ตอนที่ 743 การให้อภัยกับความเกลียดชัง
“ฮอน เธอเป็นอะไรไปหรือ ฉันเห็นว่าตั้งแต่เธอเดินเข้ามาเมื่อครู่จนถึงตอนนี้ จิตใจดูสับสนมึนงงอยู่บ้าง ร่างกายไม่สบายใช่หรือไม่ ไม่อย่างนั้นเธอรีบกลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ พวกเราค่อยคุยกันวันอื่นแล้วกัน” หวีหรูเจี๋ยมีสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
กู้ฮอนยิ้มบางๆให้เธอ “คุณป้าหวีหรูเจี๋ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เธอเอ่ยจบแล้วก็เงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “ที่จริงแล้วฉันอยากรู้เกี่ยวกับอดีตของคุณมาโดยตลอด”
“เรื่องราวในอดีต…….” หวีหรูเจี๋ยพึมพำกลับไปกลับมาเบาๆอยู่หลายรอบ
ความรู้สึกบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นโดดเดี่ยวในทันที ราวกับว่าเธอในตอนนี้คิดถึงช่วงเวลาในอดีตที่ไม่อยากจะหันกลับไปมอง
“คุณป้าหวีหรูเจี๋ย ที่จริงแล้วฉันเข้าใจเรื่องที่เคยเกิดขึ้นระหว่างคุณกับคุณท่านเป่หมิง เพียงแต่ว่าวันนี้คุณท่านเป่หมิงเสียชีวิตไปแล้ว ไม่สู้ปล่อยให้ความทรงจำที่เลวร้ายในช่วงเวลานั้นจางหายไปเถอะค่ะ ฉันเชื่อว่าก่อนที่คุณจะได้พบกับคุณท่านเป่หมิง จะต้องมีความทรงจำที่แสนอบอุ่นมากมายอย่างแน่นอน”
กู้ฮอนกำลังวางแผนชี้นำให้หวีหรูเจี๋ยพูดเรื่องระหว่างเธอในอดีตกับคุณแม่ออกมา
หวีหรูเจี๋ยคิดอยู่ชั่วครู่ก็พยักหน้า พลางเอ่ยว่า “แน่นอน ก่อนที่จะรู้จักกับเป่หมิงเจิ้งเทียน ฉันเคยมีความทรงจำที่สวยงามอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ก็ถูกฉันทำลายไปกับมือ”
***
กู้ฮอนได้ยินหวีหรูเจี๋ยพูดเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง
โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินหวีหรูเจี๋ยเล่าเรื่องระหว่างตัวเองกับลู่ลู่ รวมถึงเรื่องที่เธอไม่ระวังทำลูกของลู่ลู่หาย หวีหรูเจี๋ยล้วนพูดออกมาทั้งหมดโดยไม่หลีกเลี่ยง
ตอนที่กู้ฮอนเห็นใบหน้าที่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดหลายส่วนของเธอแล้วก็ทำให้ในใจของกู้ฮอนมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ประเภทหนึ่ง
เธอเกิดความรู้สึกสงสารเวทนาต่อหวีหรูเจี๋ยแบบแปลกๆ บางทีถ้าหากหวีหรูเจี๋ยปิดบังเรื่องที่ตัวเองทำเด็กหายไป ก็ไม่แน่ว่ากู้ฮอนอาจจะรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
เพราะว่ากู้ฮอนสามารถลบภาพความทรงจำที่แสนดีของหวีหรูเจี๋ยในใจเธอออกไปได้อย่างมีเหตุผล สามารถเปลี่ยนไปปฏิบัติกับเธออย่างเฉยชาได้ สามารถเกลียดเธอได้อย่างไร้ความกังวล
กู้ฮอนจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอยู่สักพัก ก็หยิบกระดาษเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากในกระเป๋าอย่างไม่ได้ตั้งใจ โน้มตัวไปเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของหวีหรูเจี๋ย
“คุณป้าหวีหรูเจี๋ย อย่างนั้นคุณเคยคิดวางแผนจะตามหาเด็กคนนั้นไหมคะ” กู้ฮอนไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ถามคำถามแบบนี้
“หลังจากที่ฉันรู้ว่าตัวเองทำผิดใหญ่หลวง สิ่งแรกที่ฉันคิดออกก็คือต้องการจะหาเด็กให้เจอ แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มักจะมีอาการมึนงง เหมือนกับว่าร่างกายควบคุมไม่อยู่ สุดท้ายแล้วฉันก็ยังไม่สามารถชดเชยให้กับความผิดของตัวเอง เธอรู้ไหมว่า ตลอด 20 กว่าปีมานี้ นี่เป็นปมในใจที่ฉันแก้มันไม่ได้มาตลอด”
หวีหรูเจี๋ยเอ่ยถึงตรงนี้ หน่วยตาเธอก็มีน้ำตารื้นขึ้นมาอีก
เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอแล้ว กู้ฮอนก็ไม่อาจใจร้ายถามต่อไปได้ กระทั่งอยากจะบอกกับหวีหรูเจี๋ยว่า เธอเป็นเด็กที่เธอทำหายไปคนนั้น
อีกอย่างได้รู้จักกับลู่ลู่แล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้อีก
แต่ว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะพูดออกมา
“คุณป้าหวีหรูเจี๋ย ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ทำให้คุณต้องคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่น่าโศกเศร้ามากมายขนาดนี้ ตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ฉันส่งคุณป้ากลับไปแล้วกันค่ะ คาดว่าตอนนี้พ่อบุญธรรมก็คงรอจนร้อนใจอยู่บ้างแล้วล่ะค่ะ”
กู้ฮอนส่งหวีหรูเจี๋ยกลับไปที่ห้องพักแขก จากนั้นก็เอ่ยลากับโม้จิ่งเฉิง
ตอนที่เธอกลับมาถึงบ้าน ทั้งร่างก็รู้สึกเหมือนกับว่าแตกสลายอย่างไรอย่างนั้น
เรื่องราวอัดแน่นอยู่เต็มสมองเธอ ทำให้เธอในตอนนี้รู้สึกหายใจไม่ออกอยู่บ้าง
เรื่องนี้ควรจะทำอย่างไรดี เรื่องนี้จะต้องปิดบังคุณแม่ได้ไม่นานอย่างแน่นอน บางทีอาจจะต้องปรึกษากันสักหน่อย
แต่จะไปหาใครดี
เธอหยิบรูปรวมใบนั้นออกมาจากกระเป๋า สายตามองไปที่ร่างของเจียงฮุ่ยซินอย่างไม่ได้ตั้งใจ
บางทีการไปปรึกษากับท่านนายเป่หมิงถึงจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะว่าพวกเธอเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน
แต่ว่าแบบนี้ก็อาจจะก่อให้เกิดคลื่นในบ้านตระกูลเป่หมิง คุณป้าหวีหรูเจี๋ยเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดเป่หมิงโม่ อีกทั้งตอนนี้นายหญิงของบ้านตระกูลเป่หมิงกลับเป็นเจียงฮุ่ยซิน
ช่างเป็นเรื่องที่คิดแล้วก็ทำให้ปวดหัวมากเสียจริง ทำไมครอบครัวใหญ่มักจะมีใยที่ตัดไม่ขาด ทั้งยังมีเรื่องราววุ่นวายมากมายขนาดนี้กัน
*
ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีคนที่ปวดหัวกับเรื่องราวเหมือนกับกู้ฮอนอีกคนก็คือ เป่หมิงโม่
เขาขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือคนเดียว
ฉิงฮัววางแผนจะเข้าไป แต่ก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านในแล้ว
เป่หมิงโม่ในตอนนี้นั่งอยู่ที่หลังโต๊ะทำงาน บนโต๊ะของเขามีรูปภาพใบหนึ่งที่นำกลับมาจากบ้านพักตากอากาศ รูปที่ตัวเองถ่ายกับคุณป้าฟาง
แต่ลิ้นชักกลางของโต๊ะยังมีรูปภาพอีกใบหนึ่ง นั่นก็คือภาพถ่ายที่บิดามารดาเขาถ่ายด้วยกัน
เขาไม่อยากหยิบมันออกมาวาง นั่นก็เป็นเพราะว่าตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้เขายังปล่อยวางไม่ได้ แม้ว่าในวันนี้เขาจะให้อภัยบิดาแล้ว
สำหรับมารดา หวีหรูเจี๋ย ในใจของเขาตอนนี้ก็ต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุดหย่อน
หลังจากผ่านการสูญเสียญาติพี่น้องมาสองครั้ง สำหรับเขาก็ได้รับผลกระทบกระเทือนไม่น้อย
วันนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับญาติคนสุดท้ายของตัวเอง คุณแม่หวีหรูเจี๋ย เป่หมิงโม่จะตัดสินใจอย่างไรกัน
***
เนื่องจากการที่บริษัทGTของโม้จิ่งเฉิงจับมือร่วมกันกับบริษัทเป่หมิงของเป่หมิงโม่ก็ทำให้เกิดการสร้างสถานที่ที่เป็นแลนมาร์คแห่งใหม่ขึ้นมาในเมือง A ตึกสำนักงานใหญ่ของบริษัทGT
ในตอนแรกเป่หมิงโม่ไม่รู้ว่าโม้จิ่งเฉิงได้กลายเป็นประธานที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทก็ได้ลงนามเซ็นสัญญาไป
ดังนั้นตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้แล้ว
ทางด้านเป่หมิงยี่เฟิง เพราะว่าประสบความสำเร็จในกรณีของบริษัทเจียเม้า เขาในตอนนี้ก็เริ่มที่จะคิดว่าตัวเองเก่ง
อีกทั้งยังเริ่มแผ่ขยายอิทธิพลของเขาในบริษัทเป่หมิง แอบติดต่อกับผู้รับผิดชอบในแต่ละแผนกและผู้ถือหุ้นบางส่วนของบริษัทเป่หมิงอย่างลับๆ
สำหรับคนเหล่านี้ วันนี้ไม่ว่าจะเป่หมิงโม่ก็ดี เป่หมิงยี่เฟิงก็ช่าง พวกเขาล้วนเป็นคนของตระกูลเป่หมิง ตัวเองจะติดตามใครก็ล้วนไม่ต่างกัน
สำหรับเรื่องราวเหล่านี้ ที่จริงแล้วเป่หมิงโม่ล้วนรับรู้ เพียงแต่ว่าตอนนี้เขายังสงบเยือกเย็น คอยสังเกตผลลัพธ์ในตอนท้ายอย่างเงียบๆ
เพื่อที่จะยกสถานะของตัวเองในบริษัทเป่หมิงให้สูงขึ้นไปอีกขั้น ครั้งนี้ที่เป่หมิงโม่พาเขาไปพบกับผู้รับผิดชอบของบริษัทGTเป่หมิงยี่เฟิงได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับโครงการก่อสร้างของตึกสำนักงานใหญ่
สำหรับเขาแล้วนี่เป็นโอกาสที่เบื้องบนประทานมาให้ ขอเพียงแค่การออกแบบของเขาได้รับการยอมรับจากบริษัทGTอย่างนั้นก็รอคอยวันที่เป่หมิงโม่จะถูกไล่ลงจากตำแหน่งได้เลย
ตอนนี้เป่หมิงยี่เฟิงไม่กล้าละเลยต่อหน้าที่ ศึกษาหาข้อมูลและประวัติที่เกี่ยวกับบริษัทGTไปไม่น้อยติดต่อกันหลายวัน จากนั้นก็เริ่มรวบรวมความคิดในการออกแบบ
ผ่านไปหนึ่งคืน ต้นฉบับแบบร่างที่ร่างไว้คร่าวๆก็ถูกร่างออกมาเรียบร้อยแล้ว
เขามองภาพร่างที่เร่งรีบทำออกมาตลอดทั้งคืน มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย
*
เป่หมิงโม่มาถึงห้องทำงานของตัวเองในตอนเช้า เพิ่งจะผลักประตูก็เห็นเป่หมิงยี่เฟิงนั่งอยู่ด้านใน
“ลุงรอง สวัสดีครับ” เป่หมิงยี่เฟิงนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอกสบายใจอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา
เป่หมิงโม่เห็นเขาอยู่ที่นี่ก็รู้ว่าเจ้าเด็กนี่เป็นฝ่ายมาปรากฏตัวเช้าขนาดนี้ แปดส่วนนั้นมีความคิดไม่ซื่ออะไรบางอย่าง
เขาไม่ได้ตอบกลับ เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงบนที่นั่งของตัวเองด้วยใบหน้าเฉยชา “พูดมาเถอะ นายมาหาฉันที่นี่มีเรื่องอะไร”
เป่หมิงยี่เฟิงหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับเป่หมิงโม่ บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม เขาหยิบดินสอแท่งหนึ่งออกมาจากกล่องใส่ดินสอบนโต๊ะอย่างสบายๆ หมุนเล่นอยู่ชั่วครู่ พลางเอ่ยว่า “ลุงรอง ผู้รับผิดชอบของบริษัทGTพวกเราล้วนได้พบหน้าเขาแล้วเมื่อวาน เป้าหมายที่เขามานั้นชัดเจนมาก ก็คือสร้างตึกสำนักงานใหญ่ในเมืองนี้ แม้ว่าสุดท้ายคุณลุงจะได้พบกับท่านประธานของพวกเขา อีกทั้งอาจจะจากกันไปด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ในเมื่อสัญญาก็ลงนามไปแล้ว อย่างนั้นงานชิ้นนี้ก็ต้องมีคนทำ”
เป่หมิงโม่ฟังเขาพูดแล้วก็รู้สึกรำคาญอยู่บ้าง “นายมีอะไรก็พูดมาตรงๆ ฉันไม่มีเวลามาฟังนายพูดอ้อมไปอ้อมมาที่นี่หรอก”
เป่หมิงยี่เฟิงพยักหน้า “เป้าหมายที่ผมมาที่นี่นั้นง่ายมาก นั่นก็คือในเมื่อเป็นแบบร่างภาพ อย่างนั้นก็ควรจะให้พวกเราฝ่ายออกแบบเป็นผู้ออกแบบ แบบนี้ ความขัดแย้งระหว่างคุณลุงกับท่านประธานของพวกเขาก็สามารถคลี่คลายลงได้บ้างไม่มากก็น้อย พวกเราบริษัทเป่หมิงก็สามารถทำธุรกิจนี้ต่อไปได้ด้วย”
นัยน์ตาเย็นเยียบของเป่หมิงโม่จ้องมองเป่หมิงยี่เฟิงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็น “วิธีนี้นายน่าจะคิดมาทั้งคืนเลยสินะ”
“ที่จริงแล้วผมทำก็เพราะหวังดีต่อลุงรอง อีกทั้งยังทำเพื่อบริษัทเป่หมิงด้วย ไม่อาจจะให้ผู้อื่นพูดว่าพวกเราบริษัทเป่หมิงเป็นบริษัทที่เชื่อถือไม่ได้หรอกนะครับ” เป่หมิงยี่เฟิงก็จ้องกลับนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นของเป่หมิงโม่เช่นกัน ไม่มีวี่แววของความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
“ได้สิ ในเมื่อนายอยากจะลุยน้ำโคลน ฉันก็จะให้นายเข้ามาลองความตื้นลึก ฝ่ายออกแบบของพวกนายก็เตรียมตัวให้เรียบร้อยเถอะ” เป่หมิงโม่เอ่ยแล้วก็หยิบสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะฉบับนั้นโยนให้กับเป่หมิงยี่เฟิง
เป่หมิงยี่เฟิงเห็นว่าเป้าหมายของตัวเองสำเร็จแล้วก็แอบฮึกเหิมในใจเงียบๆ หยิบสัญญามาอ่านอย่างละเอียดรอบหนึ่ง
ในตอนที่เห็นกำหนดเวลานั้น สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เป่หมิงโม่มองความรู้สึกที่แสดงออกมาบนใบหน้าของเขา ก็เลิกคิ้ว “อย่างไร คงไม่ได้ถูกทำให้ตะลึงค้างไปแล้วหรอกนะ ก็แค่สองวันเท่านั้นเอง สำหรับนายคงจะไม่ลำบากหรอกนะ”
***
เป่หมิงยี่เฟิงจะยอมให้เป่หมิงโม่เห็นตัวเองเป็นตัวตลกได้อย่างไร ยังดีที่เมื่อวานเขาเตรียมแบบร่างข้างต้นออกมาแล้วแบบหนึ่ง สองวันนี้ขอเพียงแค่พิจารณาตรวจสอบให้มากขึ้นโดยรวมก็สำเร็จแล้ว
“ลุงรอง ในเมื่อสัญญาก็เซ็นไปแล้ว ผมยังจะพูดอะไรได้อีก เพื่อชื่อเสียงของบริษัทเป่หมิง แม้ว่าพวกเราจะต้องทำงานล่วงเวลาไม่หลับไม่นอนก็จะต้องรีบทำออกมาให้ได้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะรอฟังข่าวดีอยู่ที่นี่เงียบๆแล้วกัน” ลักษณะท่าทางที่เป่หมิงโม่มองเป่หมิงยี่เฟิงนั้นดูเหมือนว่ากำลังรอดูเรื่องตลกของเขา
เป่หมิงยี่เฟิงลุกขึ้นยืน “ลุงรอง ตอนนี้ผมมีเรื่องมากมายต้องทำ คงไม่รบกวนคุณแล้ว”
ฉิงฮัวเห็นเป่หมิงยี่เฟิงหายลับออกไปนอกประตูห้องทำงานแล้วถึงได้เอ่ยพูดกับเป่หมิงโม่ว่า “เจ้านาย แค่เวลาสองวัน สุดท้ายแล้วคุณชายยี่เฟิงจะสามารถออกแบบได้สำเร็จหรือไม่ ถ้าหากว่าไม่สำเร็จล่ะก็ พวกเราก็ไม่มีอะไรจะไปแก้ตัวกับบริษัทGTนะครับ”
ที่จริงแล้วในใจของเป่หมิงโม่ก็มีการวางแผนของตัวเองแล้ว เขาโบกมือให้กับฉิงฮัว “ที่ยกเรื่องนี้ให้กับฝ่ายออกแบบ เพียงเพราะให้พวกเขาเปิดหูเปิดตาเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
“เจ้านาย ความหมายของคุณคือ…..การออกแบบนี้คุณจะทำมันให้เสร็จด้วยตัวเองหรือครับ” ฉิงฮัวเอ่ยถาม
*
เป่หมิงยี่เฟิงกลับออกมาจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่ อารมณ์ฮึกเหิมเมื่อครู่ก็ลดลงไปหลายส่วน ในใจเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าน้ำหนักของงานออกแบบชิ้นนี้หนักมากขนาดไหน
เมื่อกลับไปถึงห้องออกแบบ เขาก็ให้พนักงานนักออกแบบทั้งหมดรวมถึงตัวเองหยุดโครงการในมือทั้งหมดเอาไว้ก่อน แล้วมารวมตัวกันดำเนินการออกแบบโครงการชิ้นนี้
*
เมื่อคืนวานหลังจากกู้ฮอนกลับจากโรงแรมแมนดารินมาถึงบ้านพัก ทั้งคืนก็พักผ่อนไม่เต็มที่ รุ่งเช้าก็เกือบหอบเอานัยน์ตาดำคล้ำมาทำงาน
“กู้ฮอน เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่” หยินปู้ฝันไม่เคยเห็นกู้ฮอนพาสภาพร่างแบบนี้มาทำงาน
กู้ฮอนหาวไปครั้งหนึ่ง “เมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอ พบเจอเรื่องเล็กน้อย”
หยินปู้ฝันมองพนักงานคนอื่นที่มาถึงเรื่อยๆ เขาก็เอ่ยกับกู้ฮอนว่า “เธอมาที่ห้องทำงานฉันสักหน่อย”
ดังนั้น กู้ฮอนจึงตามเขาไปถึงห้องทำงาน
