ค่ำคืนที่ดวงจันทร์ไร้แสงสายและสายลมอันเยือกเย็น
ฟางเจิ้งจือไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองเงาเลือดเท่าไรนักเขาเคยมาที่นี่เพื่อจับหัวหน้าดินแดนปีศาจเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
อย่างไรก็ตามตอนนี้เมืองเงาเลือดได้รับการปกป้องเป็นอย่างดีตัวตนชั้นสูงของเผ่าปีศาจต่างรวมตัวกันอยู่ที่นี่
เมื่อต้องเผชิญหน้าสถานการณ์แบบนี้…
ฟางเจิ้งจือเลือกที่จะเดินเข้าไปทางประตูหน้า!
เสียงของธนูทำลายความสงบในยามค่ำคืนมันเป็นลูกธนูที่ใช้เพื่อส่งจดหมายจากนอกเมืองไปยังบนกำแพงเมือง
ศัตรูบุก!
ศัตรูอยู่ด้านนอก!
… เมื่อทหารยามบนกำแพงเมืองสังเกตุเห็นลูกธนูนั้นพวกเขารีบตะโกนออกมาในทันที คบเพลิงจำนวนมากถูกจุดขึ้น ทหารปีศาจจำนวนมากหยิบธนูขึ้นมา
อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่ด้านหน้าเมืองเงาเลือด
แม่ทัพมีจดหมายอยู่ที่ธนู!
จดหมาย?เอามาให้ข้า! แม่ทัพที่ทำหน้าที่ป้องกันเมืองไม่คิดจะเสียเวลา เขารับจดหมายจากทหารมาทันที
มันเป็นซองสีน้ำตาลสกปรกๆและไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนักอย่างไรก็ตามมันเขียนปะหน้าซองไว้ว่า’ถึงหยุนชิงวู’
สำหรับนายน้อยงั้นรึ?ข้าจะรายงานไปที่พระราชวังเดี๋ยวนี้ พวกเจ้าป้องกันเมืองไว้ให้ดี! แม่ทัพปีศาจออกคำสั่งในทันทีหลังจากเห็นข้อความที่เขียนอยู่บนซองจดหมาย
รับทราบ! ทหารปีศาจรับคำสั่งทันที
… เมืองเงาเลือดมีกำแพงแปดชั้นราวกับป้อมปราการขนาดใหญ่
แม่ทัพปีศาจเดินเข้าไปยังกำแพงชั้นที่สองทันที
อย่างไรก็ตามเขากลับถูกหยุดด้วยทหารจำนวนหนึ่ง
หยุดอยู่ตรงนั้นทำไมเจ้าถึงเข้ามาในเมือง?
ข้าคือหมินยู่แม่ทัพทหารรักษาการประจำประตูเมืองพวกเราได้รับจดหมายจากศัตรู มันเจาะจงถึงนายน้อย ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วนจึงต้องการจะส่งมันไปที่วังด้วยตัวเอง! แม่ทัพปีศาจรายงานทันที
เหรียญตราประจำตัวและจดหมาย?
นี่คือเหรียญประจำตัวส่วนนี่จดหมาย
อืมเข้าไปได้!
แม่ทัพปีศาจพยักหน้าและเดินผ่านกำแพงที่สองไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้น… หยุดอยู่ตรงนั้น! ทหารที่ทำหน้าที่รักษาการกำแพงชั้นที่สามหยุดแม่ทัพปีศาจไว้ในทันที และแน่นอนเหตุการณ์แบบเดิมเกิดขึ้นอีกครั้ง…
ข้าคือหมินยู่แม่ทัพทหารรักษาการประจำประตูเมืองพวกเราได้รับจดหมายจากศัตรูเจาะจงถึงนายน้อยโดยเฉพาะ ข้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าจึงต้องการจะส่งมันไปที่วังด้วยตัวเอง! แม่ทัพปีศาจกล่าวขึ้นอีกครั้ง
เหรียญตราและจดหมาย?
นี่จดหมายและนี่เหรียญตรา!
เข้าไปได้
…
หลังจากผ่านกำแพงเมืองเข้าไปหลายชั้นในที่สุดเขาก็มาถึงหอปีศาจซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวังหลวง
หยุดอยู่ตรงนั้น!มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาที่หอปีศาจในเวลาดึกดื่นเช่นนี้? ทหารที่สวมชุดเกราะสีดำหยุดแม่ทัพปีศาจเอาไว้อีกครั้ง
ข้าหมินยู่แม่ทัพรักษาการประตูเมือง ข้าได้รับจดหมายจากศัตรูเจาะจงถึงนายน้อย ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ… แม่ทัพปีศาจตอบออกไปเหมือนเดิม
ถึงนายน้อย?เรื่องบัดซบอะไรกัน เจ้าไม่รู้งั้นรึว่าท่านหยุนชิงวูเดินทางไปที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน? ทหารมองจดหมายในมือพร้อมกับความสับสนเล็กน้อย
ไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์? แม่ทัพปีศาจตกใจมาก
อย่างไรก็ตามทันใดนั้น…
มีทหารหลายคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
รายงานด่วน!
รายงายด่วน!
มีเรื่องอะไรกัน? ทหารที่ทำหน้าที่ปกป้องหอปีศาจถามขึ้นมาทันที มีข่าวร้าย!เมิ่ง…เมิ่งเทียน…ตอนนี้อยู่ที่นอกเมืองเงาเลือดแล้ว! เขากำลังจะโจมตีเมือง… ทหารจำนวนหนึ่งรีบรายงานอย่างร้อนรน
อะไรนะ?!เทพสงครามเมิ่งเทียน! พวกเจ้า…มั่นใจว่าเป็นเขางั้นรึ? ทหารที่ทำหน้าที่ปกป้องหอคอยปีศาจเต็มไปด้วยความตกตะลึง
เป็นเมิ่งเทียนแน่นอนยิ่งไปกว่านั้นท่านหลินจีเองก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเราเห็นกับตาตัวเอง!
เดี๋ยวข้าจะรีบไปรายงายท่านเจ้าปีศาจทันทีส่วนท่านนำจดหมายมาให้ข้า! ก่อนที่พวกเขาจะไปเขาไม่ลืมขอจดหมายที่แม่ทัพปีศาจนำมาด้วย
…
ท่านเจ้าปีศาจข้ามีเรื่องจะรายงาน!
เกิดอะไรขึ้น? จักรพรรดิหยุนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เงยหน้าขึ้นแต่เขาไม่ได้วางปากกาที่ถือไว้ในมือลง
เทพสงครามเมิ่งเทียนอยู่ที่นี่!
แกร้ง!ปากกาที่อยู่ในมือของจักรพรรดิหยุนหล่นลงบนพื้นทันที จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากบรรลังก์ทันที
ส่งสัญญานให้หัวหน้าดินแดนปีศาจทั้งสิบพาตัวทหารที่เป็นคนรายงานข่าวมาด้วย! จักรพรรดิหยุนออกคำสั่งทันทีที่เขาลุกขึ้นยืน
รับทราบ! ทหารรับคำสั่งและเดินออกไปด้านนอกทันที
ผ่านไปชั่วครู่เสียงกลองก็ดังขึ้นมันดังไปทั่วเมืองเงาเลือด
สถานการณ์ฉุกเฉิน!
เร็วเข้ารีบมาที่หอปีศาจ!
…
ไม่นานปีศาจจำนวนมากได้มารวมตัวกันอยู่ที่หอคอยปีศาจรวมถึงหัวหน้าดินแดนปีศาจและปีศาจอาวุโส ท่านเจ้าปีศาจทำไมถึงเรียกพวกเรามารวมตัวกันกลางดึกเช่นนี้?
เมิ่งเทียนเมิ่งเทียนอยู่ที่นี่! ขณะที่จักรพรรดิหยุนพูด เขาเดินไปมาอยู่หน้าบัลลังก์ด้วยความกังวล
อะไรนะ?!
เมิ่งเทียนเทพสงครามเมิ่งเทียน?!
เขามาที่เมืองเงาเลือดงั้นรึ?!
ใช่แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ด้านนอกเมืองเงาเลือด ข้าเห็นกับตาตัวเอง! ทหารที่เฝ้าอยู่กำแพงเมืองด้านนอกรายงานทันที
ศัตรูมีจำนวนกี่คน? ปีศาจอาวุโสขมวดคิ้ว
มีสี่คนนอกจากท่านหลินจีแล้วยังมีหัวหน้าถิ่นฐานของแดนใต้สองคน อีกคนเป็นราชินีฉานยู่!
พวกมันกล้าบุกเมืองเงาเลือดด้วยคนเพียงแค่สี่คน?! ดวงตาของปีศาจอาวุโสสว่างวาบเขากำมือแน่น เจ้าปีศาจพวกเราต้องจัดการพวกมัน!
ยังไง?ศัตรูของพวกเราเป็นถึงเทพสงครามเมิ่งเทียนข้าไม่รู้ว่าพวกเรารวมพลังกันจะเอาชนะเขาได้ไหม ยิ่งไปกว่านั้นเขามีท่านเทพอสูรหลินจีเป็นตัวประกัน
บัดซบถ้านายน้อยยังอยู่คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แค่เมิ่งเทียนพวกเราไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว?
ไม่มีประโยชน์ที่จะกล่าวถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในเมื่อเมิ่งเทียนอยู่ที่นี่แล้วพวกเราก็ไม่มีทางเลือก พวกเราต้องปกป้องเมืองเงาเลือดเอาไว้!
ปีศาจอาวุโสและหัวหน้าดินแดนปีศาจต่างถกเถียงกันบนใบหน้าของพวกเขาต่างมีอารมณ์ที่ซับซ้อน บางคนดูหวาดกลัว บางคนดูตกใจและบางคนดูโกรธเกรี้ยว
ท่านเจ้าปีศาจโปรดออกคำสั่งข้าจะพิสูจน์ว่าชายที่ชื่อเมิ่งเทียนจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกันเชียว! เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความสับสน จากนั้นร่างหนึ่งก็เดินออกมาใบหน้าของเขาทั้งเย็นชาและดุร้าย
หนึ่งในหัวหน้าดินแดนปีศาจหยิงเต๋า
หัวหน้าดินแดนหยิง?ท่านมั่นใจที่จะสู้กับเมิ่งเทียนด้วยตัวคนเดียวงั้นหรือ? หัวหน้าดินแดนปีศาจอีกคนถามขึ้นมา
ท่านหยิงมันเป็นเรื่องดีที่ท่านอาสาสู้กับเขา อย่างไรก็ตามศัตรูของพวกเราคือเมิ่งเทียน มันจะปลอดภัยกว่าถ้าพวกเราร่วมมือกัน!
ท่านพูดถูกไม่ว่าเมิ่งเทียนจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาด้วยตัวคนเดียว ข้าไม่เชื่อว่าจะสามารถฆ่าปีศาจทั้งเมืองเงาเลือดได้หมด!
ท่านเจ้าปีศาจพูดถูก
ท่านเจ้าปีศาจโปรดออกคำสั่งด้วย!
อืมในเมื่อสถานการณ์มาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเราเผ่าปีศาจไม่มีทางกลัวเมิ่งเทียน! จักรพรรดิหยุนพยักหน้า อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนักที่จะสู้กับเขาตรงๆ พวกเราควรผลัดกันสู้จนทำให้เขาเหนื่อยแล้วค่อยหาโอกาสจัดการเขา อีกเรื่องส่งจดหมายด่วนไปหาหยุนชิงวูให้นางนำเทพอสูรหรือเทพปีศาจก็ได้มาช่วยพวกเรา!
รับทราบ! ทหารที่รับผิดชอบเรื่องการส่งจดหมายตอบรับคำสั่งของจักพรรดิหยุนอย่างรวดเร็ว
รีบไปข้าเองก็อยากจะรู้ว่าเมิ่งเทียนจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกัน! จักรพรรดิหยุนลงจากบรรลังก์และออกคำสั่ง
ท่านเจ้าปีศาจโปรดรอสักครู่! เสียงของหยิงเต๋าดังขึ้นอีกครั้ง
หัวหน้าดินแดนหยิงมีอะไรงั้นรึ? จักรพรรดิหยุนขมวดคิ้วมองหยิงเต๋าที่ขวางทางของเขาเอาไว้
ข้าแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของท่านท่านควรจะรออยู่ในหอปีศาจมากกว่า
เจ้าหมายความว่ายังไง?เจ้าบอกให้ข้ารออยู่ที่นี่เฉยๆงั้นรึ? เพื่อความปลอดภัยของตัวท่านเอง…
ปลอดภัยบ้าอะไรกันข้ารู้ความแข็งแกร่งของตัวเองดี ข้าไม่จำเป็นต้องให้หัวหน้าดินแดนปีศาจเช่นเจ้ามากังวลเกี่ยวกับเรื่องของข้า! หลีกไป ข้าจะออกไปดูการต่อสู้ด้วยตัวเองเพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเมิ่งเทียน!
โปรดอภัยให้ข้าด้วยข้าไม่คิดจะหลีกไปไหนทั้งนั้น! หยิงเต๋าส่ายหน้าอีกครั้ง เขาละเลยคำสั่งของจักรพรรดิหยุน
หยิงเต๋าเจ้ากล้าขัดคำสั่งข้างั้นรึ? จักรพรรดิหยุนขมวดคิ้ว เปลวไฟอันรุนแรงปรากฎขึ้นบนฝ่ามือของเขา
ท่านเจ้าปีศาจหยิงเต๋าเพียงแค่ต้องการให้ท่านปลอดภัย!
ใช่แล้วแม้นิสัยของเขาจะแข็งกระด้างไปบ้านอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นถึงหัวหน้าดินแดนปีศาจ ท่านเจ้าปีศาจโปรดไตร่ตรองให้ดี!
ท่านเจ้าปีศาจโปรดใจเย็นตอนนี้พวกเรากำลังจะต้องไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง!
เหล่าปีศาจอาวุโสต่างพยายามที่จะเตือนหยิงเต๋า
หลีกไป! อย่างไรก็ตามจักรพรรดิหยุนกล่าวออกมาอีกครั้ง
นายน้อยได้บอกกับข้าไว้ว่าให้ข้าปกป้องท่านต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นกับเมืองเงาเลือดก็ตามถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับท่านมันอาจจะทำให้แผนการของนายน้อยผิดพลาด?
หยิงเต๋าเจ้ากำลังบอกว่าข้าไม่มีความสามารถพอที่จะปกป้องตัวเองงั้นรึ? จักรพรรดิหยุนโกรธเกรี้ยวทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่หยิงเต๋าพูด
ปีศาจนั้นเคารพในความแข็งแกร่ง
มันเป็นสิ่งที่พวกเขายึดถือมานับพันปีจักรพรรดิหยุนที่เป็นถึงเจ้าปีศาจจะไร้ความสามารถและไร้พลังขนาดนั้นได้ยังไง? แม้หยุนชิงวูจะเป็นผู้ที่ตัดสินใจในเรื่องต่างๆ
แต่เขาก็เป็นถึงเจ้าปีศาจ!จะให้เขานั่งดูอยู่เฉยๆได้ยังไง? โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่เขาเห็นโอกาส
มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาสั่งให้ยกทัพไปบุกเมืองเกล็ดทองก่อนที่หยุนชิงวูจะกลับมา
ผลลัพธ์นั้นออกมาชัดเจน…
เมืองเกล็ดทองที่ถูกยึดครองโดยปีศาจทำให้อาณาจักรเซี่ยมีปัญหาเพิ่มขึ้นและต้องระวังจักรวรรดินักรบศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ
แน่นอนว่ามีเรื่องไม่คาดคิดเล็กน้อยรองแม่ทัพได้ตายลงที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ และหยุนชิงวูได้นำทหารหมื่นนายกลับมา
อย่างไรก็ตามจักรพรรดิหยุนไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด
ในทางตรงกันข้ามถ้าเขามีโอกาสแบบนี้อีกเขาก็จะทำอีกครั้ง ท่านเจ้าปีศาจถ้าท่านต้องการจะดูการต่อสู้จริงๆ งั้นท่านก็ฆ่าข้าทิ้งไปก่อนเลย! แน่นอนว่าหยิงเต๋ารู้ถึงความโกรธของจักรพรรดิหยุน อย่างไรก็ตามเขาไม่กลัวเพราะเขาได้รับคำสั่งจากหยุนชิงวูมาแล้วให้รักษาความปลอดภัยของเจ้าปีศาจและอย่าให้เขาออกไปจากหอปีศาจแม้แต่ก้าวเดียว!
……………………………………..
