แววตาของชางฉิงมีความประหลาดใจ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่กล้าจะเชื่อ
โหมวยู่…เมื่อกี้ กำลังสารภาพรักกับเธอเหรอ?
“คุณชายรอง คุณ…”วินาทีนี้ สมองของเธอมึนงง“คุณชายรองคุณรู้ว่าฉัน…ฉันเป็นแบบนี้…ก็ไม่เหมาะสมที่คุณจะชอบเหรอ?”
โหมวยู่หยุดลง เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย มุมปากกระตุกยิ้ม
ชางฉิงอดไม่ได้ที่จะที่จับทรวงอกของตัวเอง อยากจะยับยั้งหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรง
ดังนั้น โหมวยู่ทำทั้งหมดนี้ เป็นเพราะว่าชอบเธอ?เขากำลังบอกเธอ เขากำหนดชัดเจนแล้วว่าเป็นเธอ?
“แต่ว่า…”นึกถึงคู่หมั้นท่านนั้นของโหมวยู่ คิ้วของชางฉิงขมวดแน่นขึ้นมา“คุณชายรองมีการหมั้นแล้ว ถึงแม้ว่าฉิงฉิงก็ชอบท่าน ฉันก็เป็นลูกสาวของตระกูลเล็ก จะเปรียบเทียบกับเขาได้ยังไงล่ะ”
ในเวลากลางคืน ดวงตาของโหมวยู่กะพริบแสง เขาพูดอย่างนุ่มนวล ให้ชางฉิงเหมือนตกอยู่ในภาพความฝัน
ชางฉิงถูกคำพูดเขาไม่ได้สติกลับมา โหมวยู่มองเห็นท่าทางเธอเคลิบเคลิ้ม ก็ยิ้ม
“วันนี้ดึกมากแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ”
ชางฉิงพยักหน้า โหมวยู่แสดงออกถึงจิตใจที่แท้จริงกับเธอความมั่นใจของเธอก็เพิ่มมากขึ้น
จริงๆ เธอก็รู้ ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถต่อต้านและคัดค้านความงามของเธอได้ แม้แต่โหมวยู่ที่มีฐานะสูงส่งก็เช่นกัน
เธอก้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ต้องการจับแขนของโหมวยู่แต่ว่าฉู่ฉือก็ขวางเธออย่างรวดเร็ว
“คุณชาง ที่นี่ถึงจะเป็นบริษัท ก็ยังต้องระวังผลกระทบด้วย”
ชางฉิงชำเลืองมองฉู่ฉือ ฉู่ฉือคนนี้ ทุกครั้งล้วนขัดขวางเธอกับโหมวยู่ใกล้ชิดกัน เธอก็ชินกับเขาแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เขาเป็นคนสนิทของโหมวยู่ เธอจะจัดการเขาแน่นอน
“ฉันตื่นเต้นดีใจเกินไป ยั้งสติไว้ไม่อยู่ ขอโทษ”ถึงอย่างไรชีวิตหลังจากนี้ยังอีกยาวไกล ชางฉิงก็ไม่สามารถล่วงเกินตอนนี้ได้
โหมวยู่ไม่ได้เปล่งเสียงพูดออกมา หางตาของเขามองเห็นเงาไม่ชัดเจนในสวนดอกไม้นั้น มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย
“ฉู่ฉือ นายไปส่งคุณชางกลับบ้าน”
“ได้”ฉู่ฉือตอบรับ ใช้สัญญาณมือเชิญให้กับชางฉิง
ชางฉิงมองโหมวยู่ด้วยความอาลัยอาวรณ์ สุดท้าย ก็ยังไปก่อน
รอจนทั้งสองคนหายไปแล้ว โหมวยู่เลิกคิ้วขึ้น ควักไฟแช็กออกจากกระเป๋าของตัวเอง
เขาหมุนมันไปมา กดเปิดไฟกดปิดไฟ หาเก้าอี้ยาว นั่งลงไป
เสียงรองเท้าส้นสูงของผู้หญิงค่อยๆเดินตรงมาที่เขา สุดท้าย ก็หยุดลงตรงหน้าของเขา
“คุณรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่?”โม่โม่ก้มหน้ามองเขา ใบหน้าของโหมวยู่อยู่ล่างแสงไฟ สว่างและมืด
“คุณเป็นผู้อำนวยการตัวเล็กๆก็สามารถทำให้คนในบริษัทเป็นหูเป็นตาให้ หรือว่าผมใช้ไม่ได้?”โหมวยู่เงยหน้าขึ้นดวงตาคู่นั้นยังมีแสงของอำนาจ
โม่โม่ถูกสายตาแบบนั้นของโหมวยู่มองจนขนลุกขนพอง แต่ว่า เมื่อกี้โหมวยู่พูดคำพูดเหล่านั้นกับชางฉิง ทำให้ความกล้าของเธอเพียงพอที่จะคุมเชิงโหมวยู่
“คุณลองเดาดู ถ้าหากถูกพ่อคุณรู้เรื่องนี้แล้วเขาจะทำยังไง?”โม่โม่ทำให้เสียงของตัวเองมั่นคง“โหมวยู่ คุณเข้าใจเขาที่สุดปีนั้นคุณน้าของคุณยังหนีไม่พ้นฝ่ามือของเขา คุณคิดว่าชางฉิงเจ้าหนูน้อย เธอสามารถจะมีชีวิตรอดอยู่ในมือของพ่อคุณเหรอ?”โหมวยู่หยุดการกระทำที่กดเปิดปิดไฟแช็ก ไฟก็ดับลงโดยสิ้นเชิง
“คุณสามารถลองดูได้”โหมวยู่เสียงเย็นชามาก
โม่โม่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“โหมวยู่ ฉันถึงจะเป็นคู่หมั้นของคุณ เรื่องนี้ยิ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ คุณสามารถจะไม่ชอบฉัน แต่อย่างน้อยเกรงใจฉันด้วย”โม่โม่กำหมัดแน่น“โหมวยู่ทั้งสองตระกูลเกี่ยวดองกัน เพื่อผลประโยชน์ของทั้งสองตระกูล คุณเป็นทายาทของตระกูลโหมว เป็นธรรมชาติที่ควรจะรู้ว่าฝ่าฝืนและต่อต้านพ่อแม่ผลลัพธ์ที่ตามมาคืออะไร”
“หลายปีที่ผ่านมาเรื่องที่คุณทำ หรือว่าพ่อแม่คุณให้คุณทำ?”โหมวยู่ไม่ได้มองเธอ
โม่โม่ในใจรัดแน่น“คุณหมายความว่าอะไร…”
“ความหมายของผมในใจคุณรู้ดี”โหมวยู่ลุกขึ้นยืน เอาไฟแช็กเก็บกลับเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง “ไม่อยากให้คนรู้ ก็อย่าทำ ทางที่ดีคุณควรพิจารณาหน่อย เวลาที่นายท่านเข้ามารบกวนผม หลักฐานเหล่านั้นก็จะเปิดเผยต่อมหาชน”
โม่โม่ในชั่วพริบตาเดียวกระดูกสันหลังก็เย็นเยียบ
โหมวยู่พูดคำพูดนี้ หรือว่า…ก่อนหน้านี้เรื่องที่เธอทำกับผู้หญิงเหล่านั้น เขาก็รู้และยังเก็บรวบรวมหลักฐานทั้งหมดแล้ว?
“โหมวยู่ คาดไม่ถึงว่าคุณ…เพื่อผู้หญิงคนนั้นจะทำกับฉันเช่นนี้?”โม่โม่ตกใจ
โหมวยู่รู้ทุกเรื่องที่เธอทำเธอชัดเจนดี แต่ไม่เคยบอกกับเธอชัดเจนมาโดยตลอด และวันนี้ เพื่อผู้หญิงสารเลวคนนั้น ยังจะฉีกหน้าเธอเหรอ?
โหมวยู่หัวเราะเสียงต่ำ ขายาวก้าวเดินจากไป
โม่โม่โยนกระเป๋าที่อยู่ในมือลงบนพื้นอย่างโหดเหี้ยม แทบจะโกรธจนตาลาย
ชางฉิง…คิดว่าเธอเป็นอะไร?
เหอะ โหมวยู่เพียงแค่พูดว่าไม่ให้เธอบอกนายท่านใหญ่ ไม่ได้พูดว่าเธอไม่สามารถใช้วิธีของตัวเองจัดการเธอได้
เธอกำเริบเสิบสานมานานแล้ว ให้เธอกำเริบเสิบสานต่อไปเธอก็ยังต้องฝันที่จะได้แต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลโหมว
——
ท่าเรือคู่รัก
ตำแหน่งของหน้าต่างสามารถมองเห็นวิวทะเลในเวลากลางคืนได้ เรือสำราญกลางทะเลส่องแสงหลากสีในยามค่ำคืน และไฟอื่นๆด้วยกัน รวมตัวกันเป็นสายธารแห่งแสงสว่าง
พนักงานยกไวน์แดงหนึ่งขวดเข้ามา ก็รินใส่ในแก้วสองแก้ว
“หลิงหลิง คุณชิมดู นี่คืออาหารชื่อดังของร้านพวกเขา ตับห่านนี้ขนส่งทางเครื่องบินมาจากฝรั่งเศส”หยูเฉินยิ้มด้วยสีหน้าเอาใจ
ชางหลิงดึงสายตาจากด้านนอกหน้าต่างกลับมา รอให้พนักงานถอยออกไปแล้ว เธอมองดูหยูเฉิน เผชิญหน้ากับเขา
“วันนี้เป็นวันเกิดคุณ พูดตามเหตุผลแล้วไม่ควรจะพูดคำพูดแบบนี้ แต่ว่า ในเมื่อคุณพูดว่าเข้ามาพูดคุยกัน งั้นก็เข้าประเด็นหลักเถอะ”
หยูเฉินหลบสายตาของชางหลิง หยิบมีดขึ้นมา ตัดอาหารในชาม
“ไม่สามารถรอให้กินเสร็จแล้วค่อยพูดเหรอ？”หยูเฉินฝืนยิ้ม
“คุณคืออยากจะกินเสร็จค่อยพูด หรือว่าอยากจะถ่วงเวลา?คุณจะถ่วงเวลาไปถึงเมื่อไหร่ ?หยูเฉิน ฉันเข้าใจคุณดี เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ เพียงแค่ระหว่างพวกเรามีความขัดแย้งอะไรกัน คุณก่อนอื่นก็จะคิดเปลี่ยนเรื่องหนีความจริง”ชางหลิงขมวดคิ้ว“พวกเราไม่ใช่เด็กแล้ว เรื่องเกิดขึ้นแล้วก็คือเกิดขึ้นแล้ว หรือว่าพวกเราไม่เอ่ยถึงมันก็ไม่มีแล้วเหรอ?”
หยูเฉินสุดท้ายก็วางมีดและส้อมลง
“หลิงหลิง”เขาสายตามีความเจ็บปวด“ผมรู้ เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว พูดอะไรคุณล้วนไม่สามารถเชื่อผม แต่ว่า ผมยังอยากให้คุณฟังผมอธิบาย”
“งานเลี้ยงเรียนจบคืนนั้น ผมสงสัยว่าผมถูกคนวางกับดักแล้ว”หยูเฉินพูดด้วยความจริงจังมาก ชางหลิงเลิกคิ้วขึ้น งงงวย
“คุณก็รู้ ครั้งนั้นเมื่อสามปีก่อน เป็นเพราะว่าผมเมาเหล้าเลยพลาดการแข่งขันในระดับใหญ่การออกแบบของคุณ พวกเราสองคนทะเลาะกัน หลังจากนั้น ผมแม้แต่เหล้าหยดเดียวก็ไม่แตะ วันนั้นในคืนนั้น ผมแน่ใจมากว่าผมดื่มคือน้ำผลไม้ แต่ว่า ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ได้สติ หลังจากนั้น พนักงานก็ประคองผมไปห้องพักผ่อน พอดีกับที่ชางฉิงอยู่ข้างใน ผมคิดว่าเธอเป็นคุณจึง….”
ชางหลิงหันหน้าไปทางอื่น ปฏิเสธที่จะฟังถึงเรื่องนี้
“ผมรู้ คุณสามารถคิดว่าผมคือเถียงข้างๆคูๆ แต่ว่า ทุกคำที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง ไม่รู้ว่าทำไมชางฉิงถึงสามารถอยู่ในห้อง แต่ว่า ผมไม่เคยนัดเธอ?ผมวันนั้นคืนนั้นก็รอคุณมาตลอด…”ชางหลิงหวนรำลึกถึงคืนนั้นได้ เธอนั่งรถไปที่อยู่ของคลับของพวกเขา แต่มีอุบัติเหตุรถยนต์บนถนน เธอรถติดนานมาก หลังจากนั้น อาจารย์ก็บอกว่าใบเรียนจบออกแบบของเธอมีปัญหานิดหน่อย เธอก็ต้องรีบกลับไปที่โรงเรียนจัดการปัญหาให้เสร็จ
คิดแบบนี้ ดูเหมือนว่าจะบังเอิญจริงๆ
“ผมสารเลวจริงๆ รู้ชัดเจนว่าตัวเองทำเรื่องผิดแต่ว่าไม่รู้ว่าทำแค่พอเหมาะพอควรก็หยุด แต่ว่า…”หยูเฉินยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“ผมก็เป็นผู้ชายปกติ พวกเรารักกันมาห้าปีแล้ว เพื่อนผมพวกเราไม่มีคนไหนที่ไม่เคยนอนกับผู้หญิงมาหลายคน?มีแค่ผมแม้แต่แฟนผมแฟนของตัวเองก็ไม่สามารถแตะต้องได้ คุณรู้ไหมพวกเขาหัวเราะผมอย่างลับๆยังไง พวกเขาพูดว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย พูดว่าผมแม้แต่แฟนตัวเองก็เอาชนะไม่ได้…”
