ตอนที่ 616 ปีกกล้าขาแข็ง
อีกอย่าง เธอก็ไม่รู้ว่าวันนี้ป่ายมู่ซีได้อยู่ที่นี่มั้ย ถ้าหากไม่อยู่ ก็เท่ากับว่าเกิดเรื่องแล้ว พวกพนักงานที่นี่ก็ไม่กล้าทำอะไร
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซูยิ่งหวั่นที่อยู่ด้านนอกเลย เธอคงจะรับไม่ได้ที่เห็นสภาพน่าเกลียดของตัวเอง
เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัว วันนี้เพื่อที่จะทะเลาะกับทนายหวัง ถึงได้มีความเสี่ยงแบบนี้
ที่จริงได้หลักฐานมาไว้เป็นคนแรก เพื่อความสุขของตน แต่ต่อมาก็หนีไม่พ้นแล้ว
***
แต่เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าวันนี้กู้ฮอนไม่สามารถหนีไปได้ ผลลัพธ์ต่อจากนี้ก็ไม่กล้าที่จะคิดเลยจริงๆ
ซานหุ่นยังคงใช้แรงคว้าข้อมือของกู้ฮอน พยายามดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน
กู้ฮอนใช้แรงทั้งหมด พยายามสลัดออกไปให้ห่างมากขึ้น
ซานหุ่นเห็นว่ากู้ฮอนไม่ให้ความร่วมมือ เขาจึงเริ่มโมโห จึงเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา
เขาเหมือนกับหมาป่าตัวหนึ่งที่กำลังหิวโหย เขาจ้องไปที่กู้ฮอน ด้วยสายที่น่าสยดสยอง
สีหน้าก็ปรากฏความโหดร้าย เขากัดฟันพูด “เธออยากจะหนี นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้เธอจะสนิทกับดาราดังแล้วยังไง ฉันจะบอกเธอให้ว่ายั่วโมโหฉันแล้ว เรื่องอะไรฉันก็ทำได้หมด”
กู้ฮอนมือไม้อยู่ไม่สุขแล้ว “ซานหุ่นฉันจะบอกนายให้ ถ้านายจะมาก่อความวุ่นวายที่นี่ จะต้องได้รับโทษตามกฎหมาย”
ซานหุ่นแสยะยิ้ม “กฎหมายทำไมเหรอ กฎหมายก็จะคุ้มครองฉัน ก็เหมือนที่ฉันจัดการเป่หมิงโม่ จะบอกเธอให้นะ พอถึงเวลานั้นฉันก็ถ่ายรูปเธอสักไม่กี่ใบ ถ้าเธอกล้าพูดออกไป ก็เตรียมตัวดูข่าวได้เลย”
พูดไปเขาก็ออกแรงที่แขน กู้ฮอนก็ลื่น ทั้งร่างก็ล้มลงไปในอ้อมแขนของซานหุ่น
“ฮ่าๆ แบบนี้ไม่ใช่เธอที่กระโจนเข้ามาในอ้อมแขนฉันหรอกเหรอ” ซานหุ่นพูดไปพลางก้มหน้าจะจูบกู้ฮอน
“ปัง！” ประตูห้องถูกถีบออกจากด้านนอก
ชายสองคนวิ่งเข้ามา
เสียงนี้ ทำเอาคนอื่นที่เมาพับไปถึงกลับสะดุ้ง พวกเขาขยี้ตาอย่างมึนๆ “ อะไรกัน อะไรกัน ตำรวจมาตรวจเหรอ? ”
แอลกอฮอล์ในตัวของซานหุ่นก็โดนเสียงนี้ทำเอาตกใจ จนได้สติมาสามส่วน
เขามองชายสองคนข้างหน้าอย่างโกรธแค้น “แม**งเอ้ย ทำเรื่องดีๆ ฉันพังหมด！”
เขาพูด พลางเหวี่ยงกู้ฮอนลงบนโซฟา แล้วยื่นมือไปหยิบขวดเหล้าจากบนโต๊ะชา
“เพล้ง……” อาวุธที่แหลมคมก็ได้อยู่ในมือเขา
ฉิงฮัวหรี่ตาดู และเดินไปยังด้านหน้าของเป่หมิงโม่ “เจ้านาย ไอ้นี่เดี๋ยวผมจัดการเอง หัวหน้าไปดูเธอเถอะว่าได้รับบาดเจ็บมั้ย”
กู้ฮอนที่ถูกซานหุ่น เหวี่ยงลงบนโซฟา หัวก็ไปกระแทกกับขอบโซฟาจนเจ็บเล็กน้อย นอกจากนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร
ภายใต้แสงไฟสลัว เธอมองไปยังเงาร่างที่ดูแข็งแกร่งเบื้องหน้าเธอ
ไม่ได้มองผิดนะ ทั้งสองคนนี้สำหรับเธอสนิทจนไม่รู้จะสนิทยังไงแล้ว ทำไมพวกเขาถึงมาโผล่ที่นี่ เมื่อกี้ที่มาก็ไม่เห็นพวกเขา แม้แต่รถของเขาก็ยังไม่เห็น
“ไอ้หนู เอ็งรนหาที่ตาย！” ซานหุ่นถือขวดเหล้าแตกจะแทงไปที่หน้าอกของฉิงฮัว
ฉิงฮัวหลบอย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นและจับมือของซานหุ่นที่ถือขวดเหล้าไว้แน่น
“แกนี่ไม่กลัวตายจริงๆ ไม่ควรมาแตะผู้หญิงของเจ้านายฉัน” พูดจบความโหดก็สิงร่างฉิงฮัว มือออกแรง
“โอ๊ย……”
“เพล้ง……”
หลังจากซานหุ่นร้องอย่างเจ็บปวด ก็มีเสียงขวดเหล้าในมือเขาตกลงพื้น แตกละเอียด
“เห้อ……” ฉิงฮัวยกขาขึ้น แล้วเตะไปที่ท้องน้อยของซานหุ่น
จนเขาเซออกมา แล้วพิงกับผนัง เหล้าดีๆ ที่ดื่มไปพวกนั้นเท่ากับเสียของเลย อาเจียนออกมาหมด ไม่เหลือเลยสักนิด
จัดการกับซานหุ่นแล้ว เพื่อนร่วมงานคนอื่นของเขาทั้งหมดก็ตกใจจนสร่างเมา
พวกเขาลุกขึ้นยืนและมองไปที่คนทั้งสองที่เดินเข้ามาอย่างหวาดกลัว
เป่หมิงโม่ก็ไม่ได้สนใจพวกเขา แล้วเดินตรงไปหากู้ฮอน ยื่นมือออกไปอุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟา เอาเธอมาไว้ในอ้อมแขน
จากนั้นก็พูดเสียงเข้ม “นับวันเธอยิ่งปีกกล้าขาแข็งจริงๆ ”
***
คำพูดของเป่หมิงโม่ทำให้ใจของกู้ฮอนสั่น แต่ว่าพออยู่ในอ้อมแขนของเขา กู้ฮอนก็รู้สึกได้ถึงความปลอดภัย
เป่หมิงโม่โอบกู้ฮอนมาอยู่ข้างหลังฉิงฮัว
“นี่ พวกนายสองคนมาทำอะไรที่นี่ ปล่อยเพื่อนร่วมงานฉัน ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกฉันไม่เกรงใจนะ”
มีเพื่อนร่วมงานไม่น้อย ที่เห็นซานหุ่นโดนเตะ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาสู้ แถมพวกเขาพูดแบบนี้ ทำให้คนอื่นๆ ก็มีแรงฮึดสู้มากขึ้น แล้วล้อมพวกเขาไว้
“เจ้านาย เจ้านายคุ้มครองเธอออกไปก่อน เดี๋ยวที่นี่ผมจัดการเอง”
เป่หมิงโม่พยักหน้า นายก็ระวังด้วย
พูดจบเขาก็พากู้ฮอนออกไป มีคนพวกนึงรนหาที่ตายอยากจะตามเป่หมิงโม่ไป แต่ก็โดนเขาเตะไปเบาๆ ก็จัดการได้แล้ว
ในขณะ กู้ฮอนไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ไฟในห้องได้เปิดหมดแล้ว ป่ายมู่ซีพาคนจู่โจมเข้ามา ด้านหลังเขายังมีซูยิ่งหวั่นตามมาด้วย
ป่ายมู่ซีเรียกเป่หมิงโม่มา ซูยิ่งหวั่นไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่เมื่อเห็นเขาที่หน้าประตูบาร์แถมยังพาฉิงฮัวมาด้วย เธอจึงรู้สึกกว่าคืนนี้การแสดงฉากนี้คงจะไม่มีทางเล่นต่อไปได้แล้ว
เป่หมิงโม่มองไปที่ป่ายมู่ซี จากนั้นก็ส่งกู้ฮอนให้เขา “ดูแลเธอแทนฉันที”
พูดจบเขาก็หันหลังกลับไปหาฉิงฮัว
ป่ายมู่ซีพาคนมา ทันใดทำเอาคนในห้องได้สติอยู่ไม่น้อย
แถมไฟก็เปิดสว่างแล้ว คนพวกนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าคนที่เข้ามาทั้งสองเป็นใคร
เป่หมิงโม่ ใครจะไม่รู้จัก ทันใดนั้นพวกเขาก็แอบร้องโฮอยู่ในใจ ครั้งนี้เสร็จแน่ๆ 80% ของคนที่มาก็เพื่อแก้แค้นให้กับเรื่องคดีนั้น
เป่หมิงโม่ค่อยๆ เดินไปยังซานหุ่นที่นั่งพิงผนังอยู่
ยื่นมือไปพยุงเขาขึ้นมา แล้วจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา “เมื่อกี้นายทำอะไรลงไปบ้าง? ”
ซานหุ่นถอนหายใจ แสงที่เปิดมาแยงตา ทำให้เขาต้องเอามาบังได้อยู่ครู่
ตอนนี้เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น
เห็นว่าคนที่พยุงเขาคือเป่หมิงโม่ ทันใดนั้นเหงื่อก็ท่วมตัว อย่ามองว่าเขาไม่เห็นเป่หมิงโม่อยู่ในสายตา นั่นเป็นสิ่งที่เขาพึ่งพาคนรอบข้าง
ซานหุ่นมองไปที่เป่หมิงโม่แล้วแสยะยิ้ม “แซ่เป่หมิง นายจะทำอะไร ยังไม่เชื่อฟังแล้วปล่อยฉันลงอีก จะบอกอะไรให้ ตอนนี้คนรอบๆ นี้มีแต่คนของฉัน พวกเขาเป็นพยานให้ฉันได้ บอกว่านายหาเรื่องฉันเพราะว่าคดีนั้น เมื่อถึงเวลานั้นก็ลองดูว่านายจะชนะคดีได้มั้ย”
เป่หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา “เหรอ ฉันละอยากจะเห็นจริงๆ ว่านายเตรียมอะไรมาต่อกรกับฉัน”
เขาพูดพลางจ้องเขม็ง จากนั้นก็ตามด้วยหมัดซัดไปที่หน้าของซานหุ่นจังๆ หนึ่งที
“อั่ก……”
ฟันของซานหุ่นโดนต่อยจนหลุดออกมาสองซี่ มุมปากก็มีเลือดไหล
ตอนนี้เขาก็ราวกับคนโง่ที่วิ่งเล่นอยู่ในกำมือของเป่หมิงโม่
“หมัดนี้เตือนสติให้แกฉลาดขึ้นหน่อย อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของฉัน”
ประโยคนี้ของเป่หมิงโม่ ทำเอาคนที่มากับซานหุ่นถึงกับช็อก
ผู้หญิงของเป่หมิงโม่ สรุปใครคือผู้หญิงของเป่หมิงโม่?
คงไม่ใช่……
คิดถึงตรงนี้ พวกเขาก็หันไปทางกู้ฮอนที่ยืนอยู่ด้านข้างของป่ายมู่ซี
ทันใดนั้นก็กลัวตัวสั่นกันอีกครั้ง
เป่หมิงโม่คงจะไม่ส่งเธอมาเป็นสายลับหรอกมั้ง……
ไม่น่าล่ะผู้หญิงคนนี้ถึงได้สนใจซานหุ่นออกนอกหน้าขนาดนั้น ที่แท้มีแรงจูงใจอย่างอื่นนี่เอง
เรื่องที่ซานหุ่นก่อ ก็ให้เขาไปจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องคลุกคลีกับเขาอีกต่อไป
คนอื่นคิดถึงตรงนี้ แรงกระตุ้นเมื่อครู่ได้หายไปหมดแล้ว แต่ละคนก็ก้มหน้าหลบตา สายตาก็มองไปรอบๆ ดูว่าหาทางหนีได้มั้ย
***
ความหยิ่งผยองเมื่อครู่ของซานหุ่น โดนเป่หมิงโม่ต่อยจนไม่เหลือแล้ว
เป่หมิงโม่ เหวี่ยงเขาลงพื้น อย่างกับเหวี่ยงขยะ
ฉิงฮัวมองดู คิดว่าสั่งสอนไอ้นี่ได้พอประมาณแล้ว
เขาจึงเดินเข้าไปหาเป่หมิงโม่ แล้วกระซิบที่ข้างหู “เจ้านาย เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะครับ ตอนนี้อยู่ในช่วงอ่อนไหวปล่อยมันไปเถอะครับ”
พูดไป พลางเดินไปยังหน้าของซานหุ่น แล้วเตะเขาไปหนึ่งที ” นี่แก กล้านักนะ กล้ามาแตะผู้หญิงของเจ้านายฉัน แต่ว่าถือว่าแกโชคดี เจ้านายฉันไม่มีเวลาว่างมาสนใจขี้หมาอย่างแก ยังไม่รีบไสหัวไปไกลๆ อีก”
ซานหุ่นตัวสั่นเทาคลานขึ้นมาจากพื้น
พวกสองคนรีบวิ่งเข้าไป ช่วยพยุงเขาขึ้นมา แล้วเดินผ่านฉิงฮัวกับเป่หมิงโม่อย่างระมัดระวัง
พวกเขาเดินมาถึงหน้าประตู ซานหุ่นเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วยื่นมือไปชี้เป่หมิงโม่ “แซ่เป่หมิง เรื่องนี้มันยังไม่จบ！” พูดจบก็หันขวับไปมองกู้ฮอน จากนั้นก็พาพวกเดินออกไป
เห็นพวกเขาออกไป กู้ฮอนก็ก้มหัวให้ป่ายมู่ซีเล็กน้อย เป็นการแสดงความขอบคุณ
ละครฉากนี้ไม่สำเร็จ แต่ว่าซูยิ่งหวั่นก็ถือว่าได้ผลสรุปที่น่าพอใจ
เธอเดินไปที่ด้านหน้าของกู้ฮอน มองไปที่เธออย่างตำหนิแล้วพูดว่า “ดูเธอสิคบคนต่ำช้าพวกนั้น เธอเห็นว่าบาร์เป็นอะไร ป่ายมู่ซีที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะมาก่อความวุ่นวายนะ”
พูดพลาง หยิบขวดเหล้าขึ้นมาจากโต๊ะแล้วดู จากนั้นก็ส่ายหน้า “เหล้าดีๆ เสียของหมด”
คำพูดตอกย้ำของซูยิ่งหวั่น ทำให้กู้ฮอนรู้สึกโกรธมากๆ “ซูยิ่งหวั่น เธอไม่ต้องมาเยาะเย้ย เดี๋ยวฉันจะเก็บกวาดที่นี่เอง”
พูดจบเธอก็หันไปหาป่ายมู่ซี “ป่ายมู่ซี บาร์ของคุณเสียหายไปเท่าไหร่ ฉันจะชดใช้”
ป่ายมู่ซีส่ายมือ “พวกเขาไม่ได้ทำอะไรก็บาร์ฉัน ก็แค่เหล้าไม่กี่ขวด เธอไม่จำเป็นต้องชดใช้หรอก”
ซูยิ่งหวั่นมองบนป่ายมู่ซี “นายอ่ะ เป็นคนดีแค่ตอนนี้อ่ะนะ”
หล่อนถอนหายใจ “นี่ ถึงแม้ป่ายมู่ซีบอกว่าช่างเถอะ งั้นฉันก็จะไม่พูดอะไรมากแล้ว ถึงแม้จะชดใช้แล้วยังไงล่ะ” พูดไปพลางจงใจจ้องไปที่กู้ฮอน “เหล้าพวกนี้ก็เท่ากับเงินเดือนของใครบางคนแล้ว หรือว่าจะให้เธอชดใช้แบบอดข้าวอดน้ำล่ะ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หันขวับไปหาซูยิ่งหวั่น “ที่เธอพูดก็พอประมาณแล้ว”
จากนั้นก็พูดกับป่ายมู่ซี“ค่าเสียหายลงบัญชีฉันไว้” พูดจบก็ยื่นมือไปลากกู้ฮอนมาไว้ข้างกาย ฉิงฮัวก็อยู่ด้านหลัง ทั้งสามคนก็ออกไปจากบาร์Zeusอย่างเงียบๆ
ซูยิ่งหวั่นมองเงาของสามคนนั้น โมโหแล้วกระทืบเท้าไปที
ป่ายมู่ซีเห็นซูยิ่งหวั่นโมโหแบบนี้ จึงเดินเข้าไปตบไหล่ “เรื่องของคนอื่นเธอจะโมโหอะไร”
“ป่ายมู่ซี นายใจดีไม่ให้เธอชดใช้แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความเอื้ออาทรของนายนะ ดันมีคนมารับผิดชอบแทนเธออีก จากนี้เรื่องแบบนี้ทางที่ดีให้มันน้อยๆ หน่อย！” ซูยิ่งหวั่นพูดไปพลาง สะบัดมือป่ายมู่ซีออก โมโหแล้วเดินออกจากบาร์ไป
*
ฉิงฮัวขับรถอยู่ กู้ฮอนกับเป่หมิงโม่นั่งอยู่เบาะหลัง
รถยนต์ได้ขับมุ่งหน้าไปที่บ้านของกู้ฮอน
ในรถเงียบสนิท หลังจากที่เงียบมานาน ในที่สุดกู้ฮอนก็เปิดปากพูด “ขอบคุณนะที่มาช่วยฉัน ฉันจะไม่ให้นายชดใช้แทนฉันฟรีๆ หรอก”
เป่หมิงโม่เหลือบมองกู้ฮอน“งั้นเธอจะชดใช้ให้ฉันยัดไง กำลังหรือว่าร่างกาย? ”
หน้าของกู้ฮอนแดงก่ำ เป่หมิงคนนี้พูดอะไรไม่เคยจริงจังเลย ความรู้สึกขอบคุณเขาทั้งหมดเมื่อกี้ ตอนนี้ไม่เหลือเลย
