Endless Path : Infinite Cosmos, อนันตวิถีจักรวาล – ตอนที่ 287

วาห์นตื่นขึ้นมาในมิติว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยความมืดมิด

เขาตกใจอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะนึกออกว่าเคยเจอกับอะไรแบบนี้มาก่อนแล้ว

หลังจากได้สติ พลังเขตแดนก็ถูกกางออกไปรอบๆ ทันที

เปลวเพลิงสีฟ้า สีทอง และสีแดงเริ่มกระจายออกไปทั่วบริเวณ

เมื่อมันหยุดลง ดวงตาหลายคู่ก็ปรากฏขึ้น ตามมาด้วยรูปร่างที่ดูคล้ายกับ [ร่างจตุรเทพ] ทั้งสี่

ตัวที่อยู่ตรงหน้าวาห์นพอดีก็คือเจ้าพยัคฆ์ขาวที่กำลังยืนอย่างองอาจ ทว่าสิ่งที่ต่างไปจากเดิมก็คืออักษรรูนแปลกๆ ที่ติดอยู่ตามร่างกายของมัน

วาห์นพอสัมผัสได้ว่าพยัคฆ์ขาวกำลังอยู่ในช่วงวิวัฒนาการซึ่งมันจะเป็นประโยชนิอย่างมากสำหรับตัวเขาในอนาคต

เขาค่อยๆ ยื่นมือออกไปลูบศีรษะของมันเพื่อแสดงความขอบคุณ

พยัคฆ์ขาวคือร่างแปลงที่สำคัญมาก เรียกได้ว่ามันคือหัวใจหลักของสไตล์การต่อสู้ที่วาห์นใช้มาพักใหญ่ๆ แล้ว

เจ้าเสือยักษ์ขนาด 10 เมตรค่อยๆ ล้มตัวลงนอนไปกับความว่างเปล่าพร้อมกับส่งเสียงครางที่ทำให้อากาศรอบๆ สั่นไหว

ดวงตาสีน้ำเงินนั่นบ่งบอกว่ามันกำลังมีความสุขมาก

ครู่ต่อมา วาห์นก็เริ่มหันไปสนใจเหล่าสหายสามตัวที่เหลือ แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ประกาศนามของพวกมันอย่างเป็นทางการก็ตาม

เขารู้ว่าเรื่องการตั้งชื่อน่าจะผูกกับปัจจัยต่างๆ ในโลกจริงด้วย จะฝืนทำอะไรลงไปไม่ได้เด็ดขาด

มังกรฟ้าแห่งทิศตะวันออกนั้นกำลังมองเขาราวกับเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ส่วนนกไฟแห่งทิศใต้กลับใช้สายตาที่ออกแนว ‘เร่าร้อน’ หน่อยๆ

พอหันไปหาเจ้าเต่าดำแห่งทิศเหนือ… มันไม่ได้ส่งสายตาคิดถึงหรือหลงใหล แต่เป็นสายตาแห่งความภาคภูมิ

การจ้องมันแบบชัดๆ ทำให้วาห์นพบว่ายังมีดวงตาสีทองอีกคู่ที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

ร่างของงูสีทองที่ขดอยู่กับกระดองของเต่าดำปรากฏขึ้นราวกับรู้ว่าวาห์นสัมผัสถึงมันได้แล้ว

วาห์นลอยเข้าไปใกล้อีกจนทำให้พวกมันทั้งสองต้องก้มหัวลงต่ำ

ในช่วงที่กำลังต่อสู้กับทีโอเน่อย่างดุเดือดอยู่นั้น จู่ๆ ระบบก็แจ้งเตือนว่าร่างเต่าดำได้ตื่นขึ้นแบบ 100% แล้ว

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้วาห์นเสียเวลาไปประมาณเสี้ยววินาที ผลที่ตามมาน่ะเหรอ? ก็โดนถีบจนหน้ายุบไงล่ะ

ตอนที่บอกทุกคนว่าทีโอเน่ไม่ใช่คนผิด วาห์นน่ะหมายความแบบนั้นจริงๆ… แต่จะให้อธิบายเรื่องระบบก็ไม่ได้อีก นับเป็นช่วงที่เขารู้สึกลำบากใจมาก

เขาหมายมั่นว่าจะทำให้ทุกคนลืมเรื่องนี้โดยเร็ว ต้องกลบแบบฝังลืมกันไปเลย…

วาห์นส่ายหัวเพื่อหยุดคิดเรื่องนี้ ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปวางไว้บนหัวของพวกมันทั้งสอง

ไม่กี่นาทีภายใต้ความเงียบงัน ดวงตาของวาห์นก็บังเกิดแสงบางอย่าง

รอยสักรูปเต่ากับมังกรเริ่มปรากฏขึ้นตามลำตัวของเขา ตามมาด้วยเกล็ดตรงแขน ไหล่ ศีรษะและขา

วาห์นที่มีสีหน้ามั่นใจยิ่งกว่าเดิมเริ่มเอ่ยคำออกมาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้ทั่วมิติสั่นไหวอย่างหนัก

“นับจากนี้… เจ้าจะมีนามว่าเต่าทมิฬ (ซวนหวู่)” (TL: พยัคฆ์ขาว = ไป๋หู่)

เต่าทมิฬเริ่มเปล่งแสงสีเขียวไปทั่วพร้อมกับคำรามเสียงดังกึกก้อง

ราวกับกำลังรอจังหวะนี้อยู่ สัตว์อสูรทั้งสามตัวก็เริ่มคำรามออกมาเช่นเดียวกัน

พยัคฆ์ขาวปล่อยเสียงคำรามที่ทำให้ดวงวิญญาณต้องสั่นคลอน ส่วนของนกไฟนั้นคล้ายกับความโกรธเกรี้ยวของธรรมชาติ

ที่ดูน่าเกรงขามที่สุดเห็นจะเป็นของมังกรฟ้าซึ่งแทบจะกลบเสียงของอีกสามตัวไปเลย นอกจากนั้นมันยังปล่อยสายฟ้าออกมารอบๆ ตัวด้วย

วาห์นหันไปหาเหล่าสัตว์อสูรที่ยังไม่ได้รับชื่อพร้อมให้คำมั่นแก่พวกมัน

“สักวัน… พวกเจ้าจะได้รับชื่ออย่างแน่นอน”

ทันทีที่พูดจบประโยค จิตของวาห์นก็เริ่มเลือนลางซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเวลาของมิตินี้ได้หมดลงแล้ว

—

เมื่อสติกลับคืนมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่สัมผัสได้ก็คือความร้อนจากร่างเล็กๆ ที่นอนกองอยู่ด้านบน

วาห์นยกมือขึ้นมาลูบเรือนผมสีดำแบบไม่คิดอะไรมาก ไม่นานดวงตาสีฟ้าใสก็ลืมตาตื่นขึ้นมาสบกับดวงตาสีน้ำทะเล

เทพตัวเล็กลงไปซุกที่แผงอกของเขาโดยไม่พูดอะไร แต่แล้วความเจ็บปวดตรงส่วนล่างก็แล่นเข้าสู่สมองจนวาห์นต้องรีบกัดฟันเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา

อีกฝ่ายคงต้องการสื่อว่า ‘หึ ไม่ยอมให้ลุกไปไหนหรอก’ ทว่าวาห์นที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ทุกวี่ทุกวันนั้นได้คิดวิธีแก้เอาไว้แล้ว

เขาไล่นิ้วไปตามกระดูกสันหลังเล็กๆ โดยใช้ [หัตถ์แห่งเนอร์วาน่า] ควบคู่ไปด้วย

เฮสเทียร้องครางด้วยความเสียว ขณะเดียวกันร่างกายก็เริ่มสั่นสะท้านก่อนที่ความรู้สึกต่างๆ จะเลือนหายไปจนหมด หรือก็คือขยับตัวไม่ได้นั่นเอง

พอรู้สึกว่าความเจ็บปวดตรงช่วงล่างหายไปแล้ว วาห์นก็พาตัวเองออกมาจากร่างของเฮสเทียได้อย่างง่ายดาย

เฮสเทียทำหน้าบูดบึ้ง แต่วาห์นก็แค่จูบเธอเบาๆ พร้อมกับนวดตรงนั้นตรงนี้จนสีหน้าของเธอดูดีขึ้น

‘…หืม?’

ตอนนี้คงยังพิสูจน์อะไรไม่ได้ แต่วาห์นรู้สึกว่าเฮสเทียไม่ได้แค่พยายาม ‘ปรับร่างกาย’ ของตัวเองเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เธอยังพยายามเข้ามาปรับร่างกายของเขาด้วย

พอคลายร่างออกจากกันแล้ว วาห์นก็รู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป… เป็นความรู้สึกที่ทำให้อยากกลับไปนอนต่อ

—

หลังจากแต่งตัวเสร็จ วาห์นก็มุ่งหน้ามาที่ลานฝึกทันที

ตอนนี้ที่ลานฝึกมีริวเพียงคนเดียวเพราะสาวๆ คนอื่นยังเตรียมตัวกันไม่เสร็จ

วาห์นสังเกตเห็นว่าเธอกำลังมองดูหลุมบ่อมากมายด้วยแววตาสงสัย (TL: ที่วาห์นสู้กับทีโอเน่เมื่อวาน)

พอเห็นเขาเดินเข้ามา ริวก็ยิ้มและกล่าวทักทาย

“อรุณสวัสดิ์นะวาห์น”
“…”

จู่ๆ บางอย่างในใจของวาห์นก็สั่งให้เขาก้าวต่อไปอีกหน่อยและสวมกอดเอลฟ์สาวแบบหลวมๆ

ริวเบิกตากว้างแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร หนำซ้ำเธอยังยกมือขึ้นมากอดแผ่นหลังและพิงหัวไปกับไหล่ของอีกฝ่ายด้วย

“ขอโทษนะ… ฉันแค่รู้สึกอยากกอดเธอขึ้นมาน่ะ” วาห์นกระซิบข้างใบหูเรียวยาว

เขาไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มของริวถึงส่งผลต่อตัวเองได้มากขนาดนี้ แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องวิเคราะห์อะไรต่อ

ริวขยับหัวออกเล็กน้อยเพื่อตอบกลับ

“ไม่เห็นต้องขอโทษอะไรเลยวาห์น ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่พอดีด้วย

บางครั้งฉันก็อยากให้นายมาเอาใจแบบนี้เหมือนกันนะ…”

วาห์นยิ้มกว้างกว่าเดิมขณะเอาหน้าผากไปพิงกับริว และแล้วทั้งสองก็เพลินอยู่แบบนั้นโดยไม่ต้องพูดอะไรกันต่อ

ก่อนที่สาวๆ คนอื่นจะเดินมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ วาห์นก็จูบริวเบาๆ ที่ริมฝีปากก่อนจะผละตัวออกมา

ริวยิ้มอย่างเหม่อลอยขณะใช้มือแตะริมฝีปากตัวเอง แต่แล้วเธอก็ต้องรีบปรับสีหน้าเพื่อต้อนรับคนอื่นๆ

พอทุกคนมากันครบแล้ว ริวกับอาคิก็มาปรึกษากันสั้นๆ ว่าจะแบ่งการฝึกซ้อมยังไงดี จากนั้นก็ต่อด้วยการประลองกันเล็กน้อยเพื่อที่จะได้เข้าใจความสามารถของอีกฝ่าย

อาคิเป็นผู้ใช้ดาบสั้นที่เน้นความเร็วและมีเทคนิคดีเยี่ยม ทว่าผลท้ายสุดเธอก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของริว

ในช่วงท้ายของการต่อสู้ อาคินั้นได้แต่ปัดป้องการโจมตีด้วยพลองไม้ของริวโดยที่ไม่อาจโต้กลับได้เลย

ไม่นานเธอก็หมดแรงจนต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นพลางกล่าวชมเชยว่าฝีมือของริวนั้นสมแล้วที่ได้เป็นรองกัปตัน

ริวยื่นมือออกมาช่วยพยุงอาคิขึ้นและกล่าวชมเธอกลับเช่นกัน

จากนั้นทั้งสองก็หันไปคุยกับคนอื่นๆ ที่เอาแต่อ้าปากค้างเพราะมองการต่อสู้แทบไม่ทัน

—————
ผล.งาน.ถูกขโมยมาจาก: EP:IC Translation และ Thai Novel : https://bit.ly/34ApcTP

—————

วาห์นเองก็มาดูการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยและสรุปออกมาได้สั้นๆ ว่าพวกเธอทั้งสองน่าทึ่งจริงๆ

การโจมตีของริวยังคงลื่นไหลไม่เปลี่ยน ส่วนของอาคิเองก็มีท่วงท่าที่งดงามไม่แพ้กัน

ในช่วงแรกนั้นเธอใช้ดาบสั้นปัดป้องการโจมตีหนักๆ ของริวได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ ถือว่าเป็นฝ่ายได้เปรียบเลยด้วยซ้ำ

แต่พอเวลาผ่านไป ริวก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอมีเรี่ยวแรงมากกว่าอาคิ แถมการโจมตีแต่ละครั้งของเธอก็รุนแรงขึ้นตามลำดับจนอีกฝ่ายรับมือไม่ไหว

หลังจากแบ่งกลุ่มกันได้แล้ว อาคิก็เริ่มฝึกให้กับคู่แฝดที่ไม่ค่อยมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ ส่วนเมนูฝึกก็เน้นไปที่การพัฒนาด้านความว่องไว

วันนี้ริวจะเป็นผู้ฝึกให้กับฮารุฮิเมะ เฟนเรียร์ รวมไปถึงมิโคโตะด้วย

มิโคโตะนั้นค่อนข้างสนใจเรื่องการเคลื่อนไหวที่ริวใช้ เพราะนอกจากฝีเท้าจะต้องเร็วแล้วยังต้องมีการใช้เวทมนตร์ประกอบเข้าไปด้วย

ฮารุฮิเมะนั้นอยากเปลี่ยนตัวเองเป็นจอมเวทสายสนับสนุนที่มีความคล่องตัวสูง มิโคโตะเลยอยากเป็นนักสู้แนวหน้าที่เชี่ยวชาญด้านการรับมือกับศัตรูจำนวนมาก

วันนี้เป็นครั้งแรกเลยที่วาห์นได้เห็น [ฟุตสึโนะมิทามะ] ซึ่งเป็นเวทมนต์แรงโน้มถ่วงของมิโคโตะ

พอเธอร่ายเวทเสร็จ ดาบสีม่วงก็หล่นลงมาจากท้องฟ้าและลงมาบรรจบกับวงแหวนเวทมนตร์หลายชั้นที่อยู่เหนือพื้น

ทุกครั้งที่ดาบสีม่วงทะลุวงแหวนได้หนึ่งชั้น พื้นที่วงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 15 เมตรตรงด้านล่างก็จะจมลึกลงไปอีกหลายนิ้ว

ข้อเสียของเวทมนตร์ดังกล่าวก็คือมันกินพลังงานเป็นจำนวนมาก

วาห์นสามาถใช้ [ดวงตาแห่งการรู้แจ้ง] เพื่อตรวจสอบปริมาณ ‘มานา’ ในร่างกายของคนอื่นได้ และเขาก็รู้ทันทีว่ามิโคโตะนั้นใช้มันมากถึง 70% ในการร่ายเวทเพียงครั้งเดียว

เพราะต้องฝึกดาบและพยายามทำให้ค่าสถานะเกิดความสมดุล วาห์นคิดว่ามิโคโตะคงใช้ประโยชน์จากเวทมนตร์นี้ไม่ได้มากเท่าไหร่… นอกเสียจากว่าเขาจะคิดค้นวิธีเพิ่มปริมาณมานาขึ้นอีกหลายเท่า

‘ถ้าเป็นเครื่องลางล่ะ หรือไม่ก็อุปกรณ์สักชิ้นที่จุมานาได้นานๆ… เอาตามนี้ละกัน’

พอคิดเสร็จแล้ว วาห์นก็ดึงชุดอุปกรณ์วาดแบบออกมาเริ่มร่างมันทันที

เพราะไม่ได้ร่วมฝึกกับคนอื่นด้วย พรีเซียที่นั่งอยู่ข้างลานฝึกจึงหันมามองการกระทำของวาห์นแทน

พอใกล้หมดช่วงฝึก วาห์นก็ได้แบบแปลนของสนับข้อมือ กำไล หรือแม้แต่สร้อยคอมามากมายหลายแบบ

เขาจะทำสนับข้อมือขึ้นมาเปลี่ยนกับอันที่มิโคโตะใส่อยู่ตอนนี้ก็ได้ แต่คิดไปคิดมาแล้วสร้อยคอน่าจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะกว่า

ภาพของสร้อยคอที่ประดับอยู่บนทรวงอกอวบอิ่ม… นี่คือจินตนาการที่เกิดขึ้นจากความเป็นมืออาชีพล้วนๆ

มันคงไม่ต่างจากสร้อย [แซฟไฟร์สตาร์] ของเฮสเทียเท่าไหร่หรอก… ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนขุดหลุมให้ตัวเอง

ยังไงนี่ก็เป็นแค่แปลนต้นแบบเท่านั้น วาห์นกะจะเก็บเป็นความลับไว้ก่อนเพราะถ้าบอกไปตอนนี้ มิโคโตะก็อาจจะไม่มีสมาธิฝึกต่อ

วาห์นรู้ดีกว่าการพึ่งพาอุปกรณ์มากเกินไปจะทำให้เกิดผลเสียต่างๆ เช่นการได้รับค่าสถานะน้อยลง

ถ้าอยากเติบโตเร็วๆ นักผจญภัยจะต้องสู้กับมอนสเตอร์ที่มีพลังสูสี ขณะเดียวกันก็ต้องคอยผลักดันตัวเองอยู่ตลอด

ถ้าเอาแต่ใช้อุปกรณ์ที่ทรงพลังเกินไป ค่าสถานะที่ได้ก็จะเน้นหนักไปที่ความแม่นยำกับพลังเวท ส่วนค่าสถานะทางกายภาพอื่นๆ นั้นอาจจะเพิ่มเพียงเล็กน้อยหรือไม่เพิ่มเลย

หลังจบช่วงฝึก พวกสาวๆ ก็มุ่งหน้ามายังห้องอาบน้ำในขณะที่วาห์นแยกไปที่ห้องสมุด

ที่จริงแล้วพรีเซียอยากตามวาห์นไปห้องสมุดด้วย แต่อีกใจหนึ่งก็อยากลองเข้าสังคมกับคนอื่นและดูว่าพอจะมีอะไรที่ตัวเองช่วยได้หรือเปล่า

พรีเซียไม่อยากเป็นนักผจญภัยเพราะเธอไม่ชอบเรื่องการฆ่าฟัน บวกกับการต้องไปอยู่ในสถานที่มืดและหนาวเย็น

เพราะได้ใช้เวลา 2-3 สัปดาห์ภายใน ‘คุกใต้ดิน’ มาก่อน เธอจึงไม่อยากเข้าไปในสถานที่แบบเดียวกันเท่าไหร่

เธอมักใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับ ‘การผสมวัตถุดิบ’ ‘การเล่นแร่แปรธาตุ’ และ ‘ข่ายเวทมนตร์’ โดยหวังว่ามันจะช่วยทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆ โดยที่เธอไม่ต้องเข้าไปในดันเจี้ยนด้วยตัวเอง

—

ภายในห้องสมุด วาห์นกำลังนอนอ่านหนังสือเกี่ยวกับผู้กล้าที่สังหารมังกรแดงตัวเท่าภูเขาย่อมๆ

นี่คือตำนานจากเรคคอร์ดอื่นและวาห์นก็พบว่าเนื้อหาของมันน่าสนใจดี

เขาชอบหนังสือจำพวกนี้มาก ส่วนหนังสือประเภทเรื่องเศร้าหรือสยองขวัญนั้นตอนนี้พวกมันตกกระป๋องไปซะแล้ว

ประเด็นหลักที่ทำให้เขาไม่ชอบพวกมันก็เพราะว่าส่วนใหญ่มักจะมีการดำเนินเรื่องแบบฝืนๆ จนถึงขั้นบังคับตัวละครมากเกินไป

วาห์นมักจะเอาตัวเองไปเปรียบกับตัวละครหลักซึ่งทำให้เขาเกิดความสงสัยอยู่ตลอดว่าทำไมคนพวกนั้นถึงชอบตัดสินใจแย่ๆ และทำให้ตัวเอง เพื่อน และครอบครัวต้องตกอยู่ในอันตรายหรืออาจถึงขั้นเสียชีวิต

เขาชอบแนวเรื่องราวที่ตัวเอกพยายามก้าวไปข้างหน้าและเอาชนะอุปสรรคต่างๆ เพื่อบรรลุเป้าหมายสูงสุดมากกว่า

แน่นอนว่าเรื่องเศร้าๆ ย่อมต้องเกิดขึ้นบ้าง แต่วาห์นรู้สึกว่ามันจะเป็นตัวช่วยให้ตัวเอกเติบโตและทำให้ชัยชนะมีความหมายมากกว่าเดิม

หลังจากอยู่อย่างเงียบๆ มาประมาณหนึ่งชั่วโมง วาห์นก็รู้สึกได้ถึงออร่าสีฟ้าปนเหลืองที่กำลังมุ่งหน้ามาหา

กระแสของออร่าดวงนี้ต่างจากพวกสาวๆ ที่เห็นเป็นประจำ ดูแวบเดียวก็รู้ว่ามันต้องเป็นของอาคิแน่นอน

วาห์นลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับวางหนังสือลงขณะรอให้อีกฝ่ายเดินมาถึง

ไม่นานอาคิก็เดินเข้ามาในห้องและเริ่มจ้องมองหนังสือนับพันๆ ที่อยู่บนชั้น ก่อนจะหันมาหาวาห์นด้วยรอยยิ้มสุภาพ

“กัปตันคงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว ขอโทษนะคะที่มาขัดจังหวะเวลาพักผ่อน…”

วาห์นอดไม่ได้ที่จะสำรวจอาคิเล็กน้อย ดูๆ ไปแล้วเธอก็เป็นสาวงามคนนึงเหมือนกัน

รูปร่างเพรียวบางตามแบบฉบับของเผ่ามนุษย์แมวถูกเสริมด้วยชุดทะมัดทะแมงที่มีสีดำ ขาว และทองซึ่งผสมรวมกันอย่างกลมกลืน

รอยยิ้มของเธอดูงดงามเป็นธรรมชาติมาก อาจสื่อได้ว่าเธอเป็นคนที่มีจิตใจดี

สิ่งเดียวที่ดูแปลกตาก็คือหางที่โค้งขึ้นเกือบตลอดเวลา เพราะหางของมนุษย์แมวส่วนใหญ่ที่วาห์นเคยเจอนั้นมักจะลู่ลงและแกว่งไปตามแรงโน้มถ่วง

ตอนนี้หางนั่นก็กำลังโค้งเป็นรูปตัว ‘S’ และอยู่สูงจนเกือบเท่าหัวไหล่ของเธอ

วาห์นถอนหายใจสั้นๆ ก่อนจะยิ้มตอบอาคิ

“ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก อาคิ เป็นอย่างที่เธอบอกนั่นแหละ

ฉันเองก็อยากคุยกับเธอเหมือนกัน มาได้ถูกจังหวะมาก…”

วาห์นนำชุดชาและขนมออกมาวางไว้บนโต๊ะซึ่งทำให้รอยยิ้มของอาคิกว้างขึ้น

หญิงสาวเอามือไขว้หลังและเดินเข้ามาด้วยท่าทางร่าเริงก่อนจะนั่งลงบนโซฟาโดยเว้นระยะห่างระหว่างตามความเหมาะสม

เธอจัดกระโปรงจนเข้าที่ทั้งตอนก่อนและหลังนั่ง เรียกได้ว่ามีความเป็นกุลสตรีสุดๆ

คิ้วของวาห์นเลิกขึ้นเล็กน้อยเพราะสำหรับเขาแล้ว มันเกือบจะเป็นท่าทางที่ ‘ผิดปกติ’ เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่นๆ

อาคิหัวเราะคิกคักก่อนจะหยิบขนมไทยากิขึ้นมาเล็มพลางจิบชาไปด้วย

หางของเธอเกิดการกระตุกเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะขนมพวกนี้อร่อยเกิดคาด

ครู่ต่อมา อาคิก็เอียงศีรษะและถามขึ้นก่อน

“กัปตันจะไม่ถามอะไรฉันเหรอคะ?”

วาห์นวางถ้วยชาลงบนโต๊ะก่อนจะพยักหน้ารับ

“ฉันกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าจะถามอะไรดี

เรามาเริ่มจาก… สาเหตุที่เธอถูกส่งมาที่นี่ก็แล้วกัน

โลกิคิดอะไรอยู่ฉันไม่รู้หรอก… แต่ที่แน่ๆ ก็คือเธอไม่เคยทำเรื่องเปล่าประโยชน์

การที่เธอมาที่นี่ ในช่วงนี้ ทุกอย่างต้องมีที่มาที่ไปอยู่แล้ว”

สีหน้าของอาคิไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่เธอก็ถอนหายใจสั้นๆ

“ท่านโลกิอนุญาตให้ฉันพูดเรื่องนี้ได้อย่างเปิดเผย… งั้นก็… มันเริ่มขึ้นจากผู้ชายงี่เง่าคนนึงค่ะ…”

เพราะใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว วาห์นจึงมุ่งหน้าไปทางห้องครัวและพบกับมิลาน ทีน่า เอมิรุ และมาเอมิที่กำลังเตรียมอาหารกันอยู่

เขาแค่ยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าทุกคนมองมาและพูดขึ้น

“วันนี้ฉันจะช่วยด้วยนะ”

วาห์นยื่นมือออกไปลูบหัวและใบหูของทีน่าที่ทำหน้าหงอยๆ พร้อมกับผสานพลังงานอบอุ่นเข้าไปในฝ่ามือ

เด็กสาวเอียงศีรษะตามการเคลื่อนไหวของมือพลางเงยหน้ามาดูวาห์นที่กำลังใช้อีกมือหยิบผักขึ้นมาและเริ่มหั่นมันอย่างชำนาญ

มิลานยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับไปทำความสะอาดผักอย่างอื่นและส่งต่อไปให้วาห์นหั่น

วาห์นใช้มีดกวาดส่วนที่หั่นแล้วไปทางทีน่าและเธอก็เริ่มจัดพวกมันใส่จานอย่างสวยงาม

เอมิรุและมาเอมิเฝ้ามองทุกอย่างจากด้านข้างขณะกำลังปอกเปลือกมันฝรั่งและแสดงสีหน้าอิจฉาเมื่อเห็นทีน่า ‘ได้รับความเอ็นดู’ จากวาห์น

พวกเธอเคยได้ยินเรื่อง ‘ความสามารถ’ ของเขามาบ้างแล้วและอยากรู้ว่ามันจริงแท้แค่ไหน

ทว่าในฐานะสาวใช้ การจะให้พวกเธอเข้าหาวาห์นก่อนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่สาวใช้บ้านไหนเขาทำกัน

ทั้งคู่เคยแอบฝันและถึงขั้นแอบหวังนิดๆ ว่าวาห์นจะเข้ามาหาในคืนแรกด้วยซ้ำ

ตั้งแต่ที่ถูกช่วยออกมา สองฝาแฝดก็เกิดอาการเพ้อเล็กน้อยว่าจะได้อยู่กับผู้ที่ให้ความช่วยเหลืออย่างมีความสุข (พื้นหลังสีชมพูติดประกายพร้อมดอกไม้)

นี่เป็นเรื่องที่ทั้งสองไม่เคยบอกใครมาก่อน ว่าความฝันของพวกเธอก็คือการย้ายมาอยู่ในเมืองเพื่อหลีกหนีชีวิตจำเจจองบ้านเกิด

การได้เป็นสาวใช้ของเด็กหนุ่มรูปหล่อแถมยังร่ำรวยอีกนั้น ถ้าไม่เรียกว่าโชคดีๆ สุดก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

และถึงจะไม่ได้เป็นภรรยาของเขา แต่พวกเธอก็ยังมีไม้เด็ดอย่าง ‘การบริการแบบแพ็คคู่’ เก็บซ่อนไว้อยู่อีก

วาห์นนั้นแสดงความเมตตาต่อพวกเธอมาโดยตลอด แถมยังมอบเงินใช้จ่ายให้อีกเป็นจำนวนมาก ทั้งสองจึงอยากใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม

เพราะถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิง วิธีดึงดูดให้เขามาสนใจนี่มัน… ต่อให้คิดอีกห้าวัน สิบวันก็ยังคิดไม่ออก

ไม่ใช่ว่าพวกเธอดูถูกหน้าตาตัวเอง แต่คนรักของวาห์นนั้นยังมีเทพธิดารวมอยู่ด้วย นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทั้งสองจะเทียบเคียงได้เลย

นอกจากนั้นยังมีอุปสรรคที่มีชื่อว่า ‘รุ่นพี่เฟนเรียร์’ ซึ่งสัญชาตญาณต่างกรีดร้องบอกทั้งสองว่าถ้าเล่นตุกติกเมื่อไหร่ เป็นต้องโดน ‘เขมือบ’ แน่นอน

พวกเธอรู้สึกกลัวสายตาสีแดงสว่างนั่นขึ้นสมองเลย ถึงอีกฝ่ายจะดูเด็กกว่ามากก็ตาม

หลังจากเตรียมอาหารกันเสร็จแล้ว ทั้งห้าก็นำพวกมันออกไปเสิร์ฟให้กับคนอื่นๆ ที่รออยู่

เกิดการสลับที่นั่งกันเล็กน้อยโดยฮารุฮิเมะเปลี่ยนมานั่งตรงที่ของริว หรือก็คือข้างๆ วาห์นนั่นเอง

เฮสเทียยังคงปักหลักอยู่ตรงด้านขวาเช่นเดิม ส่วนเพรเซียนั้นได้ยึดเอาที่นั่งฝั่งตรงข้ามไว้เรียบร้อยแล้ว

จากค่าความชื่นชอบที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง วาห์นรู้ว่าแกะสาวคงมี ‘ความคิดบางอย่าง’… แต่นั่นก็ถือเป็นเรื่องของอนาคตไปก่อนละกัน

ตอนนี้เขามีเรื่องให้คิดตั้งเยอะแยะ และการมีผู้หญิงเพิ่มมาอีกคนนั้นไม่ใช่ปัญหาเร่งด่วน… ที่จริง ถ้ามองว่ามันไม่ใช่ปัญหาซะก็สิ้นเรื่อง

เขาคงแค่วางเงื่อนไขแบบเดียวกับฮารุฮิเมะ ลิลลี่ และผู้หญิงคนอื่นๆ ไปก่อน

ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

ในระหว่างทานอาหารกลางวัน พวกสาวๆ ก็คุยฟุ้งเรื่องของที่ไปซื้อกันมา ส่วนวาห์นที่ยังรู้สึกสงสัยจนต้องแอบหันมามองแบบเนียนๆ ก็ได้รับการยืนยันแล้วว่าฮารุฮิเมะนั้นใส่เสื้อผ้า ‘ครบถ้วน’

ตอนนี้เรนาร์ดสาวกำลังแนบชิดติดกับตัวของเขาโดยนำหางมาพันรอบเอว แต่เธอก็ยังคงรักษาท่าทางสง่างามไว้เช่นเดิมขณะรับประทานอาหารและพูดคุยกับคนอื่นอย่างสุภาพ

วาห์นเห็นว่าเฮสเทียทำตัวแปลกๆ แต่เธอก็ตอบกลับมาว่าไม่มีอะไรหลังจากถูกถามตรงๆ

เทพตัวเล็กแค่หัวเราะแห้งๆ และพึมพำบางอย่างที่เบาจนเขาไม่ได้ยิน

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เฮสเทียหยุดเข้ามาอ้อนและขอให้เขาป้อนอาหารให้ทาน

นับเป็นภาพที่ทุกคนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครกล้าขอให้เขาทำแบบเดียวกัน

ส่วนผู้กล้าที่แท้จริงอย่างเฟนเรียร์นั้นก็มีมิลานมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้อยู่แล้ว เธอจึงไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

อุ้งมือของเผ่าวานากานดร์ทำให้การจับช้อนส้อมยากกว่าคนปกติหลายเท่า

เพื่อรักษามารยาทบนโต๊ะอาหาร เฟนเรียร์จึงมักจะทานสิ่งที่คนอื่นป้อนให้แทน

ถ้ามิลานกับทีน่าไม่อยู่ วาห์นก็จะเป็นคนรับหน้าที่นี้เอง

หลังจากทานกันเสร็จแล้ว ริวก็ถามขึ้น

“วาห์น คิดไว้หรือยังว่าช่วงบ่ายจะทำอะไร?”

วาห์นรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เขาก็ไม่ได้วางแผนอะไรไว้จริงๆ นั่นแหละ

“ยังเลยนะ เธอมีธุระอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?”

แม้จะคุยอยู่กับริวสองคน แต่วาห์นสังเกตเห็นว่าทุกคนต่างมองมาทางเขาแบบแปลกๆ อีกแล้ว

ริวพยักหน้าพลางพูดต่อ

“ฉันเคยคุยเรื่องนี้กับเฮสเทียไว้บ้างแล้ว อยากจะขอให้นายช่วยอัพเดทและดูกระดานค่าสถานะของสมาชิกในแฟมิเลียให้หน่อย

เพราะว่านายสามารถดูสกิลที่ซ่อนอยู่ได้ ยิ่งเข้าใจเรื่องศักยภาพของแต่ละคนมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดีกับทางเราในระยะยาว

นั่นรวมถึงของฉันเองด้วยนะ พอเสร็จแล้วเราจะได้ปรับเปลี่ยนแนวทางการฝึกตามความเหมาะสม”

วาห์นเลิกคิ้วเล็กน้อยและพยายามนึกภาพตามสิ่งที่ริวพูด

เขาเคยบอกเธอกับเฮสเทียเรื่องสกิลแฝงของฮารุฮิเมะและเน้นย้ำว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ให้เจ้าตัวรู้เพราะมันจะทำให้การปลุกสกิลแฝงยากกว่าเดิม

ต่อให้เขาบอกเจ้าตัวแบบตรงๆ ไม่ได้ แต่ถ้าเป็นริวล่ะก็ เธอคงแนะแนวทางให้กับคนอื่นได้แน่

ในส่วนของตัวริวนั้น วาห์นคงต้องช่วยแนะแนวเธอเป็นการส่วนตัวโดยไม่พูดอะไรเกินความจำเป็น

ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งน่าสนใจ โดยเฉพาะเหล่าตัวละครที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเดิม…

ตอนนี้ยังไงมีใครพูดอะไรออกมา แต่วาห์นสัมผัสได้ว่าบรรยากาศในห้องนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย แถมยังเป็นเพียงไปกี่ครั้งที่พรีเซียละสายตาจากเขาและหันไปมองเฮสเทียแทน

พอเข้าใจว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ วาห์นก็พูดดักทางไว้ก่อน

“พรีเซีย เธอยังไม่ต้องห่วงเรื่องเข้าร่วมแฟมิเลียหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ

ตอนนี้ค่อยๆ พักฟื้นร่างกายไปก่อนก็พอ

เธอสามารถอยู่ที่นี่ต่อได้นานเท่าที่ต้องการ ไม่ต้องรีบร้อนแล้วก็ค่อยๆ คิดไปเรื่อยๆ…”

พอเห็นว่าวาห์นพูดด้วย พรีเซียจึงหันกลับมาหาเขาก่อนจะกระซิบตอบเบาๆ

“ถ้า… คุณว่าอย่างนั้น…”

บรรยากาศในห้องทำให้ทีน่ารู้สึกคล้อยตามคนอื่นอยู่เหมือนกัน แต่พอได้ยินสิ่งที่วาห์นคุยกับเพรเซียแล้วก็เลยตัดสินใจเก็บเอาไปคิดก่อน

มิลานเห็นท่าทางนั่นก็เลยลูบหัวลูกสาวเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะลูก รอต่ออีกหน่อยก็ได้

จะรับตราสัญลักษณ์ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี เพราะลูกยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าดันเจี้ยน

วาห์นเองก็คงอยากให้ลูกรอไปก่อน ดังนั้นไม่ต้องรีบหรอกนะ”

ทีน่าพยักหน้าแทนคำตอบและกลับไปทานอาหารต่อ

ไม่นานทุกคนก็ทานกันจนเสร็จและเริ่มเก็บจานชามไปล้าง

เพราะนี่เป็นโอกาสเหมาะ วาห์นจึงมอบสายวัดตัวให้กับมิลาน เอมิรุ มาเอมิ และฮารุฮิเมะ

สีหน้าแปลกๆ ของพวกเธอทำให้วาห์นต้องรีบอธิบายเรื่องที่เขาคิดจะทำชุดและอุปกรณ์ต่างๆ ให้กับทุกคนในอนาคต

จะให้เขาไปวัดเองมันก็ได้อยู่หรอก แต่วาห์นอยากปล่อยให้คนที่มีประสบการณ์เรื่องตัดเย็บจัดการมากกว่า

—

ขณะที่ส่วนใหญ่กำลังง่วนเรื่องวัดตัว วาห์นก็เข้ามารออยู่อีกห้องพร้อมกับเฮสเทียและฮารุฮิเมะ

เพื่อทำให้การตรวจสอบง่ายขึ้น ทุกคน (ยกเว้นมิโคโตะ) จึงเปลี่ยนไปใส่ชุดสีดำขนาดเล็กที่สามารถเปิดส่วนหลังได้แทน

วาห์นคิดว่ามันดูเหมาะมาก แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อพบว่ามันไม่มีช่องให้หางผ่าน… ช่วงล่างนี้โผล่ยับเลย

คู่แฝดนั้นวัดตัวแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้วเพราะต่างมีขนาดเท่ากันเกือบทุกส่วน แฝดอีกคน หรือในกรณีนี้ก็คือมาเอมิ จึงเข้ามาที่ห้องตรวจก่อนใครเพื่อน

เธอนี่แหละที่เป็นคน ‘โชว์ของดี’ ต่อหน้าเขาก่อนจะลงมานั่งหันหลังที่เก้าอี้

วาห์นเห็นหางที่แกว่งไปมาอย่างช้าๆ ซึ่งดูก็รู้ว่าเธอพยายามยั่วเขาอยู่

เพราะตัดสินใจแล้วว่าช่วงนี้ควรละๆ ลงบ้าง ดังนั้นก่อนที่เฮสเทียจะเข้ามาตักเตือนมาเอมิ วาห์นก็เลยยื่นนิ้วชี้ออกไปจี้ตรงปลายหางของเธอเสียก่อน

“…อ้ะ!!”

มาเอมิถึงกับตกใจจนกระเด็นไปข้างหน้าและหมอบคว่ำลงกับพื้น… ที่นี้ล่ะเห็นกันหมดเลย

หญิงสาวหันกลับมามองใบหน้ายิ้มๆ ของวาห์นด้วยสีหน้าสับสน

“ขอบใจนะที่พยายามทำเพื่อฉัน แต่นี่ไม่ใช่เวลาหรือสถานที่ที่ควรทำอะไรแบบนี้หรอกนะ

ในอนาคตยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ แล้วเธอก็เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานด้วย

เธอกับน้องสาวน่ะพักเรื่องพวกนี้ไปก่อนเถอะ ที่ผ่านมาก็ลำบากมามากแล้วไม่ใช่เหรอ?”

มาเอมิใช้มือนวดตรงโคนหางที่ถูกวาห์นช็อตก่อนจะพยักหน้ารับ

“ค่ะ ท่านวาห์น… ต่อไปฉันจะทำตัวดีแล้วค่ะ”

เธอกลับมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้งด้วยท่าทางผิดหวัง… แต่แล้วก็สัมผัสได้ว่ามีพลังงานอบอุ่นบางอย่างไหลผ่านศีรษะไป

ความสับสนหายไปอย่างรวดเร็วหลังจากค้นพบต้นตอของความอบอุ่นนั่น

มาเอมิเกือบจะ ‘แมวคราง’ ออกมาแล้วถ้าวาห์นไม่ได้เอามือออกไปเสียก่อน

“เป็นคำตอบที่น่ารักมาก… เอาล่ะ จะเริ่มแล้วนะ

เธออาจรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย แต่ไม่นานมันก็จะดีขึ้นเอง”

เฮสเทียหันมองวาห์นแบบแปลกๆ แต่เจ้าตัวก็แค่ขยิบตาใส่จนทำให้เธอเป็นฝ่ายเขินแทน

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา วาห์นหยดเลือดของตัวเองลงบนแผ่นหลังของมาเอมิในขณะที่อีกสองคนจ้องมองด้วยความสนใจ

ตั้งแต่ที่เห็นมาเอมิถูกวาห์น ‘แหย่’ ฮารุฮิเมะก็เกิดตื่นเต้นขึ้นมาบ้างและเริ่มสงสัยว่าต้องยังไงถึงจะโดนแหย่บ้าง

เรื่องนี้คงต้องคิดอีกพักใหญ่ๆ เลย เพราะนอกจากอยากโดนแหย่แล้ว เธอยังอยากโดนลูบหัวต่อด้วย สงสัยต้องหาคนมาช่วยคิดเพิ่ม…

———————————————————————————-

[[ค่าสถานะ]]

ชื่อ: มาเอมิ เรน

เผ่าพันธุ์: เสือดาวหิมะ

เลเวล 1

พลังโจมตี: I28

ความอดทน: I33

ความแม่นยำ: I13

ความว่องไว: I51

พลังเวท: I18

สกิล: [เจมิไน: สกิลแฝง(ถูกผนึก)]

เวทมนตร์: –

สกิลที่กำลังพัฒนา: –

———————————————————————————-

วาห์นเลิกคิ้วเพราะนึกไม่ถึงว่ามาเอมิเองก็มีสกิลแฝงกับเขาเหมือนกัน แถมนี่ยังเป็นครั้งแรกที่เห็นนามสกุลของเธอด้วย

“เธอมีนามสกุลว่า ‘เรน’ เหรอ?”

ความสงสัยนั่นทำให้มาเอมิรู้สึกดีใจและเริ่มอธิบายให้ฟัง

“อื้ม ในที่ราบสูงทางตอนเหนือ เราจะใช้นามสกุลตามชื่อเผ่าค่ะ อย่างเช่นสโนว์ ไอซ์ เรน สตอร์ม และสลีต

(TL: สโนว์ ไอซ์ เรน สตอร์ม สลีต = หิมะ น้ำแข็ง น้ำฝน พายุ ลูกเห็บ)

น้องสาวและฉัน พวกเราเคยอยู่เผ่าเรน เป็นเผ่าที่ตั้งอยู่ในบริเวณที่มีฝนตกชุกเกือบตลอดทุกวันค่ะ” วาห์นพยักหน้าพลางพูดต่อ

“เป็นนามสกุลที่เหมาะกับเธอมากเลย ขอบใจนะมาเอมิ ที่ให้ฉันดูกระดานค่าสถานะ”

มาเอมิยิ้มแฉ่งก่อนจะโค้งให้วาห์นอย่างสุภาพ… ทว่าผลที่ออกมานั้นกลับไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่นัก

เพราะชุดสีดำค่อยๆ เคลื่อนตัวลงตามแร้งโน้มถ่วง เผยให้เห็นทรวงอกไร้สิ่งปิดบังที่อยู่ภายใน

เขาไม่ค่อยมั่นใจว่ามาเอมิเป็นฝ่ายพลาดเอง หรือเป็นเพราะเธอยังไม่ยอมเลิกนิสัยเดิมๆ กันแน่

ตัวต้นเหตุเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์เบิกบานกว่าเดิม ในขณะที่ฮารุฮิเมะเริ่มหัวเราะเสียงดัง

พอเขาหันไปสบกับดวงตาสีเขียว เธอจึงเปรยออกมา

“ทุกคนที่นี่ดูน่าสนใจทั้งนั้นเลยนะคะ~!”

ก่อนที่วาห์นจะได้ตอบอะไร เฮสเทียก็พูดเสริมทันที

“จะบอกว่าทุกคนชอบใช้ความใจดีของวาห์นให้เป็นประโยชน์ก็คงไม่ผิดนักหรอกนะ

ถึงนายจะอุตส่าห์พูดตักเตือนไปแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ปล่อยทีเด็ดออกมาในตอนจบอยู่ดี

ถ้าเมื่อกี้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ อย่างน้อยๆ เธอก็ต้องพันเทปกาวไว้ข้างในแล้วล่ะ

มาพนันกันหน่อยไหมว่าคนน้องจะทำแบบเดียวกันหรือเปล่า~!?”

ฮารุฮิเมะหัวเราะไปกับคำพูดของเฮสเทียและพยายามพูดต่อ

“น่าทึ่งใช่ไหมล่ะคะ~?

ถ้าคุณวาห์นมีความสามารถไม่พอ เขาก็คงดึงดูดคนได้ไม่มากขนาดนี้

ขนาดพรีเซียที่ไม่ยอมเปิดใจให้คนอื่นยัง ‘จ้องงงง’ ใส่ตลอดเลย

วีรบุรุษก็แบบนี้แหละค่ะ ต้องมีผู้หญิงมาคอยรุมล้อมตลอด”

ราวกับเชื่อในสิ่งที่ตัวเองพูดอย่างจริงจัง ฮารุฮิเมะเผยสีหน้ามีความสุขขณะทำท่าสวดภาวนาให้กับบางอย่างที่มีแต่เธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ

แต่แล้วการพนันก็ต้องถูกเลื่อนออกไปก่อน เพราะคนถัดไปที่เข้ามาก็คือมิโคโตะนั่นเอง

เธอสวมกิโมโนสีม่วงแดงพร้อมโอบิสีเลือดที่พันอยู่รอบเอว

สิ่งที่ต่างไปจากปกติก็คือเธอไม่ได้สวมซาราชิ (TL: ผ้าพันหน้าอก) และปล่อยให้เนินเขาขนาดย่อมๆ ออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอก

แม้จะมีอายุเพียง 14 ปี แต่ขนาดหน้าอกของเธอก็ปาไปแล้วประมาณคัพ C กลางๆ

หญิงสาวโค้งให้วาห์นเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตากับฮารุฮิเมะแทน

เธอลงไปนั่งเงียบๆ แบบไร้ท่าทางลังเล จากนั้นก็ค่อยๆ ปลดกิโมโนออกและเผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่อยู่ภายใน

เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้พูดสักคำ วาห์นจึงกล่าวสั้นๆ ว่ามันอาจทำให้รู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อยก่อนจะลงมือทันที

มิโคโตะพยักหน้าแทนการตอบขณะที่วาห์นหยดเลือดลงไปบนแผ่นหลังของเธอ

ทุกกระดานสถานะที่วาห์นเคยตรวจสอบนั้นมิสกิลแฝงติดมาด้วยตลอดเลย เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคอมโบนี้จะอยู่ไปได้อีกนานแค่ไหน

———————————————————————————-

[[ค่าสถานะ]]

ชื่อ: ยามาโตะ มิโคโตะ

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

เลเวล 2

พลังโจมตี: I75

ความอดทน: I70

ความแม่นยำ: H132

ความว่องไว: H119

พลังเวท: I50

สกิล: [ยาตาโนะคุโรการาสึ:C]

เวทมนตร์: [ฟุตสึโนะมิทามะ:B], [อะพอคคาลิปส์ (TL: วันสิ้นโลก): สกิลแฝง(ถูกผนึก)]

สกิลที่กำลังพัฒนา: [ต้านทานสภาวะผิดปกติ:C]

[ยาตาโนะคุโรการาสึ]

ระดับ: C

การใช้งาน: ตรวจหาศัตรูภายในระยะทำการ เผยตำแหน่งศัตรูที่หลบซ่อนอยู่ ส่งผลกับมอนสเตอร์เท่านั้น และต้องเป็นมอนสเตอร์ที่ผู้ใช้เคยเจอมาแล้ว

ค้นหาพันธมิตร

การใช้งาน: ตรวจหาสมาชิกแฟมิเลียเดียวกันภายในระยะทำการ ส่งผลกับสมาชิกแฟมิเลียเดียวกันเท่านั้น

[ฟุตสึโนะมิทามะ]

ระดับ: B

การใช้งาน: กำหนดพื้นที่เพื่อสร้างสนามแรงโน้มถ่วงพิเศษขึ้น

บทร่าย: ขอสวดวิงวอนแด่ท่าน เทพสงครามผู้พิชิตทุกสิ่ง นำพาข้าจากแดนสวรรค์อันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงแบ่งพลังออกมา จากกายาแห่งเทพ สู่กายเนื้อแห่งปุถุชน เฉิดฉายแสงแห่งการชำระล้าง กวัดแกว่งดาบพิทักษ์ธรรม ดาบสยบมาร และดาบแห่งผู้ปกครอง ขอจงมาอยู่เบื้องหน้าข้า ณ บัดนี้ สวรรค์จุติ ครองพิภพ – ชินบุ โทวเซย์

(TL: เป็นบทร่ายจากเนื้อเรื่องเดิมจริงๆ แต่คนแปลไม่มีฉบับแปลไทย ก็เลยต้องแปลเอาเองตามความเหมาะสม ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วย)

[ต้านทานสภาวะผิดปกติ]

ระดับ: C

การใช้งาน: สลายผลของสภาวะผิดปกติ เช่นการติดพิษ โดยประสิทธิภาพจะขึ้นอยู่กับระดับสกิล

———————————————————————————-

ดูเหมือนคอมโบของวาห์นจะยังไม่แตก เพราะมิโคโตะเองก็มีสกิลแฝงเหมือนกับคนอื่นเช่นกัน

เพราะยังไม่เคยเห็นเวทมนตร์แรงโน้มถ่วงมาก่อน เขาเลยรู้สึกสนใจอยู่บ้างและอยากเห็นว่ามันจะมีประโยชน์ในการต่อสู้จริงมากแค่ไหน

เรื่องที่เขามองว่าแปลกก็คือทั้งๆ ที่เป็นนักดาบฝีมือดี แต่ค่าสถานะของมิโคโตะนั้นออกจะต่ำไปเล็กน้อย

วาห์นสันนิษฐานว่าเธอคงเน้นหนักไปที่เรื่องการฝึกมากกว่าการลงไปล่ามอนสเตอร์ในดันเจี้ยน ค่าสถานะถึงออกมาเป็นแบบนี้

หลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว มิโคโตะก็จัดกิโมโนให้เข้าที่และพูดขึ้นเป็นครั้งแรก

“ถ้ากัปตันไม่ว่าอะไร ฉันขออยู่ดูด้วยได้หรือเปล่าคะ?”

เพราะอนุญาตฮารุฮิเมะไปแล้วคนนึง จะมีเพิ่มมาอีกคนคงไม่เป็นไร

“ตามสบายนะ ถ้าดูเฉยๆ ก็ไม่มีปัญหาหรอก”

มิโคโตะยิ้มตอบ ก่อนจะโค้งอีกครั้งและลงมานั่งข้างๆ ฮารุมิเนะในท่า ‘เซอิซา’ (TL: ท่านั่งสงบของชาวญี่ปุ่น)

แต่เพราะเธอลืมออกไปบอกให้คนอื่นเข้ามาได้ เฮสเทียจึงเป็นฝ่ายลุกออกไปในขณะที่มิโคโตะได้แต่เบิกตากว้างเพราะความผิดพลาดของตัวเอง

พอพยายามที่จะลุกขึ้น วาห์นก็โบกมือห้ามพลางหัวเราะ

“ช่างเถอะ ไหนๆ เฮสเทียก็ลุกไปแล้วนี่นะ

เธอลุกไปตอนนี้มันจะยิ่งแย่กว่าเดิม”

มิโคโตะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมนั่งต่อตามที่วาห์นแนะนำ

ฮารุฮิเมะหัวเราะคิกคักจากด้านข้างและหันมากระซิบคุยด้วย

“ไม่ต้องเครียดนะ มิโคโตะ คุณวาห์นไม่ได้สนใจเรื่องความเป็นผู้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก

ถึงเขาจะเป็น ‘กัปตัน’ เธอก็ควรทำตัวตามสบายกว่านี้… ถ้าอยากแสดงความภักดีจริงๆ น่ะนะ~!”

มิโคโตะนั้นเป็นพวกหน้าจริงจังทั้งวัน จริงจังถึงขึ้นที่ทำให้คิ้วของเธอแทบจะเอียง 45 องศาเกือบตลอด

ถึงจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเพื่อนสาวเท่าไหร่นัก แต่มิโคโตะก็พยักหน้ารับก่อนจะกลับไปนิ่งเงียบและนั่งหลังตรงเหมือนเดิม

ริวนั้นอยากให้วาห์นตรวจสอบเป็นการส่วนตัว คนที่เดินตามหลังเฮสเทียมาก็เลยเป็นเอมิรุซึ่งใส่ชุดแบบเดียวกันกับพี่สาวฝาแฝด

เฮสเทียคอยประกบติดหญิงสาวด้วยสีหน้าคาดหวังและค่อยๆ ยื่นมะเหงกออกไปก่อนที่อีกฝ่ายจะได้โค้งคำนับต่อหน้าวาห์น

“นี่แหนะ~!”

“!”

“มุขนี้พี่เธอน่ะเล่นไปแล้ว! รีบไปนั่งดีๆ เลย

เราจะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่น”

เอมิรุหันมาทำหน้าเจื่อนใส่จนเฮสเทียต้องพูดต่ออีกนิด

“ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้น

รีบๆ ทำให้เสร็จแล้วจะขอให้วาห์นลูบหัวนิดๆ หน่อยๆ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”

ราวกับได้ยินคำวิเศษที่รอคอยมานาน เอมิรุรีบลงมานั่งหลังตรงพร้อมกับเอามือพาดตักอย่างว่าง่าย

วาห์นเห็นภาพนี้แล้วยังอดขำขึ้นมาไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดแบบเดิมๆ

“มันอาจทำให้รู้สึกไม่สบายตัวนะ แต่แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ”

เอมิรุพยักหน้ารับทันที

“ค่ะ ขอแบบด่วนๆ เลยนะคะ ท่านวาห์น!”

วาห์นแอบคิดเล่นๆ ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่นะ ก่อนจะเริ่มหยดเลือดลงไป

สิ่งที่เขาอยากเห็นในรอบนี้ก็คือข้อมูลที่ต่างไปจากของมาเอมิ แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะค่าสถานะของเอมิรุนั้นแทบจะลอกแบบกันมาเลย

วาห์นคิดว่าสาเหตุน่าจะมาจากสกิลแฝงที่เหมือนกันของทั้งคู่พลางเริ่มคิดหาวิธีเพื่อปลุกพวกมัน

———————————————————————————-

[[ค่าสถานะ]]

ชื่อ: เอมิรุ เรน

เผ่าพันธุ์: เสือดาวหิมะ

เลเวล 1

พลังโจมตี: I28

ความอดทน: I33

ความแม่นยำ: I13

ความว่องไว: I51

พลังเวท: I18

สกิล: [เจมิไน: สกิลแฝง(ถูกผนึก)]

เวทมนตร์: –

สกิลที่กำลังพัฒนา: –

———————————————————————————-

หลังจากเก็บข้อมูลเรียบร้อย วาห์นก็ทำตามที่เฮสเทียเคยพูดและใช้ [หัตถ์แห่งเนอร์วาน่า] กับหัวและหูของเอมิรุก่อนจะปล่อยเธอออกไปนอกห้องพร้อมสีหน้าเปี่ยมสุข

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว มิโคโตะก็ยืนขึ้นและโค้งให้อย่างสุภาพ

“ขอบคุณค่ะ กัปตัน ที่ให้ฉันอยู่ดูจนจบ

ฉันรู้ดีว่าไม่ควรมาขออะไรที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

วาห์นส่ายหัวทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“มิโคโตะ คราวหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ

ตอนนี้เราอยู่แฟมิเลียเดียวกันแล้ว และฉันจะปฏิบัติกับทุกคนให้เหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ

ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร เธอก็ไม่ต้องเคร่งครัดขนาดนั้นหรอก

ส่วนเรื่องที่สำคัญ… เอาไว้ถึงเวลาแล้วฉันบอกจะเอง

ช่วงนี้ถ้าว่างๆ เธอก็อยู่คุยเล่นกับฮารุฮิเมะเถอะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนี่นะ”

ถึงจะตั้งใจฟังสิ่งที่วาห์นพูดแบบคำต่อคำ แต่ดูเหมือนมิโคโตะจะตีความคนละอย่าง เพราะสิ่งต่อไปที่เธอทำก็คือลงไปคุกเข่าข้างเดียวและก้มหัวต่ออีกหลายวินาที

วาห์นเคยอ่านหนังสือจากตะวันออกมาบ้างและรู้ว่านี่เป็นท่าสวามิภักดิ์ต่อ ‘นายเหนือหัว’ ของเหล่านักรบ

เขาได้แต่ถอนหายใจข้างในพลางคิดว่าความจริงจังของมิโคโตะนั้นคงทำให้ชีวิตในอนาคตของเธอลำบากไม่ใช่น้อยๆ เลย

‘…แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้นอนูบิสแฟมิเลียก็คงไม่เป็นไรหรอก มั้งนะ?’

จากด้านข้าง ฮารุฮิเมะนั้นกำลังใช้แขนเสื้อปิดปากพลางหัวเราะอย่างต่อเนื่อง

“ทุกคนที่นี่น่าสนใจจริงๆ นั่นแหละ~! ชักอยากรู้แล้วสิว่าต่อไปจะเป็นยังไงกันน้า~”

หลังจากที่เธอพูดเสร็จ มิโคโตะก็จบพิธีกรรมเล็กๆ ของเธอพอดีก่อนจะพยักหน้าให้วาห์นและเดินออกจากห้องไป

วาห์นสัมผัสได้ว่าเธอกำลังเดินออกไปที่ลานซ้อม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหญิงสาวคงคิดจะฝึกดาบต่อในช่วงบ่าย

ไม่นานฮารุฮิเมะเองก็โค้งให้กับเขาอย่างสง่างามและเดินออกจากห้องไปเช่นเดียวกัน

วาห์นยิ้มแห้งๆ และพยักหน้าเล็กน้อย เพราะเขาเองก็เห็นว่ามันน่าสนใจจริงๆ นั่นแหละ แต่ก่อนจะได้คิดเรื่องมิโคโตะหรือคนอื่นๆ เขาก็สัมผัสได้ว่าคนใกล้ตัวมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“เฮสเทีย เป็นอะไรหรือเปล่า? นี่เธอดูแปลกไปตั้งแต่ตอนมื้อกลางวันแล้วนะ”

ตอนนี้เฮสเทียดูสงบเสงี่ยมผิดหูผิดตามาก ราวกับมีเรื่องให้คิดหนักตลอดเวลา

ในระหว่างที่วาห์นตรวจค่าสถานะ เทพตัวเล็กก็เอาแต่จ้องออกไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างเกือบตลอด

หลังจากได้ยินคำถามของวาห์น เฮสเทียก็หันมาสบตาและหัวเราะร่า ก่อนจะสารภาพออกมาตามตรง

“เดี๋ยวคืนนี้โลกิจะมาหาน่ะ… แหะๆ”