ตอนที่ 207 ฉันยอมมอบทุกอย่างให้คุณ
ดวงตาของหลินเช่อชะงัก น้ำตาที่กำลังจะร่วงพรูออกมาถูกห้ามเอาไว้
เสียงนั่น…
ต่อให้ถูกตีจนตายไปแล้ว เธอก็ไม่มีวันลืม
นั่นเสียงกู้จิ้งเจ๋อนี่นา
หลินเช่อหันมาและได้เห็นเขากำลังยืนอยู่บนบันได เสื้อผ้าของเขายับยู่ยี่ ผมเผ้าเป็นสีเทา แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่สะกดสายตาผู้คนของเขายังคงเหมือนเดิม ราวกับว่าฝุ่นดินทั้งหลายไม่อาจแตะต้องเขาได้
แต่การได้มองเห็นเขาเช่นนี้ มันก็เป็นภาพที่ดูเหมือนว่าเขากำลังยืนอยู่ห่างจากเธอไปแสนไกล ราวกับเป็นอีกโลก
หัวใจหลินเช่อกระตุก เธอลืมไปหมดสิ้นถึงความหมดเรี่ยวแรงที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอผุดลุกขึ้นจากพื้น และถึงแม้ว่าจะแทบไม่รู้สึกถึงแข้งขาของตัวเอง แต่เธอก็โผนตัวเข้าไปหาเขา พุ่งตัวออกไปด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี
ในม่านหมอกของฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย หลินเช่อกระโดดกอดคอเขาอย่างสุดแรง
กู้จิ้งเจ๋อเซไปทางด้านหลังจากแรงปะทะจนเกือบล้มลงกับพื้น แต่เขาก็ยังทรงตัวอยู่ได้และสวมกอดเธอตอบ ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความฉ่ำชื้นจากหยาดน้ำตาของเธอบนใบหน้าเขา เธอมองหน้าเขาใกล้ๆ อยู่ไม่กี่วินาที ก่อนที่จะประทับจูบลงบนริมฝีปากเขา…
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินเช่อเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
ที่ผ่านมา จะมีก็แต่เฉพาะตอนที่เธอเมาจนเฝ้าเกาะแกะนัวเนียเขาไม่ยอมปล่อยเท่านั้นที่เธอเป็นฝ่ายรุก
ซึ่งกู้จิ้งเจ๋อเองก็เพลิดเพลินไม่น้อยกับความเมามายของเธอ เพราะเวลาเมาหลินเช่อจะเต็มไปด้วยอารมณ์ร้อนแรง ผิวกายผะผ่าวของเธอจะแนบชิดอยู่ในอ้อมแขนเขา จนไม่อยากจะปล่อยเธอไป
แต่ครั้งนี้ หลินเช่อไม่ได้เมา และเธอกำลังจูบเขาอย่างดุดันราวกับจะดูดกลืนร่างเขาเข้าไปไว้ในจิตวิญญาณของเธอเอง ช่างเป็นจูบที่หนักแน่นรุนแรงยิ่งนัก
สมองของชายหนุ่มร้องเตือนแต่เขาก็ไม่ยอมที่จะหลับตาลง เขาไม่อยากพลาดที่จะได้เห็นสีหน้าของหลินเช่อแม้แต่ชั่วขณะเดียว
ในปากของทั้งคู่ต่างเต็มปรี่ไปด้วยรสชาติของกันและกัน แต่ดูเหมือนว่าหลินเช่อจะยังไม่พอใจ เธอยังคงจูบเขาหนักแน่นเนิ่นนาน จนแม้จะเริ่มรู้สึกเจ็บแต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุด ลมหายใจร้อนผ่าวผสมปะปนกัน ดวงตาหรี่ปรือของเธอมองเขาด้วยความมุ่งมั่นปรารถนา
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อด้วยความพอใจก่อนจะคว้ามือเธอไว้ “นี่เธอรู้หรือเปล่าน่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่”
เขาแนบหน้าผากลงกับหน้าผากเธอ ก่อนจะปล่อยมือยกขึ้นมาทาบแก้มของเธอไว้
เขาหายใจรดใบหน้าของเธอ สายตาอันชวนหลงใหลราวกับร่ายมนต์นั้นจ้องตรงเข้าไปในดวงตา
หลินเช่อไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เธอเพียงแต่อยากจูบเขาให้สุดหัวใจเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขายังคงยืนอยู่ข้างเธอจริงๆ และทั้งหมดที่เห็นนี้ไม่ได้เป็นเพียงความฝัน
เขาใช้นิ้วเชยคางเธอขึ้น “คราวนี้เธอเป็นฝ่ายวิ่งเข้าฉันเองนะ เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดที่จะจากไปไหน อย่าคิดว่าจะหนีไปได้…”
เพราะต่อให้ตาย เขาก็จะไม่มีวันยอมปล่อยมือจากเธอ!
ทั้งสองไม่สนใจสิ่งใดที่อยู่รอบตัว กู้จิ้งเจ๋อช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินข้ามกองเศษซากปรักหักพังทั้งหลาย เขาจ้องเธอไม่วางตา ขณะที่สาวเท้าและเดินออกไปจากตรงนั้น
หลินเช่อถูกเขาอุ้มเอาไว้แบบนั้น และเธอก็ไม่รู้เลยซักนิดว่าในที่สุดเธอและเขามาถึงโรงแรมได้อย่างไร
ประตูห้องถูกเปิดออก และทันทีที่ก้าวเข้าไปด้านใน หลินเช่อก็ถูกผลักจนเบียดชิดผนังด้านข้าง เธอรู้สึกได้ว่าประตูปิดลง และริมฝีปากของกู้จิ้งเจ๋อก็เคลื่อนลงมาหา ไม่เว้นวรรคโอกาสให้เธอได้หายใจแม้แต่น้อย
ถ้าหากว่าริมฝีปากของเธอคือหยาดฝน ริมฝีปากของกู้จิ้งเจ๋อก็คือพายุร้ายรุนแรง
เขายกร่างเธอขึ้น หลินเช่อเกี่ยวขากระหวัดรัดรอบเอวเขา เขาโน้มตัวเข้ามาแนบชิด สองมือใหญ่โลมไล้ประคองแผ่นหลังของเธอ
ทุกอย่างดูโกลาหลไปหมด หลินเช่อแทบจำเสียงของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ในค่ำคืนอันบ้าคลั่งนั้น หลินเช่อไม่อยากจะสนใจสิ่งใดอีก
เธอต้องการเพียงแต่จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดของเธอให้กับเขาเท่านั้น…
เสื้อผ้าของเธอและเขาหล่นเกลื่อนอยู่บนพื้น ในชั่วขณะแห่งความหวามไหวแห่งอารมณ์นั้นเอง เขาหยุด และทอดสายตามองเธอด้วยความลุ่มหลง แตะจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากของเธอ
หลังจากนั้น ขาเรียวยาวของเธอก็ถูกยกขึ้น ก่อนที่เธอจะเบียดแนบเข้าสู่อ้อมแขนของเขา…
ที่นอกหน้าต่าง ทั้งเมืองสว่างไสวไปด้วยแสงไฟนีออน
หิมะห่มคลุมพื้นผิวภายนอกไว้โดยทั่ว แต่ภายในนั้น เต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้มเสน่หา…
เมื่อทุกอย่างจบลง หลินเช่อก็หมดแรงแทบตาย
ในตอนแรก ร่างกายเธอเกร็งไปหมดเพราะความวิตกกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ แต่เมื่อเธอผ่อนคลายได้ในที่สุด หญิงสาวก็รู้สึกอ่อนเพลียแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง
แต่แล้วเธอก็ถูกโอบล้อมด้วยความตื่นเต้นชวนตะลึงของกู้จิ้งเจ๋อ จนเหมือนว่ามีอีกร่างหนึ่งของเธอผุดขึ้นมา
ชายหนุ่มยิ้มและก้มลงมองหลินเช่อ เขาชอบเหลือเกินที่ได้เห็นเธอนอนหมดแรงอยู่บนเตียง
หลินเช่อแทบหยุดหายใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีสายตาของอีกฝ่ายจับจ้องอยู่ เธอรีบหันไปและได้เห็นสายตาอบอุ่นของเขากำลังมองตรงมา หญิงสาวตัวแข็งและรีบตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมตัว
“มามองฉันทำไมกันคะ!” หญิงสาวร้อง
“จะปิดไปทำไม ฉันเคยเห็นหมดแล้ว” เขาหัวเราะและพูดต่อไปว่า “เธอหิวรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกรูมเซอร์วิส”
เพราะทั้งเธอและเขาต่างก็อดทนรอไม่ได้ทั้งคู่ พวกเขาจึงไม่ได้กลับบ้านและตรงดิ่งมายังโรงแรมที่ใกล้ที่สุดที่เป็นของกู้ อินดัสทรี่ ห้องสวีทนี้อบอุ่นและกลิ่นอายความรักร้อนรุ่มของพวกเขาก็ยังคงลอยอวลอยู่ในอากาศ นั่นทำให้กู้จิ้งเจ๋อยิ่งรู้สึกใกล้ชิดคุ้นเคยและพอใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก มันช่วยปลอบประโลมหัวใจเขาให้รู้สึกผ่อนคลาย
หลินเช่อดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ผ้าห่มและไม่ยอมขยับลุก
“ไม่ค่ะ ไม่เอา ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น”
เธอโดนเขากลืนไปทั้งตัวแบบนี้แล้วยังจะกินอะไรลงอีกล่ะ!
กู้จิ้งเจ๋อถามขึ้นว่า “แล้วนี่จะมาอายอะไรอีกล่ะ”
เขาเดินมายืนข้างๆ แล้วกระตุกผ้าห่ม “ฉันยังไม่ทันแต่บอกอะไรแต่เธอร้องขอเองนะ รอบนี้เธอเป็นคนเริ่มก่อนแล้วยังดูเหมือนอดอยากปากแห้งมาทั้งชีวิตแน่ะ ถึงได้เอาแต่กัดฉันไม่ยอมปล่อยอยู่นั่น”
หลินเช่อที่นิ่งฟังอยู่ใต้ผ้าห่ม นอนนิ่งไม่ไหวติง
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น
จนถึงตอนนี้ ความทรงจำต่างๆ ค่อยๆ หลั่งไหลกลับเข้ามาในหัว เธอจำภาพเหตุการณ์อันปั่นป่วนโกลาหลที่เกิดขึ้นแล้วก็อยากจะบ้าตายให้ได้
นี่เธอเป็นฝ่ายวิ่งเข้าไปจูบกู้จิ้งเจ๋อต่อหน้าคนตั้งมากมายจริงๆ เสียด้วยสิ
แถมยังจูบเขาอย่างดูดดื่มสุดๆ ไปเลยอีกต่างหาก
หลินเช่อหน้าแดง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกพิลึกพิลั่น
เธอถูกเขาอุ้มมาที่นี่ ซึ่งจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
กู้จิ้งเจ๋อดึงผ้าห่มออก หลินเช่อร้องลั่น “ทำอะไรน่ะ กู้จิ้งเจ๋อ ดึงผ้าห่มฉันไปทำไม!”
“เอาแต่ห่มผ้าอยู่แบบนี้ เดี๋ยวขนก็งอกเอาหรอก” เขามองเธอก่อนจะคว้ามือหลินเช่อไว้ ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาหา และโน้มตัวลงมาแนบกับร่างเปล่าเปลือยของเธอ
หลินเช่อตะลึงงันขณะมองอีกฝ่ายไต่ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเธอ หลินเช่อแทบไม่กล้าหายใจ
“ถ้าเธอไม่ยอมฟังดีๆ ฉันจะต้องทำโทษเธอ” กู้จิ้งเจ๋อใช้นิ้วถูปลายจมูกของเธอ ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
หลินเช่อพะวักพะวนไม่มั่นใจเมื่อร่างกายปราศจากสิ่งปกคลุม เธออยากจะปัดป้องตัวเองแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง
“ก็ได้ ก็ได้ เลิกมาอยู่บนตัวฉันซะที ฉัน…”
“ทำไม นี่ใช้ฉันเสร็จแล้วก็จะเขี่ยทิ้งง่ายๆ งั้นเหรอ ก็ไหนเมื่อคืนเธอกอดฉันไว้ทั้งคืนไม่ยอมปล่อยไม่ใช่เหรอ กอดแน่นเสียจนฉันแทบจะหายใจไม่ออกตายแน่ะ แล้วนี่คิดจะมาสลัดฉันทิ้งตอนนี้มันจะไม่สายไปหน่อยหรือไง”
“…”
