บทที่ 604 กลับไปที่ บ้าน
มีอะไรให้รีบ? ไม่ใช่ว่าฉันออกมาแล้วหรือ?
เมื่อได้ยินเสียงของหลินหย่งเจี้ยน หลินเฉิงก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่เขาไม่ได้กระโดดออกไปตรงๆ เขาดึงดาบยาวออกมาแล้วหมุนตัวไปฟันที่ช่องระบายอากาศด้านหลังอย่างแรง!
——!เกร็ง
กร๊อบ…
——!!!เกร็ง
เขาออกแรงฟันไปหลายดาบ ช่องระบายอากาศที่อยู่ด้านหลังของเขาถูกฟันด้วยคมกริบของกระบี่ยาวจนเปลี่ยนสภาพ หินเหล็กหักปิดกั้นช่องระบายอากาศที่ลึกหลายเมตรจากทางออกไว้ ทั้งหมดถูกปิดกั้นไว้ ด้วยพละกําลังที่อ่อนแอของนักวิจัยแล้ว การจะหนีออกมาจากช่องระบายอากาศนี้ก็เหมือนกับการเพ้อฝัน!
เมิ่งอี้ที่อยู่ด้านข้างไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อเห็นการกระทําของหลินเฉิง หลังจากนั้นก็นึกออกว่านี่คงกังวลว่าคนจากสถาบันจะหนีออกมาจากช่องระบายอากาศนี้เพื่อไปแจ้งข่าวที่สํานักงานใหญ่!
หลังจากปิดกั้นช่องระบายอากาศอย่างสมบูรณ์หลินเฉิงก็เรียกบันไดน้ําแข็งออกมาและแบกฉินหย่าและเมิ่งอี้ค่อยๆปีนออกไป
เอ๊ะ? นี่คือ…?
เมื่อเห็นหลินเฉิงเข้าไปและพาน้องสาวสองคนออกมา สีหน้าของหลินหย่งเจี้ยนก็แข็งค้าง เขาชี้ไปที่พวกเธอและถามหลินเฉิงว่า พี่เฉิง พี่เข้าไปหาข้อมูลหรือเข้าไปช่วยสาวงามกันแน่?
ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงก็เลิกคิ้วตอบไปว่า วีรบุรุษช่วยสาวงาม? ฉันไม่มีเวลาทํา! สองคนนี้สําคัญกับฉันมาก เลยต้องเอาออกมา!
พูดจบก็เงยหน้ามองท้องฟ้า เมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ําแล้ว คาดว่าอีกไม่นานท้องฟ้าจะมืดสนิท เขาจึงพูดกับหลินหย่งเจี้ยนว่า เอาล่ะ ภารกิจของคุณสําเร็จแล้ว ฉันจะไปส่งคุณเดี๋ยวนี้
เฮ้อ——
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงออกมาแล้ว หลินหย่งเจี้ยนก็ร้อนใจรีบตะโกนว่า พี่เฉิง อย่าเพิ่งรีบส่งผมเลย ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่ได้อะไรมาบ้างหลังจากเข้าไปแล้ว!
เชื่อฉันเถอะ ไม่มีการเก็บเกี่ยวเหล่านี้มีประโยชน์อะไรกับคุณ สําหรับคุณยิ่งรู้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่ดีต่อคุณมากขึ้นเท่านั้น!
หลินเฉิงส่ายหัวหลังจากได้ยินคําพูดของหลินหย่งเจี้ยน ฉันรู้ว่านายกําลังช่วยฉันอย่างกระตือรือร้น แต่ฉันจะบอกนายตามตรง ว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่นายจะทำอะไรได้เข้าใจไหม?
แต่…
แม้ว่าหลินเฉิงจะพูดอย่างชัดเจนแล้ว แต่หลินหย่งเจี้ยนก็ยังไม่ยอมยอมแพ้ง่ายๆ พี่เฉิง ผมอยากรู้จริงๆว่าโลกนี้มันเกิดอะไรขึ้น คุณวางใจได้ ต่อไปฉันจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น และจะไม่ทําให้คุณต้องลําบากแน่! บอกผมมาเถอะ!
เมื่อเห็นหมอนี่ยืนกรานเช่นนี้ หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็โบกมือและพูดตรงๆว่า นายช่วยฉันเยอะมาก นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ฉันยอมบอกนายมากขนาดนี้ แต่เรื่องนี้ต้องไม่พูดออกไป ตอนนี้นายต้องขึ้นรถให้ฉันไปส่งนายหรือค่อยๆ เดินกลับไปเอง นายเลือกเองเถอะ!
หลังจากพูดจบ พวกเขาโบกมือให้โคล่าและเมิ่งอี้ และเดินไปที่รถออฟโรด
เมื่อเห็นท่าทีเด็ดเดี่ยวของหลินเฉิง หลินหย่งเจี้ยนก็กําหมัดแน่นอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้ดีแก่ใจว่าหลินเฉิงไม่ยอมพาเขาไปต่อส่วนหนึ่งก็เพื่อดูแลความปลอดภัยของตัวเอง อีกส่วนหนึ่งก็เพราะสําหรับเขาแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไร! แม้ว่าหลินเฉิงจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เขาก็เข้าใจอารมณ์ของพี่เฉิงและด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้สึกหดหู่มาก เพราะเขารู้ดีว่าในเมื่อหลินเฉิงตัดสินใจไม่พาเขาไปด้วยก็หมายความว่าเขาหมดประโยชน์แล้ว!
เมิ่งอี้เดินตามหลังหลินเฉิงไปครู่หนึ่ง ก็ก้มหน้าลงมองโคล่าที่เดินเคียงข้างเธอ สักพักก็มองหลินหย่งเจี้ยนที่มีสีหน้าหดหู่ไม่รู้ว่าทีมประหลาดเหล่านี้มาจากไหนกันแน่
หลินเฉิงไม่สนใจความคิดเล็กๆน้อยๆของทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลัง เขาเดินไปทําความสะอาดซอมบี้ที่อยู่รอบๆ ด้านข้างของรถออฟโรด จากนั้นก็เปิดประตูและโยนกระเป๋าเป้สะพายหลังไว้บนเก้าอี้ด้านหลัง จากนั้นก็โบกมือให้พวกเขา รีบขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวมืดก็ลําบากแล้ว
พร้อมกันนั้น ฉินหย่าก็ปล่อยมือและหลินเฉิงค่อยๆวางเธอลงบนเบาะหลัง และปิดประตูรถ
เขาเดินไปที่คนขับหลักและนั่งลง เมื่อมองไปที่รถออฟโรดที่ดูน่าเกรงขามแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจเรื่องรถ แต่เพียงแค่ดูเลือดที่รอบตัวรถเธอก็เข้าใจแล้วว่ารถคันนี้เหมือนกับตัวหลินเฉิงเอง ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรพิเศษ แต่พอเริ่มลงมือก็ไม่มีสิ่งใดต้านทานได้!
โคล่ายังคงเลือกที่จะกระโดดไปนั่งยองๆที่เบาะข้างคนขับ ส่วนเมิ่ง
