เจิ้งซงถือเป็นศัตรูของเขา แต่ไป๋ยี่เฟยกลับช่วยชีวิตเขาไว้
ผู้คนที่อยู่เคียงข้างจีเอร์ก็ตกใจมากเช่นกัน ท่ามกลางความตกใจของพวกเขา ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะไป๋ยี่เฟยเป็นเพียงชายหนุ่มที่มีอายุยี่สิบกว่าปีเท่านั้น แต้กลับมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ซึ่งทำให้ผู้คนตกใจอย่างอดไม่ได้
เพราะยังไงแผ่นดินใหญ่ภาคใต้แม้ว่าจะมีผู้ยอดฝีมือ แต่ก็มีผู้ยอดฝีมือเพียงไม่กี่คนที่สามารถไปถึงผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งในวัยยี่สิบได้
เช่นเดียวกับจีเอร์ เขาได้รับการฝึกฝนอย่างหนักตั้งแต่ยังเป็นเด็ก บวกกับอาจารย์ผู้ยอดฝีมือผู้สอนอีกหลายสิบคนถึงบรรลุความแข็งแกร่งดังกล่าวมาได้
