แม้ว่าราชาพันปีขั้นสามอย่างหยานไป๋จะสูญเสียความสามารถไปถึงครึ่งหนึ่งได้ แต่ก็ยังไม่ใช่บุคคลที่ควรประมาท !
“ข้าบอกได้เลยว่าพรสวรรค์ของแกนี่มันยอดเยี่ยมจริง ๆ !” หยานไป๋กล่าวในขณะดึงหยดน้ำสีแดงดำออกมาจากแหวนมิติของเขาอย่างใจเย็น หยดน้ำมีขนาดเท่าเม็ดถั่วแต่มันกลับเต็มไปด้วยพลังฉีปีศาจที่น่ากลัว !
“โฮก !”
หยานไป๋กลืนหยดน้ำสีแดงดำเข้าไป จากนั้นเขาก็คำรามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่มนุษย์ !
ฉีของเขาปะทุขึ้นด้วยพลังแห่งความป่าเถื่อนและชั่วร้าย ร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนไป !
กล้ามเนื้อของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม มันใหญ่พองขึ้นจนฉีกกระชากเสื้อผ้าของเขาให้ขาดจากกัน !
หางยาวที่เต็มไปด้วยหนามงอกออกมาจากร่างของหยานไป๋แล้วเหวี่ยงไปมา
“หยานไป๋บ้าไปแล้ว ! เขาดื่มเลือดสัตว์อสูรเพียงเพื่อจะเอาชนะคนที่มีพลังร้อยปี !”
“ไม่รู้ว่าเพราะหยานไป๋จะอ่อนแอเกินไปหรืออีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป … แต่การเสี่ยงอันตรายครั้งนี้ของเขามันบ้ามาก บางทีหลังจากจบการต่อสู้แล้วนอกเหนือจากพลังที่ลดลงมันอาจจะเป็นผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด นั่นก็คือการสูญเสียความนึกคิดของตัวเองไป !”
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ มองด้วยความตกใจ ไม่เคยมีใครซักคนที่สามารถดื่มเลือดสัตว์อสูเข้าไปได้โดยตรง เพราะใครก็ตามที่ดื่มมันจะสูญเสียความนึกคิดของตัวเองเพราะตกอยู่ภายใต้พลังของสัตว์อสูรที่เต็มเปี่ยมไปด้วยหลิงฉีปีศาจ !
ในขณะที่กำลังต่อสู้กับเจ้ากระต่าย หลู่ซีมู่ถึงกับตะโกนด้วยความตกใจ “บัดซบ มันเกิดอะไรขึ้น ! เป็นเพียงคนที่มีพลังระดับร้อยปีแต่ถึงกับทำให้หยานไป๋ยอมเสี่ยงได้ขนาดนี้ มันทำได้ยังไงกัน !”
เขาเฝ้าสังเกตหยานไป๋มานานและเขารู้ว่าหยานไป๋เอาจริงมานานแล้ว แต่เขาไม่คิดเลยว่ามันจะถึงขั้นที่เขายอมสละตัวเอง !
“กี้ กี้ !” กู่ฉีใช้ประโยชน์ที่อีกฝ่ายละความสนใจเหวี่ยงดาบไปที่หน้าอกจนเกิดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอกของหลู่ซีมู่ ในไม่ช้าเขาก็ต้องละความสนใจจากหยานไป๋มาต่อสู้กับเจ้ากระต่ายบัดซบนี้ก่อน
ในขณะเดียวกัน ร่างกายของหยานไป๋เริ่มสั่นอย่างรุนแรง เขาในตอนนี้ดูแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก แม้แต่ขาที่หายไปก็เริ่มงอกกลับคืนมา !
หยานไป๋กลายเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ เขาจ้องมองเป่ยเฟิงด้วยดวงตาสีทองของเขา แขนขาทั้งสี่ของเขามีเล็บที่แหลมคมงอกออกมาพร้อมกับกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยพลัง !
ครึ่งปีศาจ ?
เมื่อเห็นหยานไป๋ที่เปลี่ยนไป นี่คือความคิดเดียวที่ปรากฎในใจเป่ยเฟิง
หลังจากที่ทำให้หยานไป๋สูญเสียความสามารถไปได้ถึงครึ่งหนึ่ง ในตอนนี้เป่ยเฟิงก็ต้องมากังวลกับการเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่กำลังบ้าคลั่งต่อ
“ฟ่าบ !” ในสนามรบที่เงียบสงัด ทันใดนั้นก็เกิดเสียงราวกับฟองน้ำระเบิด มันคือหยานไป๋ที่ฉีกวิชาดวงดาว ดวงดาวสะท้อนกลับออกจากร่างของเขา !
“อัก !” เมื่อวิชาดวงดาวถูกทำลาย มันทำให้เป่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“ชิ เจ้าทำได้ดีแล้วในฐานะคนที่มีพลังเพียงร้อยปี เรื่องต่อจากนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะจัดการเองได้อีกต่อไป การต่อสู้ต่อจากนี้ข้าจัดการเอง”
ซีซุยซานกระโดดเข้ามาในสนามรบพร้อมกับดวงตาที่สว่างไสวในขณะมองเป่ยเฟิง เขากำลังมองอีกฝ่ายราวกับอัญมณีที่ล้ำค่า !
“ไม่ต้อง ข้าอยากจะลองดูก่อน !”
เป่ยเฟิงปฎิเสธเพราะเขาไม่ชอบที่ซีซุยซานมองเขา
ซีซุยซานรู้สึกประหลาดใจกับคำตอบของเป่ยเฟิง เนื่องจากเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะยอมแพ้ไปซะในตอนนี้ “คนอย่างเจ้าไม่ควรจะเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง ไว้รอจนกว่าเจ้ามีพลังระดับราชาพันปีแล้วค่อยสังหารเขาเหมือนหมาก็ได้ !” ซีซุยซานแนะนำเพราะเขามีแผนในใจ
ด้วยความสามารถในการต่อสู้ที่ทรงพลังของเป่ยเฟิง มันเพียงพอที่จะทำให้เป่ยเฟิงได้กลายเป็นศิษย์ของนิกายสวรรค์นิรันดร์ !
แม้แต่ราชาพันปีก็ไม่ใช่คนที่จะเอาชนะเขาได้ง่าย ๆ ! ซีซุยซานไม่อยากจะเชื่อในสิ่งนี้แม้แต่น้อย
“ขวานมังกร สังหารอสูร !”
ไม่สนใจซีซุยซาน เป่ยเฟิงรู้สึกแค่ว่าเขาต้องพึงตัวเอง เขาไม่สามารถไว้ใจซีซุยซานได้เพราะเขาเข้าใจดีว่าการพบเจออีกฝ่ายมันเป็นเพียงโชคดีเท่านั้น เป่ยเฟิงรู้สึกว่าเขาไม่ควรจะหวังพึงคนอื่น เขาควรจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง !
เป่ยเฟิงมองว่าการต่อสู้ครั้งนี้คือโอกาสที่เขาจะเลือกเส้นทางที่ตัวเองใช้เดินในโลกแห่งการต่อสู้นี้ !
สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือโจมตีออกไปด้วยทุกอย่างที่มีแล้วค่อยขอความช่วยเหลือจากซีซุยซานหากจำเป็น !
‘มีพรสวรรค์ แต่น่าเสียดายเพราะเขาจริงจังกับตัวเองเกินไปป คนแบบนี้อาจจะกลายเป็นตำนานหรือไม่ก็ถูกฝังไว้โดยประวัติศาสตร์’
ซีซุยซานเห็นพรสวรรค์ของเป่ยเฟิงและเขารู้ดีว่ายิ่งเวลาผ่านไป พรสวรรค์ของเขาจะยิ่งเบ่งบานมากขึ้น !
ซีซุยซานหยุดเกลี้ยกล่อมเป่ยเฟิง เนื่องจากเขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายตัดสินใจของเขา
เขาไมได้บังคับให้เป่ยเฟิงหนีไป มันเป็นธรรมดาที่คนอย่างซีซุยซานไม่เข้าใจความต้องการที่แท้จริงของเป่ยเฟิงและก็ไม่เข้าใจในวิถีแห่งเต๋าของเขา !
หากเขาบังคับให้เป่ยเฟิงหนีไป มันมีความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะสูญเสียความเชื่อของตัวเอง !
หากมันเกิดขึ้น …. ผู้ฝึกตนที่สูญเสียความเชื่อของตัวเองนั้นจะกลายเป็นผู้ฝึกตนธรรมดาในทันที !
แม้ว่านิกายสวรรค์นิรันดร์จะเต็มเปี่ยมไปด้วยผู้มีพรสวรรค์ แต่ทว่าพวกเขามีศิษย์ไม่ถึง 78 คนด้วยซ้ำ ซึ้งมันเป็นจำนวนที่ห่างไกลจากนิกายอื่น ๆ ที่มีศิษย์เป็นหมื่น ๆ คน
แม้ว่าจะมีจำนวนน้อย แต่ศิษย์ของพวกเขานั้นคือคนที่อัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ !
“โฮก !” หยานไป๋ในตอนนี้สูงกว่า 10 เมตร กล้ามเนื้อของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม เขาเงยหน้าและคำรามขึ้น !
เป่ยเฟิงมองดูหลี่ปู้ ดูเหมือนเขากำลังจะบรรลุได้ จากนั้นก็หันมามองหลี่ปิงที่หมดสภาพไปแล้ว
“กี้ กี้ !” กู่ฉีเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ของเป่ยเฟิง มันจึงเร่งโจมตีมากยิ่งขึ้น !
เป่ยเฟิงพุ่งเข้าหาหยานไป๋ราวกับลูกกระสุนที่พร้อมจะสู้กับอีกฝ่ายให้ตายไปข้าง !
เป่ยเฟิงในตอนนี้พึ่งพาได้เพียงร่างกายของตัวเองที่เข้าใกล้ระดับราชาพันปี การใช้เคล็ดบัญญัติกฎสวรรค์มาอย่างต่อเนื่องในที่สุดเขาก็ใกล้เชื่อมขั้นที่สี่และเข้าใกล้ระดับราชาพันปีไปอีกก้าว !
พลังแห่งชีวิตในร่างของเป่ยเฟิงยังคงฟื้นฟูและรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอย่างต่อเนื่อง เขาจึงตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงสู้ตายกับอีกฝ่าย !
“ปัง !’
หลังจากปะทะหลายสิบครั้ง ในไม่ช้าหยานไป๋ก็เหวี่ยงหางกระแทกเป่ยเฟิงบินลอยออกไปไกลพร้อมกับต้นขาซ้ายของเขาที่โชกไปด้วยเลือด !
