เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 981

บทที่981 นี่คือของขวัญการพบหน้า

ในห้องหนังสือ

ยู่ฉือจินนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ สีหน้าตึงเครียด แววตาคมดุจดาบจ้องมองมาที่เธอ

ในตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว หานมู่จื่อถูกจ้องมองแบบนี้จนหวาดกลัวไปหมด ตอนนี้รอบๆตัวเธอไม่มีใคร แววตานี้ก็ยิ่งดุดันขึ้นเรื่อยๆ

“คิดว่าโม่เซินคงจะบอกหลานแล้วเรื่องที่เขาคุยกับตาที่โต๊ะกินข้าว”

หานมู่จื่อพยักหน้า“ใช่ค่ะ คุณตา”

“หึ เขารักหลานคนเดียวไม่เปลี่ยนจริงๆ！”

หานมู่จื่อ“……”

“ขนาดตาเขายังไม่ไว้ใจ กลัวว่าตาจะทำให้หลานลำบาก！”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณตา”หานมู่จื่ออธิบายเสียงค่อย“โม่เซินไม่ใช่ไม่เชื่อคุณตา แต่เขาไม่เชื่อใจหนู เขาคงกลัวว่าหนูมีนิสัยใจร้อนจะไปปะทะกับคุณตาเข้า กลัวว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีอยู่แล้วยิ่งแย่ลงไปอีก คุณตาเป็นคุณตาของเขา ช่วยชีวิตเขามาจากทะเล เป็นทั้งญาติเป็นทั้งผู้มีพระคุณ หนูกับโม่เซินเคารพคุณตามากค่ะ ไม่มีทางจะคิดแบบนั้นกับคุณตาแน่”

คำพูดนี้ตรงประเด็น ยู่ฉือจินเห็นสายตาเธอเที่ยงตรง ดูไม่มีทีท่าว่าจะโกหกอะไร ไฟ โทสะที่เดือดพล่านเมื่อครู่ก็มอดดับลง

“หึ รู้ก็ดี”

ที่จริงคำพูดนี้ทำให้ไฟโทสะของยู่ฉือจินมอดลงไปไม่น้อย ทัศนคติที่มีต่อหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไป แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะพยายามช่วยเธอพูดแต่เรื่องดีๆ จนผู้เฒ่าผู้แก่ฟังแล้วรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ผ่านความยากลำบากมาไม่น้อย เขาไม่ควรจะทำให้เธอลำบากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่อย่างไรเสียก็เป็นเพียงแค่คำพูดของเด็ก เขาเชื่อ แต่ไม่เชื่อทั้งหมด

วันนี้พอได้ยินหานมู่จื่อพูดคำๆนี้ออกมา ท่าทีของเขานับได้ว่าดีมากเลยทีเดียว นับว่าเธอ ได้พูดทะลุกลางใจเขาแล้ว

“เพราะฉะนั้นคุณตาคะ เรื่องที่หนูจะกลับประเทศกับโม่เซิน……”

“พวกหลานตัดสินใจกันแล้ว ยังจะมาบอกตาอีกทำไม ยังไงก็คือจะทิ้งให้ตาแก่อย่างตาอยู่เมืองนอกคนเดียวสินะ”

หานมู่จื่อส่ายหน้า“ไม่ใช่นะคะคุณตา เดิมทีหนูคิดแบบนี้ ถ้าคุณตายินยอมก็……”

“ยินยอมอะไร”

“กลับประเทศ……กลับพวกเรา”

“เป็นไปไม่ได้”ยู่ฉือจินปฏิเสธรวดเร็วและว่องไว“ถ้าตากลับประเทศกับพวกหลาน ใครจะดูแลบริษัทล่ะ”

หานมู่จื่อ“……”

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะรู้สึกว่า ธุรกิจครอบครัวใหญ่จะเป็นภาระขนาดนี้

แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดของเธอ แต่ยู่ฉือจินคงไม่คิดแบบนั้นแน่นอน“งั้น……”

“แบบนี้”จู่ๆยู่ฉือจินบีบมืออย่างตื่นเต้น ท่าทีแบบนี้ดูไม่เข้ากับเขาเลย “ถ้าจะให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนตา……”

หานมู่จื่อตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าความคิดของเขาจะเหมือนส้งอาน

ดูท่าเขาไม่ได้ติดใจอะไรที่เธอกับเย่โม่เซินจะกลับประเทศ ขอแค่ให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ เธอกับเย่โม่เซินจะไปไหน คาดว่ายู่ฉือจินคงไม่ได้สนใจเท่าไหร่

“คุณตาคะ แม้ว่าหนูจะอยากทำตามความปรารถนาคุณตา แต่ว่า……ในฐานะคนเป็นแม่หนูไม่สามารถช่วงชิงอิสรภาพของลูกได้ เรื่องนี้หนูคงทำให้ไม่ได้ค่ะ”

พอได้ยินคำพูดของเธอ ยู่ฉือจินก็หรี่ตาลง สีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์

“แต่ว่า……”

ยู่ฉือจินเห็นว่าเธอพลิกคำพูด ก็เลยรู้ว่าในคำพูดมีช่องโหว่ เลยถาม“แต่ว่าอะไร รีบพูดมาสิ”

“ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนตาทวดเอง หนูก็ไม่ขัดขวางค่ะ”

“ตกลง หลานพูดเองนะ！”ยู่ฉือจินรีบฟันธง กลัวว่าเธอจะกลับคำ“งั้นตาจะไปบอกเสี่ยวหมี่โต้วเอง ถ้าเขายอมอยู่ เธอห้ามปฏิเสธ！”

หานมู่จื่อเห็นท่าทีของยู่ฉือจิน เหมือนเด็กที่กลัวลูกอมหลุดมือไป จึงอดขำออกมาไม่ได้

“ขำอะไร”ยู่ฉือจินเป่าหนวด“ตลกนักเหรอ”

หานมู่จื่อรีบเก็บยิ้ม พูดเสียงค่อย“ไม่มีอะไรค่ะ แค่คิดว่าคุณตาเป็นคนดี เสี่ยวหมี่โต้วต้องเต็มใจอยู่เป็นเพื่อนคุณตาทวดแน่ๆเลยค่ะ”

“หึ”ยู่ฉือจินมองเธออย่างไม่พอใจนัก แต่แววตาก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนเท่ากับตอนแรก ตอนนี้เขาเองก็ถือตนว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของหานมู่จื่อแล้ว

จู่ๆเขาคิดอะไรออก จึงดึงลิ้นชักออกมา แล้วหยิบกล่องที่สวยงามกล่องหนึ่งออกมา

“มานี่”

หานมู่จื่อแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามเดินไปหน้าโต๊ะหนังสือ จากนั้นยู่ฉือจินจึงดัน กล่องมาตรงหน้า

“นี่คือ”

ยู่ฉือจินไม่ได้มองเธอ แค่นเสียงเบาๆ“เห็นว่าหลานอบรมเลี้ยงดูเสี่ยวหมี่โต้วมาอย่างดี ให้เป็นของขวัญการพบหน้า”

ของขวัญการพบหน้างั้นเหรอ

หานมู่จื่อกระพริบตา นึกถึงตอนที่ทั้งคู่เจอหน้ากันครั้งแรก จึงพูดขัดขึ้น“คุณตาคะ ถ้าหนูรับของขวัญการพบหน้าชิ้นนี้ไว้ คุณตาจะให้หนูออกห่างโม่เซินไหมคะ”

ยู่ฉือจิน“……”

แววตาเขานิ่ง ชะงักงัน จากนั้นเงยหน้ามองหานมู่จื่อแล้วอมยิ้ม

ดังนั้นยู่ฉือจินจึงนึกถึงภาพที่ทั้งคู่เจอหน้ากันเป็นครั้งแรก

ตอนที่เขาให้เงินหยูโป แล้วให้หานมู่จื่อจากไป

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้……

เธอใช้เรื่องนี้มาเดิมพันคุณตาคนนี้อย่างนั้นเหรอ

คิดมาถึงตรงนี้ ยู่ฉือจินก็กระดกหนวดขึ้น ยื่นมือออกไป“งั้นหลานก็อย่ารับเลย！”

“รับค่ะๆ！”หานมู่จื่อรีบเก็บกล่องก่อนที่ยู่ฉือจินจะแย่งไป จากนั้นก็กอดเอาไว้ราวของรักของหวง“นี่เป็นของขวัญพบหน้าที่คุณตาให้หนูเชียวนะคะ หลานสะใภ้ต้องรับอยู่แล้วค่ะ ขอบคุณคุณตานะคะ！”

การแสดงออกก่อนหลังช่างต่างกันเหลือเกิน จู่ๆยู่ฉือจินก็รู้สึกว่ายัยหนูนี่แปลกคน แต่ก็ ทำอะไรเธอไม่ได้

“คุณตาคะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ หนูออกไปก่อน”

“ไปๆๆ！”ยู่ฉือจินปัดมืออย่างอ่อนใจ

หานมู่จื่อกอดกล่องแล้วจากไป พอไปแล้ว ยู่ฉือจินก็ทอดถอนหายใจออกมา

พูดตามตรงก่อนหน้าเขาเคยคิดจะให้เย่โม่เซินแต่งงานกับยัยหนูสกุลตวนมู่ แล้วให้เย่โม่เซินรับช่วงต่อธุรกิจบริษัทตระกูลยู่ฉือ

แต่ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจ เรื่องบางเรื่องมันฝืนกันไม่ได้

ยัยหนูตวนมู่เสว่ดีมากก็จริงอยู่ แต่ท้ายสุดก็ไม่มีบุญสัมพันธ์กับหลานชายเขาอยู่ดี แม้ว่า เขาจะใจแข็ง แต่ก็ไม่แข็งพอที่จะพรากครอบครัวใหญ่นี้

โชคดีที่ ยังมีเหลนน้อยที่คอยอยู่ปลอบใจเขาได้

พอคิดถึงเหลนน้อย ยู่ฉือจินก็นึกถึงคำพูดเมื่อกี้ เขาจึงเดินออกไปข้างนอก จะต้องอาศัยจังหวะไม่กี่วันนี้ที่พวกเขายังไม่กลับประเทศ เกลี้ยกล่อมเสี่ยวหมี่โต้ว ให้อยู่กับเขา

ขอแค่เจ้าตัวน้อยเต็มใจ ใครจะไปก็ไป จะไปไหนก็เชิญ！

ตอนที่หานมู่จื่อออกมา เห็นเย่โม่เซินเฝ้าอยู่ที่ประตู จึงอดขัดจังหวะไม่ได้“ฉันให้คุณเฝ้า คุณก็เฝ้าจริงๆหรือคะ”

เห็นเธอออกมา เย่โม่เซินจึงรีบรุดหน้าอ้าแขนเข้ารับ“เป็นยังไง คุณตาทำให้เธอลำบากใจไหม”

“ตาบ้า！คุณเห็นคุณตาเป็นคนยังไง”