ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 531

บทที่ 531 วางยา

“ศิษย์พี่หยางอย่าโทษตัวเองเลย พี่ทำดีที่สุดแล้ว” หวู่เหวินเชี่ยนเอ่ยปลอบใจ

ขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฉินเฟิงก็มีเสียงดังขึ้น

คนที่โทรมาคือหวางหงอี้

“เสี่ยวเฟิง พรุ่งนี้ฉันจะออกจากเกาะมุ๋ยลายแล้ว คืนนี้แกมีเวลาว่างไหม? ถ้าว่างมากินข้าวด้วยกันหน่อย”

“ผมว่างครับ ตอนนี้อาหวางอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่ที่ตงลูตัน ซือหยวนและสื้อผิงก็อยู่ด้วย”

“ครับ เดี๋ยวผมไปหา”

หลังจากวางสายเฉินเฟิงก็เหลือบตามองคนอื่นแวบหนึ่งก่อนเอ่ย “ผมมีธุระนิดหน่อยขอตัวก่อนนะครับ”

“ไปไหน?” หูฉี่ซิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

“ตงลูตัน”

“ไปทำอะไรที่ตงลูตัน? พรุ่งนี้นายยังต้องเข้าร่วมการต่อสู้นะ ตอนนี้นายควรพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้เผื่อพรุ่งนี้นายจะได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย……”

น้ำเสียงของหูฉี่ซิงแฝงไปด้วยการตำหนิทว่าเขายังพูดไม่จบก็ถูกเฉินเฟิงเอ่ยตัดบทขึ้นก่อน “หูฉี่ซิง ผมจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนะ”

“เฉินเฟิง นายหมายความว่ายังไง?อะไรคือไม่เกี่ยวกับฉัน?” สีหน้าของหูฉี่ซิงไม่น่าดูนัก “ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะหวังดีกับนาย นายไม่เข้าใจหรือ? นายเป็นจอมยุทธ์ฝึกเองความสามารถเลยด้อยกว่าพวกเรา ตอนนี้สิ่งที่นายควรทำคือการฝึกวิชาไม่ใช่ออกไปเที่ยวข้างนอก นายให้ความสำคัญกับการต่อสู้ในครั้งนี้บ้างหรือเปล่า?”

หูฉี่ซิงตั้งคำถามราวกับตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของคุณธรรม

เฉินเฟิงหัวเราะเสียงเย็น “หูฉี่ซิง เรื่องของผมคุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณจัดการเรื่องของตัวเองก็พอ!”

เอ่ยจบเฉินเฟิงก็เดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมามอง

หูฉี่ซิงที่อยู่เบื้องหลังกลับมีสีหน้าเขียวคล้ำ

“ไอ้ขยะนี่ไม่ให้ความสำคัญกับการต่อสู้เลยสักนิด!”

“ศิษย์น้องเฉินคงไม่เห็นแววที่จะชนะเลยปล่อยเลยตามเลย” มีคนเอ่ยขึ้นมา ถึงแม้พวกเขาจะคิดว่าการที่เฉินเฟิงออกไปข้างนอกในตอนนี้นั้นไม่เหมาะสม ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยารุนแรงเท่ากับหูฉี่ซิง

เรื่องของหูฉี่ซิงเป็นเพียงฉากคั่นเล็กๆ

ขณะนี้เฉินเฟิงได้มาถึงตงลูตันแล้ว

หวางหงอี้และเพิ้งเย้นฟางยืนอยู่ด้วยกัน หวางซือหยวนและหลี่สื้อผิงอยู่อีกด้านหนึ่ง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงมีเพียงหวางหงอี้คนเดียวเท่านั้นที่เผยรอยยิ้มพร้อมกับเดินเข้ามา “เสี่ยวเฟิง ในที่สุดก็มาถึงเสียที”

“อาหวาง” เฉินเฟิงยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองเพิ้งเย้นฟางแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเพิ้งเย้นฟางมีสีหน้าไร้อารมณ์เฉินเฟิงก็หมดความรู้สึกที่จะทักทาย เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเขาก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ

“เสี่ยวเฟิง เราไปกันเถอะ ฉันสั่งอาหารไว้หมดแล้ว” หวางหงอี้เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

“ครับ”

เฉินเฟิงพยักหน้ารับก่อนที่ทุกคนจะพากันเดินเข้าไปในร้านอาหาร

เนื่องจากหวางหงอี้สั่งอาหารไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อทุกคนเข้ามาในห้องอาหารได้ไม่นานก็มีพนักงานสวมชุดเซ็กซี่เริ่มเสิร์ฟอาหาร

กุ้งเครย์ฟิช หอยเป๋าหื้อ……อาหารทะเลชนิดต่างๆ

หน้าตาน่าทานและส่งกลิ่นหอม

ในระหว่างการเสิร์ฟอาหาร หวางซือหยวนเอาแต่มองโต๊ะอาหารอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จา

หลี่สื้อผิงกลับมองเฉินเฟิงเป็นระยะๆลุกลี้ลุกลนนั่งไม่สุขราวกับมีเข็มทิ่มตูด

“เสี่ยวเฟิง กินกันเถอะ” ขณะนั้นเองหวางหงอี้ก็ถือตะเกียบขึ้นมา

เฉินเฟิงพยักหน้ารับและเริ่มกินโดยไม่ได้สนใจท่าทางแปลกๆของหวางซือหยวนและหลี่สื้อผิง

วันนี้ยุ่งมาทั้งวันเขาเองก็เริ่มหิวแล้ว

“เสี่ยวเฟิง แกวางแผนจะกลับไปตอนไหน?” ในขณะที่กำลังทานอาหารฉับพลันหวางหงอี้ก็เอ่ยถามขึ้นมา

เฉินเฟิงวางตะเกียบลงก่อนเอ่ย “หากไม่มีอะไรผิดพลาดจะกลับวันมะรืนครับ”

“วันมะรืนหรือ?”

“ถ้าเป็นวันมะรืนเกรงว่าพวกเราคงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะ ฉันและคนอื่นๆจองตั๋วเรือของพรุ่งนี้เอาไว้” หวางหงอี้เอ่ยอย่างเสียดาย

เฉินเฟิงหัวเราะน้อยๆ ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูดหลี่สื้อผิงที่อยู่ด้านข้างกลับยกแก้วเหล้าขึ้นมาพลางมองหน้าเฉินเฟิงก่อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “เฉินเฟิง ฉันคารวะนายหนึ่งแก้ว”

เฉินเฟิงแปลกใจเล็กน้อยทว่าก็ยังยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนกับหลี่สื้อผิง

หลังจากชนแก้วหลี่สื้อผิงก็ยกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

ตึง!

วางแก้วเหล้าลง หลี่สื้อผิงเริ่มมีอาการหน้าแดงเขามองหน้าเฉินเฟิงพลางเอ่ย “เฉินเฟิง เมื่อก่อนฉันไม่รู้ความทำให้ระหว่างเราเกิดความผิดใจกัน”

“หวังว่านายจะเห็นแก่เหล้าแก้วนี้แล้วให้โอกาสฉันแก้ตัวใหม่เพื่อจบสิ้นความบาดหมางในอดีต”

นี่หลี่สื้อผิงกำลังยอมรับผิดกับเขาหรือ?

เฉินเฟิงมีสีหน้าแปลกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่สื้อผิงจะมาไม้นี้

เฉินเฟิงส่ายหน้าก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมา “เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว”

เป็นการบอกเป็นนัยว่าบอกลาเรื่องในอดีตเสีย

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงยกดื่มหมดแก้ว สีหน้าของหลี่สื้อผิงก็มีความซับซ้อนเล็กน้อย “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร”

เฉินเฟิงส่ายหน้า ความจริงแล้วระหว่างเขาและหลี่สื้อผิงไม่ได้มีเรื่องบาดหมางใหญ่โตอะไรมากมาย วันนี้ได้มาเคลียร์เรื่องบาดหมางด้วยการยกแก้วคารวะก็ถือเป็นเรื่องดี

หลังจากได้รับการให้อภัยจากเฉินเฟิง หลี่สื้อผิงก็ดูสบายใจมากขึ้นไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเมื่อก่อนหน้านี้

เขายกแก้วคารวะต่อเฉินเฟิงและหวางหงอี้ไม่หยุด

ภาพนี้ก็ตกอยู่ในสายตาของเพิ้งเย้นฟางทำให้เธอทานข้าวไม่ลง

เธอคิดไม่ถึงว่าคนที่เธอเคยยกตำแหน่งลูกเขยคนสำคัญให้ ในวันนี้กลับดูด้อยค่าต่อหน้าคนบ้านนอกที่เธอดูถูก

เพิ้งเย้นฟางถอนหายใจและเตรียมเทเหล้าให้กับตัวเอง ทว่ามือเพิ่งจับแก้วเหล้าเธอกลับเกิดอาการเวียนศีรษะขึ้นมา

เพิ้งเย้นฟางสะบัดศีรษะไปมาพลางเอ่ย “หงอี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า……เวียนหัว?”

“เวียนหัวหรือ?”

หวางหงอี้มองเพิ้งเย้นฟางด้วยความแปลกใจ ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปาก หลี่สื้อผิงที่อยู่ด้านข้างก็หน้าคว่ำลงกับโต๊ะไปแล้ว

ตามมาติดๆด้วยหวางซือหยวนและเพิ้งเย้นฟางที่ตาเหลือกแล้วหมดสติอยู่ข้างโต๊ะ

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้หวางหงอี้ก็ตกตะลึง “เย้นฟาง ซือหยวน พวกเธอเป็นอะไร?!”

“เกรงว่าคงมีคนวางยาในอาหาร” สีหน้าของเฉินเฟิงไม่ดีนัก ขณะนั้นเองเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีอาการเวียนศีรษะด้วยเช่นกัน

ทว่าเขาคือจอมยุทธ์ขั้นหั้วจิ้งจึงไม่ได้หมดสติในทันที

“วางยางั้นหรือ?!” หวางหงอี้หน้าซีดเผือด “ใครเป็นคนทำ?ทำไมต้องวางยาด้วย?”

ปัง!

หวางหงอี้เพิ่งพูดจบ ประตูก็ถูกถีบออก

ฉับพลันก็มีคนชุดดำสวมหน้ากากผีจำนวนหกคนเดินอาดๆเข้ามา

เมื่อทั้งหกคนเดินเข้ามาสายตาก็จับจ้องอยู่ที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง เวลานี้เขาคงไม่ถามคำถามโง่ๆอย่างใครเป็นคนส่งพวกแกมา

เขารู้ว่าคนพวกนี้มาเพื่อฆ่าเขา

เพราะว่ามีกลิ่นอายแห่งการฆ่าแผ่ออกมาจากตัวของพวกมันอย่างชัดเจน

“ฉึบ”

เฉินเฟิงเพิ่งคิดได้คนชุดดำทั้งหกคนก็เริ่มลงมือ

ชั่วพริบตา อาวุธหลากหลายแบบก็ล้อมเฉินเฟิงเอาไว้จนทำให้เฉินเฟิงไร้ทางออก

“ระวัง!”

เสียงเตือนของหวางหงอี้ดังมาจากทางด้านหลัง

เฉินเฟิงสบถครั้งหนึ่งก่อนจะยกโต๊ะขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้วโยนไปทางคนชุดดำทั้งหกคนอย่างแรง

“โครม!”

หัวหน้าคนชุดดำใช้ดาบฟันโต๊ะจนแยกส่วนในครั้งเดียว