ในช่วงเวลาครึ่งเดือนดินแดนภูเขาทางใต้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทหารนับแสนเหลืออยู่ไม่ถึงห้าหมื่น สามในหกของผู้นำถิ่นฐานได้ตายไปแล้วขณะที่อีกสามคนที่เหลือบาดเจ็บสาหัส เหลือเพียงอีกถิ่นฐานเท่านั้นที่ยังไม่ถูกบุก
ฉานยู่จะหนีไปไหนได้?
นางควรจะไปที่ไหน?
ไปที่เมืองหลวงอาณาจักรเซี่ยแม้พวกเขาจะไม่ส่งกองทัพมาช่วยพวกเรา แต่ท่านก็เป็นถึงราชินีของดินแดนภูเขาทางใต้ เขาน่าจะให้การช่วยเหลือท่าน
ใช่แล้วฝ่าบาทรีบไปตอนนี้พวกเราจะช่วยให้ท่านหนีไปจากที่นี่แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของพวกเราก็ตาม!
เร็วเข้าฝ่าบาทพวกเราไม่มีเวลามากนัก! หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามต่างตัดสินใจอย่างแน่วแน่
อาณาจักรเซี่ย? ฉานยู่มองไปที่หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามและกัดฟันแน่น
ที่จริงนางได้ส่งจดหมายขอความช่วยเหลือไปที่อาณาจักรเซี่ยแล้วอย่างไรก็ตามจนถึงวันนี้ยังไม่มีการช่วยเหลือมาถึงแม้แต่น้อย
ฉานยู่รู้ว่าไม่ใช่เพราะอาณาจักรเซี่ยไม่เต็มใจช่วยแต่เพราะสถานการณ์ในปัจจุบันอาณาจักรเซี่ยก็อยู่ในความไม่มั่นคงเช่นกัน การส่งทหารมาช่วยดินแดนภูเขาทางใต้นั้นจึงแทบเป็นไปไม่ได้
ไม่ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น! ฉานยู่ส่ายหัว
ฝ่าบาทมันจะสายเกินไปถ้าท่านไม่รีบไปตอนนี้พวกปีศาจใกล้มาถึงแล้ว ไม่นานดินแดนภูเขาทางใต้จะตกเป็นของพวกมัน!
ใช่แล้วฝ่าบาทพวกเราสามารถช่วยปกป้องท่านและหาทางเดินทางไปที่อาณาจักรเซี่ยได้!
่ท่านเป็นความหวังสุดท้ายที่จะช่วยกอบกู้ดินแดนแห่งนี้ในอนาคต!
หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามพยายามโน้มน้าวฉานยู่ในช่วงเวลาที่ฉานยู่ปกครองดินแดนใต้ประชาชนต่างได้พบกับความสงบสุข นางนำเอาความรู้จากอาณาจักรเซี่ยมาปรับใช้ในการทำการเพาะปลูกและเก็บเกี่ยวทำให้ชาวบ้านไม่จำเป็นต้องออกไปล่าสัตว์เพื่อหาอาหารอย่างเดียวอีกต่อไป
ทุกคนต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้า
อย่างไรก็ตามทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผนเสมอไปสงครามได้ทำลายทุกอย่างของดินแดนภูเขาทางใต้ ตัวการสำคัญคืออสูรที่ชื่อหลินจี
ประมาณครึ่งเดือนที่แล้วหลินจีได้มาถึงที่นี่
นางยืนอยู่หน้าวังหลวงด้วยตัวคนเดียวต่อกรกับทหารนับหมื่นได้อย่างง่ายดาย แน่นอนว่านางไม่ได้แข็งแกร่งพอจะจัดการกับดินแดนภูเขาทางใต้ทั้งหมดทหารในแดนใต้นั้นไม่ใช่น้อยๆ ต่อให้หลินจีมีความสามารถมากแค่ไหนก็ต้องใช้เวลาเป็นปี
อย่างไรก็ตามหลินจียื่นข้อเสนอ
ฉานยู่ตกลงเพราะนางไม่มีทางเลือกนางพาหลินจีเข้าไปในวังและรับใช้นางเป็นอย่างดี
อย่างไรก็ตามมันเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้าย
ใครก็ตามที่ถูกส่งไปรับใช้หลินจีมักจะถูกฆ่าตายเพราะทำให้หลินจีไม่พอใจบางคนตายก่อนที่จะเหยียบเท้าเข้าห้องด้วยซ้ำ
ไม่มีใครกล้ารับใช้หลินจีแต่หลินจีกลับเริ่มการสังหารหมู่ขึ้นทันทีที่นางไม่เห็นใครมารับใช้นาง พระราชวังตกอยู่ในความวุ่นวาย
ฉานยู่รู้ว่าหลินจีทำแบบนี้เพราะมีจุดประสงค์
อย่างไรก็ตามฉานยู่ไม่มีทางเลือกนางส่งจดหมายขอความช่วยเหลือจากอาณาจักรเซี่ย อย่างไรก็ตามตอนนั้นปีศาจได้ยกทัพมาถึงถิ่นฐานหนานหลิงแล้ว
ศัตรูอยู่ทั้งภายนอกและภายใน
ฉานยู่พบกับความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง
อย่างไรก็ตามหลินจีเสนอความคิดขึ้นมาให้ส่งกองทัพแดนใต้ไปสู้กับทหารปีศาจนางยังบังคับให้ฉานยู่มอบอำนาจในการควบคุมกองทัพให้นาง
แน่นอนว่าฉานยู่ไม่มีทางตกลง
อย่างไรก็ตามหลินจีนั้นทรงพลังเกินไปแค่ขยับมือเพียงครั้งเดียวนางสามารถฆ่าคนที่อยู่ในระดับจุติได้
ผลลัพธ์นั้นชัดเจน…
หลินจีสามารถยึดตราประจำตัวของนางไปได้อย่างง่ายดายและได้ส่งคำขอปลอมไปที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็กเพื่อขอความช่วยเหลือ
บทสรุปคือทั้งเมืองภูเขาเซียนถิ่นฐานหนานหลิง ถิ่นฐานเนินเขาเหล็กถูกยึดครองในเวลาไล่เลี่ยกัน
ฝ่าบาท!
ฝ่าบาทโปรดรีบตัดสินใจ!
พวกเขาต่างเร่งฉานยู่
หยุดพูดข้าไม่ไปไหนทั้งนั้นข้าไม่คิดจะทิ้งชาวบ้านไว้! ฉานยู่กำหมัดแน่น
ฝ่าบาทขออภัยที่พวกเราต้องเสียมารยาทต่อท่าน!
อะไร…พวกเจ้าจะทำอะไร?!ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้นต่อให้ต้องตาย! ท่าทีของฉานยู่เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินหัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามพูด
อย่างไรก็ตามมันสายเกินไปหัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามอยู่ใกล้เกินกว่าที่นางจะต่อต้าน
ไม่ปล่อยข้า ข้าเป็นผู้ปกครองดินแดนภูเขาทางใต้! พวกเจ้ากล้าดียังไง… ฉานยู่ไม่สามารถพูดได้อีก เพราะปากของนางถูกปิดไว้ด้วยเศษหนังสัตว์
ฝ่าบาทพวกเราต้องส่งท่านไปจากที่นี่แม้ท่านจะไม่เห็นด้วยพวกเราก็ต้องทำ!
หลังจากฉานยู่หยุดดิ้นพวกเขาทั้งสามคนได้ขุกเข่าลงอีกครั้ง
ฉานยู่จ้องมองพวกเขาเงียบๆนางไม่ต่อต้านอีกต่อไป
ถ่ายทอดคำสั่งของข้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้ปกป้องถิ่นฐานแห่งนี้ไว้เป็นเวลาสองชั่วโมงก่อนที่จะประกาศยอมแพ้! เข้าใจไหม?
รับทราบ!
…
ที่ประตูทิศเหนือของถิ่นฐานราชสีห์คำราม
ไม่มีทหารปีศาจอยู่บริเวณนี้ เสียงหนึ่งดังขึ้น
เร็วเข้ารีบไปที่ทางผ่านภูเขาแล้วมุ่งหน้าไปอาณาจักรเซี่ย! อีกเสียงตอบกลับ
รับทราบ! หลังจากเสียงเงียบลงประตูถิ่นฐานค่อยๆเปิดออกจากนั้นคนกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดหนังสัตว์สีดำก็พุ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว
พวกเขาขี่หมาป่าเขาเงินออกไปตามทางระหว่างภูเขาและหายไปในเงามืดยามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดพวกเราก็ออกมาได้
ยังไม่ปลอดภัยพวกเราต้องรีบไปยังทางผ่านภูเขาให้เร็วที่สุด!
เจ้าพูดถูกตอนนี้ดินแดนภูเขาทางใต้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป!
พวกเราต้องไปถึงทางผ่านภูเขาให้ได้ก่อนเช้า!
พวกเจ้าพูดถูกดินแดนแห่งนี้ไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเจ้าอีกต่อไปแล้ว ฮ่าฮ่า!
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้นร่างหนึ่งเดินออกมาจากป่าแต่ละก้าวที่นางเดินออกมานั้นเต็มไปด้วยพลังที่น่ากลัว
นางงดงามมาก อย่างไรก็ตามมันทำให้พวกเขาต้องหยุดเดินทางในทันทีความหวาดกลัวปรากฎขึ้นบนดวงตาของพวกเขา
ทำไม?ดินแดนภูเขาทางใต้แพ้ไปแล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก?! ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มถามขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
ฮ่าฮ่าข้าคิดว่าพวกเจ้าจะถามเสียอีกว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่? หญิงสาวยิ้มอย่างสบายใจ นางดูไม่ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย
ฝ่าบาทรีบหนีไปเร็วเข้า!
หนี?พวกเจ้าคิดว่าจะหนีไปที่ไหนได้งั้นรึ? หลินจีกระพริบตา ทางเหนือ ใต้ หรือว่าจะเป็นตะวันออกดีล่ะ? โอ้…ข้าลืมบอกไป พวกเจ้าถูกล้อมเอาไว้แล้ว พวกเจ้าไม่มีทางไปไหนได้หรอก ฮ่าฮ่า
หลังจากพูดจบคบเพลิงจำนวนมากที่ถือโดยทหารปีศาจก็ปรากฎขึ้นรอบๆกลุ่มผู้หลบหนี ใบหน้าของพวกเขาซีดขาว
พวกเขารู้ว่าหลินจีนั้นทรงพลังแค่ไหนเมื่อหลินจีปรากฎตัวโอกาสที่พวกเขาจะหนีได้แทบไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วน
อย่างไรก็ตามหลินจีไม่คิดจะให้โอกาสพวกเขาหนีแม้แต่น้อย
พวกเขาจะหนีไปจากทหารปีศาจนับพันได้ยังไง?
หลินจีข้าจะฆ่าเจ้า! หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามยืนขึ้นและพร้อมจะต่อสู้
ฮ่าฮ่า…ฆ่า?ฆ่ายังไงรึ?โชคดีที่จักรพรรดินีน้อยคาดการณ์ไว้แล้วว่าพวกเจ้าจะหนีถ้าข้าฆ่าฉานยู่ได้ก็เท่ากับถิ่นฐานราชสีห์คำรามได้แพ้ไปแล้ว เห็นไหมง่ายกว่ากันเยอะ! หลินจีกล่าวพร้อมขยับนิ้ว ฆ่าพวกมันทั้งหมด!
ตาย! เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมลูกธนูจำนวนมากที่พุ่งเข้ามา
อ้าก!!
ไม่! เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น
หลินจี! หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามพุ่งเข้าไปหาหลินจีทันทีด้วยความรวดเร็ว
ขณะเดียวกันหลินจีมองพวกเขาราวกับมองแมลงตัวเล็กๆเท่านั้น
ข้าไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ! หลินจีกล่าวจากนั้นร่างของนางก็หายไปทันที
ตูม!
พลังอันรุนแรงทำให้คนทั้งกลุ่มกระเด็นไปบนอากาศทันที
โอดูเหมือนท่านราชีนีจะถูกมัดเอาไว้?ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย? หลินจียิ้มมองดูฉานยู่ที่ถูกมัดเอาไว้
อื้อ…อื้อออ! ฉานยู่อยากจะพูดแต่ปากของนางถูกปิดเอาไว้
ถ้าเจ้ารู้ว่าทุกอย่างจะจบลงแบบนี้ทำไมเจ้าต้องขัดขืนข้าในตอนแรก? แค่ให้อำนาจสั่งการทหารกับข้า บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าป้องกันพวกปีศาจก็ได้นะ?
อื้อ!!
ใจเย็นให้ข้าพูดจบก่อน ในฐานะราชีนีเจ้าต้องใจเย็นและมีความอดทน ทำไมเจ้าต้องกังวลอะไรมากมาย? หลินจีส่ายหน้าและมองฉานยู่ด้วยความเหนื่อยหน่าย ดูสิ เจ้าทำให้ข้าไม่มีทางเลือกต้องร่วมมือกับพวกปีศาจ ดินแดนภูเขาทางใต้คงย่อยยับในอีกไม่นาน? เจ้าคงเสียใจสินะ?
… ฉานยู่กำมือแน่นดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ
ฮ่าฮ่าเจ้าอยากจะพูดสินะ? อยากจะพูดก่อนตายใช่ไหม? น่าเศร้าที่เจ้าคงไม่มีโอกาสได้พูดอีกแล้ว
ฝ่าบาท!
ฝ่าบาท!
…
ใบหน้าของหัวหน้าถิ่นฐานทั้งสามซีดขาวฉานยู่ถูกหลินจียกขึ้นมาด้วยมือเดียว อย่างไรก็ตามยิ่งพวกเขากังวลมากเท่าไรลูกธนูที่พุ่งเข้ามาก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
ตาย! ทหารอีกกลุ่มหนึ่งเข้าโจมตีด้วยดาบ
ฉานยู่เบิกตากว้างน้ำตาไหลอาบใบหน้าของนาง
เจ้าร้องไห้งั้นรึ?หืมม…ทำไมเจ้าถึงอ่อนแอแบบนี้ล่ะ?เอ..ถ้าเจ้าขอขมาข้าสักสามครั้งข้าอาจจะให้โอกาสเจ้าสั่งเสียกับพวกเขาก็ได้ไหน? เจ้าอยากอ้อนวอนข้าไหมล่ะ? ขณะที่หลินจีพูดนางได้ต่อยไปที่ท้องของฉานยู่ก่อนที่จะโยนนางลงบนพื้น
โอ้?เจ้าก้มหัวให้ข้าจริงๆงั้นหรือ? หลินจีเอามือป้องปากด้วยความตกใจ น่าเศร้าที่ข้าคงไม่ตกลง แล้วยังไงต่อดี? เกลียดข้า? กลัวข้า? ถ้าเจ้าเกลียดข้าก็รีบเข้ามาสิ จัดการข้าเสียสิ! ด้วยพลังทั้งหมดของเจ้าโจมตีเข้ามา! เร็วเข้าให้ข้าได้สนุกหน่อย!!!
ตูม! ร่างของหลินจีถูกส่งลอยกระเด็นออกไปในทันที
……………………………………..
