บทที่ 418 อย่าเข้ามา
“น่าจะเป็นตระกูลหล่อนนะ？ฉันก็ไม่มีที่จะไปได้แล้ว”
จงหลีมองเธอ เห็นใบหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนผิดหวังเล็กน้อย คิด ในที่สุดก็ไม่ได้พูดโน้มน้าว
แต่พูดไปว่า：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ รอครั้งหน้าผมไปเยี่ยมคุณ”
พ่อบ้านกับคนอื่นๆเห็นเขาไม่พูดรั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ แต่สนับสนุนให้เธอไป ก็ร้อนใจ
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เลยได้แต่มองเธอขึ้นรถออกไป
เห็นเธอไป ก็ไม่พอใจเท่าไหร่
“ผู้ช่วยจง ทำไมคุณให้คุณหนูไปล่ะ？”
จงหลีเห็นรถออกไปพ้นสายตาแล้ว ก็เอาสายตาตัวเองละออกมา
“ในเมื่อนี่คือการตัดสินใจของประธานจี้กับเที๋ยนเที๋ยน พวกเราต้องเคารพพวกเขา”
พูดจบเขาก็ถือกระเป๋าเอกสารในมือ ถาม：“ประธานจี้ ยังอยู่ข้างในไหม？”
พ่อบ้านพยักหน้าอย่างเซ็งๆ
“เขาไล่คุณหนูไป ต้องอยู่ข้างในแน่ๆ”
จงหลีไม่สนน้ำเสียงของเขา หยิบของเดินเข้าไป
เข้าไปในปราสาท เขาจึงหาร่างของจี้จิ่งเชินเจอที่ห้องทำงาน
มืดมาก แต่ไม่เปิดไฟ เขาวิเคราะห์ร่างที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ยื่นมือไปเปิดไฟ
“ประธานจี้”เขาพูดขึ้นมา
สังเกตเห็นที่นั่งของจี้จิ่งเชินที่นั่งตรงหน้าต่าง สามารถมองเห็นเรื่องทั้งหมดตรงหน้าคฤหาสน์ได้
งั้นท่าทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปเมื่อครู่เขาก็เห็น
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ในเมื่อคุณไม่อยากให้คุณเวินจากไป ทำไมไล่เธอไปล่ะ？”
จี้จิ่งเชินไม่ตอบ เอาแต่นั่งตรงหน้าหน้าต่าง
ได้ยินเสียงเขา ค่อยๆพ่นเสียงออกมา เหมือนถอนหายใจ
“บางเรื่อง ไม่ใช่ว่าผมอยากทำก็ทำได้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไปเป็นทางเลือกที่ดี ผมในตอนนี้ให้อะไรเธอไม่ได้ทั้งนั้น”
ได้ยินประโยคนี้ จงหลีก็มองไปอย่างตกใจ เห็นสองมือของจี้จิ่งเชินไว้ที่ขาทั้งคู่ กำไว้
มีรอยยับเล็กน้อยบนชุดสูท
หรือว่าเพราะขาทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชิน เลยทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไป？
จี้จิ่งเชินในตอนนี้ไร้อำนาจใดๆ แม้แต่ขาทั้งสองก็ยืนไม่ได้ ได้แต่พึ่งรถเข็นไป เทียบกับคนทั่วไปยังไม่ได้เลย
ถ้าหากเป็นเพราะจุดนี้ล่ะก็……
จงหลีกำลังคิดอยู่ จี้จิ่งเชินหมุนตัวจากข้างหน้าหน้าต่าง
เสียงเยือกเย็น ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณมาที่นี่โดยเฉพาะ มาถามเรื่องนี้กับผมเหรอ？เรื่องที่ผมให้คุณทำเป็นไงบ้าง？”
จงหลีรับเก็บความคิด ยืนตัวตรงเล็กน้อย
“ตามหาจี้จิ่งเชินในน้ำแล้ว ยังไม่ตายครับ”
จี้จิ่งเชินได้ยิน ก็เงยหน้าเล็กน้อย สายตามองไปที่เขา มีประกายแวววาวอยู่ภายใต้ดวงตาเขา
“ยังมีคนอื่นเห็นไหม？”
จงหลีส่ายหน้า
“พวกเราไปเร็วมาก กว่าตำรวจมา ก็พาเขาไปก่อนแล้วครับ”
“พาผมไป”
จงหลีตามอยู่หลังเขา เตรียมออกไป
เพิ่งออกมาจากห้อง มาที่ห้องรับแขก ก็เห็นพวกพ่อบ้านยืนตรงนั้น เหมือนกำลังปรึกษากันว่าจะไปคุยกับจี้จิ่งเชิน
มองเห็นจี้จิ่งเชินลงมา พวกเขาก็มองหน้ากัน
พ่อบ้านพูดก่อน：“คุณชาย เมื่อกี๊คุณเวิน……”
เขายังพูดไม่ทันจบ แต่ถูกขัดจังหวะ
น้ำเสียงรุนแรง
“พวกคุณยืนว่างอยู่เหรอ？ก่อนหน้านี้ผมให้พวกคุณพาเจียงหยู่เทียนมา ทำไมผมยังไม่เจอเธออีก？”
พวกพ่อบ้านได้ยินก็ตะลึง รีบพูด：“ก่อนหน้านี้รับมาแล้ว ต่อมาเพราะว่าเจอคุณหนูแล้ว เธอก็เลยถูกผมพาออกไป”
จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ ก็ขมวดคิ้ว
“ต้องไปรับมา ให้เธออยู่ในปราสาท”
“อะไรนะ？”
พวกเขามองอย่างตกตะลึง
“แต่ว่าคุณชาย ทำไมให้เธอกลับมาอยู่ล่ะ？”
“นั่นมันเจียงหยู่เทียนเชียว！”
พวกเขาก็ไม่เข้าใจจี้จิ่งเชินแล้วว่าทำอะไรกันอยู่แน่
ไล่เวินเที๋ยนเที๋ยนไปก่อน แล้วให้เจียงหยู่เทียนกลับมา หรือว่าคุณเชื่อคำขอโทษของเจียงหยู่เทียนจริงๆ คิดว่าในท้องเธอท้องลูกของตัวเองจริงๆเหรอ？
ประจันหน้ากับคำถามพวกเขา เห็นจี้จิ่งเชินไม่อธิบาย ก็เลยเร่งไปอีกครั้ง
พ่อบ้านจึงตอบไปอย่างไม่เต็มใจ
“ครับ ทราบแล้ว”
แต่ก็ถามมาติดๆว่า：“แต่พอรับเจียงหยู่เทียนมา ให้เธอพักที่ไหนครับ？”
จี้จิ่งเชินพูดไปงั้นๆ：“จัดห้องนอนแขกสักห้องไป ให้เธออยู่”
เห็นท่าทางของเขาไม่ค่อยสนใจ พ่อบ้านจึงโล่งใจ
จี้จิ่งเชินกับจงหลีออกไปจากปราสาทด้วยกัน แล้วไปชานเมือง
พวกเขาไปทางด่วน มาที่กระท่อมไม้ในชานเมือง
จุดหมายที่ไร้สายตาผู้คนนี้ ที่หน้าประตูมีบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่
จี้จิ่งเชินดันประตูเข้าไป เห็นจี้ยี่หยันถูกมัดอยู่ข้างใน
เหมือนว่าเขาเพิ่งจะถูกช่วยมาที่นี่ ที่ตัวยังสวมชุดวันนั้น น้ำทะเลที่อยู่ด้านบนกลายเป็นเกลือสีขาวๆ ใบหน้าดูแย่มาก
อนาถสุดๆ
เดิมทีเขากำลังนอน ก็ได้ยินเสียงประตูจึงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเขาหรี่ลงเพราะแสงจากภายนอก
พอเห็นร่างของจี้จิ่งเชิน ในใจก็มีความหวาดกลัว
“คุณจับผมมาที่นี่ทำไม？”
จี้จิ่งเชินยืนตรงหน้าประตู แสงนั้นก่อตัวเป็นรัศมีด้านหลังเขา
เขามองจี้ยี่หยัน
“ความแค้นระหว่างพวกเรา คุณอยากจัดการยังไงก็ได้ แต่อย่าให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมาเกี่ยวข้อง ผมควรบอกคุณตั้งนานแล้ว”
น้ำเสียงนี้ทำให้ในใจจี้ยี่หยันหวาดกลัว แอบรู้สึกว่าในตัวจี้จิ่งเชินมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
เขายังไม่ทันเข้าใจ จี้จิ่งเชินก็โบกมือให้จงหลี
“พวกคุณออกไปเถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเอง”
จงหลีลังเล สุดท้ายก็พยักหน้า หมุนตัวปิดประตู
ตอนที่เสียงประตูค่อยๆปิดลง ในใจจี้ยี่หยันก็กลัว ในที่สุดก็เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น！
เขารีบกระโดดขึ้นจากเตียง คุกเข่าไปวิ่งไป อยากจะหนีไป
แต่ประตูถูกปิด
แป๊บเดียว จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือไปดึงเสื้อเขา ออกแรงไปด้านหลัง
จี้ยี่หยันล้มไปที่พื้น
เขามองจี้จิ่งเชินตรงหน้า รูม่านตาแน่น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามดิ้นรนถอยไป
“คุณคิดออกแล้ว！คุณคิดออกแล้ว！”เขาร้อง
แต่จี้จิ่งเชินกลับมองอย่างเย็นชา สายตานั้นมีความเป็นสัตว์เลือดเย็น ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น
จี้ยี่หยันถอยแล้วถอยไปอีก แต่ไม่สามารถหลบจี้จิ่งเชินได้
เขากรีดร้องอย่างหวาดกลัว
“คุณอย่าเข้ามา！อย่าเข้ามา！”
จงหลีที่ไปจากกระท่อมได้ยินเสียงกรีดร้อง หันไปมอง สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร
ในเมื่อทำเรื่องพวกนั้น ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาให้ได้
อีกอย่าง เมื่อก่อนจี้จิ่งเชินให้โอกาสเขาไปหลายครั้งแล้ว
เขาไม่รักษาดีๆ…
