ตำแหน่งยศของเฉินชิงสูง แต่คนที่มีอำนาจจริงๆ คือเหวินชิง ตัวเองมีลูกมือ
“ฉันคิดดูอีกที” จงจิ่งห้าวยังไม่ได้คิดวิธีที่สามารถแก้ปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์
ท้ายที่สุดเรื่องนี้เหวินชิงเป็นคนยั่วยุ จัดการฝั่งเฉินชิง หากเหวินชิงไม่ยอมปล่อย ยังไม่สามารถจบเรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์
เขาไม่อยากลีลา ไม่สามารถสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เขาจะไม่ลงมือโดยพลั้งเผลอ
เสิ่นเผยซวนคิดสักพัก “ฉันคิดว่าจัดการเฉินชิงได้ง่าย ในมือมีจุดอ่อนของเขาอยู่ แต่ฝั่งเหวินชิง……” เขาชะงักไป “อย่างไรก็ตามพี่สะใภ้คลอดลูกให้นายสองคน ตอนนี้ก็ตั้งครรภ์ แต่กลับมีคดีฆาตกรรมล้อมรอบ—อันที่จริงก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป”
จริงๆ แล้วเขาอยากบอกว่าไม่ต้องใจอ่อนกับเหวินชิง
อย่างไรก็ตามเหวินชิงไม่ใช่อาแท้ๆ ของเขา
เหวินเสียนก็ไม่ใช่แม่ที่ให้กำเนิดเขา
สายตาจงจิ่งห้าวนิ่งไม่ขยับ แม้แต่สีหน้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง เหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเสิ่นเผยซวน
จริงๆ เขาได้ยินหมดแล้ว เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมา ไม่ใช่เขาเห็นแก่ความสัมพันธ์ ครั้งก่อนที่ชิงเหวินมาหาเขาที่บริษัท เขาพูดชัดเจนแล้ว
แต่คือ จุดอ่อนที่อยู่ในมือเป็นของเฉินชิง ไม่ใช่ของเหวินชิง เขาไม่หลุดปากเรื่องนี้ไม่มีทางจบ
เว้นแต่เรื่องที่เฉินชิงสั่งให้ฆ่าคน เกี่ยวข้องกับเหวินชิง
เขาหรี่ตา……เหมือนกำลังคิดอะไร
เสิ่นเผยซวนรู้ เรื่องนี้พูดง่ายแต่ทำยาก
อย่างไรก็ตามจงจิ่งห้าวเป็นคน มีเนื้อมีเลือด มีความคิด มีความรู้สึก ‘ใช้กำลังแก้ปัญหา’ กับผู้ที่เคยเรียกว่าอา เกรงว่าก็ต้องพิจารณาสักนิด
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเหวินชิงไม่ใช่อาของเขา ต้องมีการทะเลาะกันในใจแน่ๆ
เสิ่นเผยซวนคิดในใจเงียบๆ
ความคิดไม่อยู่ช่องเดียวกันกับจงจิ่งห้าวแม้แต่น้อย
“นายไปพบเหอเหวินหวย” จู่ๆ จงจิ่งห้าวก็พูดออกมา
เสิ่นเผยซวนเบิกตากว้าง “นายคิดแผนการรับมือได้แล้ว?”
“อย่าเปิดเผยสาเหตุการเสียชีวิตที่แท้จริงของเหอรุ่ยหลิน ลองเนียนถามการเสียชีวิตของเหอรุ่ยเจ๋อ เป็นข้อตกลงระหว่างเขากับเฉินชิง หรือเหวินชิง”
ในใจเขามีแผนการรับมือแล้ว ไม่ว่าเกี่ยวข้องกับใครโดยตรง เขาต้องแน่ใจว่าเหอเหวินหวยมีบทบาทอะไรกับการเสียชีวิตของเหอรุ่ยเจ๋อ
แต่ว่าเขาเดา เหอเหวินหวยไม่รู้ เขาเป็นเพียงหมากลูกหนึ่งของเฉินชิง
เพราะต่อให้เราโหดเหี้ยมแค่ไหนก็ไม่มีทางทำร้ายลูกตัวเอง เว้นแต่จะไม่มีความเป็นคน หรืออาจจะเพราะเฉินชิงให้ผลประโยชน์มากพอ แต่ตระกูลเหอทำธุรกิจ เกรงว่าเฉินชิงก็ช่วยอะไรมากไม่ได้
และต้องมีผลประโยชน์มากขนาดไหน? ถึงทำให้เหอเหวินหวยยอมเสียสละชีวิตถึงสองชีวิต?
เกรงว่าในนี้ยังมีหลายเรื่องที่เหวินชิงยังไม่รู้
“ได้ จอดให้ฉันลงที่นี่ก็พอ” เสิ่นเผยซวนพูด
จงจิ่งห้าวจอดรถไว้ข้างทาง “มีข่าวอะไรก็โทรหาฉัน”
เสิ่นเผยซวนเปิดประตูลงจากรถ ปิดประตูแล้วบอกว่าได้ “นายไปเถอะ ฉันโบกรถเอา”
จงจิ่งห้าวมองเขาหนึ่งทีแล้วขับรถออกไป
เขายกมือดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเย็น ไม่ตัดสินใจไปบริษัทแล้ว ขับรถกลับวิลล่าโดยตรง
ประตูใหญ่ หลี่จ้านนั่งอยู่บนรั้วข้างบ่อดอกไม้ เห็นรถที่ขับมา เขายืนขึ้น จงจิ่งห้าวจอดรถ
“นายมาได้ยังไง” เขาเดินลงจากรถ
หลี่จ้านพูด “มีของจะให้นาย”
พูดไปเขาก็หยิบแฟลชไดรฟ์ออกมาจากกระเป๋า “นี่คือกระบวนการทั้งหมดที่ถ่ายที่บาร์ในวันนั้น”
แม้ว่าเหวินชิงจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่สภาพจิตใจไม่ค่อยดี พักผ่อนอยู่ที่บ้าน เขาขโมยรหัสผ่านคอมพิวเตอร์ของเหวินชิง ดาวน์โหลดคลิปวิดีโอที่เกี่ยวข้องกับหลินซินเหยียนทั้งหมด แล้วลบต้นฉบับด้านในออกให้หมด
เขาไม่รู้ว่าคอมพิวเตอร์ในบ้านเป็นของจริงหรือไม่ ยังมีการเซฟไว้ที่อื่นอีกไหมเขาก็ไม่รู้แล้ว
“ไม่ว่ายังไง นี่สามารถแสดงความบริสุทธิ์ของพี่สะใภ้ได้ อย่างน้อยสองนัดสุดท้ายที่ทำให้เสียชีวิตเธอไม่ได้เป็นคนยิง นัดแรก เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อปกป้องตัวเองจึงยิง ถือการป้องกันตัว” เขาดูวิดีโอทั้งหมดถึงจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
จงจิ่งห้าวเชยตามองเขา “นายขโมย?”
หลี่จ้านพยักหน้า
ขนตาที่งอนของเขาสั่นเล็กน้อย เหวินชิงมีตำแหน่งเป็นทหาร และมีอำนาจในมือ แค่รหัสผ่านอย่างเดียวก็สามารถเปิดได้เลยเหรอ?
หลี่จ้านรู้ก็จริง ตรวจสอบIDยังพอได้ ไปพิชิตคอมพิวเตอร์ของนายทหาร ไม่ให้เขาสงสัยไม่ได้
“นายใช้แค่รหัสผ่านก็เปิดได้แล้ว?” จงจิ่งห้าวเชยตาถาม
หลี่จ้านพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ “ใช่ และยังเซฟไว้บนเดสก์ท็อปโดยตรง ฉันเปิดคอมก็เห็นเลย ฉันเช็กคอมพิวเตอร์ที่บ้านด้วย ไม่มีโฟร์เดอร์อื่นแล้ว เว้นแต่คอมพิวเตอร์ในห้องทำงานของเขายังมีอีก”
“นายสงสัยอะไร?”
จงจิ่งห้าวส่ายหน้าไม่พูดอะไร “นายกลับไปเถอะ”
ไม่ได้เชิญเขาเข้าไป เขาไม่ชอบให้ใครมารบกวนหลินซินเหยียนในเวลานี้
เมื่อกี้หลี่จ้านไม่เข้าบ้าน เพราะคนที่เฝ้าด้านนอกไม่ให้เขาเข้า จงจิ่งห้าวเป็นคนสั่งไว้แน่นอน เขารู้ว่าหลายวันนี้จงจิ่งห้าวอารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของหลินซินเหยียน ดังนั้นก็เข้าใจ
มือทั้งสองข้างของเขาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างถนน
จงจิ่งห้าวเรียกเขาไว้ “แปดโมงกลางคืนฉันรอพ่อของนายอยู่ที่สวนฟู่หรง”
หลี่จ้านงงเล็กน้อย ตอนนี้เขาจะเจอเหวินชิงทำไม? แต่จงจิ่งห้าวไม่ได้จะอธิบายเหตุผลให้เขา หมุนตัวเดินเข้าประตูใหญ่
หลินซินเหยียนคิดถึงลูกทั้งสอง วันนี่จึงให้เฉิงยู่ซิ่วพาลูกสองคนมา
หลายวันก่อนที่ป้าหยูส่งอาหารมาให้ เฉิงยู่ซิ่วตระหนักว่าหลินซินเหยียนอาจจะตั้งครรภ์แล้ว อาหารที่ป้าหยูทำล้วนดีต่อหญิงตั้งครรภ์ วันนี้มา เธอตั้งใจถามหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนก็ไม่ได้ปิดบังเธอ
อย่างไรก็ตามเธอไม่ใช่คนนอก เป็นย่าแท้ๆ ของลูก
คนขับรถส่งพวกเขามาก็ไปแล้ว ดังนั้นจงจิ่งห้าวจึงไม่เห็นรถของฝั่งนั้น เข้าบ้านถึงจะพบว่าลูกทั้งสองอยู่ คนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกกำลังดูอะไร อีกคนกำลังศึกษาเปียโนที่วางอยู่หน้าด้านหน้าต่าง
เขาเดินมา คนที่นอนอยู่บนโซฟาเป็นลูกสาว กำลังดูบทกวีสมัยถัง และยังตั้งใจมาก มีคนยืนอยู่หลังเธอก็ยังไม่รู้
จงจิ่งห้าวปลดกระดุมชุดสูท ถอดลงมา วางไว้บนพนักโซฟา โน้มตัวลงคร่อมหลังของลูกสาวมองหนังสือที่อยู่ในมือของเธอ เด็กผู้หญิงถึงจะรู้ว่ามีคน หันไปก็พบใบหน้าที่ใกล้ชิด กอดด้วยรอยยิ้มแล้วหอมแก้ม มีน้ำลายติด พูดด้วยน้ำเสียงหวาน “แด๊ดดี้”
ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงจะเขินอายเล็กน้อย ยื่นมือไปเช็ดหน้าให้เขา
จงจิ่งห้าวมองหนังสือที่วางไว้บนโซฟาของเธออย่างสนใจ “เริ่มฝึกอ่านกลอนโบราณแล้วเหรอ?”
เด็กผู้หญิงสนใจมาก “ใช่ค่ะ หนูจะขึ้นชั้นประถมแล้ว ก็ต้องอ่านบทกวีสมัยถังได้แล้ว”
“อ้อ ใช่เหรอ อ่านเป็นกี่บทแล้ว?”
เด็กผู้หญิงดีใจมาก พูดอวด “หนูท่องบทนี้เป็นแล้ว”
จงจิ่งห้าวเหลือบไปมองบท [ห่าน] ที่ลูกสาวชี้ ขอบตากระตุกเล็กน้อย
เขาหยีผมของลูกสาว อุ้มลูกสาวขึ้นมาบนตักตัวเอง พูดอย่างรักใคร่ “ลูกสาวของฉันเก่งจัง กลอนที่ยากขนาดนี้ยังท่องได้”
“ยากใช่ไหม หนูบอกว่ายาก พี่ชายบอกว่าหนูโง่ หนูว่าเขานั่นแหละโง่” ในที่สุดเด็กหญิงก็เจอคนที่เห็นด้วยกับเธอแล้ว
ออดอ้อนในอ้อมกอดของเขา “แด้ดดี้ วันหลังท่านต้องบอกพี่ ให้เขาอย่ารังแกหนู”
หลินซีเฉิน “……”
