ตอนที่24 ผู้หญิงที่โง่ที่สุด
ไม่ง่ายเลยที่ยศพลผู้หิวกระหายจะหาสถานที่ที่ปลอดคน เขากดตัว ของจารวีแล้วจูบอย่างบ้าคลั่งที่ใต้ร่มกันแดด
ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกหาที่นิ่มนวลกระจุ๋มกระจิ๋ม “ฮาย นั่น
ประธานยศพลรีเปล่านะ?”
จารวีใจเต้นตุบๆ รีบผลักยศพลออกจากตัว”มีคนมาแล้ว”
ยศพลรีบออกห่างจารวีอย่างไม่รอช้า แล้วลุกขึ้นมาจากชายหาด
เบื้องหน้าเป็นผู้หญิงอายุยังน้อยที่มีลอนผมใหญ่สีน้ำตาลแดง สวม หมวกกันแดดที่มีลวดลาย มีหุ่นที่เซ็กซี่ดูอ่อนซ้อย ใส่บิกินี่ที่มีลายดอก สีเดียวเล็ก ๆ เดินเท้าเปล่า ด้านหลังเธอมีชายแก่หัวล้านวัยกลางคนอยู่ คนหนึ่ง
จันทร์ทาพุ่งเข้าใส่อ้อมอกของยศพล แล้วกอดอย่างอบอุ่นแบบชาว ตะวันตก ทำให้ร่างกายที่อวบอิ่มไปสัมผัสโดนกับกล้ามเนื้อหน้าอกที่ แข็งกล้าของยศพล จงใจที่จะถูไปถูมาเหมือนต้องการจะยั่วยวน
ยศพลยื่นมือผลักผู้หญิงที่สำส่อน คนนี้ออกไป พูดออกมาด้วยน้ำ เสียงโหดร้ายบ้าคลั่งเหมือนทุกที”แม่งเอ้ย แกเป็นใครน่ะ?”
จันทร์ทาหัวเราะอย่างนุ่มนวล”ประธานยศพลเนี่ยเป็นคนรวยที่ลืม ง่ายจังนะคะ ฉันจันทร์ทาไง เมื่อครึ่งปีก่อนพวกเราเคยมีซัมเมอร์ที่ เร่าร้อนด้วยกัน แบบONENIGHT……”พอพูดถึงตรงนี้เธอก็เสียงต่ำลง จงใจที่จะเป่าลมที่ข้างหูของเขา”เค้าคิดถึงตัวเองแล้ว คืนนี้..
ในแววตาของยศพลแสดงอาการตลกออกมา ผู้หญิงของเขานั้นมี มากมาย เขาจะไปจำชื่อมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน
“อ้อ จริงสิ นี่คือประพจน์ สามีของฉัน พจน์ คนนี้คือท่านประธานยศ พล คนที่ฉันพูดให้เธอฟังปอย ๆ” ประพจน์พยักหน้าอย่างเคารพนับถือ ยื่นมือออกไปเตรียมตัวที่จะจับมือเช็คแฮนด์
ทั้งสองมือของยศพลล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นสำหรับเดิน ชายหาด เขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ
“ดูเหมือนว่าจะมีบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าในชื่อห่ายแห่งหนึ่งอยากจะได้ คนไปรักษาการแทนหนึ่งของบริษัทเรา ที่แท้ก็คือคุณ…”
ประพจน์พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ้มจนหน้าบานเป็นกระดัง
“ใช่แล้วครับ ใช่แล้ว กระผมเองนี่แหละครับ….ขอให้คุณยศพลไว้หน้า ด้วยเถอะครับ..”
จันทร์ทาฉวยโอกาสมองไปในที่ที่ฝูงคนจะมองไม่เห็น มือเล็ก ๆ ของ เธอไปหยุดอยู่ที่จุดที่อ่อนไหวของยศพลแล้ว รูดลงหลายครั้ง เธอยิ้ม พลางพูดว่า”คืนนี้มีปาร์ตี คุณต้องมานะคะ…”
ทั้งหาเงินได้ แถมยังมีผู้หญิงมาเสียตัวให้ถึงที่ ยศพลจึงตอบอย่าง ยินดีว่า”โอเค แต่เหมือนกับว่าเธอแต่งงานไปเมื่อครึ่งปีก่อนไม่ใช่เหรอ?”
“อิๆ ใช่แล้วค่ะ เค้าอาลัยอาวรณ์ตัวเองมากเลย แต่ว่า ประธานยศพลมี วิสัยทัศน์ที่ก้าวไกล ฉันรอไม่ไหวแล้ว ใช่มั้ยล่ะ เนี่ยก็เพิ่งจะมาฮันนีมูน หลังงานแต่ง…”จันทร์ทามองไปที่จารวีซึ่งอยู่ด้านหลังยศพลด้วยสายตา ที่สงสารและเห็นใจ
ยัยเด็กคนนี้ รูปร่างหน้าตาก็ดีมาก แต่ดูๆแล้วน่าจะอ่อนแอ ไม่อย่าง นั้นคงไม่ถูกตาหมาป่าร้ายตัวนี้จับกิน ซ่างน่าเวทนาซะจริง
หลังจากจันทร์ทาเดินจากไป จารวีก็..
“นี่นายหน้าด้านเหรอไง สามีเขาก็อยู่ตรงนี้ ทำไมนายยังพูดจา กำกวม..” ยศพลหันมา มองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างหยิ่ง ผยองแล้วพูดว่า”จารวี เธอหึงเหรอ?”
“ฉันหึง? ตายละ ฉันจะไปหึงนายได้ยังไง…”จารวีพูดอย่างไม่
แยแส
ยศพลจับคางของจารวีไว้แน่น เข้าไปใกล้แล้วจูบเธอ
จารวีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง”อย่ามาแตะตัวฉันนะ…”เมื่อกี้เพิ่งจะไปจูบ กับผู้หญิงคนนั้น ไม่นึกเลยว่าจะมาจูบเธอ เธอก็เลยรู้สึกขยะแขยง
ในดวงตาของยศพลแฝงไปด้วยรอยยิ้ม”ฮะฮะ ถ้าเธอยอมรับว่าหึง แล้วจริง ๆ คืนนี้ฉันไม่ไปแล้วก็ได้นะ”
“นายอยากไปก็ไป เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันไม่ได้หึงฉันแค่กินของ
สกปรก…”
อยู่ดี ๆแววตาของยศพลก็ดำมืด เขาตรงไปจับแขนของจารวีไว้แน่น
แล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก จากนั้นการจูบที่ร้อนแรงก็เริ่มต้นขึ้น
จารวีพยายามที่จะสูบลมเข้าปอด อย่าเป็นลม ห้ามสลบเด็ดขาด เจ้า บ้านมันคือปีศาจร้าย
แผนการป้องกันตนเองเป็นลมของจารวีถูกพังทลายลงอย่างรวดเร็ว
“จารวี พูดว่ารักฉันสิ..”
ทันใดนั้นจารวีก็ตื่นจากพวัง ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดด้วยความต่อต้าน ขัดขืนเป็นอย่างมาก”ฝันไปเถอะ นายฝันไปเถอะ”
ไฟความโกรธของยศพลถูกจุดขึ้นแล้ว เขากระโจนตัวขึ้นมากดทับ เธอ ในความสับสน จารวีถูก ทำให้ไปถึงจุดสุดยอดนับครั้งไม่ถ้วน… “พี่มนต์ ..”
ใบหน้าที่ขาวและนุ่มของจารึกลายเป็นสีแดง ก่ำ ครางชื่อผู้ชายที่ ตนรักออกมาด้วยความสับสน
ร่างที่สั่นกระพือของยศพล หยุดลงอย่างรวดเร็ว
“เพียะ..”
ฝ่ามือหนึ่งตบลงไปที่ใบหน้าของจารวีอย่างแรง จารวีจึงตื่นขึ้นมา จากความสับสน เบิกตากว้าง แล้วก็มองเห็นเขา
ยศพลถอดแกนออกจากร่างของจารวี
ในตอนนั้น ใบหน้าของเขามีแต่ความมืดทะมีน
ผู้หญิงคนนี้ ในตอนที่ฟินอยู่ใต้เรือนร่างของเขา กลับครางชื่อของ ผู้ชายคนอื่นออกมา
สิ่งนี้ทำลายความภูมิใจและความมั่นใจในตนเองของเขาเป็นอย่าง มาก ซึ่งกลายเป็นความอับอายที่ใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ที่เขาอยู่มา
เขายื่นมือไปบีบคอของจารวีไว้แน่น แล้วตะโกนออกมาเสียงต่ำ ว่า”พี่มนต์! อย่าให้รู้นะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันจะฆ่ามันให้ตายเลย
พอพูดจบ เขาก็โยนจารวีไปบนพื้นทรายอย่างแรง แล้วก็หันหลัง เดินจากไปด้วยความโกรธ
จารวีนั่งงงอยู่บนพื้นทรายของชายหาด เมื่อกี้เธอตะโกนชื่อพี่มนต์
จริงเหรอ?
ในใจของเธอโศกเศร้า ใช่ พี่มนต์ของเธออยู่ที่นี่ อยู่ตรงหน้าเธออยู่ ใกล้ๆนี่เอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะไปหาเขา ในโลกนี้ เรื่องที่ทรมานมากที่สุดก็คือ เขาอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันกลับ แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา
ทรมานจัง
วี เธอจำสัญญาในตอนเด็กได้มั้ย? พี่รอให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของพี่
นะ
วี พี่คิดถึงวี วีอยู่ที่ไหน
วี เธอพูดว่าเธอชอบพระจันทร์บนฟ้า พี่เด็ดพระจันทร์มาไว้ในโลก ของพี่แล้ว รอวีมาดูอยู่นะ
วีทำไม่พี่ถึงหาวีไม่เจอ พี่กลัวว่าชาติหน้าเกิดมาก็จะไม่เจอวีอีก
วี พี่หาวีมาหกปีแล้ว ทำไมพระผู้เป็นเจ้าไม่ช่วยเหลือเลย
วี พี่ต้องแย่แน่เลย ! ทั้งโลกของพี่ไม่มีวี
วีวีอยู่ที่ไหน?
วีจริง ๆ แล้วเธอไปซ่อนอยู่ที่ไหน?
พี่มนต์ พี่แคร์ฉันขนาดนี้จริงรึเปล่า
แต่ว่า ถ้าตอนนี้พี่เห็นวีในสภาพที่อัปยศอดสูแบบนี้ พี่จะยังคิดแบบ
เดิมอยู่มั้ย?
ฟ้าค่อยๆมีลง จารวีนั่งกอดแขนตัวเอง มองไปในที่ที่แสนไกล
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลังของเธอ “จารวี เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีสมองเลยจริง ๆ ฟ้าก็มีดแล้วก็ไม่รู้จักกลับ บ้านช่อง เธอไม่รู้เหรอว่าตรงนี้มีนักเลงเยอะนะ…”ยศพลตะโกนแผด เสียงออกมาอย่างป่าเถื่อน แล้วเอาเสื้อตัวใหญ่ของ เขามาคลุมไว้บน ไหล่ของเธอ
เขาดึงเธอขึ้นมา แล้วก็เดินจากไป
จารวีนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เธอไม่คิดว่ายศพล จะออกมาตามหาเธอ
เพียงแต่ในใจเธอกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก ไม่อยากจะกลับไป ไม่ อยากจะเจอเขา
ทั้งสองคนเดินไปถึงหน้าห้องไม้ ยศพลยังคงมีใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความชั่วร้ายอย่างเก่า เขาจ้องมองจารวีที่แข็งเป็นท่อนไม้อย่างชั่วร้าย “เธอไม่เคยเจอฉันรีไง เธอคือผู้หญิงที่โง่ที่สุดในโลกเลย รีบไปเปลี่ยน เสื้อผ้าซะ อีกเดี่ยวก็จะไปกินข้าวกันแล้ว”
ที่จริงเธอน่าจะพูดว่าฉันไม่อยากไป
ยศพลหยิบของอย่างหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้กับ
มันคือสร้อยที่ทำจากเปลือกห้อยเส้นนึงที่แสนจะธรรมดา
จารวีมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ยศพลยิ้มมุมปาก”ให้พี่สาวเธอ ถามเธอ ว่าอยากจะไปงานเลี้ยงรึเปล่า”
“อือ ได้..”
จารวีอยากจะได้ยินว่าพี่จะไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน เธอก็ต้องดีใจอยู่ แล้ว ไม่เช่นนั้นพี่คงมาเสียเที่ยวแน่ ๆ
เธอ จารวีก้าวเท้าเล็ก ๆกลับมาที่ห้องไม้
“พี่ นี่คุณยศพลฝากมาให้”
ยุฟินเฝ้ามองทะเลคนเดียวอย่างน่าเบื่อหน่าย พอเห็นจารวีมาหาด้วย ความตื่นเต้น เธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ เสื้อสูทสีเข้มบนร่างของจารวี เธอรู้สึกเหมือนมือะไรทิ่มแทงหัวใจ เจ็บ เอามาก ๆ
เธอไม่ใช่เด็ก ๆแล้ว เธอรู้ว่าจะปิดบังความรู้สึกของตัวเองยังไง เธอยิ้มพลางพูดว่า”ดีจัง สวยมากเลย พี่ชอบมากเลย”
“ใช่แล้ว พี่ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ คุณยศพลจะพาพวกเราไปร่วม ปาร์ตี้”
ครั้งนี้ ยุพินไม่ได้ปฏิเสธอีกแล้ว”ก็ได้ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อนะ..”
จารวีดีใจมาก เธอไปเปลี่ยนชุดเดรสที่สบายๆ หวีผมยาวที่ยุ่งเหยิง ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เธอไม่ได้แตะเครื่องสำอางเลยแม้แต่น้อย
เป็นเพราะยุพินเป็นโรคหัวใจ เลยมีสีหน้าไม่ค่อยดี ในตอนเย็นจะดู หน้าซีด ดังนั้นเธอจึงต้องแต่งหน้าให้ดูสดใสมากขึ้น
ตอนที่เธอแต่งหน้าเสร็จ ก็หันไปเห็นริมฝีปากที่บวมแดงของจารวี รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูแข็งที่อผิดปกติ”วี เธออยากจะทาลิปหน่อยมั้ย?”
จารวีสายหัว”ไม่เอาค่ะ วีไม่ชอบแต่งหน้า ฉันไม่เหมือนพี่ซะหน่อยที่ มีคนชื่อชอบ แต่งไปก็ไม่มีใครมองหรอก”
“งั้นเหรอ?”ในใจยุพินมีความรู้สึกไม่มีชีวิตชีวา
“ไปกันเถอะ พี่ เดี่ยวฉันประคองพี่นะ..” เดิมที่ยศพลก็พูดไปงั้นๆ แต่ไม่นึกว่ายุพินจะมาด้วยจริง ๆ เขาเลย พูดโพล่งออกไปคำนึง”นานซะจริง…”
ยุพินเดินหน้ามาก้าวหนึ่ง แล้วเปลี่ยนมาเกาะแขนยศพลแทน”ไปกัน
เถอะ |
จารวีเดินตามอยู่ด้านหลัง
เลี้ยวอีกโค้งบนชายหาด ก็มองเห็นวิวยามค่ำคืนถูกประดับตกแต่ง ด้วยโคมไฟหลากสีสันที่ส่องสว่าง ผู้คนส่งเสียงดังอีกทึก
ยศพลหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้า เขาปล่อยแขนของยุพิน แล้วหัน ไปมองจารวี
“ดูแลพี่ของเธอดีๆล่ะ ฉันมีธุระต้องทำ…”พูดจบ เขาก็เดินตรงเข้าไป ในฝูงคน
ในแววตาของยุพินมีความผิดหวังเล็กน้อย จารวีจึงรีบพูดปลอบ”พี่ อย่าเสียใจไปนะ เขาคงต้องไปคุยธุระนะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ ปาร์ตี้ เนี่ย ก็เป็นเพียงมีของให้กินมีเหล้าให้ดื่มก็เท่านั้น ฉันหิวแล้วเนี่ย…”
ขึ้น
ความไร้เดียงสาอันบริสุทธิ์ของจารวีทำให้จิตใจของยุพินเปิดกว้าง
“อิ้ม พวกเราเข้าไปกันเถอะ ! ”
จารวีกับยุพินเข้าไปในสถานที่จัดปาร์ตี้
รามิส.
นี่เป็นปาร์ตี้กลางแจ้ง มีต้นไม้ปลอมประดับตกแต่ง มีไฟน็ออน มากมายหลากสีพันรอบ ที่พื้นก็เป็นพื้นทราย โต๊ะถูกจัดเรียงเป็นแถว ยาว บนโต๊ะจัดวางเหล้าแซมเปญ อาหารหลากรส เค้กช็อคโกแลตเค้ก ทีรามิสุ
กลิ่นหอมหวานของอาหารลอยมาปะทะ
จารวีหยิบเค้กไอศกรีมวนิลาก้อนโตมาทาน อร่อยจริง ๆเลย !
“ฟี พี่มาลองซิมดู”
พอหันกลับไป ก็พบว่ายุพินกำลังยืนอยู่ที่ข้างต้นไม้ปลอมอย่างโดด เดี๋ยว เธอยืนพิงกิ่งต้นไม้ สายตากลับมองยศพลที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน
ยศพลสวมเสื้อเชิร์ทสีดำ ด้านล่างสวมกางเกงสไตล์ตะวันตกสีดำ ผมที่สั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย ปล่อยรังสีชั่วร้ายในแววตาที่ดุร้ายราวกับสัตว์ ป่าออกมา ลักษณะที่หล่อเหลาแบ๊ดบอยเป็นที่แข่งขันจับจองเป็นคู่ขา ของสาวๆในปาร์ตี้
เข้ามาในปาร์ตี้ได้แค่ห้านาที รอบกายของยศพลก็เต็มไปด้วยหญิง งามหลากสีผิวที่เซ็กซี่
