SB:ตอนที่ 185 ความหวังในการฟื้นฟูผู้คุมอสูรระดับเหลือง
จะบอกหลอหยุนชานว่าเขาสามารถฟื้นฟูความรุ่งโรจน์ของการเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง ดีไหมนะ? ลู่หยางไม่กล้าพูดพล่อยๆ
ในแง่หนึ่ง เขาไม่รู้ว่าหลอหยุนชานหมายถึงอะไร เหนือสิ่งอื่นใดแล้ว การบอกว่าไม่มีอันตรายในเรื่องแบบนี้เป็นการหลอกลวงอย่างแท้จริง ในทางกลับกัน เขาก็ไม่แน่ใจในเหตุผลที่ทำให้หลอหยุนชานถูกลดระดับลงจากผู้คุมอสูรระดับเหลืองในตอนนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ลู่หยางก็เลยรีบเปลี่ยนหัวข้อ: “ผู้อาวุโสหลอ ข้าจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ท่านเคยเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง ดังนั้น ท่านควรรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้คุมอสูรระดับเหลือง ใช่ไหม? ท่านช่วยบอกข้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างผู้คุมอสูรระดับสูง กับผู้คุมอสูรระดับเหลืองได้ไหม?”
เขาไม่เพียงขอเปลี่ยนหัวข้อ แต่เขายังขอให้ตัวเองอีกด้วย
เหนืออื่นใด เขาเพิ่งก้าวไปสู่ผู้คุมอสูรระดับเหลือง และยังไม่รู้อะไรเลย หากมีใครบางคนสามารถให้ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับผู้คุมอสูรระดับเหลืองได้ มันจะเป็นความช่วยเหลือที่ดีที่สุดสำหรับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
ในเวลาเดียวกัน เขายังสามารถตรวจสอบทัศนคติของหลอหยุนชานที่มีต่อผู้คุมอสูรระดับเหลือง และจากนั้นค่อยตัดสินใจว่าเขาควรจะบอกความคิดของเขาหรือไม่
“ อืมม ถามได้ดี ในอดีต ข้าเดินตามเส้นทางของเต๋า และประสบความยากลำบากนับไม่ถ้วนก่อนที่จะกลายเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง แม้ว่าข้าจะอยู่ในดินแดนนั้นเพียงไม่ถึงห้าปีก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่ข้าก็ชัดเจนมากเกี่ยวกับวิธีการต่างๆที่ใช้โดยผู้คุมอสูรระดับเหลือง หลอหยุนชานมองไปที่ลู่หยางด้วยความชื่นชม และหัวเราะ
“ถ้าเราจะพูดถึงพื้นฐานที่สุดของทุกสิ่งทุกอย่าง สัตว์อสูรที่ผู้คุมอสูรระดับเหลืองสามารถควบคุมได้นั้นแข็งแกร่งกว่าผู้คุมอสูรระดับสูงมาก และแม้แต่อสูรชั้นจักรพรรดิ์ก็สามารถกลายเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามของผู้คุมอสูรระดับเหลืองได้อย่างง่ายดาย นอกเหนือจากนั้น สัตว์อสูรที่มีระดับชั้นจักรพรรดิ์ยังแข็งแกร่งกว่าผู้คุมอสูรระดับสูงอีกมากในแง่ของความแข็งแกร่งที่บริสุทธิ์”
“ ตราบใดที่ท่านมีความแข็งแกร่ง พลังโจมตีของท่านก็จะแข็งแกร่งขึ้น ลืมเรื่องอื่นไปเลย ถ้ามันเป็นเพียงแค่ผู้คุมอสูรระดับเหลืองหนึ่งคน และผู้คุมอสูรระดับสูงหนึ่งคน ทั้งสองฝ่ายจะไม่ใช้พลังงานวิญญาณ แม้ว่ามันจะเป็นผู้คุมอสูรระดับสูงหนึ่งร้อยคน แต่พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ “ขณะที่เขาพูดจนถึงตรงนี้ ใบหน้าของหลอหยุนชานเผยให้เห็นรอยยิ้มอันภาคภูมิใจที่หาดูได้ยากยิ่ง
ลู่หยางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลอหยุนซานคนนี้อาจจะเป็นคนไร้ยางอายเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก แต่เขาเป็นชายหนุ่มที่ร้อนแรงแน่นอน
“ เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง” ลู่หยางผงกศีรษะราวกับว่าเขากำลังฟังอย่างตั้งใจ
นอกเหนือจากนั้น ผู้คุมอสูรระดับเหลืองยังสามารถบินได้เป็นเวลานาน และระดับความสูงที่พวกเขาบินได้นั้นสูงกว่าผู้ควบคุมอสูรระดับสูงหลายเท่า ผู้คุมอสูรระดับเหลืองที่แข็งแกร่งบางคนสามารถบินได้ครั้งละหลายหมื่นกิโลเมตร
“ สิ่งที่ทรงพลังที่สุดเกี่ยวกับผู้คุมอสูรระดับเหลืองก็คือพลังวิญญาณของพวกเขาพัฒนาขึ้นอย่างมากทำให้พวกเขาสามารถสร้างพลังเวทย์ได้ เมื่อเราสามารถสร้างพลังเวทย์ได้แล้ว ความร้ายแรงของพลังทำลายของผู้คุมอสูรระดับเหลืองจะน่ากลัวมาก “ ในขณะที่เขาพูดจนถึงตรงนี้ หลอหยุนชานพูดด้วยความอาลัยอาวรณ์
“ผู้อาวุโสหลอ เมื่อก่อน ท่านสามารถสร้างพลังเวทย์แบบไหนได้?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลอหยุนชาน ลู่หยางก็รีบถาม
ไม่ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะประจบสอพลอ
“ข้าแทบไม่สามารถสร้างพลังเวทย์เพลิงได้!” จริงๆแล้ว ทันทีที่พูดถึงพลังเวทย์ หลอหยุนชานที่ตอนแรกดูหดหู่ท้อแท้กลับดูราวกับว่าเขาสามารถพ่นไฟออกมาจากดวงตาของเขาได้ และจิตวิญญาณของเขาก็ถูกยกขึ้นทันที น่าเสียดายที่เมื่อเขาคิดถึงว่าเขาไม่ได้เป็นผู้คุมอสูรระดับเหลืองอีกต่อไป ความหวังในใจของเขาก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิง
“ ในเมื่อพลังเวทย์ของผู้คุมอสูรระดับเหลืองนั้นทรงพลังมาก ดังนั้นเราจะไม่มีโอกาสชนะเลยหรือ?” เมื่อได้ยินสิ่งที่หลอหยุนซานพูดแล้ว ลู่หยางก็ตั้งคำถาม
นอกจากนี้ ยังเป็นไปไม่ได้ที่ผู้คุมอสูรระดับเหลืองทุกหนึ่งร้อยคน จะมีซักหนึ่งคนที่สามารถสร้างพลังเวทย์ได้ ไม่ต้องพูดถึงพลังวิญญาณที่อ่อนแอ อัตราความล้มเหลวในการสร้างพลังเวทย์นั้นสูงมาก ดังนั้นจึงมีการกล่าวว่า ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นผู้คุมอสูรระดับเหลืองจะมีพลังเวทย์อยู่ด้วย นอกจากนี้ยังมีพลังเวทย์ประเภทต่างๆมากมาย แต่ด้วยประสบการณ์ของผู้คุมอสูรระดับเหลือง ความสามารถในการสร้างพลังเวทย์เล็กๆก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย อย่างมากที่สุด พวกเขาสามารถสร้างพลังเวทย์เสริมได้
“ในที่สุด ก็มีการเปลี่ยนแปลงของพลังงานต้นกำเนิด เมื่อไปที่ผู้คุมอสูรระดับสูง ท่านสามารถออกจากร่างของท่านได้ และเมื่อไปที่ผู้คุมอสูรระดับเหลือง ท่านสามารถสร้างพลังงานของท่านได้ ซึ่งจะเพิ่มความเร็วในการฝึกฝนของท่านอย่างมาก ดังนั้น จากผู้คุมอสูรระดับสูงไปจนถึงผู้คุมอสูรระดับเหลืองจึงไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นความก้าวหน้า แต่เป็นการก้าวขึ้นไปบนฟ้า! ” ขณะที่หลอหยุนชานพูดมาถึงตรงนี้ ความปรารถนาในดวงตาของเขาฉายออกมาแล้วโดยที่ไม่ต้องบอก
“ ผู้อาวุโสหลอ ถ้าอย่างนั้น ผู้เยาว์คนนี้อาจช่วยให้ผู้อาวุโสฟื้นความแข็งแกร่งของการเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลืองก่อนหน้านี้ได้ ผู้อาวุโสอยากลองดูไหม?” ลู่หยางรู้ว่าเวลาของเขามาถึงแล้วจึงพูดขึ้นทันที
“อะไรนะ ? ท่านพูดจริงเหรอ? เมื่อได้ยินคำพูดของผู้คุมอสูรระดับเหลือง หลอหยุนชานก็เผลอทำมุมโต๊ะน้ำชาแตก และนี่อยู่ภายใต้สภาวะที่เขาระวังอย่างยิ่ง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาตกใจแค่ไหน
“แน่นอน ข้าจริงจัง!” ลู่หยางกล่าวด้วยความมั่นใจ
“นี่ นี่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ไว้ใจท่านหรอกนะ แต่ข้าใช้ชีวิตแบบหลอกตัวเองมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋ฮวงที่อยู่เคียงข้างข้า ข้าไม่รู้จริงๆว่าข้าจะอยู่ได้จนถึงตอนนี้! ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลอหยุนชานกล่าวด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก
จากน้ำเสียงของหลอหยุนซาน ลู่หยางรู้สึกได้ว่าเมืองเซียงหยางของเขาไม่ได้รับการเลื่อนระดับเป็นเมืองระดับสองอย่างที่เขาคาดหวัง นอกจากนี้ หลอหยุนซานยังได้ถูกลดระดับจากผู้คุมอสูรระดับเหลืองมาเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง ดังนั้น เขาจึงต้องประสบกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้
แม้ว่าลู่หยางไม่ต้องการที่จะรู้กระบวนการทั้งหมดจากปากของเขา แต่เขาก็ไม่ปรารถนาให้หลอหยุนซานจมอยู่กับความเศร้าโศกในอดีต และไม่สามารถฟื้นคืนจากมันได้
“ ขอโทษที เมื่อกี้ข้าเสียสติไปหน่อย ” ไอ้หนู ไหนลองบอกข้ามาหน่อยซิว่าเจ้ามีวิธีอะไร?” หลอหยุนชานสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นวีรบุรุษของคนรุ่นนี้ หลังจากพักสักหน่อย เขาก็สามารถระงับอารมณ์ได้
“ข้าสงสัยว่าผู้อาวุโสเคยได้ยินเรื่อง เผ่าพันธุ์สุสานโบราณมาก่อนหรือไม่?” ลู่หยางถามอย่างไม่แน่ใจ
“เผ่าพันธุ์สุสานโบราณ นี่เจ้ากำลังพูดถึงตระกูลที่กำลังเสื่อมถอยลงในเมืองที่รกร้างว่างเปล่าใช่ไหม?” หลอหยุนชานลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็คิดอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว ข้ายังจำได้ว่าวิญญาณสุสานโบราณเป็นแบบไหนในสุสานโบราณของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณ วิญญาณสุสานโบราณนี้สามารถช่วยให้ชนเผ่าของเขาทำความสะอาดเส้นลมปราณของพวกเขาได้ ข้าไม่รู้ว่าข่าวลือนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แต่ข้าไม่เชื่อ! ” หลอหยุนชานดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณมานานแล้ว
อย่างไรก็ตาม หลอหยุนชานมีชีวิตอยู่มาเพียงหลายสิบปี
“ ฮึ่ม สหายเฒ่า ท่านนี่ช่างโง่เขลาจริงๆ นึกย้อนไปถึงตอนที่เผ่าพันธุ์สุสานโบราณอพยพจากเมืองระดับจ้าวมาใกล้เมืองตงไหลนั้น มันมีขนาดใหญ่กว่าสามตระกูลใหญ่ตั้งไม่รู้กี่เท่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากผ่านไปหลายร้อยปี เผ่าพันธุ์สุสานโบราณของเขาก็ตกลงจนถึงระดับนี้แล้ว! “เมื่อได้ยินคำพูดของหลอหยุนชาน ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็เยาะเย้ยเขาอย่างไม่คาดคิด
“นี่ นี่ ท่านพูดถูก ข้านี่โง่เขลาจริงๆ ไอ้หนู บอกข้าหน่อย ว่าข่าวลือของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณเป็นเรื่องจริงหรือไม่? “แม้ว่าดูผิวเผินแล้วเขาจะปฏิเสธความคิดของเขา แต่หลอหยุนชานก็ยังคงหวังว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริง
“ ผู้อาวุโสหลอ แน่นอน ข่าวลือเรื่องเผ่าพันธุ์สุสานโบราณนั่นเป็นเรื่องจริง ราชสีห์ขนทองหกเนตรและข้าเพิ่งกลับมาจากที่พำนักของวิญญาณสุสานโบราณ ดูสิ นี่คือแก่นน้ำแข็งพันปีที่เขามอบให้ข้า! “ลู่หยางให้ราชสีห์ขนทองหกเนตรดู และบอกให้ออกไปปกป้องเขาในขณะที่เขาเอาแก่นน้ำแข็งพันปีออกมา
“อะไรนะ ? มีของเช่นนี้จริงเหรอ?” เมื่อเห็นแก่นน้ำแข็งอายุพันปีแล้ว หลอหยุนซานก็เชื่อคำพูดของลู่หยางอย่างสนิทใจ
“แน่นอน ถึงแม้ว่าของชิ้นนี้จะเทียบกับแก่นน้ำแข็งอายุหมื่นปีไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับข้าที่จะชำระล้างและตัดกระดูกของท่าน ถ้าท่านสามารถอดทนได้ มันอาจจะสามารถเปลี่ยนร่างกายของท่าน และช่วยให้ท่านสามารถฟื้นฟูการเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลืองของท่านได้! ” เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างที่เรียกว่าความหวังในดวงตาของหลอหยุนซาน ลู่หยางจึงกล่าวด้วยความมั่นใจ
“เอาล่ะ แค่บอกข้าว่าเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร!” หลังจากที่หลอหยุนชานได้รับคำตอบยืนยันจากลู่หยาง เขาก็ไม่ลังเลอีกเลยและพูดตรงๆ
ต่อให้ลู่หยางจะให้เขาทำอะไรบางอย่างที่เขาจะต้องเหนื่อยมาก ตราบใดที่มันไม่ขัดต่อหลักการของเขา เขาก็ยินดีที่จะทำ
อย่างไรก็ตาม ลู่หยางโบกมือและพูดว่า: “ผู้อาวุโสหลอ อย่าเพิ่งดีใจไปก่อน เรายังต้องคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบ!”
