“ผมจะไปคุยกับปรมาจารย์หูหลินเอง รอให้เขาอนุญาตแล้ว ค่อยเข้ามานะครับ”
หลวนจื่อได้ยินแล้ว จึงเบิกตาขึ้น
แต่อีกฝ่ายนั้นกลับพาโดว์โดว์เดินเข้าไปเลย หลวนจื่อเองก็ไม่มีวิธีอื่น จึงทำได้เพียงต้องเดินตามไป
วิชาของปรมาจารย์หูหลินเป็นวิชาที่ยากที่สุด นักเรียนทุกคน ล้วนแต่เป็นคนที่หูหลินคัดเลือกมาเองทั้งสิ้น อีกทั้งเป็นวิชาที่ยากมากเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการสอบ หรือการบ้านในแต่ละวัน ก็ยากมากสำหรับคนกลุ่มหนึ่ง เป็นความต้องการที่สูงมาก
เมื่อหมินอันเกอเดินเข้ามา กวาดสายตามองไปในห้อง และเห็นจางอันโย่วนั่งอยู่ข้างในอย่างที่คิดไว้จริงๆ แววตามืดสลัวขึ้นมาในทันที
หลังจากที่รู้ว่าจางอันโย่วจะอยู่ที่ห้องเรียนแล้วนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะยอมให้เขาทั้งสองคนมีโอกาสอยู่ด้วยกัน?
คนที่อยู่ภายในห้องเรียนเห็นการปรากฏตัวของหมินอันเกอแล้ว ก็มองมาด้วยความประหลาดใจ และกระซิบกระซาบกัน
หมินอันกเกอไม่ได้สนใจสายตาของพวกเขา แล้วเดินไปยังปรมาจารย์หูหลิน แล้วเอ่ยพูดกับเขาน้ำเสียงเสียงทุ้มต่ำ
ตอนที่หลวนจื่อได้ยินว่าหมินอันเกอบอกว่าจะอยู่ที่นี่นั้น ในใจก็รู้สึกสงสัยอยู่บ้าง
ปรมาจารย์หูหลินนั้นเข้มงวดเป็นอย่างมาก ไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาเป็นผู้สังเกตการณ์ในห้องเรียนอยู่แล้ว และยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากมีเด็กมาด้วยแล้ว
แต่เมื่อเพิ่งจะนั่งลงนั้น ปรมาจารย์หูหลินกลับเอ่ยพูดขึ้น : “วันนี้มีข่าวดีจะแจ้งให้ทุกคนได้ทราบ วันนี้พวกเรามีผู้สังเกตการณ์เข้ามาร่วมฟังด้วยสองคน เชื่อว่าทุกคนคงจะเห็นกันแล้ว ก็คือหมินอันเกอ และโดว์โดว์ ทุกคนร่วมกันต้อนรับด้วย!”
ทุกคนเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ
ถึงแม้จะเป็นที่ต่างประเทศ หมินอันเกอเองก็มีแฟนคลับกลุ่มใหญ่ เมื่อได้ยินว่าเขาจะมาร่วมฟังด้วย ก็พากันตื่นเต้นขึ้นมาทันที
หมินอันเกอเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางหลวนจื่อ จากนั้นก็พาโดว์โดว์เดินไปนั่งข้างๆเธอ
“คุณทำให้ปรมาจารย์หูหลินยอมได้ยังไงคะ?” หลวนจื่อกดเสียงต่ำพลางเอ่ยถาม
“ก็ใช้วิธีของผมสิครับ”
หลวนจื่อจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าหมินอันเกอทำอะไรอีก
ไม่นาน ปรมาจารย์หูหลินก็เริ่มบรรยายขึ้น เธอจึงทำได้เพียงต้องเงียบไป
เนื่องจากวิชาการออกแบบ ภายในนั้นจะมีการใช้นางแบบอยู่ด้วย
ปรมาจารย์หูหลินบรรยายไปพักหนึ่ง แล้วมองคนที่อยู่ในห้องเรียน จากความเคยชินก่อนหน้านี้ จึงเอ่ยขึ้น : “หลวนจื่อและจางอันโย่ว พวกเธอขึ้นมา สาธิตการออกแบบนี้ให้ทุกคนดูหน่อย”
หลวนจื่อที่เพิ่งจะลุกขึ้นมานั้น กลับถูกหมินอันเกอที่อยู่ข้างๆรั้งเอาไว้
เขายืนขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดกับปรมาจารย์หูหลิน : “ผมเองดีกว่าครับ”
ทุกคนรู้สึกอึ้งไป แล้วมองมาอย่างประหลาดใจ
หูหลินมองเขา และไม่นานก็เข้าใจ
ถึงแม้หมินอันเกอจะไม่ใช่นายแบบมืออาชีพ แต่มีเงื่อนไขที่ดีมาตั้งแต่กำเนิด สามารถทัดเทียมกับนายแบบระดับต้นๆได้เลย
เขาพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็หมินอันเกอกับหลวนจื่อ แสดงแบบนี้ออกมานะ”
หลวนจื่ออึ้งไป จากนั้นก็ถูกหมินอันเกอดึงตัวแล้วเดินไปด้านบน
“คุณพ่อ คุณแม่ สู้ๆนะคะ!” โดว์โดว์ตะโกนออกมา
หลวนจื่อได้ยินแล้ว ใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
รับแบบมาจากมือของปรมาจารย์หูหลินแล้ว หลวนจื่อถึงได้หันหลังแล้วเดินไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกไม่เข้าใจในสถานการณ์ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงได้เปลี่ยนเป็นแบบนี้
แต่งตัวเสร็จแล้วหลวนจื่อที่เพิ่งจะเดินออกมา
จากนั้น กลับพบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่นั้น เป็นชุดคู่รักของหมินอันเกอที่อยู่ตรงข้าม
การออกแบบที่เหมือนกัน ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เหมาะสมกันเป็นอย่างมาก
ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ให้ความร่วมมือกับการบรรยายของปรมาจารย์หูหลิน พลางเปลี่ยนการเคลื่อนไหวอีกด้วย
หลวนจื่อสามารถรับรู้ได้ถึงสายตาของคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังมองมายังร่างของตัวเองได้อย่างชัดเจน เหมือนกับรู้สึกกระสับกระส่าย อดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ : “คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันคะ?”
“ดูสถานการณ์ครับ”
หลวนจื่อขมวดคิ้วขึ้น ถ้าหากช่วงเวลานี้หมินอันเกอจะมาเข้าร่วมฟังด้วย จะต้องทำให้นักเรียนผู้หญิงคนอื่นๆไม่พอใจในตัวเธอมากยิ่งอย่างแน่นอน
สังเกตถึงสายตาของทุกคนแล้ว เธอก็ยังคงเอ่ยขึ้น : “พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาเข้าฟังแล้วมั้งคะ?”
“ไม่ได้” หมินอันเกอปฏิเสธไปโดยไม่แม้แต่จะต้องคิดเลยเสียด้วยซ้ำ
“คุณ……”
หลวนจื่อยังไม่ได้เอ่ยออกมา เอวของเธอก็ถูกอีกฝ่ายโอบเอาไว้แล้ว
หมินอันเกออาศัยการเคลื่อนไหวนี้ก้มหน้าลงเล็กน้อย
“อย่าเบนความสนใจสิครับ ไม่อย่างนั้นปรมาจารย์หูหลินอาจจะโมโหเอาได้นะ”
หลวนจื่อได้ยินแล้ว รีบมองไปทางหลินหู และเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจังอย่างที่คิดไว้จริงๆ ชัดเจนว่ามีความไม่พอใจอยู่บ้างแล้ว
เธอรีบรวบรวมสมาธิ แล้วโฟกัสสายตาเอาไว้ที่งาน
และเมื่อตั้งใจขึ้นมา ออร่าบนร่างกายของเธอนั้นก็เปลี่ยนไปทันที ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่บนเวทีเดินแบบแล้ว แต่หลวนจื่อก็ยังคงเป็นนางแบบที่โดดเด่นมากที่สุดเช่นเคย
สายตาของหมินอันเกอนั้นมองอยู่ที่ร่างของเธอตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาพบว่าหลวนจื่อที่อยู่บนเวทีนั้นเปลี่ยนไปอย่างสุกใสเป็นประกายมากยิ่งนัก ทำให้คนไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย
ทั้งๆที่เริ่มมาตั้งนานแล้ว การแสดงออกของหลวนจื่อนั้นมีความโดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ตอนนั้น เขากลับไม่เคยเห็นถึงจุดนี้เลย
แต่ตอนนี้ ต่อให้ข้างหน้าจะยุ่งกับเรื่องงาน ทางด้านหนึ่งจะยุ่งกับบริษัทใหม่ ยุ่งเสียจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ แต่ก่อนนอนทุกๆคืน เขาก็ยังคงอดที่จะเปิดดูกิจกรรมเดินแบบที่หลวนจื่อเคยไปร่วมงานก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าทึ่งยิ่งนัก
หมินอันเกอไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อก่อนตัวเองถึงพลาดไปได้?
ทั้งๆที่สุกใสเป็นประกายขนาดนั้น เหมือนกับดวงอาทิตย์ ที่ส่องแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง
สายตาของหมินอันเกอมองไปที่ร่างของเธอ มีความอ่อนโยนอยู่ด้วย
แต่เวลานี้หลวนจื่อกำลังตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของเขา
ฉากนี้ กลับถูกทุกคนที่อยู่ในนั้นจ้องมองอยู่
จางอันโย่วอดที่จะเอากล้องถ่ายรูปมาถ่ายฉากตรงหน้านี้เอาไว้ไม่ได้
ช่วงเวลาทั้งวิชานี้ หลวนจื่อสามารถสัมผัสได้ถึงสายตาของคนอื่นในชั้นเรียนได้อย่างชัดเจน
ที่นี่มีนักออกแบบผู้หญิงเป็นจำนวนไม่น้อย และยังล้วนแต่เป็นแฟนคลับของหมินอันเกออีกด้วย
เห็นเขากับหลวนจื่ออยู่ด้วยกันแล้ว แน่นอนว่าจะต้องไม่พอใจอยู่แล้ว
เลิกเรียน หลวนจื่อรีบดึงโดว์โดว์เดินออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว แต่หมินอันเกอกลับไม่ได้ตามมาด้วย
เขาหันกลับมาตรงหน้าของจางอันโย่ว แล้วมองเขาต่ำมาที่เขา
“หลวนจื่อเป็นของผม” เมื่อเขาออกปากแล้ว ก็เป็นการแสดงออกมาให้เห็นอย่าเปิดเผยเช่นนี้นั่นเอง
จางอันโย่วได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รู้สึกอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา
“หลวนจื่อรู้เรื่องนี้ไหม?”
“หลวนจื่อเป็นของผม” หมินอันเกอเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
จากนั้นก็ยื่นมือออกมา
“รูปที่คุณถ่ายเมื่อกี้ เอามาให้ผม”
จางอันโย่วเอากล้องถ่ายรูปซ่อนไว้ทางด้านหลัง พลางเอ่ยขึ้น : “นี่เป็นของๆผม ต่อให้คุณคือหมินอันเกอ ก็ไม่มีสิทธิที่จะมาแย่งมันไป?”
ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไป
หมินอันเกอกำหมัดแน่น จางอันโย่วคนนี้จัดการยากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก
เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตามีแสงสลัวๆแวบขึ้นมา แต่ เขาจะไม่มีทางยอมหลีกทางเรื่องหลวนจื่อให้อย่างเด็ดขาด
ยืนอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง เขาถึงได้ก้าวเดินออกไป
เมื่อออกไป ก็เห็นหลวนจื่อกำลังพาโดว์โดว์รออยู่ตรงหน้าประตู
เธอหันไปมองเขาที่กำลังเดินออกมา ถึงได้เดินไปข้างหน้าต่อ
เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังรอตัวเองอยู่ มุมปากของหมินอันเกอยกขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบเดินตามไป
โดว์โดว์ดึงชายเสื้อของหมินอันเกอ แล้วกระโดดไปมาด้วยความดีใจและตื่นเต้น
“คุณพ่อ เดี๋ยวโดว์โดว์จะพาคุณพ่อไปดูข้างนอกนะคะ จะเป็นไกด์ตัวน้อยๆให้คุณพ่อเองค่ะ!”
หมินอันเกอพยักหน้าลง สายตามองไปยังร่างของหลวนจื่อ
“พวกเราสามคนไปด้วยกันนะครับ
