Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร – ตอนที่ 576

บทที่ 576 : ลาภก้อนโต!
　　หลิงหยุนกำลังจะได้ลาภก้อนโตโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวและนี่ก็เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น!
　　“ท่านป้าครับ..นี่คือ..”
　　หลิงหยุนถึงกับตกใจแทบล้มทั้งยืนเพราะคิดไม่ถึงจริงๆว่าตระกูลเสี่ยวจะมอบของขวัญมูลค่ามหาศาลถึงเพียงนี้ให้กับเขา
　　เขาเพียงแค่เปิดคลินิกเล็กๆเท่านั้นแต่กลับได้รับเช็คจำนวนห้าร้อยล้านจากฉินตงเฉี่วยเป็นคนแรก ตามด้วยทองคำแท่งจำนวนหกแท่งจากเหมี่ยวเสี่ยวเหมา และเพิ่งได้รับหยกมังกรเขียวลึกลับจากหลงหวู่..
　　แต่ตอนนี้เขาก็กำลังจะได้รับบริษัทอีกถึงหกบริษัท!
　　“รับไว้เถอะจ้ะ!เมื่อตอนงานวันเกิดของหนิงน้อย เธอเองก็ให้ของขวัญล้ำค่ากับหนิงน้อยตั้งมากมาย แต่ตระกูลเสี่ยวของเรากลับไม่มีของขวัญพิเศษมอบให้กับเธอเลย ถ้าเธอปฏิเสธไม่ยอมรับ ป้าคงจะเสียใจมาก!”
　　แน่นอนว่าเสี่ยวเฉิงเยี่วยนั้นไม่รู้ว่าหลิงหยุนได้ใช้เนตรหยินหยางมองทะลุเข้าไปในซองเอกสารนั่นแล้วเขาจึงตอบกลับไปยิ้มๆ
　　“ข้างในเป็นเอกสารโอนบริษัทเล็กๆเพียงไม่กี่บริษัทที่ฉันเตรียมมามอบเป็นของขวัญให้กับเธอ..”
　　หลิงหยุนหันไปมองท่านหมอเสี่ยวอย่างชั่งใจ..
　　ท่านหมอเสี่ยวที่ยืนเอามือไขว้หลังดวงตาจ้องมองไปทางถังเมิ่ง ตี้เสี่ยวอู๋ และพยาบาลสาวทั้งสามคนที่กำลังเคลื่อนย้ายของจากรถเข้าไปในคลีนิค แต่กลับส่งกระแสจิตพูดหยอกเย้าหลิงหยุนว่า
　　-พ่อหนุ่ม..นี่เป็นของขวัญที่พวกเราตั้งใจมอบให้กับเธอ เธอก็รับไว้เถิดนะ! ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา..-
　　“ขอบคุณอาวุโสปู่เสี่ยวมากครับขอบคุณลุงเสี่ยวกับป้าจางด้วยนะครับ! เชิญเข้าไปคุยข้างในจะดีกว่า อย่ายืนอยู่ตรงนี้เลย..”
　　“ยังจะเรียกอาวุโสเสี่ยวอยู่อีกรึเธอควรจะเรียกฉันว่าปู่ได้แล้วนะ!” ท่านหมอเสี่ยวเร่งรัดหลิงหยุน
　　“ขอโทษครับ..ผมดีใจจนลืมไปเลย! ขอเชิญท่านปู่เข้าไปนั่งดื่มชาที่ทั้งชั้นสองของคลีนิคก่อนจะดีกว่า..”
　　จากนั้นหลิงหยุนก็หันไปพูดกับเสี่ยวเม่ยหนิงอย่างอ่อนโยน“หนิงน้อย.. คุณช่วยพาท่านปู่กับคุณลุงคุณป้าขึ้นไปที่ชั้นสองของคลีนิคก่อนนะ ผมต้องอยู่รับแขกอยู่ที่นี่ก่อน!”
　　“ไม่ล่ะ..ฉันอยากอยู่กับพี่..” เสี่ยวเม่ยหนิงเกาะแขนหลิงหยุนกระเง้ากระงอด
　　หลิงหยุนจึงตอบกลับไปว่า“น้าหญิงก็มาถึงแล้วนะ ตอนนี้อยู่ชั้นสอง!”
　　“ห๊ะ!จริงเหรอ?”
　　เสี่ยวเม่ยหนิงรีบปล่อยแชนหลิงหยุนและพาท่านหมอเสี่ยวกับพ่อแม่ของเธอเข้าไปในคลีนิคทันที
　　ในที่สุดถังเมิ่งก็ย้ายของเข้าไปในคลีนิคจนเสร็จเรียบร้อยจากนั้นจึงรีบเดินกลับไปหาหลิงหยุนพร้อมกับร้องถามอย่างตื่นเต้น
　　“พี่หยุน..ป้าจางให้ของขวัญอะไรกับพี่”
　　หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับยื่นซองเอกสารให้กับถังเมิ่งและพูดเสียงราบเรียบ “นายดูเอาเองก็แล้ว เสร็จแล้วก็เก็บให้ดีด้วยล่ะ!”
　　ถังเมิ่งรีบเปิดซองเอกสารดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเมื่อได้เห็นเอกสารข้างใน ถังเมิ่งก็ถึงกับตกใจจนแทบปล่อยซองเอกสารหลุดมือพร้อมกับร้องอุทานเสียงดังออกมา
　　“แม่เจ้า..นี่มันเอกสารการโอนบริษัทนี่!”
　　ถังเมิ่งรีบดึงเอกสารที่อยู่ในซองออกมาด้วยมือที่สั่นเทา
　　“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!ทั้งหมดหกบริษัท พนักงานเป็นพันคน รวมแล้วมูลค่าเป็นพันล้าน!”
　　ถังเมิ่งแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งจนฟังไม่เป็นคำพูด!
　　ครึ่งชั่วโมงต่อมา..ด้านหน้าคลินิกสามัญชนก็มีรถมาจอดยาวจากประตูคลีนิคสามัญชนไปราวหนึ่งร้อยเมตร
　　ท่ามกลางแขกเหรื่อที่มาแสดงความยินดีกับหลิงหยุนนั้นบางคนเขาก็เคยพบเจอหรือรู้จัก แต่บางคนเขาก็ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำไป!
　　หลิวลี่เดินท้องโตเข้ามาและคนที่เดินตามเธอมานั้นก็คือพี่เลี้ยงเด็กที่เธอจ้างมานั่นเอง
　　ตามมาด้วยคุณครูประจำชั้นของหลิงหยุน– กงเสี่ยวลู่ นับตั้งแต่หลิงหยุนกลับจากเกาะเตียวหยูนั้น เขาก็ยังไม่ได้แวะไปหากงเสี่ยวลู่เลย และไม่คิดว่าเธอจะมาร่วมยินดีกับเขาด้วย
　　แต่หากหลิงหยุนรู้ล่วงหน้าว่าเธอจะมาเขาจะต้องขอให้ฉางหลิงช่วยไปรับเธอเช่นกัน
　　แม้แต่หลี่หงเม่ยซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของฉินจิวยื่อก็มาด้วยเช่นกันและไม่รู้ว่าเธอไปได้ข่าวคราวมาจากที่ใหนกัน
　　เตาหยงเองก็ไม่พลาดที่จะมาร่วมแสดงความยินดีด้วยตนเองตอนนี้หลิงหยุนเป็นลูกพี่ของเขาแล้ว มีหรือที่เขาจะกล้าไม่มาร่วมงาน
　　แต่คนที่หลิงหยุนคาดไม่ถึงก็คือซูปิงหยานซึ่งเป็นเจ้าของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แม้เธอจะมอบของขวัญเล็กๆน้อยๆเป็นเงินเพียงแค่แปดร้อยหยวน แต่นั่นก็แสดงถึงน้ำใจที่เธอมีให้
　　แม้แต่ผู้อำนวนการโรงพยาบาลชื่อซ่งจิงหยางก็มาด้วยเช่นกันและถังเมิ่งก็ทำหน้าที่ดูแลต้อนรับแทนหลิงหยุน
　　ตอนนี้คลินิกสามัญชนเต็มไปด้วยผู้คนเยอะแยะมากมายแต่ถึงกระนั้นผู้คนก็ยังคงหลั่งไหลมาร่วมงานกันอย่างต่อเนื่อง แม้แต่หลิงหยุนเองก็ถึงกับรู้สึกตกใจไม่น้อย!
　　บรรดาเหล่าอาวุโสที่เคยไปในงานวันเกิดของหนิงน้อยทุกคนต่างก็พากันมาร่วมยินดีด้วยเช่นกัน!
　　แม้กระทั่งผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคงเขตจิงฉี– หลิวจินไล๋ก็นำของขวัญชิ้นใหญ่มามอบให้กับหลิงหยุนด้วยเช่นกัน
　　หลิงหยุนยุ่งมากและของขวัญก็มีจำนวนมากจนถังเมิ่งต้องจัดหาโต๊ะมาวางของขวัญทั้งหมดไว้ที่ข้างประตูคลีนิค และเรียกให้หนิงหลิงยู่กับหลงหวู่มาช่วย
　　ถังเมิ่งและตี้เสี่ยวอู๋รับผิดชอบเรื่องการรับของขวัญหนิงหลิงหยู่และหลงหวู่ช่วยกันจดรายละเอียด และทั้งคู่ต่างก็ทำงานกันหน้ามืด
　　วันนี้นับว่าเป็นวันรับทรัพย์ครั้งใหญ่ของหลิงหยุน!
　　หลิงหยุนได้แต่จ้องมองแขกเหรื่อที่ยังคงทยอยกันเข้ามาไม่ขาดสายตอนนี้รถที่จอดอยู่หน้าคลินิคยาวเป็นแถวสุดลูกหูลูตาอยู่สองฟากถนน แม้แต่ตัวหลิงหยุนเองยังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก!
　　“ถังเมิ่ง..นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น! ทำไมถึงมีคนมามากมายแบบนี้ ฉันไม่รู้จักพวกเขาสักหน่อย พวกเขามาอะไรกัน?!”
　　หลิงหยุนลากถังเมิ่งที่พยายามหลบหน้าหนีออกมาถาม..
　　ถังเมิ่งยิ้มเจื่อนพรอ้มกับตอบไปว่า“พี่หยุน.. นี่พี่ไม่เข้าใจธรรมเนียมของคนจีนบ้างหรือยังไง..”
　　“พี่ลองคิดดูสิว่าท่านปู่เสี่ยวมีชื่อเสียงแค่ใหนท่านปู่เสี่ยวจะมามอบของขวัญแสดงความยินดีที่พี่เปิดคลีนิคทั้งที ก็ต้องบอกกล่าวเพื่อนสนิทอยู่แล้ว ในเมื่อเพื่อนๆของท่านปู่เสียวรู้ มีเหรอที่พวกเขาจะไม่มาร่วมยินดีด้วย..?”
　　“จากหนึ่งก็เลยเพิ่มเป็นสิบจากสิบก็เพิ่มเป็นร้อย.. แล้วนี่ฉันแค่ยกตัวอย่างปู่เสี่ยวคนเดียวเท่านั้นนะ ใหนจะคนอื่นอีกล่ะ!”
　　“ยังมีลุงหลี่..เท่าที่ฉันรู้ตอนนี้ลุงหลี่เองก็กำลังประชุมด่วนอยู่! นายว่าลูกน้องลุงหลี่คนอื่นๆถ้ารู้ข่าวนี้เข้าจะไม่มาร่วมยินดีงั้นเหรอ”
　　ตอนนี้ถังเทียนห่าวและหลี่ยี่เฟิงเพิ่งจะเสร็จจากการประชุมด่วนเนื้อหาการประชุมก็มีเพียงแค่เรื่องเดียวซึ่งก็คือเรื่องที่ดินหนึ่งร้อยไร่ คณะกรรมการในที่ประชุมต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่ของเมืองจิงฉู เมื่อการประชุมถูกจัดขึ้น ก็มีการส่งข้อความบอกต่อๆกันอีกมากมาย
　　เจ้าของบริษัทยาต่างๆในเมืองจิงฉูและที่อื่นต่างก็เดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกับหลิงหยุนเช่นเดียวกัน พวกเขาไม่ได้โง่!
　　หลิงหยุนได้แต่ขมวดคิ้วพร้อมกับสั่งถังเมิ่งว่า“เอาล่ะ.. นายพาแขกที่ฉันไม่รู้จักไปรอที่โรงแรมแชงกรีล่า ที่นี่ให้อยู่เฉพาะคนที่ฉันรู้จักเท่านั้น!”
　　ระหว่างนั้นก็เป็นเวลาเก้าโมงครึ่งพอดีและใกล้ถึงเวลาตัดริบบิ้นแล้ว แต่คลีนิคของหลิงหยุนยังคงคลาคล่ำไปด้วยแขกเหรื่อทั้งภายในและภายนอก
　　เวลานี้บริเวณสี่แยกถนนกู่เฟิงตัดถนนจิงฉีนั้นการจราจรแน่นิ่งไม่เคลื่อนตัว และรถก็ติดอยู่ที่สี่แยกจนเป็นแถวยาวเหยียด
　　เมืองจิงฉูปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง!
　　“เสี่ยวจี๋..ครั้งนี้นายต้องพบกับหายนะแน่..!”
　　ข้างๆรถBMW นั้น หนุ่มเพลย์บอยทั้งห้าคนยังคงยืนสังเกตุการณ์อยู่ อาปิงที่กำลังจ้องมองกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้านั้น ถึงกับหันไปบอกเสี่ยวจี๋ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
　　หากเป็นไปได้ตอนนี้อาปิงแทบจะไม่อยากรู้จักกับเสี่ยวจี๋ด้วยซ้ำไป!
　　หนุ่มเพลย์บอยที่ยืนสังเกตการณ์มาตั้งแต่ต้นและได้พบเห็นแขกคนสำคัญมากมาย จึงค่อนข้างตกอกตกใจอย่างมาก!
　　ชายหนุ่มทั้งห้าคนไม่ได้ตกใจที่มีแขกเหรื่อมาร่วมงานกันจำนวนมากแต่พวกเขาตกใจเพราะคนใหญ่คนโตในจิงฉูนั้น ล้วนแล้วแต่มารวมกันอยู่ในงานนี้เกือบหมด
　　พี่เฟยและเจ้าหนูเองก็ถึงกับหน้าเสียเช่นกัน!
　　“พี่ปิง..แล้วตอนนี้จะทำยังไงดี!”
　　นอกเหนือจากเรื่องการกินแล้วเจ้าหนูนับว่าเป็นคนขี้ขลาดคนหนึ่ง เมื่อได้เห็นเหตุการณ์ในวันนี้เข้า ก็ถึงกับหวาดกลัวจนหัวหด
　　เสี่ยวจี๋ที่กำลังยืนหลบอยู่หลังต้นไม้นั้นก็พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน และใบหน้าของเขาก็หาความหล่อเหลาไม่ได้อีกแล้ว เพราะแก้มที่กำลังบวมเป่ง
　　……….
　　แขกเหรื่อต่างก็ทยอยกันเข้ามามอบของขวัญล้ำค่ามากมายมอบเสร็จอวยพรสองสามคำแล้วก็ไป วนเวียนอยู่เช่นนี้..
　　แต่บางคนเมื่อมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้แล้วก็ไม่ยอมออกไปเพราะต้องการรอดูพิธีตัดริบบิ้น แต่ภายในคลินิกตอนนี้ก็ไม่สามารถจุคนได้อีกแล้ว คนที่เหลือจึงได้แต่ยืนรออยู่ด้านนอก
　　บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่เพียงแค่รู้ว่าวันนี้คลินิกสามัญชนที่สี่แยกแห่งนี้จะเปิดทำการ ก็เข้ามามุงดูด้วยเช่นกัน..
　　ถังเมิ่งจัดการตามคำสั่งของหลิงหยุนหลังจากแขกที่หลิงหยุนไม่รู้จักนำของขวัญมาให้ เขาก็จัดการพาทุกคนไปที่โรงแรมแชงกรีล่า และเลี้ยงอาหารอย่างดี
　　ไม่เพียงแค่หลิงหยุนคิดไม่ถึงแม้แต่ถังเมิ่งเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน! ไม่มีใครคาดคิดว่าวันนี้จะมีผู้คนมาร่วมยินดีมากมายถึงเพียงนี้!
　　ท้ายที่สุด..เมื่อเห็นจำนวนคนมากมายที่ยังคงหลั่งไหลมาไม่หยุด หลิงหยุนจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มทักทาย รับซองเพื่อให้ผ่านๆไปเท่านั้นเอง
　　‘น่าขันสิ้นดี..บางคนข้าไม่รู้จักด้วยซ้ำไป..’
　　หลิงหยุนยืนมองผู้คนที่หลั่งไหลมาราวกับมดและได้แต่บ่นพึมพำอยู่ในใจ
　　เช่นนี้แล้วยังจะเรียกว่าเป็นการเปิดคลินิกเล็กๆได้อีกอย่างนั้นหรือ
　　เพราะหากคนใหญ่คนโตในเมืองจิงฉูจัดพิธีแต่งงานก็ยังไม่รู้ว่าจะมีแขกเหรื่อไปร่วมยินดีมากมายถึงเพียงนี้หรือไม่
　　“เขาเก่งจริงๆ!”
　　บรรดาสาวสวยที่อยู่ด้านในต่างก็จ้องมองไปยังชายหนุ่มที่สวมเสื้อกาวน์สีขาว และบนใบหน้ามีรอยยิ้มที่มากด้วยเสน่ห์ พร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ
　　ในเวลานั้นเองหลิงหยุนก็เดินฝ่าฝูงชนตรงไปที่ถนน.