ภรรยาแม่ทัพเป็นสาวชาวบ้าน

Ch. บทที่ 195 ค่อยๆ ซึมซับความทรมาน + บทที่ 196 ความอิจฉาริษยาของหยางชุ่ย

Ch. บทที่ 199 จุดจบของหยางชุ่ย + บทที่ 200 เจ้าตั้งครรภ์ได้หรือไม่

Ch. บทที่ 197 สมองยังดีอยู่ + บทที่ 198 ไม่อาจมีปัญหาได้

Ch. บทที่ 315 จะเป็นเช่นไร + บทที่ 316 แก้แค้น

Ch. บทที่ 313 ไม่ใช่ทั้งหญิงและชาย + บทที่ 314 หมดโอกาส

Ch. บทที่ 311 มีส่วนร่วม + บทที่ 312 น้องสาวขององค์รัชทายาท

Ch. บทที่ 309 เถียงไม่ออก + บทที่ 310 กู่กระหายเลือด

Ch. บทที่ 307 คำพูดให้ร้าย + บทที่ 308 ภาพอันโหดร้าย

Ch. บทที่ 305 ให้หย่ากับเจ้า + บทที่ 306 เหล่าบ่าวรับใช้ที่หายไป

Ch. บทที่ 303 เผชิญหน้ากับศัตรู + บทที่ 304 ความโกรธ

Ch. บทที่ 301 การมาเยี่ยมเยือนของเซียวจื่อเซวียน + บทที่ 302 จุดประสงค์อันชัดเจน

Ch. บทที่ 299 อัดอยู่ฝ่ายเดียว + บทที่ 300 สมบัติล้ำค่าของข้า

Ch. บทที่ 297 ปรารถนาจะลบทุกสิ่งออกไป + บทที่ 298 ขวางหน้าประตู

Ch. บทที่ 295 การตามหาจิ้งจอกวิญญาณ + บทที่ 296 ข่าวเกี่ยวกับหนานเจียง

Ch. บทที่ 293 ข่าวคราว + บทที่ 294 ไร้ซึ่งอิสระในการเป็นตัวของตัวเอง

Ch. บทที่ 291 อิจฉาเจียนบ้า + บทที่ 292 บุคคลลึกลับ

Ch. บทที่ 289 องค์หญิงน้อย + บทที่ 290 เจ้าของทงเป่าไจ

Ch. บทที่ 287 เสียงฉินเรียกเหล่าปักษิน + บทที่ 288 มุ่งหมายจับคู่แต่งงาน

Ch. บทที่ 285 ทูตจากทุกเมือง + บทที่ 286 ก่อปัญหา

Ch. บทที่ 283 ขู่กันต่อหน้าประชาชี + บทที่ 284 ผู้ใดกล้าแตะต้อง

Ch. บทที่ 281 ต้นเหตุความเปลี่ยนแปลง + บทที่ 282 ทำหน้าแบบเดียวกัน

Ch. บทที่ 279 ฉากตลกหน้าวังหลวง + บทที่ 280 ประพฤติแย่ไม่แยแสวาระ

Ch. บทที่ 277 เจ้ามันเพี้ยน + บทที่ 278 งานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์

Ch. บทที่ 275 คำขอโทษ + บทที่ 276 ผลที่ต้องการ

Ch. บทที่ 273 ต้องขอโทษ + บทที่ 274 โต้เถียง

Ch. บทที่ 271 ของชั้นดีมีทุกหนแห่ง + บทที่ 272 เย้ย

Ch. บทที่ 269 ต้องพาคนผู้นี้กลับ + บทที่ 270 ทำตัวอวดเบ่ง

Ch. บทที่ 267 เพิ่มหวงเหลียนหนึ่งชั่ง + บทที่ 268 ดูเหมือนใครสักคน

Ch. บทที่ 265 เล็งเป้าที่พี่สะใภ้ + บทที่ 266 หนานกงเช่อมาเยี่ยมเยียน

Ch. บทที่ 263 อาการแพ้น่าหงุดหงิด + บทที่ 264 ขอเป็นคนโง่

Ch. บทที่ 261 โดนตัดหัวด้วยกัน + บทที่ 262 ค่าสูตร

Ch. บทที่ 259 ฆ่าปิดปาก + บทที่ 260 ความโกลาหล ณ ลานประหาร

Ch. บทที่ 257 หมูอ้วนเป็นเพื่อนร่วมทีม + บทที่ 258 หากผู้มีตำแหน่งสูงฝ่าฝืนกฎหมาย ก็ไม่ต่างอะไรกับสามัญชนที่ทำผิด

Ch. บทที่ 255 ชีวิตแสนสุข + บทที่ 256 ยุ่งจริงเชียว

Ch. บทที่ 253 บ้านคือที่ที่มีเจ้าอยู่ด้วย + บทที่ 254 ปล้นชิงทรัพย์

Ch. บทที่ 251 ทุบตีพวกเขาจนตาย + บทที่ 252 ทุกสิ่งไม่จีรัง

Ch. บทที่ 249 ความคืบหน้าเล็กๆ น้อยๆ + บทที่ 250 ไม่ตาย

Ch. บทที่ 247 เกี่ยวพันทางสายเลือด + บทที่ 248 รู้กันเป็นอย่างดี

Ch. บทที่ 245 ปานรูปพระจันทร์เสี้ยว + บทที่ 246 ข้ามีบางสิ่งต้องถามท่าน

Ch. บทที่ 243 มีครั้งที่หนึ่ง ครั้งอื่นๆ ก็ตามมา + บทที่ 244 คืนลูกข้ามาสิ

Ch. บทที่ 241 เจ้าคงไม่มีอะไรสั่งเสีย + บทที่ 242 เห็นแก่เวลาที่เราเคยมีร่วมกัน

Ch. บทที่ 239 ยังมีประโยชน์ + บทที่ 240 ไปสู่จวนแม่ทัพ

Ch. บทที่ 237 กักบริเวณ + บทที่ 238 การสนับสนุน

Ch. บทที่ 235 นางคือภรรยาของแม่ทัพใหญ่ + บทที่ 236 ผู้ใดกันที่ไร้เหตุไร้ผล

Ch. บทที่ 231 ไม่มีสิ่งใดเหลือ + บทที่ 232 ณ ราชสำนัก

Ch. บทที่ 229 ทำให้พวกมันกลัวจนเสียสติ + บทที่ 230 นี่แค่จุดเริ่มต้น

Ch. บทที่ 227 ข้าดูเหมือนคนที่จะรังแกได้ง่ายๆ หรือ + บทที่ 228 ส่งศพคืน

Ch. บทที่ 225 เดินตรงสู่กับดัก + บทที่ 226 ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่ง

Ch. บทที่ 223 ความกังวลของเฉียวเจิ้งหง + บทที่ 224 หาวิธีการรับมือ

Ch. บทที่ 221 พึ่งตัวเองดีกว่าพึ่งผู้อื่น + บทที่ 222 คว้ามาไว้ในมือให้หมด

Ch. บทที่ 219 ความกลัวหนึ่งเดียว + บทที่ 220 ยกภรรยาและบุตรเหนือสิ่งอื่นใด

Ch. บทที่ 217 โยนออกไป + บทที่ 218 หลุดปาก

Ch. บทที่ 215 ลิ้มรสความเจ็บปวด + บทที่ 216 ถึงจุดจบของเขาแล้ว

Ch. บทที่ 213 ต้องสงสัย + บทที่ 214 สืบเรื่อง

Ch. บทที่ 211 เกิดอะไรขึ้น + บทที่ 212 ปกปิดความจริง

Ch. บทที่ 209 เด็กจากไปแล้ว + บทที่ 210 ตื่น

Ch. บทที่ 207 ถูกจับ + บทที่ 208 ช้าไปหนึ่งก้าว

Ch. บทที่ 205 พวกนั้นอยู่ที่นี่แล้ว + บทที่ 206 โจมตี

Ch. บทที่ 203 ไม่ขอถูกควบคุม + บทที่ 204 ไม่ขอให้ความร่วมมือ

Ch. บทที่ 201 ผิวหนังสักหนึ่งจินราคาเท่าไร + บทที่ 202 เฉียวเทียนอวี๋มาถึงแล้ว

Ch. บทที่ 199 จุดจบของหยางชุ่ย + บทที่ 200 เจ้าตั้งครรภ์ได้หรือไม่

Ch. บทที่ 197 สมองยังดีอยู่ + บทที่ 198 ไม่อาจมีปัญหาได้

Ch. บทที่ 195 ค่อยๆ ซึมซับความทรมาน + บทที่ 196 ความอิจฉาริษยาของหยางชุ่ย

Ch. บทที่ 193 งานแต่งงาน + บทที่ 194 บ่าวสาวคู่ใหม่ในยามค่ำคืน

Ch. บทที่ 191 เจ้าดูไม่เหมือนเลย + บทที่ 192 คนรู้จัก

Ch. บทที่ 189 ก่อนวันแต่งงาน + บทที่ 190 เอาชีวิตของนางมาใช้เพื่อลองใจข้า

Ch. บทที่ 187 จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง + บทที่ 188 ลดตำแหน่งเป็นอนุภรรยา

Ch. บทที่ 185 กระอักเลือด + บทที่ 186 คนผู้นั้นคือชายาซื่อจื่อ

Ch. บทที่ 183 ไม่ยอมแพ้ + บทที่ 184 เหยียดหยามท่านอ๋องหลิง

Ch. บทที่ 181 ตำแหน่งของข้าสูงกว่าเจ้า + บทที่ 182 ใครจะไม่เคยเจอคนน่ารังเกียจมาก่อน

Ch. บทที่ 179 เจ้ามีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ + บทที่ 180 เจ้าจะยอมสละอะไรเพื่อข้าได้เล่า

Ch. บทที่ 177 ห้ามจำหน่ายเด็ดขาด + บทที่ 178 ต่อยตี

Ch. บทที่ 175 พวกเจ้าทุกคนมาทำอะไรกันที่นี่ + บทที่ 176 เด็กที่เอาแต่ใจกลุ่มหนึ่ง

Ch. บทที่ 173 มันต้องเป็นเรื่องโกหกใช่ไหม + บทที่ 174 ยังไม่ตื่นนอน

Ch. บทที่ 171 ชดใช้ + บทที่ 172 ต่างฝ่ายต่างหวาดกลัว

Ch. บทที่ 169 คำแนะนำของหยางชุ่ย + บทที่ 170 รู้ดี

Ch. บทที่ 167 หญิงจอมล่อลวง + บทที่ 168 ถ้าหากไม่มีหลักฐาน ก็หุบปากเสีย

Ch. บทที่ 165 เจ้าคนโง่เขลาผู้นี้มาจากที่ใด? + บทที่ 166 นางหมั้นหมายแล้ว

Ch. บทที่ 163 หลี่เวย บุตรชายของท่านเจ้าเมือง + บทที่ 164 ตะลึงงัน

Ch. บทที่ 161 แต่งเป็นอนุภรรยา + บทที่ 162 มีชีวิตรอดได้แค่คนเดียวเท่านั้น

Ch. บทที่ 159 ไม่มีทางทรยศ + บทที่ 160 อย่าขอบคุณข้าเลย

Ch. บทที่ 157 ทงเป่าไจ + บทที่ 158 สถานการณ์

Ch. บทที่ 155 คำร้องจากปวงชน + บทที่ 156 ไม่ใช่จุดอ่อน

Ch. บทที่ 153 เคราะห์ไม่ดี + บทที่ 154 เฉียวเจิ้งหง คนไร้ยางอาย

Ch. บทที่ 151 ใจได้พบความสงบ + บทที่ 152 หวนคืนบ้าน

Ch. บทที่ 149 ไม่ได้ใช้ชั่วชีวิตกับเจ้า + บทที่ 150 เขาทรมานมาหนักหนานัก

Ch. บทที่ 147 เกือบโดนไล่ออก + บทที่ 148 ไร้ค่า

Ch. บทที่ 145 เจ้ามาทำอะไรที่นี่ + บทที่ 146 หยางชุ่ยจอมพยาบาท

Ch. บทที่ 143 คิดมากไปแล้ว + บทที่ 144 บ้านเจ้าก็คือบ้านข้า

Ch. บทที่ 141 แม่ลูกวางแผน + บทที่ 142 ยังไม่ตื่นอีกหรือไร

Ch. บทที่ 139 หัวหน้าหมู่บ้านควบตำแหน่งพ่อสื่อ + บทที่ 140 สร้างปัญหา

Ch. บทที่ 137 ใช้ไม้แข็งสั่งสอน + บทที่ 138 หมั้นกันเถอะ

Ch. บทที่ 135 เทศกาลแข่งเรือ + บทที่ 136 โดนผลักตกทะเลสาบ

Ch. บทที่ 133 การเผชิญหน้า + บทที่ 134 คนตายพูดไม่ได้

Ch. บทที่ 131 เกี่ยวพันเป็นวงกว้าง + บทที่ 132 หยางซิ่วเอ๋อร์ถูกจับ

Ch. บทที่ 129 ถูกทอดทิ้งเสียแล้ว + บทที่ 130 ไร้ความปรานี

Ch. บทที่ 127 ความกังวลและความหวาดกลัว + บทที่ 128 เป็นปัญหาของเจ้า

Ch. บทที่ 125 ไม่เกี่ยวกับพวกข้า + บทที่ 126 ถอยเพื่อบุก

Ch. บทที่ 123 บอกเล่าสาเหตุ + บทที่ 124 ก็แค่รนหาที่ตาย

Ch. บทที่ 121 นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าความหึงหวง + บทที่ 122 เหยื่อผู้บริสุทธิ์

Ch. บทที่ 119 หาอะไรให้นางทำ + บทที่ 120 กลับสู่จวนตระกูลเซียว

Ch. บทที่ 117 ความรู้สึกผิด + บทที่ 118 หยางเล่อเล่อผู้โชคดี

Ch. บทที่ 115 มีเรื่องเกิดขึ้นกับหยางเล่อเล่อ + บทที่ 116 ไม่ใช่การปล้น

Ch. บทที่ 113 เลี้ยงปูเลี้ยงปลา + บทที่ 114 พบปะสัตว์ร้ายบนภูเขา

Ch. บทที่ 111 ใส่ร้ายป้ายสี + บทที่ 112 เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้าบทที่ 111 ใส่ร้ายป้ายสี + บทที่ 112 เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้า Ink Stone_Romance บทที่ 111 ใส่ร้ายป้ายสี เมื่ออุ้มเสี่ยวจื่อเซวียนมาถึงห้องของตน หลิงหลัวก็มองเสี่ยวจื่อเซวียนผู้ยังคงอยู่ในอาการตกใจด้วยความเป็นห่วง “นั่นมันอะไรกัน?” เสี่ยวจื่อเซวียนเหมือนเพิ่งจะได้สติ นางคว้ามือของหลิงหลัวขณะร้องไห้คร่ำครวญ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร” “หือ? ถ้าเช่นนั้นข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ละเอียดเอง” หลังจากกล่าวเช่นนั้น หลิงหลัวก็ขมวดคิ้ว ผู้ใดกันที่จะเกลียดนางจนถึงขั้นลงมือกระทำการเช่นนี้ได้? ถึงแม้จะมีจุดประสงค์เพื่อทำให้นางรู้สึกไม่ดี หรือเพื่อการข่มขู่ แต่มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ? เสี่ยวจื่อเซวียนนั้นกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ หากนางแท้งเพราะเรื่องนี้ เช่นนั้นเขาจะเอาโทษคนทำให้ถึงที่สุด หลังจากปลอบเสี่ยวจื่อเซวียน หลิงหลัวก็สั่งดำเนินการตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในทันที หลักฐานทุกอย่างชี้ชัดไปที่หนิงเมิ่งเหยา หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือ มันชี้ไปยังบุรุษซึ่งอยู่กับนาง หลิงหลัวเม้มริมฝีปาก ก่อนขึ้นม้าและควบออกไปผู้เดียว หลังจากนั้นสองวัน เขาก็มาถึงหน้าประตูบ้านของหนิงเมิ่งเหยา เมื่อเห็นคนที่อยู่หน้าประตู ดวงตาของหนิงเมิ่งเหยาก็มีรอยเย้ยหยัน “คราวนี้ท่านมีเรื่องอะไรกับข้าอีกล่ะ?” “ทำไม?” “หืม?” “ทำไมเจ้าต้องแกล้งให้เซวียนเอ๋อร์ตกใจด้วย? นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ หากไม่ระวัง นางอาจจะแท้งเอาได้ หนิงเมิ่งเหยา เจ้ากลายเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?” หลิงหลัวชี้นิ้วใส่หนิงเมิ่งเหยาและคำรามออกมา การใส่ร้ายป้ายสีซึ่งเต็มไปด้วยแรงโทสะของหลิงหลัวทำให้หนิงเมิ่งเหยาชะงักไปเล็กน้อย เขาปรักปรำนาง? เพื่อผู้หญิงคนอื่น? “โอ้? มนุษย์หรือเทพเจ้าองค์ใดพิโรธจนถึงกับทำให้ท่าน ผู้ซึ่งเป็นถึงทายาท ต้องถ่อมาหาข้าถึงหน้าประตู และใส่ความข้าเช่นนี้หรือ? หากท่านมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องพรรค์นี้ เช่นนั้นข้าก็ขออภัยด้วย ข้าไม่ได้มีเวลามาเสียกับท่านหรอก” หนิงเมิงเหยากล่าวด้วยความรังเกียจ และหันหลังเพื่อจะกลับเข้าบ้าน ไม่ปล่อยให้หนิงเมิงเหย่าปิดประตู หลิงหลัวคว้ามือของหนิงเมิ่งเหยาเอาไว้ “หนิงเมิ่งเหยา ข้าไม่สนใจว่าตอนนี้เจ้าจะทำอะไรอยู่ แต่ถ้าหากเจ้ายังดึงดันจะทำเรื่องนี้ต่อ เช่นนั้นข้าจะไม่ออมมือให้เจ้าอีก” นางสะบัดมือของหลิงหลัวออก หนิงเมิ่งเหยามองหลิงหลัวด้วยความขยะแขยง “พูดออกมาตรง ๆ ดีกว่าว่าท่านต้องการอะไร? แล้วข้าไปทำอะไรให้กันแน่?” “เจ้าส่งหัวคนตายไปที่บ้านของข้าทำไม?” หลิงหลัวถาม หนิงเมิ่งเหยามีท่าทีราวกับนางเพิ่งได้ยินเรื่องตลกซึ่งน่าขำที่สุดเท่าที่เคยฟังมา แล้วนางก็กล่าวกับหลิงหลัวอย่างเสียดสีว่า “ท่านบอกว่าข้าส่งหัวคนไปที่บ้านท่าน? หลิงหลัว ข้ามีความสามารถที่จะทำอะไรเช่นนี้ได้เลยหรือ? ข้าเป็นเพียงหญิงสาวกำพร้าผู้หนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ แล้วท่านบอกว่าหัวคนงั้นหรือ? ข้าสงสัยจริงว่าข้าจะไปเอาหัวคนมาจากไหน? ท่านระแวงเกินไปหรือเปล่า?” “เจ้า…” “เหยาเหยา เหตุใดเจ้าจึงสนทนากับคนพรรค์นี้มากความนัก? เขาจะเข้าใจเจ้าหรือ?” เสียงของเฉียวเทียนช่างลอยมาจากอีกด้าน เขาเดินเข้ามาข้างกายของหนิงเมิ่งเหยาก่อนโอบเอวนาง ปล่อยให้นางเอนตัวมาในอ้อมแขนของตน แล้วก็มองที่หลิงหลัว เฉียวเทียนช่างกล่าวว่า “พอพูดถึงเรื่องนี้ ข้าจำได้ว่าเมื่อสี่วันก่อนมีกลุ่มคนชุดดำประมาณเจ็ดแปดคนบุกมาที่นี่ และพยายามจะเอาชีวิตเรานี่ ข้าล่ะสงสัยนักว่าใครกันเป็นผู้ส่งพวกมันมา? เหยาเหยา เจ้าคิดว่าเราควรแจ้งเรื่องนี้หรือไม่?” หนิงเมิ่งเหยาส่ายหน้า “ปล่อยไว้เช่นนั้นเถอะ อีกฝ่ายมีอำนาจชื่อเสียง และทางการก็คงจะปกป้องพวกเขาแน่นอน คนที่จะซวยไม่ใช่พวกเราที่ไปแจ้งหรอกหรือ?” หนิงเมิ่งเหยาตอบกลับด้วยถ้อยคำเหน็บแนม “ก็จริง พวกเรามีฐานะอะไรกันเล่า? อีกฝ่ายนั้นถึงขนาดมีองครักษ์ลับเชียวนะ หากพวกเราไปแจ้งความ เช่นนั้นผู้ที่จะซวยเห็นจะเป็นฝ่ายเราแทนเป็นแน่แท้” “ถูกของเจ้า เช่นนั้นเราก็ไม่ควรไปใส่ใจกับเรื่องนี้หรอก แต่ถ้าหากพวกเขายังอยากจะส่งตัวปัญหามาให้พวกเราอีก เช่นนั้นค่อยทำให้พวกเขารู้ว่าเรานั้นไม่ได้เป็นเหยื่อให้กลั่นแกล้งได้สบายมือนักหรอก” หนิงเมิ่งเหยาจ้องหลิงหลัวและกล่าวเน้นย้ำทีละคำ หลิงหลัวขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าทั้งสองตั้งใจให้เข้าได้ยินบทสนทนานั้น เจ้าหมอนั่นบอกว่าเมื่อสี่วันก่อนเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นรึ? ไม่ใช่ว่าเป็นสองวันหลังจากเขากลับถึงบ้านหรอกหรือ? เหตุใดจึงประจวบเหมาะขนาดนั้นเล่า? “สิ่งที่ข้าจะบอกก็คือ ท่านทายาทตระกูลหลิง หากท่านไม่มีสิ่งอื่นใดแล้ว ก็ขอให้ออกจากบ้านข้าไปด้วย แล้วอย่ามาที่นี่อีก บ้านเล็กๆ ของข้าคงไม่สามารถรองรับองค์พระประติมาผู้ยิ่งใหญ่แบบท่านได้” หนิงเมิ่งเหยาชี้นิ้วออกไปด้านนอกและบอกหลิงหลัวอย่างเย็นชา หลิงหลัวมองหนิงเมิ่งเหยาอย่างไม่อยากเชื่อ นางไล่เขา? “เจ้าไล่ข้าหรือ?” “หากเราไม่ทำเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราต้องปรนนิบัติพัดวีท่านแทนอย่างนั้นหรือ? ในครั้งนี้ มันเป็นเพียงแค่การลอบสังหารเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าครั้งต่อไปจะเป็นอะไร? ข้าหวังจริงๆ ว่าท่านซึ่งเป็นถึงทายาทผู้ยิ่งใหญ่ จะสงสารปุถุชนอย่างพวกเราบ้าง” หนิงเมิ่งเหยาเอ่ยหยัน ทำเอาหลิงหลัวรู้สึกว่าที่แห่งนี้ไม่มีที่สำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย บทที่ 112 เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้า เฉียวเทียนช่างรู้สึกไม่ชอบใจ เขามองหนิงเมิ่งเหยา ก่อนวางมือของเขาลงบนไหล่นางแล้วหันนางเข้ามาหาตัว “เข้าไปข้างในกันเถอะ ข้าทำของว่างเอาไว้ มาสิ เจ้าของชิมดู” “เจ้าได้เรียนทำพวกมันแล้วหรือ?” ดวงตาของของหนิงเมิ่งเหยาสว่างสดใสขึ้น ก่อนหน้านี้นางสั่งให้ชิงเสวี่ย และคนที่เหลือไปเก็บดอกบ๊วยมาสำหรับทำขนมบ๊วยทาน เฉียวเทียนช่างเห็นว่านางชอบ เขาจึงใช้เวลาตลอดสองวันในการร่ำเรียนวิธีทำจากท่านยายฉิน “ใช่แล้ว ถึงท่านยายฉินจะบอกว่ารสชาติใช้ได้ แต่ยังไงข้าก็ยังอยากให้เจ้าลองชิมดูอยู่ดี” เฉียวเทียนช่างพยักหน้า เหตุผลที่เขาไปหานางช้าไปหน่อยก็ด้วยสาเหตุนี้ “ถ้าเช่นนั้น เราไปกันเถอะ” นางขยับตัวให้พ้นจากมือของเฉียวเทียนช่างซึ่งวางอยู่บนไหล่ ก่อนยื่นมือออกมากุมมือของเขาไว้แทน แล้วทั้งสองก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เมินเฉยต่อการมีตัวตนอยู่ของหลิงหลัวโดยสมบูรณ์ เมื่อเห็นพวกเขาจากไปเช่นนี้ ดวงตาของหลิงหลัวก็ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก ตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่าภายในหัวใจของหนิงเมิ่งเหยานั้นไม่มีที่ว่างสำหรับเขาอีกแล้ว หลิงหลัวกลับไปด้วยความผิดหวัง และจู่ๆ ก็ไม่รู้แล้วว่าตนมาทำอะไรที่นี่กันแน่ การที่เขามาซักไซ้ไล่เลียงคนที่ตนรักเพียงเพื่อผู้หญิงคนอื่นเช่นนี้ ทำให้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนางจึงไปตกหลุมรักคนอื่นในเวลาสั้นๆ เพียงเท่านี้ได้ ปัญหาทั้งหมดมันเกิดจากตัวเขาเองมาโดยตลอด เสี่ยวจื่อเซวียนรับฟังการรายงานจากข้ารับใช้ของนาง และสีหน้าของนางก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น แต่นางรู้สึกว่าไม่สามารถทำอะไรได้ มันคงจะเป็นการดีกว่าถ้าปล่อยให้หลิงหลัวเข้าใจผิดเช่นนี้ต่อไปว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของหญิงผู้นั้น ถ้าหากเขารู้ว่านางส่งคนไปสะกดรอยตามเขา บางทีความอบอุ่นที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเขาอาจจะแตกสลายลงก็ได้ และนั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ เมื่อหลิงหลัวกลับมาถึง เขาเห็นเสี่ยวจื่อเซวียนนั่งอยู่บนเตียงนอนในสภาพเหม่อลอย เมื่อเห็นดังนี้หลิงหลัวก็ไม่สามารถเอ่ยถามในสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดเวลาระหว่างทางกลับบ้านขึ้นมาได้ เมื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และข่มความสงสัยภายในหัวใจตนได้ เขาก็แย้มรอยยิ้มบางๆ ให้นาง “วันนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” “เช่นเดิม ว่าแต่ตลอดสี่วันมานี้ท่านหายไปไหนมาหรือ? ข้าไม่ได้เจอท่านตั้งนาน” เสี่ยวจื่อเซวียนแสร้งทำราวกับว่านางเพิ่งเห็นหลิงหลัวเข้ามาในห้อง หลังจากเขาเดินมาที่เตียงและนั่งลง นางก็จับมือเขาด้วยสองมือของตนและขยับมันเบาๆ “ข้าเดินทางออกไปนอกเมืองมา” “อ้อ เช่นนั้นนี่เอง” “ใช่แล้ว” “ถ้าเช่นนั้นทำไมท่านไม่พักผ่อนสักหน่อยล่ะ” เสี่ยวจื่อเซวียนไม่อยากให้ทั้งคู่อยู่ในความเงียบ นางจึงพยายามหาหัวข้อมาสนทนากับหลิงหลัว หลิงหลัวส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่ได้หรอก ช่วงสองสามวันนี้ยังมีหลายสิ่งต้องทำอยู่ ข้าจะจัดการให้เสร็จก่อน แล้วจะมาอยู่กับเจ้า” “ตกลง ข้าจะรอ” “เอาล่ะ” คนผู้หนึ่งจ้องมองหลิงหลัวเดินจากไปก่อนเขาจะก้าวออกมาจากด้านหลังของเสี่ยวจื่อเซวียน “ท่านคิดว่าเขารู้หรือเปล่า?” เสี่ยวจื่อเซวียนยกยิ้ม “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าหรือ?” ชายผู้นั้นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ก็จริง มันไม่ได้มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับท่านเลยแม้แต่น้อย” เสี่ยวจื่อเซวียนพยักหน้าด้วยความพออกพอใจ นางยังคงต้องการชีวิตของหญิงสาวผู้นั้นอยู่ แต่รอคอยอีกสักหน่อยน่าจะเป็นการดีกว่าสำหรับนาง อีกด้านหนึ่ง หนิงเมิ่งเหยาเอาขนมดอกบ๊วยซึ่งเฉียวเทียนช่างทำเข้าปาก ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อร่อยเท่ากับฝีมือของนางหรือของท่านยายฉิน แต่สำหรับมือใหม่แล้วก็ยังถือว่าพอไปวัดไปวาได้อยู่ “อร่อย” “ถ้าเจ้าชอบก็ดีแล้ว” เฉียวเทียนช่างนั้นค่อนข้างเป็นกังวลในตอนแรก แต่หลังจากการรับรองรสชาติจากหนิงเมิ่งเหยา เขาก็รู้สึกโล่งอก หนิงเมิ่งเหยากินของว่างทั้งจานนั้นจนหมด แต่นางก็ยังรู้สึกหิวนิดๆ อยู่ดี “อย่ากินมากนัก ถ้าเจ้าชอบ เดี๋ยวต่อไปข้าจะทำให้กินอีก” “ขอบคุณมาก” คุณยายฉินและชิงเซวียนมองทั้งสองยิ้มให้กัน ดีเหลือเกินที่คุณหนูมีคนผู้นี้อยู่ข้างกาย อย่างน้อยชายผู้นี้ก็ดูแลนางอย่างดี ตั้งแต่นางกลับมาจากในเมือง พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างระหว่างทั้งสองที่ไม่เหมือนเดิม แต่มันไม่ได้แปลกประหลาดอะไร เพียงแต่พวกเขาดูสนิทกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างเห็นได้ชัด นางมักจะพูดคุยอะไรหลายต่อหลายอย่างร่วมกันกับเขา ในไม่ช้า พวกเขาก็เริ่มรับรู้ว่าชายผู้นี้นี่เองที่จะเป็นว่าที่นายท่านของพวกเขาต่อไปในอนาคต หนิงเมิ่งเหยายื่นตัวไปข้างหน้า และวางศีรษะของตนลงบนโต๊ะ ท่าทางรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย ช่วงนี้ทุกอย่างดูจะไปได้ดีในทางของมัน ดังนั้นนางก็เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรทำ “เทียนช่าง ข้าเบื่อ” “อืม แล้วเจ้าอยากทำอะไร?” เมื่อเห็นนางในสภาพนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่านางนั้นช่างเป็นคนที่ไม่อาจอยู่นิ่งเฉยได้เลย “ไม่รู้เหมือนกัน พวกข้ารับใช้ก็จัดการเรื่องเหล้าองุ่นแล้ว คุณยายฉินก็ช่วยข้าทำน้ำปรุงรส แล้วพี่หยางก็ช่วยข้าดูแลเป็ดไก่ด้วย…” หนิงเมิ่งเหยานับนิ้ว ก่อนจะตระหนักได้ว่าตนไม่มีอะไรทำจริงๆ

Ch. บทที่ 109 ชายาซื่อจื่อตั้งครรภ์ + บทที่ 110 การลอบสังหาร

Ch. บทที่ 107 เหยาเอ๋อร์ ข้ามาหาแล้ว + บทที่ 108 ไม่กลับไป

Ch. บทที่ 105 ข่าวคราว + บทที่ 106 สืบเรื่องราว

Ch. บทที่ 103 จัดจำหน่าย + บทที่ 104 จะไม่ย่างเท้าเข้าไปในเมืองแม้แต่ก้าวเดียว

Ch. บทที่ 101 หมาป่าตาขาวตัวน้อยที่เลี้ยงไม่เชื่อง + บทที่ 102 เจ้าไม่ใช่มนุษย์

Ch. บทที่ 99 ข่าวลือ + บทที่ 100 ไม่ไว้วางใจ

Ch. บทที่ 97 หยางเล่อเล่อถูกนางหลอกไปขาย + บทที่ 98 ไม่เป็นความจริง

Ch. บทที่ 95 หยางเล่อเล่อไปไหนหรือ + บทที่ 96 ข้าอยากไปด้วยเช่นกัน

Ch. บทที่ 93 ความคิดไม่ตรงกัน + บทที่ 94 จะต้องสอบให้ผ่าน

Ch. บทที่ 91 ข้ายอมทำทุกสิ่งตามที่เจ้าปรารถนา + บทที่ 92 เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

Ch. บทที่ 89 ชมโคมไฟ + บทที่ 90 ไปด้วยกันเถอะ

Ch. บทที่ 87 แรงผลักดัน + บทที่ 88 เทศกาลโคมไฟ

Ch. บทที่ 85 ฉลองแด่การร่วมงานกัน + บทที่ 86 ไม่มีสงครามไม่หวนกลับ

Ch. บทที่ 83 เก็บงำและอดกลั้น + บทที่ 84 อวยพรปีใหม่

Ch. บทที่ 81 แอบฟัง + บทที่ 82 ให้ร้ายไม่สำเร็จ

Ch. บทที่ 79 ซื้อที่สร้างบ้าน + บทที่ 80 ปีใหม่มาเยือน

Ch. บทที่ 77 แอบเข้าบ้านที่ไม่มีคนอยู่ + บทที่ 78 ข้าจะแต่งงานกับเจ้า

Ch. บทที่ 75 อิจฉาริษยา + บทที่ 76 ของขวัญปีใหม่

Ch. บทที่ 73 สินค้าช่วงปีใหม่อันแสนดึงดูดใจ + บทที่ 74 ปะทะคารมกลางตลาด

Ch. บทที่ 71 รอพวกนางขอร้องข้า + บทที่ 72 มาขับเกวียน

Ch. บทที่ 69 แม่นมฉินช่างน่ากลัวนัก + บทที่ 70 ความคิดเล็กๆ ของหยางชุ่ย

Ch. บทที่ 67 ซื้อทาส + บทที่ 68 ราวกับเจ้าหน้าที่สอบสวน

Ch. บทที่ 65 การทำน้ำปรุงรส + บทที่ 66 การจัดเตรียม

Ch. บทที่ 63 แกว่งเท้าหาเสี้ยน + บทที่ 64 การเก็บผลไม้

Ch. บทที่ 61 ในบ้านมีข้าวสารมากมาย + บทที่ 62 เจ้าคิดอย่างไร

Ch. บทที่ 59 ให้โอกาสอีกครั้ง + บทที่ 60 มีหรือไม่

Ch. บทที่ 57 ขโมย + บทที่ 58 ภัยมาเยือน

Ch. บทที่ 55 ปล่อยเช่าที่ดิน + บทที่ 56 หยางซิ่วเอ๋อร์ขอความเมตตา

Ch. บทที่ 53 หน้าท่านสำคัญขนาดไหนกันเชียว + บทที่ 54 การขอโทษ

Ch. บทที่ 51 หยางชุ่ยโดนตบ + บทที่ 52 ไม่ไว้หน้า

Ch. บทที่ 49 อันธพาลทำร้าย + บทที่ 50 เถียงข้างๆ คูๆ

Ch. บทที่ 47 ซื้อไปทั้งหมดเสีย + บทที่ 48 นางเฉินอาละวาด

Ch. บทที่ 45 เพียงแค่เงินเยอะ + บทที่ 46 ความคิด

Ch. บทที่ 43 ข้ารู้สึกพอใจนัก + บทที่ 44 คำขออันเรียบง่าย

Ch. บทที่ 41 เว้นแต่ว่าข้าตาย + บทที่ 42 โมโหโทโส

Ch. บทที่ 39 หยิ่งในศักดิ์ศรี + บทที่ 40 มาด่าถึงหน้าประตู

Ch. บทที่ 37 โกรธเคือง + บทที่ 38 ความคิดเล็กๆ ของหยางชุ่ย

Ch. บทที่ 35 เลิกแสแสร้งได้แล้ว + บทที่ 36 ความเป็นศัตรูที่อธิบายไม่ได้

Ch. บทที่ 33 โดนปล้น + บทที่ 34 ข้าผิดไปแล้วจริงๆ

Ch. บทที่ 31 ส่งให้เจ้าแล้ว + บทที่ 32 ยืมย่อมต้องคืน

Ch. บทที่ 29 ไม่มีทั้งแรงและเวลา + บทที่ 30 พบกันอีกครั้งบนเขา

Ch. บทที่ 27 จิตใจชั่วร้าย + บทที่ 28 ความอิจฉาของหยางเล่อเล่อบทที่ 27 จิตใจชั่วร้าย + บทที่ 28 ความอิจฉาของหยางเล่อเล่อ Ink Stone_Romance บทที่ 27 จิตใจชั่วร้าย หยางซิ่วเอ๋อร์ซึ่งแฝงกายอยู่ในกลุ่มผู้คนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะจะเอ่ยขึ้นในอีกครู่ต่อมา “ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น แล้วนางไปเอาเงินมาจากไหนตั้งมากตั้งมาย” ได้ยินหยางซิ่วเอ๋อร์พูดเช่นนั้น สายตาของผู้คนก็มารวมกันที่นาง หยางซิ่วเอ๋อร์เห็นแล้วก็ยิ้มพอใจ “ก่อนหน้านี้นางให้หยางเล่อเล่อยืมตั้งห้าสิบตำลึงอย่างง่ายดาย นางไม่มีพ่อไม่มีแม่ แล้วจะไปเอาเงินมาจากไหนได้” ทุกคนอึ้งไปเมื่อมีการเอ่ยถึงเงินห้าสิบตำลึง สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังร่างของหนิงเมิ่งเหยา แววตาทุกคู่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ชัดเจน หยางเล่อเล่อไม่รอให้หนิงเมิ่งเหยาได้พูดเอง นางตะโกนขึ้นมาพลางกล่าวเหน็บแนม “เพียงเพราะตัวเจ้าไม่มีความสามารถอะไรเลย แล้วคนอื่นต้องเป็นเหมือนเจ้าหรืออย่างไร เจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าเหยาเหยามีงานเย็บปัก” ใบหน้าหยางซิ่วเอ๋อร์ซีดไปถนัดตา นางรู้ดีว่างานปักเย็บของหนิงเมิ่งเหยาวิเศษเพียงใด แต่…เงินทั้งหมดของนางมาจากการขายงานเย็บปักเท่านั้นจริงหรือ “ฮึ แล้วมันทำไมเล่า ต่อให้งานปักของนางเลิศเลอจริง มันจะขายได้สักเท่าไรเชียว” หยางซิ่วเอ๋อร์เชื่อมั่นในตัวเองเต็มที่และเถียงอย่างหงุดหงิด หยางซิ่วเอ๋อร์เริ่มพูดติดๆ ขัดๆ ยังอยากพูดอย่างอื่นต่อแต่โดนหนิงเมิ่งเหยาที่ชำเลืองมองมาขัดคอ “ถ้าเจ้าอยากจะป้ายสีอะไรข้าอีก ก็พูดมาทีเดียวเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา “หนิงเมิ่งเหยา อย่าโอหังให้มากนัก” หยางซิ่วเอ๋อร์ชิงชังดวงตาคู่งามของหนิงเมิ่งเหยาที่มองมายังนางยิ่งนัก มันทำให้ดูเหมือนนางเป็นคนโวยวายไร้เหตุผลอยู่ฝ่ายเดียว หนิงเมิ่งเหยายังคงชายตามองนางแล้วเอ่ย “ข้าโอหังหรือ เพราะข้าไม่ให้เจ้ายืมเงิน เจ้าจึงใส่ร้ายป้ายสีข้าเช่นนี้น่ะหรือ ข้าให้เล่อเล่อยืมเงินเพราะข้าเชื่อว่านางกับท่านหลุงหยางต้องการเงินจริง แต่ทำไมข้าต้องให้เจ้ายืมเงินด้วย” ผู้คนได้ยินก็พากันโหวกเหวกโวยวาย ข่าวลือซุบซิบนินทานี้แพร่มาจากหยางซิ่วเอ๋อร์เช่นนั้นหรือ และทั้งหมดเพียงเพราะหนิงเมิ่งเหยาไม่ให้นางยืมเงินเพียงแค่นั้นเองรึ นี่มัน…ไม่ร้ายกาจเกินไปหน่อยหรือ “ข้า…ข้าก็ต้องการเงินเหมือนกัน ทำไมเจ้าถึงให้ข้ายืมไม่ได้” หยางซิ่วเอ่อร์เริ่มร้อนรนเพราะสายตาของผู้คน นางจึงพูดไม่ทันคิดและหน้าซีดหลังพลั้งปากไปแล้ว นางเล่นพูดออกไปอย่างนั้น ย่อมเหมือนว่ายอมรับต่อคนอื่นๆ ไปด้วยว่านางปล่อยข่าวลือเองเลยมิใช่หรือ “เอ๋ เจ้าก็ต้องการเงินรึ สำหรับสร้างบ้านน่ะรึ เลยยืมเงินตั้งหนึ่งร้อยตำลึงเชียว ข้าอยากถามจริงๆ ว่าตระกูลเจ้าจะสร้างบ้านใหญ่ขนาดไหน เจ้าถึงต้องใช้เงินตั้งร้อยตำลึง ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าข้าจะให้เจ้ายืมเงินก็เพราะข้ารู้สึกอยากให้ ดังนั้นถ้าข้าจะไม่ให้เจ้ายืมก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่” “อะไรกัน หยางซิ่วเอ๋อร์ เจ้านี่หน้าไม่อายจริงๆ” หยางเล่อเล่อทำสายตาไม่อยากเชื่อและมองไปที่นางอย่างตกอกตกใจ ผู้คนต่างทำตาโตจ้องหยางซิ่วเอ๋อร์ เมื่อเห็นนางทำหน้าตาแตกตื่นพวกเขาก็เข้าใจในทันทีว่าหนิงเมิ่งเหยาพูดถูก หยางซิ่วเอ๋อร์นี่ช่างกล้าเสียจริง ตระกูลหนึ่งต้องใช้เพียงสี่ถึงห้าตำลึงเป็นค่าใช้จ่ายเรื่องบ้านต่อปี แต่นี่นางกลับขอหนึ่งร้อยตำลึง คนจะไม่อยากให้นางยืมย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก มีเหตุผลอะไรที่ควรให้นางยืมเงินกัน ไม่เกี่ยวว่าอีกฝ่ายมีเงินเหลือเฟือ พอเขาไม่ให้ยืม นางก็มาปล่อยข่าวทำลายชื่อเสียงกัน หยางจู้และคนอื่นคุยกันเพียงพอแล้ว พวกเขารีบพูดขึ้น “ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด ซิ่วเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนผิดนะ ถึงแม้แม่นางเมิ่งเหยาจะไม่ให้เจ้ายืมเงิน เจ้าก็ทำอะไรเช่นนี้ไม่ได้ ถ้านางเอาจริง นางส่งเจ้าให้ทางการได้เชียวนะ” เมื่อหยางซิ่วเอ๋อร์ได้ยินเกี่ยวกับส่งตัวนางให้ทางการ นางพลันตื่นตระหนก รีบเข้าอ้อนวอน “เมิ่งเหยา ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว อย่าส่งข้าให้ทางการเลยนะ ข้าขอร้อง” หนิงเมิ่งเหยาปัดมือหยางซิ่วเอ๋อร์ที่มาดึงนางไว้ แล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา “จากนี้ไปอย่ามาที่บ้านข้าอีกเป็นอันขาด” กล่าวจบ นางก็เดินออกไป ไม่แยแสปฏิกิริยาคนรอบด้าน หยางเล่อเล่อมองหยางซิ่วเอ๋อร์อย่างหงุดหงิด แล้วตามหลังหนิงเมิ่งเหยาไป หลังจากที่หนิงเมิ่งเหยาออกไปแล้ว พวกคนที่เคยให้ลูกของตนไปเรียนกับหนิงเมิ่งเหยาแล้วหยุดไปเพราะไม่ทันคิดให้รอบคอบเสียก่อน พอได้รู้ความจริงแล้ว…นั่นไม่ดีเอาเสียเลย “หยางซิ่วเอ๋อร์ เจ้าเป็นผู้หญิง ทำไมหัวใจเจ้าถึงโหดร้ายนัก คนเขาอุตส่าห์สอนให้เจ้าเย็บปักผ้า แต่เจ้ากลับทำลายชื่อเสียงเขาแบบนั้น เจ้ามันร้ายกาจยิ่งนัก” ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยที่บอกให้บุตรของตนเลิกไปเรียน เพราะข่าวลือ บัดนี้ พวกเขาต่างมองหยางซิ่วเอ๋อร์อย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน บทที่ 28 ความอิจฉาของหยางเล่อเล่อ ถ้าไม่ใช่เพราะนาง พวกนางคงจะให้ลูกๆ เลิกไปเรียนได้อย่างไร มองดูหนิงเมิ่งเหยาตอนนี้แล้ว ท่าทางนางคงไม่มีวันยอมสอนลูกพวกเขาอีก เมื่อนึกแล้วพวกเขาต่างเสียใจในสิ่งที่ทำ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ พวกนางคงฟังสามีตนแล้วไม่ทำให้เรื่องลงเอยเช่นนี้ หยางซิ่วเอ๋อร์อึ้งไปเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ทุกคนกำลังก่นด่านางและเห็นนางเป็นหญิงนิสัยโหดร้าย นางมั่นใจว่านับจากวันนี้ไป ชื่อเสียงนางคงแพร่ไปทั่ว และพ้นวันนี้ไป ถ้านางอยากจะหาคนดีมาแต่งงานด้วยก็คงเป็นเรื่องยากเสียแล้ว ความเกลียดชัง หยางซิ่วเออร์มีเพียงความรู้สึกนี้ให้หนิงเมิ่งเหยา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาง ถ้านางไม่พูดเรื่องพวกนั้นออกมา ตัวนางก็คงไม่ลงเอยแบบนี้ หยางเล่อเล่อตามหลังหนิงเมิ่งเหยากลับไปบ้านแล้วพูดอย่างฉุนเฉียว “หยางซิ่วเอ๋อร์ทำแบบนี้ได้อย่างไร เจ้าสอนนางเย็บปักผ้าแท้ๆ!” “ข้าไม่เห็นโกรธเลย แล้วเจ้าโกรธอะไรกัน” หนิงเมิ่งเหยาโงศีรษะขึ้นมองหยางเล่อเล่อพร้อมเอ่ยเสียงใส เวลาเช่นนี้หยางเล่อเล่อมักสงสัยว่าหนิงเมิ่งเหยาไม่เคยเก็บเรื่องอะไรมาคิดมากเลยกระมัง “ทำไมเจ้าถึงมองข้าแบบนั้น” พอเห็นหยางเล่อเล่อจ้องมาเงียบๆ หนิงเมิ่งเหยาก็ยกยิ้มเล็กน้อยแล้วมองหยางเล่อเล่อ “เอ่อ ข้าแค่กำลังคิดน่ะ เจ้ามักจะทำตัวเย็นชาอยู่หน่อยๆ เสมอ เจ้าไม่สนใจอะไรบ้างเลยหรือ” หยางเล่อเล่อประหลาดใจจึงพลั้งถามไปตามที่คิด เมื่อกล่าวออกไปแล้วนางถึงรู้สึกกระอักกระอ่วน แววตาหนิงเมิ่งเหยาหมองลง ‘เย็นชาสินะ’ ตัวนางในตอนนี้เป็นคนเย็นชาแน่นอน แต่นางไม่ใช่คนนิสัยเย็นชาโดยกำเนิด ทว่าเป็นเพราะมีรอยแผลฝังลึก แล้วนางไม่รู้ว่าตนควรเผชิญหน้ากับโลกทั้งใบอย่างไรดี มีแต่ทำตัวเย็นชาไว้เท่านั้น จึงจะไม่มีวันเจ็บปวด กระทั่งคนสำคัญในชีวิตของนางทั้งตอนนี้และเมื่อก่อนยังกล่าวคำเหล่านี้ออกมา นางไม่อาจบอกได้จากใจจริงว่าตัวนางยังมีสิ่งที่ตนแยแสอยู่จริงไหม หัวใจนางตายไปแล้ว หลังจากหลิงหลัวเอ่ยคำพวกนั้นออกมา มีเพียงหยางเล่อเล่อกับตระกูลนางเท่านั้นที่ช่วยจุดประกายอบอุ่นในใจนางได้ นางถึงตกลงจะช่วยหยางเล่อเล่อและตระกูลนาง “เหยาเหยา ข้า…ข้าพูดไม่ดีไปใช่ไหม” ใจหยางเล่อเล่ออ่อนไหวพอเห็นหนิงเมิ่งเหยาเหม่อลอย หนิงเมิ่งเหยาส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่มีอะไรหรอก” “พี่เมิ่งเหยา พวกเรามาแล้ว มีปลาที่พวกเราจับมาได้จากแม่น้ำด้วย พวกเราเก่งไหม” ทั้งสองไม่ทันได้กล่าวอะไรอีกเพราะมีเสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วจากข้างนอกแว่วมาข้างใน เป็นเสียงของพวกเด็กๆ ที่ยังมาเรียนหนังสือที่บ้านหนิงเมิ่งเหยา ในมือพวกเขามีปลาอยู่ประมาณหนึ่ง เมื่อได้เห็นบรรดาเด็กน้อย ใบหน้าหนิงเมิ่งเหยาก็ระบายยิ้มบาง นางลุกขึ้นเดินไปหาพวกเขา “กลับบ้านไปเอาปลาที่พวกเจ้าจับมาได้ทำอาหารเสียสิ เจ้าเอามาที่นี่ทำไม” “พวกเราจับได้ตั้งเยอะ เลยเอามาแบ่งให้พี่เมิ่งเหยา” หลินเอ๋อร์ผู้อายุมากสุดยีหัวตัวเองเขินๆ ขณะเล่า หนิงเมิ่งเหยามองกลุ่มเด็กน้อยไร้เดียงสา ความว่างเปล่าในหัวใจนางค่อยๆ หายไป นางรีบเอ่ย “กลับไปบอกที่บ้านพวกเจ้าว่าเจ้าจะกินที่บ้านข้าบ่ายนี้” “โอ้ เยี่ยมไปเลย! พวกเราจะได้กินที่บ้านพี่เมิ่งเหยา!” พวกเด็กๆ วางปลาลงแล้วรีบแจ้นกันออกไป หนิงเมิ่งเหยาอดส่ายศีรษะพลางหัวเราะมิได้ สุดท้ายหนิงเมิ่งเหยาก็รั้งหยางเล่อเล่อไว้ให้ช่วยนางทำอาหาร ตอนหนิงเมิ่งเหยาจัดเรียงอาหารขึ้นโต๊ะ หยางเล่อเล่อกลืนน้ำลายคำโต “ข้ารู้แล้วทำไมพวกเด็กๆ ถึงดีใจนักที่จะได้กินอาหารที่เจ้าทำ” ทั้งสีสัน กลิ่น และรสชาติล้วนทำให้หยางเล่อเล่อมองหนิงเมิ่งเหยาอย่างไม่อยากเชื่อ “เหยาเหยา เจ้าเก่งไปเสียทุกอย่างได้อย่างไร เจ้าทำให้ข้ารู้สึกอ่อนด้อยนัก” หนิงเมิ่งเหยาค่อยๆ พูดพลางมือลูบหัวหยางเล่อเล่อ “แล้วเจ้าจะชินเอง” หยางเล่อเล่อทำหน้าโง่มองหนิงเมิ่งเหยา จากนั้นก็แกล้งตายอยู่บนเก้าอี้ไม่ยอมขยับไปไหน เมื่อเห็นท่าทางของนาง หนิงเมิ่งเหยาก็หัวเราะอย่างมีความสุขกว่าเดิม

Ch. บทที่ 25 นินทา + บทที่ 26 มีปากเสียง

Ch. บทที่ 23 เกิดเรื่องแล้ว + บทที่ 24 ขอแค่หนึ่งร้อยตำลึง

Ch. บทที่ 21 ขอความช่วยเหลือ + บทที่ 22 ประเมิน

Ch. บทที่ 19 คำถาม + บทที่ 20 หยางเล่อเล่อ

Ch. บทที่ 17 โมโหและไม่พอใจ + บทที่ 18 ความอิจฉาและแค้นใจของหยางซิ่วเอ๋อร์

Ch. บทที่ 15 เชื่อมสัมพันธ์ + บทที่ 16 ผ้าปักราคาสูง

Ch. บทที่ 13 ความเดือดดาลภายในใจ + บทที่ 14 การปฏิบัติที่แตกต่าง

Ch. บทที่ 11 อิจฉา + บทที่ 12 หญิงชั่วก็จะชอบเสแสร้ง

Ch. บทที่ 9 เตรียมความพร้อม + บทที่ 10 รวมตัวกัน

Ch. บทที่ 7 เหล่าชาวบ้านผู้สมถะและจริงใจ + บทที่ 8 ความช่วยเหลือจากช่างไม้

Ch. บทที่ 5 ต่อกร + บทที่ 6 สอนให้เด็กๆ อ่านออกเขียนได้

Ch. บทที่ 3 หมู่บ้านไป๋ซาน + บทที่ 4 ไม่ได้รับเชิญ