The Ultimate Student สุดยอดนักเรียนสมองอัจฉริยะ – บทที่ 241 ช่วงเวลาหนึ่ง

“เอื้อก!” จี้เฟิงกลืนน้ำลายอย่างแรงลงลำคอโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้ชั้นในสีชมพูตัวน้อยจะพยายามทำงานของมันอย่างเต็มที่แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถปิดบังก้นอันอวบอัดของเซียวหยูซวนได้ทั้งหมดจนทำให้ผิวที่ขาวราวกับหิมะถูกเปิดเผยออกมาจนกระแทกเข้ากับสายตาของจี้เฟิงโดยที่เขาไม่ทันได้เตรียมใจ
ความเงียบสงบของวิลล่าในตอนเช้ามืดทำให้เสียงกลืนน้ำลายของจี้เฟิงนั้นดังมากกว่าที่ควรจะเป็นเมื่อเซียวหยูซวนที่กำลังงัวเงียได้ยินเธอก็หันมาถามเบาๆว่า “จี้เฟิงนายเป็นอะไรหรือเปล่า..”
“ไม่…ฉันไม่ได้เป็นอะไร!” จี้เฟิงรีบส่ายหัว แต่เขาก็ไม่สามารถลบภาพบั้นท้ายอันอวบอั๋นของเซียวหยูซวนออกไปจากหัวได้ มันทำให้เขานึกไปถึงตอนที่เขาตบบั้นท้ายของเซียวหยูซวนแล้วมันทำให้เธอถึงกับสั่นสะท้าน เขายังจำสัมผัสที่เด้งสู้มือนั้นได้…
“คุณหิวเหรอ”เซียวหยูซวนถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นความผิดปกติบางอย่างบนใบหน้าที่แดงระเรื่อของจี้เฟิง
จี้เฟิงรีบพยักหน้าและกล่าวว่า“เธอกลับไปนอนเถอะ! ฉันจะรีบไปซื้ออาหารเช้ามาเตรียมไว้ให้!”
ครั้งนี้ยิ่งทำให้เซียวหยูซวนรู้สึกงงงวยมากขึ้นไปกว่าเดิมเพราะนอกจากใบหน้าของจี้เฟิงที่จู่ๆก็แดงโดยไม่มีสาเหตุแล้วน้ำเสียงของเขายังฟังดูแข็งขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ
เซียวหยูซวนเดินเข้ามาใกล้จี้เฟิงมากขึ้นเธอเขย่งตัวเล็กน้อยและเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากของจี้เฟิง “นายไม่สบายหรือเปล่า”
เมื่อเซียวหยูซวนเดินเข้ามาใกล้ๆเนินอกสีขาวนวลก็แทบจะจ่ออยู่ตรงหน้าของจี้เฟิง นอกจากนั้นเขายังได้กลิ่นหอมจางๆจากเรือนร่างอันบอบบางของเธอ มันทำให้จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ
เซียวหยูซวนเอะใจถึงความผิดปกติบางอย่างนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอเกิดเป็นสีแดง ใบหน้าที่ขาวใสตัดกับสีแดงเลือดฝาดที่แก้มมันยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก “จิ๊กโก๋น้อยอย่าคิดอะไรทะลึ่งๆเชียวนะ!”
คำพูดของเธอกลับยิ่งเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟอันชั่วร้ายที่คุกรุ่นอยู่แล้วให้รุนแรงมากยิ่งขึ้นทันใดนั้นความยับยั้งชั่งใจของจี้เฟิงก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆและเขาจะไม่อดทนมันอีกต่อไป
“อ๊ะ!”เซียวหยูซวนอุทานออกมาเบาๆ เพราะจู่ๆจี้เฟิงก็เข้ามาโอบรัดตัวเธอ
จี้เฟิงอุ้มเซียวหยูซวนเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาและพาเธอเข้าไปในห้องนอนหลังจากปิดประตูจี้เฟิงก็ทิ้งร่างของเซียวหยูซวนลงบนเตียงโดยที่มีร่างของเขาคร่อมร่างของเธอเอาไว้
“อา!”เซียวหยูซวนรู้สึกอายมากเธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา “จิ๊กโก๋น้อยเล่ยเล่ยยังอยู่ในห้องนอน เดี๋ยวเธอจะได้ยิน…”
“ไม่ต้องห่วงห้องนอนที่วิลล่าเก็บเสียงได้ดีทีเดียวเธอไม่ได้ยินหรอก”ไฟชั่วร้ายแห่งอารมณ์ในใจของจี้เฟิงลุกขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปรอบๆร่างกายของเซียวหยูซวนพร้อมกับปากของเขาที่ขบกัดเบาๆไปที่ริมฝีปากสีแดงที่น่าดึงดูดของเธอและดื่มด่ำกับของเหลวที่อยู่ในปากของเซียวหยูซวนอย่างหิวกระหาย…
“อื้ม!”เซียวหยูซวนรู้สึกเกร็งไปทั้งร่างกาย ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนทั้งเขินอาย มีความสุขและหลงใหล ในตอนนี้เธอแทบไม่สามารถควบคุมร่างกายของเธอให้เป็นไปที่ตามต้องการได้ มันร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วและสุดท้ายร่างกายของเธอก็อ่อนระทวยยกเว้นที่มือกับเท้าที่ตอนนี้ต่างเกร็งแน่นและจิกไปบนที่นอน
“หยูซวนผมรักคุณ!”จี้เฟิงกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็ยกศีรษะขึ้นจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเซียวหยูซวน
“จี้เฟิง…”ดวงตาของเซียวหยูซวนพร่ามัว เธอรักจี้เฟิงมากอยู่แล้วแล้วยิ่งตอนนี้เธอได้ยินจี้เฟิงพูดคำสามคำนี้ที่เธออยากได้ยินมาตลอดเป็นครั้งแรก เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับความสุขที่เอ่อล้น
จี้เฟิงใช้ปากของเขาหยุดการพูดของเซียวหยูซวนปากของเขาบดบี้กับปากสีแดงอันอวบอิ่มของเธออย่างละโมบ…เขาใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปในปากของเซียวหยูซวนพร้อมกับดึงชุดนอนของเซียวหยูซวนออกด้วยมือเพียงข้างเดียว และจากนั้นร่างกายที่น่าตื่นตะลึงก็ปรากฏขึ้นอยู่ภายใต้ร่างกายของจี้เฟิง
มือของจี้เฟิงลูบไล้ลงต่ำไปเรื่อยๆจนถึงจุดที่ทำให้เซียวหยูซวนยอมแพ้อย่างสมบูรณ์และเธอก็เริ่มตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของจี้เฟิงโดยที่เธอเป็นฝ่ายถอดกางเกงขาสั้นของจี้เฟิงอย่างกระตือรือร้น
จี้เฟิงมองไปที่เนินอกสีขาวที่อยู่ตรงหน้าของเขามีจุดสีแดงสองจุดอยู่ตรงนั้นจี้เฟิงใช้มือของเขาจับมันไว้
“โอ้ว!”ทันใดนั้นร่างกายของเซียวหยูซวนก็ขยับไปตามจังหวะการบีบเคล้นของจี้เฟิงโดยอัตโนมัติและความเสียวซ่านก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
การตอบสนองของเซียวหยูซวนทำให้จี้เฟิงรู้สึกมีกำลังใจที่ดีที่จะไปต่อในขั้นถัดไปแต่จู่ๆเขาก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดอย่างกะทันหันโดยไม่ไหวติง
“จิ๊กโก๋น้อยมีอะไรเหรอ..”เซียวหยูซวนถามด้วยเสียบที่แผ่วเบาและมีเสน่ห์มีความเขินอายอยู่ในดวงตาที่พร่ามัวของเธอ
จี้เฟิงรีบลุกขึ้นและยิ้มอย่างเชื่องช้า“เล่ยเล่ยน่าจะตื่นแล้ว”
ทันใดนั้นเซียวหยูซวนก็ตกใจเช่นกันเธอรีบลุกขึ้นเพื่อจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยและกำลังจะออกไปจากห้องของจี้เฟิง แต่ในใจของเธอก็รู้สึกเศร้าไม่น้อยเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังใช้เวลาแห่งความสุขกับแฟนของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็กลายเป็นแค่ผู้หญิงที่แอบมาใช้เวลากับแฟนของคนอื่น…
จี้เฟิงรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเซียวหยูซวนเขาคว้าเอวอันบอบบางของหญิงสาวที่สวยงามและกระซิบที่ข้างหูของเธอ “หยูซวน ผม…”
“ไม่จำเป็นต้องพูดฉันเข้าใจดี” เซียวหยูซวนพูดเบาๆ “ใครใช้ให้ฉันตกหลุมรักนาย…”
จี้เฟิงสัมผัสได้ถึงความรักของเซียวหยูซวนที่มีให้เขาอย่างลึกซึ้งแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป
เซียวหยูซวนยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า“ปล่อยฉันได้แล้ว เดี๋ยวเล่ยเล่ยตื่นมาแล้วไม่เจอฉัน ฉันไม่รู้จะอธิบายกับเธอว่ายังไง”
จี้เฟิงทำได้เพียงปล่อยมือให้เธอจากไปแต่หัวใจของเขาก็รู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยและในขณะเดียวกันก็มีบางส่วนที่รู้สึกเสียดาย..
“เฮ้อ!ทำไมเธอถึงได้ตื่นขึ้นมาตอนนี้!” จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะเกาหัวของเขาพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ด้วยความสามารถที่ดีเยี่ยมด้านประสาทสัมผัสของเขามันทำให้เขาได้ยินเสียงของเล่ยเล่ยลุกขึ้นจากเตียง ไม่รู้ว่าปกติเธอเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วหรือเป็นเพราะเธอยังคงหวาดผวากับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้จนทำให้เธอนอนไม่หลับ
หรือ…เล่ยเล่ยรู้เรื่องของเขากับหยูซวน และหลังจากที่เธอตื่นขึ้นและพบว่าหยูซวนไม่ได้อยู่ที่ห้อง เธอจึงจงใจทำเสียงดัง
จี้เฟิงพยายามสลัดความเป็นไปได้นี้ทิ้งไปมันคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ถ้าเล่ยเล่ยรู้เรื่องนี้แล้วจริงๆ เธอจะเสียใจมากแค่ไหนถ้ารู้ว่าเขาปิดบังเรื่องนี้กับเธอ
“จี้เฟิงไอ้ชั่ว แกมันเป็นคนเห็นแก่ตัว!” จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะด่าตัวเอง แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจปล่อยหยูซวนหรือเล่ยเล่ยไปได้ ดูเหมือนว่าเขาจะยังต้องเป็นคนที่เห็นแก่ตัวต่อไป และสิ่งที่เขาจะพอทำได้ในตอนนี้บอกเล่ยเล่ยให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหยูซวนให้เร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นยิ่งปล่อยไว้นานเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งเสียใจมากขึ้นเท่านั้น
จี้เฟิงตัดสินใจที่จะทำเรื่องนี้ให้มันง่ายขึ้น“แต่ตอนนี้ฉันจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน!” อย่างไรก็ตามการมอบหลักฐานที่อยู่ในมือเขาเหล่านี้ให้กับผู้ที่ดำเนินการได้อย่างดีที่สุดก็เป็นเรื่องสำคัญ
จี้เฟิงรู้ดีว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเขาตอนนี้มันสำคัญมากแค่ไหนเพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ข้อมูลเหล่านี้รั่วไหลออกไปผู้ที่เกี่ยวข้องและมีรายชื่ออยู่ในเอกสารเหล่านี้จะต้องทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มันคืนมาหรือทำลายมันทิ้งซะเพราะถ้าพวกเขาไม่ทำพวกเขาจะต้องตาย และแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะสมควรตายก็ตาม ไอลีนโนเวล
อย่างไรก็ตามหากสิ่งเหล่านี้ถูกส่งมอบให้กับอาสองของเขาแล้วหลังจากนี้จี้เฟิงก็ไม่อาจรู้ได้เหมือนกันว่าอาสองจะมีวิธีจัดการกับคนเหล่านี้อย่างไร
และจี้เฟิงยังคงยึดมั่นความต้องการของเขาเหมือนเดิมนั่นก็คือเขาไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของทางการให้มันมากเกินไปนักและจี้เฟิงก็เชื่อว่าอาสองจะไม่ทำให้เขาผิดหวังคนเหล่านี้ที่มันกล้าก่ออาชญากรรมกับผู้หญิงและเด็กหรือครอบครัวที่ต้องตกเป็นเหยื่อพวกมันจะต้องได้รับโทษอย่างสาสมและคืนความยุติธรรมให้กับผู้เสียหายอย่างแน่นอน!
แม้ว่าจี้เฟิงจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่การจัดการเรื่องเหล่านี้ตามระบบระเบียบมันจะต้องใช้เวลานานแต่จี้เฟิงก็เต็มใจที่จะรอ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้จี้เฟิงจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาจี้ช่าวเหลยพี่รองของเขา“พี่รอง! ผมได้ของมาแล้ว… มันเป็นหลักฐานชั้นยอดเลยล่ะ ไม่ต้องส่งใครมา ผมเอามันไปส่งให้เป็นการส่วนตัวจะดีกว่า!”
จี้เฟิงปฏิเสธคำขอของจี้ช่าวเหลยที่จะส่งคนของเขามารับมันไปจี้เฟิงคิดว่าการส่งมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับอาสองของเขาเป็นการส่วนตัวจะปลอดภัยที่สุด เพราะการระเบิดครั้งใหญ่ในวิลล่าของหยุนเฟยหยางเมื่อคืนนี้ได้สร้างความตื่นตกใจให้กับผู้คนมากมาย และทุกคนจะต้องรู้ได้เลยว่าการระเบิดครั้งนี้มันจะต้องไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาอย่างแน่นอน มันจะต้องมีใครบางคนทำให้มันเกิดขึ้น แล้วพวกเขาก็จะต้องเกิดความสงสัยว่าทำไมถึงได้โจมตีหยุนเฟยหยาง
ใครก็ตามที่ทำสิ่งที่เลวร้ายและก่ออาชญากรรมความผิดที่ติดตัวของพวกเขามันจะทำให้ความระแวดระวังของพวกเขาพุ่งขึ้นสูงทันทีเมื่อมีสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับผู้ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาโดยเฉพาะคนอย่างหยุนเฟยหยาง
แล้วถ้าหากจี้ช่าวเหลยส่งใครสักคนมาในเวลานี้มันอาจตกอยู่ในสายตาของคนเหล่านั้นที่ตอนนี้พวกเขาน่าจะส่งคนมาคอยสำรวจทุกสิ่งทุกอย่างที่มีความเป็นไปได้ว่าจะเกี่ยวข้องอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จี้เฟิงจะต้องละเอียดรอบคอบเอาไว้ก่อน
ด้วยเหตุนี้เองจี้เฟิงจึงยืนยันที่จะส่งมอบของเหล่านี้ด้วยตัวเขาเองเพราะถ้าหากมีคนมาขัดขวาง…. หึหึ นอกเสียจากว่าพวกเขาจะไม่ปรากฏตัวออกมาไม่เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มีโอกาสได้กลับไปรายงานหัวหน้าของพวกเขาอย่างแน่นอน
หลังจากตรวจสอบเวลาจี้เฟิงก็รีบใส่เสื้อผ้าและลงไปข้างล่างเพื่อไปซื้อของสำหรับมื้อเช้านี้
แน่นอนว่าจี้เฟิงไม่ได้รู้ว่าหลังจากที่เซียวหยูซวนกลับไปถึงที่ห้องนอนเธอก็รู้สึกประหลาดใจเพราะเมื่อเซียวหยูซวนมาถึงที่ห้องเธอก็พบว่าถงเล่ยกำลังแต่งตัวอยู่จริงๆ
“ห้องนอนทั้งสองห้องไม่ได้อยู่ติดกันแถมห้องนอนที่นี่ก็ถูกออกแบบมาให้กันเสียงได้ดีมากแล้วจิ๊กโก๋น้อยรู้ได้ยังไงว่าเล่ยเล่ยตื่นขึ้นมาแล้ว” เซียวหยูซวนแอบประหลาดใจ แต่เมื่อเธอนึกถึงทักษะของจี้เฟิงเธอก็เข้าใจได้ในทันที
เซียวหยูซวนหันไปรอบๆเพื่อจัดเตียงนอนและเตรียมพร้อมที่จะไปแต่งตัว
“นั่น…พี่หยูซวน…” ถงเล่ยพูดด้วยท่าทีที่ลังเล
ทันใดนั้นหัวใจของเซียวหยูซวนก็เต้นเร็วขึ้นแต่ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่งและถามด้วยเสียงที่ราบเรียบ “อะไรเหรอเล่ยเล่ย”
“ที่ชุดนอน…ปลายกระโปรงมันอยู่ในกางเกงชั้นในของพี่!” ถงเล่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อ๊า!”เซียวหยูซวนสะดุ้งและรีบเอี้ยวตัวหันไปมองที่ด้านหลังของเธออย่างร้อนรน จากนั้นเธอก็พบว่ามันเป็นความจริง เมื่อเธอเห็นกางเกงในสีชมพูของตัวเองเผยออกมาข้างนอกเซียวหยูซวนก็รู้สึกอับอายมาก ในตอนนี้เธอก็ได้รู้แล้วว่าทำไมจี้เฟิงถึงได้ทำสายตาแบบนั้นในตอนที่มองด้านหลังของเธอ
ให้ตายเถอะ!เขาต้องคิดว่าฉันอ่อยเขาแน่ๆ!
ใบหน้าของเซียวหยูซวนแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เธอยิ้มมุมปากด้วยหน้าตาโกรธๆและพูดเสียงดุ “หึ! เล่ยเล่ยน้อยกล้าหัวเราะเยาะฉันเหรอ มาดูกันว่าฉันจะจัดการเธอยังไง!”
เซียวหยูซวนวิ่งไปหาถงเล่ยก่อนที่ถงเล่ยจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จชุดนอนของเซียวหยูซวนก็ถูกยกขึ้นอยู่แบบนั้น ทั้งสองสาวจั๊กจี้กันไปมาและหัวเราะกันอย่างมีความสุข ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่สดใสและมันก็ยังคงดำเนินต่อไป
ตอนนี้จี้เฟิงได้ยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของทั้งสองสาวเขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเขาเป็นที่สุดเสียงหัวเราะอันไพเราะของหญิงสาวทั้งสองช่วยเพิ่มชีวิตชีวาให้กับวิลล่าที่ว่างเปล่าแห่งนี้ให้ความรู้สึกเหมือนบ้านมากขึ้น
จี้เฟิงยิ้มเล็กน้อยและเคาะประตู“อาหารเช้าพร้อมแล้ว!”
เสียงหัวเราะแห่งความสนุกสนานเงียบลงเหลือแต่เพียงเสียงเปลี่ยนเสื้อผ้าของหญิงสาวทั้งสอง
จี้เฟิงตะโกนอีกครั้ง“อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะสาวๆ พอดีฉันมีอะไรต้องออกไปทำก่อน เล่ยเล่ยเธออย่าเพิ่งไปมหาลัยจนกว่าฉันจะกลับมานะ!”
“รู้แล้วหน่า!”ถงเล่ยตะโกนตอบ
จี้เฟิงหัวเราะและหยิบเอกสารกับสิ่งของต่างๆขึ้นรถและขับตรงไปที่บ้านอาคนที่สองของเขา!