” ไม่ต้องกลัวนะ รู้หมดแล้ว พี่รู้เรื่องหมดแล้ว ของ พี่ต้องทนทุกข์ ฟ้จะพาไป…
ทั้งตัวของจารวีลั่นไปหมด ในใจแผ่ซ่านไปด้วยความ อบอุ่น “ฟัมนต์คะ วีไปกับพี่ไม่ได้อยู่กับพี่ไม่ได้ค่ะ”
มนต์ตรกอบกุมใบหน้าขาวเล็กของเธอ ดวงตาอบอุ่น เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย
ฟังพี่นะ พี่เลิกกับสุรีย์วัลย์แล้ว พี่เป็นอิสระแล้ว พี่พา
วีไปได้ พี่อยากให้วีแต่งงานกับพี่ พี่จะทำให้เป็นผู้หญิงที่มี
ความสุขที่สุดในโลกเลย”
พี่จะทำให้วีเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก!! ทำไม ถึงรู้สึกคุ้นเคยกับประโยคนี้จัง จารวิพยายามคิดเกี่ยวกับ ประโยคนี้
“พีมนต์ พี่มาที่นี่ได้ยังไงกัน พี่รีบไปเถอะ ยศพลไม่ปล่อย พี่ไปแน่
จารวีได้สติ ก็รีบผลักเขาออก ปีศาจอย่างยศพล ไม่ว่า เรื่องอะไรเขาก็ทําได้หมด เธอจะพัวพันกับ มนต์อีกไม่ได้
เขาคือที่พึ่งพิงหนึ่งเดียวบนโลกนี้ของเธอ เธอจะไม่ ยอมสูญเสียเขาไปอีกคนแน่
“ไม่เป็นไร ฮะๆ วี วีลืมแล้วหรอว่าวันนี้วันอะไร?”
จารวีงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ส่ายหน้ากลับไป “จําไม่ได้ค่ะ”
มนตรี เหมือนแสดงกล หยิบดอกไม้กับกล่อง
ของขวัญออกมาจากทางด้านหลังเธอ
เขามองเธออย่างอบอุ่น บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยืม แล้วพูดอย่างจริงจัง 13 สุขสันต์วันเกิดนะ!”
วันเกิด! วันนี้คือวันเกิดเธอหรอ? จารวีใจลอยอยู่คร หนึ่งหน้าตาไหลออกมา
วันนี้เป็นวันเกิดเธอ วันที่เธอตกเป็นทาสรับใช้ของยศ พล วันที่ถูกมิตบาคทนิ้วมือ
เธอคือดาวอายุยืน แต่บนโลกนี้กลับไม่ได้สนว่าเธอ จะมีความสุขหรือเปล่า มีแต่ผู้ชายตรงหน้าที่เป็นห่วงเธออยู่ ตลอดเวลา
ความอบอุ่นที่พุ่งเข้าไปในหัวใจ เปลี่ยนมาเป็นน้ำตา ร้อนระอุ พร้อมกับกลั่นออกมาจากดวงตาของจารวี
เธอสูดน้ำมูก แล้วยิ้มออกมา บนใบหน้าเล็ก เต็มไป ด้วยนํ้าตาแห่งความประทับใจ…
“ขอบคุณนะคะ มนต์ที่จําวันเกิด ได้!”
มนต์ตรีมองมาที่เธอ พร้อมกับกุมมือทั้งสองข้างของ เธอ “วี ลองแกะดูสิ ว่าชอบหรือเปล่า!”
มือที่สั่นเทาของจารวี เต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสุข และการรอคอย เธอค่อยๆแกะกล่องของขวัญ
กล่องดนตรีน่ารักๆ ปรากฏแก่สายตาของเธอ
ส่วนบนของกล่องดนตรี สต็อกำลังจบกันอยู่ มนตรี เป็นวมิดเด็กผู้ชายใส่ชุดสูท และการที่เป็นตัวต เด็กผู้หญิงใส่ชุดแต่งงาน ทําออกมาได้เข้าถึงความรู้สึกมาก เลย ทุกสิ่งถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น ดูๆไปแล้วเหมือน มนต์ตรีจะสั่งทําโดยเฉพาะเลย
จารวีรู้สึกประทับใจกดเปิดที่ด้านบนของกล่องดนตรี เสียงเปียโนที่ดังออกมา เด็กผู้ชายค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ที่ ข้างๆเด็กผู้หญิงตามจังหวะดนตรี หลังจากนั้นตุ๊กตาคิวปิดทั้ง สองตัวก็จูบเข้าด้วยกัน แล้ววนไปรอบๆตามเสียงเพลง
จารวีหัวเราะออกมา นี่คือสิ่งที่เธอฝันไว้ตั้งแต่ตอนเด็ก มาโดยตลอด
“พี่มนต์ วีชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ!”
ความสุขคืออะไร? ก็คือถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะทอดทิ้ง เธอ แต่ก็ยังมีอยู่คนหนึ่งที่ยังคงโอบกอดเธอเอาไว้ให้เป็นที่รัก ของเขา
จารวีถูกโอบล้อมไปด้วยความสุข
” พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แต่เพื่อที่จะรักษา บริษัท วกรุ๊ปเอาไว้ พี่เลยจําเป็นจะต้องปล่อยบริษัทน้องวี กรุ๊ปไปก่อน”
ยศพลใช้หุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทซัวกรุ๊ปในมือ มาซื้อหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทน้องวีกรุ๊ป ความกดดัน ของมนต์ตรี ทําให้ต้องตัดใจขายไป
เมื่อเห็นบริษัทน้องวีกรุ๊ปถูกปล่อยร้างทิ้งไว้ มนต์ตรีก็กลียดายมาก
อารยปลอบใจเขา “ทีมนต์คะ แค่นี้ก็มีความสุขมาก นะ ไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับพี่ก็พอ…
” เสียงดังสนั่น พร้อมกับร่างของยศพลปรากฏอยู่ที่ ประตู ปากกระบอกปืนในมือถูกขี้ตรงมาที่มนต์ตรี
ในตาราสนิทจ้องมองมา ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอ แค่ได้อยู่กับมันก็พออย่างนั้นหรอ!! ได้จาร เธอนี่มันหน้าไม่ อายจริงๆ ในที่สุดฉันก็เห็นธาตุแท้ของเธอสักที
มนต์ตรีอยๆลุกขึ้นยืน บนใบหน้าหล่อเหล่าไม่มีความ เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย “បកាត គុណទាំងផ្ញើអញ្ចឹងយ៍នីមមៗកូនចឹក រឺ
ปัญหาอะไรก็มาลงกับผมสี
ยศพลมเย็นยะเยือก จารเป็นผู้หญิงที่ฉันซื้อมาฉัน อยากจะทําอะไรก็ได้ ไม่เกี่ยวกับแก่ เขาตอบด้วยใบหน้า โกรธจัด
จารโกรธจนหน้าแดง รวบรวมความกล้า พร้อมกับยืน รางที่ด้านหน้าของมนต์
ยศพล นี่มันคือบุญคุณความแค้นระหว่างคุณกับฉัน ไม่ เกี่ยวกับ มนต์ คุณปล่อยเขาไป
“เฮอะ พี่มนต์ เดี๋ยวนี้เริ่มปกป้องแล้วหรอ?” ยศพลถูก ครอบคลุมไปด้วยความโกรธ
ปากกระบอกปืนลูกจ่อไป มนตรีอีกครั้ง
เพล อะไรมาลงที่ผม แต่อย่าไปรังแก มนต์ตรี ปกป้องจากวิจาก พล
ยศพลถูกความโกรธครอบงำจนแน่นอก เหอะ! สองคน นี้คือกำลังแสดงความเห็นอกเห็นใจกันต่อหน้าเขาหรอ? ฉวย โอกาสตอนเขาไม่อยู่พลอดรักกัน แล้วยังรักกันมากขนาดนี้ อยากตายกันนักใช่ไหม
จาร มองไปที่ปากกระบอกปืนที่อยู่ในมือของยศพล แล้วจู่ๆก็พุ่งตัวเข้าไป
เสียงปืนดังขึ้น ลูกปืนถูกยิงออกมาโดนไปที่แขนซ้าย ของมนต์ตรี จารวีตกใจสุดขีด เธอเห็นเลือดสีแดงสดที่ไหล ออกมาจากบนแขนของมนต์ตรี ไม่นานบนเสื้อก็ถูกย้อมไป ด้วยสีแดงของเลือด
ศพลบ้าไปแล้ว เขาต้องบ้าไปแล้วจริงๆ เขาต้องฆ่าพี่
มนต์แน่ๆ
จารวีไปเอาความกล้ามาจากไหนไม่รู้ รีบวิ่งเข้าไปดึงรั้ง ยศพลเอาไว้ ” มนต์ หนีไป รีบหนีไป!”
มนต์ตรีมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันหลังวิ่งออกไปในความมืด อย่างบ้าคลัง
ยศพลผลักจารออก พร้อมกับวิ่งตามออกไป และยัง ไปอย่างบ้าคลั่งในความมืด
เดิมทีจาร ก็พยายามสะกดกั้นความเจ็บปวดที่ท้องน้อยเพื่อที่จะปกป้องมนต์ตรี ทั้งยังตอนนี้ยังถูกยศพลแล็กลง มาจนหัวกระแทกเข้ามกําแพง เธอเจ็บจนลุกไม่ขึ้นอีก
กล่องดนตรีอันนั้นถูกโยนทิ้งจนแหลก เสียงเพลงที่ถูก เปิดเอาไว้ และตุ๊กตาคิวปิดที่กำลังจูบกันอยู่แตกละเอียดไป คนละทาง…..
ดวงตาของจารวีค่อยๆไหลริมด้วยน้ำตา เธอยื่นมือออก ไปคว้าตุ๊กตาสองตัวนั้นเอาไว้ แต่น่าเสียดาย ที่เรี่ยวแรงเธอ เหลืออยู่เพียงน้อยนิด พยายามอยู่นานมาก จนถึงตอนที่ใกล้ จะคว้ามาได้
ก็มีเท้าหนึ่งยื่นข้ามมา เตะตุ๊กตาตัวนั้นออกไป
ยศพลตึงจารวีขึ้นมา เขย่าไปที่ตัวเธอ และตวาดออก มาด้วยความโกรธ “จารวี เมื่อกี้พวกเธอกำลังทําอะไรกัน? พวกเธอกำลังทําอะไรกันบนโซฟา? ตอบมาเดี๋ยวนี้ !”
น้ำตาในดวงของจารวีค่อยๆไหลลงมา แล้วตอบกลับ ด้วยเสียงอ่อนแรง “ปีศาจ…คุณมันเป็นปีศาจที่ไร้ยางอาย ไม่ ต้องใช้สมองที่สกปรกของคุณมาพิจารณาคนอื่น”
ยศพลถูกยั่วด้วยความโกรธ มือหนาของเขาบีบไปที่ กระดูกไหล่ของจารวีจนเกิดเสียง
จารวีแสดงสีหน้าท่าทางที่เจ็บปวดออกมา แล้วจู่ๆก็มี อาการผิดแปลกเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หนาว หนาวมาก เธอตัว สิ้นไม่หยุด
“รีบตอบมา เมื่อกี้พวกเธอกำลังทําอะไร? มันจูบเธอหรือ เปล่า? พวกเธอท่ากันไปกี่ครั้งแล้ว จารวี ผู้หญิงสำส่อน พวกเธอ กันไป ครั้งแล้ว มา
จาร เจ็บจนแทบจะพูดไม่ไหวแล้ว เสียงค่อยๆขาดหาย ไป “ของขวัญ…ของขวัญ
“ของขวัญอะไร? ” ยศพลเค้นเสียงต่ำ ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้สึก รู้สาอะไรเลยจริงๆ เขาไม่อยู่แค่แป๊บเดียว เธอก็มาสมสู่กับ สะแล้ว
นํ้าตาหยดสุดท้ายของจารไหลลงมาจากตาของเธอ “วันนี้.. ……………………………….องเพลงนั้น เกิดให้ฉัน
พูดติดๆขัดๆจนจบ ร่างเล็กของเธอที่เหมือนกับตุ๊กตาที่ ฉีกขาดก็อ่อนลงทันที
เธอหมดแรงล้มตัวลงอยู่ในมือของยศพล
เลือดสีแดงสด ไหลลงมาจากหว่างขาทั้งสองข้างของ เธอ กางเกงเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดง ไหลมาโดนทีมาของเศ พล ดวงตาของยศพลเต็มไปด้วยความตกใจ
ในสมองของเขาขาวโพลน วันนี้เป็นวันเกิดเธอ? ทําไม วันเกิดเธอแต่เขากลับไม่รู้เลยล่ะ!! เขากำลังทําอะไร? เขา ทรมานเธอทั้งวัน ทั้งค่าทั้งตบทั้งท่าให้เธอขายหน้า โธ่เว้ย! ทําไมวันนี้ต้องเป็นวันเกิตเธอด้วย
“คุณขาย คุณชายคะ คุณกำลังทําอะไร? รีบปล่อยมือ เร็วเข้า คุณจารวีไม่ไหวแล้วค่ะ”
น้าอามวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน หลังจากที่เธอได้รับจดหมายจานใบ ด้านบนเขียนอยู่เพียงแค ฟาวันแดง
ผู้ชาย ก็คงไม่เข้าใจ แต่เพราะเธอคือผู้หญิง แน่นอน ว่าต้องรู้ถึงสิ่งที่จารต้องการจะสื่ออยู่แล้ว จึงรีบไปซื้อผ้า อนามัยที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาให้
แต่ติดไม่ถึงเลยว่า พอเข้ามาก็จะเห็นจาร นอนเลือด
อาบ จนสลบไป
ยศพลเพิ่งจะได้สติกลับมา มองไปที่น้าอามอย่างค ตะลึง “ทำยังไงดี? ฉันทำร้ายเธอไปแล้ว ทํายังไงดี?’ ยศพล ในตอนนี้ ไม่มีท่าทีบ้าอำนาจหลงเหลืออยู่เลย เหมือนกับเด็ก ผู้ขายตัวโตกําลังมองมาที่น้าอามอย่างไร้เดียงสา
“โรงพยาบาล รีบส่งเธอไปโรงพยาบาลค่ะ คุณจารวี คุณ จารวี ตื่นสิคะ”
น้าอามตะโกนอย่างร้อนรน ยศพลอุ้มจารวีไปที่ประตู นิรันพุ่งตัวออกมาจากความมืด
“คุณขายครับ ให้ตามตัวมนต์ตรีไปไหมครับ เขามาแค่ คนเดียว”
“ไปขับรถเดี๋ยวนี้ เร็ว! ถ้าข้าฉันจะฆ่าแก!”
นิรันรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงรีบวิ่งไปที่โรงรถ แล้วขับ
รถออกมา
นิรันค่อยๆขับไปโรงพยาบาล ยศพลโอบกอดจารวีเอา ไว้ในอ้อมแขน ร่างกายของเธอค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆ
จนทําให้เขารู้สึกดีขึ้นมาว่าถ้าเธอตาย เขาจะทํายัง
ไม่ ไม่ได้ จะให้เธอหายไม่ได้
ทําไมเวลาถึงผ่านไปจขนาดนี้
“นิรัน ขับให้เร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไง ขับช้าเหมือนหอยห อยู่ได้ ยศพลพูดเสียงต่ำ
นิรับเพิ่มความเร็วพุ่งตัวไปด้านหน้า โชคดีที่ตอนนี้ไม เวลากลางคืน ทําให้รถไม่เยอะเท่าไร ถ้าเป็นตอนกลางวันและ ก็คงจะไม่สามารถขยับไปไหนได้แน่ๆ
“ครับ คุณชาย!” เขาไม่กล้าด้านยศพล น้านามที่นั่งอยู่ ด้านข้างคนขับ ถอนหายใจยาว
เด็กสองคนนี้ ก่อกวนกันทั้งวัน รักกันแท้ๆแต่ก็ทำร้าย กันจนถึงชีวิต ไม่อยู่ด้วยกันดีๆ ทะเลาะกันไปมา ไม่ช้าก็เร็ว คงต้องมีใครสักคนตายขึ้นมาจริงๆ
รถยนต์เพิ่งจะจอดเข้าที่ ยศพลก็อุ้มร่างของการที่ได้ เรี่ยวแรงออกไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
เร็วเข้า หมอ ช่วยด้วย!!
ไม่นานจารก็ถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด ยศพลถูกประตูกั้น เอาไว้ให้อยู่ด้านนอก
เขาเหมือนกับแมลงวัน เดินไปมาไม่หยุด สองมือกุม เข้าหากัน แล้วค่อยไปบนกำแพงอย่างแรง แผลที่เพิ่งจะคิดเข้าหากัน ปรออกมาอีกรอบ
เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่รู้สึกถูกบีบเข้าที่ หัวใจอย่างแรง จนหายใจไม่ออก
