บทที่ 534 ฉันช่วยคุณได้
มันไม่ธรรมดาจริงๆ
ก่อนหน้านั้นหลวนจื่อได้กลายเป็นดาราสุดฮอตในประเทศจีน การปรากฏตัวในแต่ละวันของเธอก็น่าทึ่งมาก
แต่เพียงชั่วข้ามคืน ข้อมูลทั้งหมดกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย …
จู่ๆท่านจางก็เกิดความสงสัย เขาคิดถึงเรื่องนี้ ก็ยิ่งกังวลมากขึ้น
“คงไม่ใช่เกิดเรื่องแล้วมั้ง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองโฆษณาอีกครั้ง
“ แต่ฉันเพิ่งเห็นเธอเมื่อสักครู่”
“คุณเห็นเธอ” ท่านจางมองด้วยความประหลาดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ฉันเห็นเธอขึ้นไปชั้นบนกับผู้จัดการของเธอ”
“นั่นก็ดีแล้ว คนที่อยู่ในวงการบันเทิงตอนนี้ ก็ต้องระวังหน่อย”
ท่านจางกล่าวอย่างสบาย ๆ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลขึ้นมา
ไม่เพียงแต่หลวนจื่อ แม้แต่หมินอันเกอ เธอก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเป็นยังไงบ้าง?
ออกจากร้านกาแฟ เวินเที๋ยนเที๋ยนโทรหาหลวนจื่อ
โทรอยู่พักหนึ่ง แต่อีกฝ่ายไม่ได้รับสาย
ความกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเพิ่มขึ้น และเธอรีบโทรหาหมินอันเกอ
ทั้งสองคงนั้นอยู่ด้วยกันมาก่อน ถ้าหาเจอหมินอันเกอควรจะพบหลวนจื่อใช่ไหม?
กำลังคิดอยู่ สายก็เชื่อมต่อทันที
“หลวนจื่อ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดนี้
“พี่หมิน ฉันเอง”
ทางนู้นเงียบไปชั่วคราว
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงของหมินอันเกอก็ใจเย็นมาก
“เที๋ยนเที๋ยนเหรอ ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลาดูโทรศัพท์เลย มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
แม้ว่าเสียงจะสงบลง แต่ก็รู้สึกเหนื่อยล้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้ง
“หลวนจื่ออยู่ที่ไหน เธออยู่กับคุณไหม ฉันโทรหาเธอแต่ไม่มีใครรับ”
“หลวนจื่อ？”
หมินอันเกอถามกลับและหัวเราะออกมา
“ตอนนี้เธอก็กำลังหลบฉันอยู่ เธอจะมาหาฉันได้ยังไง”
“ หมายความว่าไง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจด้วยซ้ำ
หลวนจื่อมีความรู้สึกดีต่อหมินอันเกอ เธอชอบที่จะรบกวนเขาตลอดเวลา ทำไมเธอถึงหายไป
“ ฉันขอโทษสำหรับเรื่องนี้” หมินอันเกอพูดอีกครั้งพลางถอนหายใจ
“เที๋ยนเที๋ยน ถ้าคุณมีข่าวเกี่ยวกับหลวนจื่อ ช่วยบอกฉันด้วย ขอโทษที่ฉันยังมีธุระต้องทำ ฉันต้องวางสายนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็วางสายโดยไม่รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบ
จากที่ฟังน้ำเสียงยุ่ง ๆ ที่มาจากโทรศัพท์มือถือ คำถามที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะถามก็ต้องเก็บกลับไป
มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างเป็นห่วง แล้วหันไปมองที่โรงแรมด้านหลัง
ร่างด้านหลังตอนนี้น่าจะเป็นหลวนจื่อ แต่เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับหมินอันเกอกันแน่?
ขณะที่คิด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันหลังเดินตรงไปที่โรงแรม
พนักงานที่แผนกต้อนรับได้เห็นการแข่งขานที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าร่วม และจำเธอได้ในทันที เลยได้รับหมายเลขห้องของหลวนจื่อมาอย่างง่ายดาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบหมายเลขห้องไว้ในมือและเดินเข้าไปข้างใน หลังจากฟังที่แผนกต้อนรับเมื่อกี้ หลวนจื่ออาศัยอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว
เธอเดินไปจนสุดทางแล้วเคาะประตู
ประตูเปิดออกมีใบหน้ายื่นออกมา
“ว่าไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจำได้อย่างรวดเร็วว่าอีกฝ่ายคือผู้จัดการของหลวนจื่อ
รีบพูดว่า: “ฉันชื่อเวินเที๋ยนเที๋ยน เราเคยพบกันมาก่อน คุณจำได้ไหม”
ผู้จัดการที่กำลังจะไล่คนออกไป เมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาก็เงยหน้ามองเวินเที๋ยนเที๋ยนและในที่สุดก็นึกขึ้นได้
“เป็นคุณนั่นเอง?”
การแสดงออกบนใบหน้าของเขาอ่อนลง “ มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยไหมครับ”
“ฉันมาหาหลวนจื่อ เธออยู่ที่นี่ใช่ไหม”
ผู้จัดการขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน หันหน้าไปที่ห้องในอย่างลังเล ราวกับว่าเขากำลังถามความคิดเห็นของคนอื่น
หลังจากนั้นไม่นาน ก็พยักหน้าและเปิดประตูให้
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกงงงวยยิ่งขึ้นเมื่อเห็นเขาระมัดระวัง ดังนั้นรีบเดินเข้าไป
ผลักเปิดประตู หลวนจื่อยืนอยู่กลางห้อง
เมื่อเห็นสภาพของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ร้องอุทานด้วยความตกใจ
ในฐานะซูเปอร์โมเดลระดับนานาชาติ หลวนจื่อนั้นสูงและผอมอยู่แล้ว
แต่ก่อนเธอค่อนข้างมีสัดส่วน แค่ไม่ได้เห็นมาระยะหนึ่ง ตัวเธอก็ผอมลงอีกแล้ว
โหนกแก้มสูงขึ้น แต่ตาของเธอเยือกเย็นลงมาก
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอก็ฝืนยิ้มออกมาอย่างจาง ๆ
“ เที๋ยนเที๋ยน ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบก้าวไปข้างหน้า มองดูเธออย่างระมัดระวัง
“ ฉันกำลังคุยเรื่องต่างๆในร้านกาแฟข้างล่าง พอเห็นคุณก็เลยตามมา ไม่ได้พบคุณนานแล้ว”
หลวนจื่อยิ้ม ไม่เหมือนแต่ก่อน กลับสงบลงมาก
“ขอโทษนะ มีบางอย่างเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันเลยไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกเลย”
“คุณไม่สบายหรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าเธอและถามอย่างไม่แน่ใจ
เธอส่ายหัว
“ไม่ ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล ผ่านไปสักพักก็จะไม่เป็นไรแล้ว”
เมื่อนั้นหลวนจื่อยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มซีดๆของเธอทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลมากขึ้น
บางทีอาจสังเกตเห็นสายตาอย่างกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยน หลวนจื่อยกมุมปากขึ้นอีกครั้งและยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ
“ ฉันสบายดีจริงๆ ก็แค่ … ”
เธอพูดได้แค่ครึ่งทาง เสียงของเธอก็หยุดลงทันที ปิดปากหันตัวเข้าไปในห้องน้ำ
จากนั้นไม่นานก็มีเสียงอาเจียนออกมา
“คุณเป็นอะไรไป?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไล่ตามเธออย่างใจจดใจจ่อ แต่ถูกผู้จัดการผลักออกไปข้างๆก่อนที่จะเข้าประตูและประตูก็ถูกปิดลง
เธอยืนอยู่นอกประตูและได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาจากข้างใน
“หลวนจื่อคุณสบายดีไหม หลวนจื่อ？
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่นอกประตูและรอสักพัก จึงได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน
“ สบายดี ไม่ต้องห่วง”
น้ำเสียงนั้นอ่อนแอและดูไม่เหมือนคนที่ไม่เป็นเรื่องเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิดอยู่ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้งและผู้จัดการก็เดินออกไป
ด้วยความรีบร้อน เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นหลวนจื่อนอนอยู่ข้างโถส้วม
“หลวนจื่อสุขภาพไม่ดีในช่วงเวลานี้ ขอโทษ เธอกำลังจะพักผ่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วและมองไปที่ประตูห้องน้ำ
“ เธอโอเคจริงเหรอ”
ผู้จัดการพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ท่าทีของเขาแข็งกร้าวและขอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปเดี๋ยวนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องหันหลังเดินออกไปข้างนอก ทันทีที่เธอเดินออกไป ประตูที่อยู่ข้างหลังก็ปิดลงอย่างกะทันหัน
แปลกเกินไป.
เกิดอะไรขึ้นกับหลวนจื่อ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงคำพูดของหมินอันเกอ ได้แต่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้บอกข่าวของหลวนจื่อให้เขาฟัง
เมื่อรีบกลับไปที่ปราสาทเก่า เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงคิดเกี่ยวกับหลวนจื่อและหมินอันเกออยู่ในใจของเธอ
เปิดประตูแต่ก็มีเสียงสักอย่างเหมือนมีอะไรกระแทก หน้าผากของเธอกระแทกโดนอะไรบางอย่าง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยหลังออกไปเมื่อเธอถูกตี ทันใดนั้นเองก็มีมือยื่นออกมา โอบเอวเธอไว้ทันที
“ ระวังหน่อย หรือว่าคุณอยากพักอยู่บนเตียง?”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านบนศีรษะของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น เห็นรอยยิ้มในดวงตาของจี้จิ่งเชิน
พูดต่อ: “นี่ไม่จำเป็นต้องเจ็บหรอก ฉันช่วยคุณได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะแย้งแต่เธอกลับหน้าแดงกับคำพูดของเขา
“คุณพูดมั่ว”
เขาพูดอย่างไม่พอใจผลักจี้จิ่งเชินออกไปและรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
จี้จิ่งเชินตามมาข้างหลังมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างกังวล
พูดเพิ่มอีกประโยค: “ไม่ต้องกังวล ยังไม่ถึงเวลาเข้านอน
