Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา

Ch. บทที่ 252 ตอนจบ ยังมีเขา ก็เพียงพอแล้ว

Ch. บทที่ 251 ฉันรักเธอ ความตายก็ไม่อาจพราก

Ch. บทที่250 ยินเสี้ยวเสี้ยวที่เข้าใจกะทันหัน

Ch. บทที่249 การแต่งงานของบ้านจิ๋นกับตระกูลมู่หรอ

Ch. บทที่248 จื่อผู่หยางผู้บ้าคลั่ง

Ch. บทที่247 อาการป่วยมู่เยียนหรานกำเริบ

Ch. บทที่246 พ่อของเด็ก

Ch. บทที่245 คุณย่าในความเป็นจริง

Ch. บทที่244 สิทธิพิเศษของหมอ บทที่244 สิทธิพิเศษของหมอ โรงพยาบาลหนันหยู ตอนที่รถของจิ๋นลี่ยวนจอดลง หมอเหยาและคุณหมอหยางได้นำหมอมาทีมใหญ่กับพยาบาลรอกันอยู่ที่นี่ ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกจิ๋นลี่ยวนอุ้มลงจากรถแล้ววางลงไปบนเตียงรถเข็น ยังคงพูดเบาๆข้างๆใบหูของเธอ “เสี้ยวเสี้ยว ไม่เป็นไร จะต้องไม่เป็นไรแน่ เขาไม่อยากแยกจากคุณ จะต้องไม่ไปไหนแน่!” ล้อยางเตียงรถเข็นกำลังส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดอยู่บนพื้น ฟังไปแล้วดูรีบเร่งกันเป็นอย่างมาก ในดวงตาของยินเสี้ยวเสี้ยวเต็มไปด้วยน้ำตา พยักหน้าไปแรงๆแล้วก็ถูกพาเข้าห้องผ่าตัดไป จิ๋นลี่ยวนเป็นหมอมานาน แต่ก็ไม่เคยกังวลเหมือนอย่างวันนี้มาก่อน นี่มันยังกังวลกว่าตอนที่ถือมีดยืนผ่าตัดครั้งแรกเสียอีก ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางบนร่างไม่ว่า แต่สีหน้าของจิ๋นลี่ยวนก็ดูย่ำแย่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด แผนกศัลยกรรมและหมอพยาบาลที่คุ้นเคยกันบางครั้งก็จะลงมาดูบ้างเป็นครั้งคราว หมอที่คุ้นเคยกันคนอื่นๆก็มาดูกันด้วยเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะยังไงก็เห็นแค่จิ๋นลี่ยวนเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูเพียงลำพัง ทางเดินหน้าห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลเงียบฉี่ จิ๋นลี่ยวนยืนรออยู่กับที่เงียบๆ มีเพียงนัยน์ตาคมกริบคู่นั้นที่ไม่ปิดซ่อนความกังวลและความตึงเครียดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย จิ๋นลี่ยวนที่เป็นอย่างนี้ ไม่ว่าใครก็เจอเป็นครั้งแรกกันทั้งนั้น ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังวุ่นเข้ามา จิ๋นลี่ยวนไม่ได้ถูกดึงดูดสายตาออกไปได้เลย ดวงตายังคงมองไปทางห้องผ่าตัดเหมือนเดิม นานแล้วแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลย จนกระทั่ง คุณย่าจิ๋นยืนอยู่ตรงหน้าจิ๋นลี่ยวน ยกมือขึ้นมาตบหน้าจิ๋นลี่ยวนไปเป็นครั้งแรก เสียง “เพี้ยะ” ได้ทำเอาหยูเจียห้วย จิ๋นหยวนเฟิง พร้อมทั้งจิ๋นลี่โป๋และจิ๋นลี่หยาวที่ตามมาด้านหลังต่างพากันตกใจจนนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย น้อยครั้งมากที่คุณย่าจิ๋นจะลงมือทำร้ายใคร ขนาดพวกเขาที่เป็นหลานก็แค่เคยถูกคุณย่าตีมาก่อนในตอนก่อนที่จะบรรลุนิติภาวะเท่านั้นเอง หลังจากที่โตเป็นผู้ใหญ่มาก็ไม่มี “การปฏิบัติต่อกัน” อย่างนี้อีก แต่ตอนนี้คุณย่ากลับไม่พูดอะไรก็ตบจิ๋นลี่ยวนไปเสียแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าครั้งนี้คุณย่าร้อนใจมากจริงๆ! “จิ๋นลี่ยวน! นี่คือสิ่งที่แกบอกว่าจะ “จัดการให้ดี” หรอ?” คุณย่าโกรธอย่างมาก ไม้เท้าในมือกระทุ้งลงพื้นไปอย่างแรง โกรธจนสีหน้าดูเปลี่ยนไปหมด “ที่แกบอกมาตอนแรก ว่าให้พวกเราอย่าไปรบกวนยินเสี้ยวเสี้ยว ให้หล่อนได้บำรุงครรภ์ดีๆ ฉันกับแม่ของแกก็เลยปล่อยและไม่เข้าไปยุ่งกับพวกแก เดิมทีก็นึกว่าร้ายดียังไงแกก็แก่กว่าเสี้ยวเสี้ยวสี่ปีทำอะไรก็จะมีขอบเขตบ้าง แต่แกดูสิว่าตอนนี้แกทำอะไรลงไป? ยินเสี้ยวเสี้ยวเลือดออกจนเข้าโรงพยาบาล! นี่เป็นวิธีที่แกทำ?” ตวาดออกมาทีนึง ทุกคนต่างพากันไม่กล้าพูดออกมา ในขณะที่คุณย่ากำลังว่ากล่าวจิ๋นลี่ยวนอยู่นั้นเอง พวกยินจื่อเจิ้นที่อยู่ด้านหลังก็รีบมากัน แล้วเห็นเข้ากับนาทีที่จิ๋นลี่ยวนโดนตบพอดี ทุกคนต่างตะลึงกันไปตามๆกัน คุณชายสามแห่งบ้านจิ๋นผู้ที่ร่ำลือกันว่าเป็นคุณชายคนโปรดแห่งบ้านจิ๋นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้คุณย่ากลับตบหน้าเขาในที่ทำงานของเขาอย่างไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย อยากจะไม่ตกใจมันก็ยาก “จิ๋นลี่ยวน ตกลงแล้วแกคิดจะทำอะไรกันแน่! ถ้าแกไม่สามารถปกป้องครรภ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวให้ดีได้งั้นแกก็ไปให้ไกลๆเสีย ฉันจะจัดการเอง! ฉันไม่เชื่อหรอกว่า บ้านจิ๋นของฉันอยากจะปกป้องคนท้องคนนึงเอาไว้ไม่ได้!” คุณย่าตวาดเสียงดังลั่นออกมา ดูท่าแล้วคงโกรธไม่น้อยเลย “รอยินเสี้ยวเสี้ยวออกมาก่อน แกก็ออกห่างจากหล่อนหน่อย! ความสามารถที่จะทำให้สำเร็จมีไม่พอ แต่ความสามารถในการทำลายนี่มันเหลือเฟือเสียจริง!” พูดจบ คุณย่าก็หันหน้าไปมองประตูหน้าห้องผ่าตัดที่ปิดสนิท เอ่ยเสียงเข้มไปกับหยูเจียห้วยว่า “ให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาพบฉันเดี๋ยวนี้!” คุณย่าที่ตกอยู่ในความโกรธใครก็ไม่กล้าเข้าไปยั่วอารมณ์ หยูเจียห้วยจึงรีบไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลด้วยตัวเองทันที ในส่วนยินจื่อเจิ้นนั้นเพียงแค่มองคนบ้านจิ๋นอยู่อย่างนิ่งๆ พยักหน้าทักทายกับจิ๋นลี่โป๋แล้วก็เดินไปรอเงียบๆอยู่อีกด้านนึง คนอื่นๆกับคนบ้านจิ๋นต่างก็ไม่ได้สนิทกันทั้งนั้นจึงไม่ได้เดินเข้าไปร่วมอยู่แล้ว แต่ถาวหยีเห็นคนบ้านจิ๋นที่อยู่ตรงหน้าก็มีอาการสติหลุดลอยไปเล็กน้อย จนตรงช่วงเอวของเธอได้ถูกต๋งไขประคองเอาไว้ แล้วยังได้ยินเขาพูดอีกว่า “ถาวหยี พวกเราไปรอกันตรงนั้นเถอะ คุณกำลังท้องจะต้องระวังด้วย” คำพูดเดียว จิ๋นลี่โป๋ที่ยืนอยู่ด้านหลังหันมามองถาวหยีเล็กน้อย แล้วมองตรงท้องเธอไปอีกทีจากนั้นก็หันกลับไป ถาวหยีเดินตามต๋งไขไปนั่งตรงที่นั่งอีกด้านนึงเงียบๆ แต่สายตากลับมองไปที่ร่างของจิ๋นลี่ยวนที่โดนตบไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในดวงตาทั้งสองข้างนั้นได้เต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นตะลึง ไม่ใช่ว่าคนบ้านจิ๋นไม่ชอบเสี้ยวเสี้ยวกันไม่ใช่หรอ? แต่ตอนนี้ตบหน้าคุณชายสามเพราะเสี้ยวเสี้ยว ไม่ชอบจริงๆหรอ? ทันใดนั้นเองถาวหยีก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจคนบ้านนี้เลย… “จิ๋นลี่ยวน! ฉันบอกแกเอาไว้นะ ครั้งนี้หลังจากที่ยินเสี้ยวเสี้ยวออกมาแล้วจะต้องให้หล่อนกลับไปอยู่คฤหาสน์ดูแลร่างกายให้ดี จนถึงวันที่หล่อนคลอดลูก!” คุณย่าสั่งเสียงเข้มออกมา ท่าทางอย่างนั้นไม่ว่าจะมองยังไงมันก็แฝงไปด้วยการใช้อำนาจเด็ดขาดออกมา พูดจบก็ไม่ได้ให้โอกาสจิ๋นลี่ยวนได้พูดออกมาเลยแล้วก็ได้หันไปถามผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่รีบเดินตามมาอย่างรีบเร่ง “เหลนฉันเป็นยังไงบ้าง?” เปิดปากพูดสิ่งที่เป็นกังวลอยู่ออกไปเป็นคำแรกนั่นก็คือท้องของยินเสี้ยวเสี้ยว เหมือนกับยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนที่จิ๋นลี่ยวนโดนตบไม่ได้มีการขมวดคิ้วนิ่วหน้าออกมาเลยสักนิด แต่ในเวลานี้กลับอดไม่ได้ที่จะต้องนิ่วหน้าออกมา แต่ไหนแต่ไรมายินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ใช่เครื่องมือเพื่อการมีลูกสืบสกุลของเขา! แต่ความรู้สึกที่คุณย่ามีให้เธอตอนนี้กลับเป็นอย่างนี้เสียอย่างนั้น! ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมองจิ๋นลี่ยวนกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย พยาบาลเดินไหลเวียนผลัดเปลี่ยนกันอยู่ในห้องผ่าตัดได้แจ้งสถานการณ์ด้านในให้เขามาผ่านเครื่องมือติดต่อเป็นครั้งคราว และเขาก็ได้แจ้งสถานการณ์ออกไปให้กับญาติผู้ป่วยที่อยู่ด้านนอก “ตอนนี้ผู้ป่วยมีอาการเลือดออก อีกทั้งบนร่างกายยังมีบาดแผลจากภายนอกอยู่หลายที่แล้วยังมีร่องรอยการติดเชื้ออยู่ด้วย…” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยเสียงนุ่มออกมา ในคำพูดแผ่ความจริงจังออกมา อดไม่ได้ที่จะให้คนอื่นกลั้นหายใจฟังคำพูดของเขาอย่างเสียไม่ได้ “เอวของเธอได้รับการกระทบกระเทือนมาค่อนข้างจะร้ายแรงเลย รอหลังจากที่ออกมาแล้วยังต้องอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสักพักนึง ในส่วนของเด็กนั้น ตอนนี้อยู่ในสถานะที่ยังไม่แน่ชัดเท่าไหร่นัก แพทย์ผู้รับผิดชอบยังทำการผ่าตัดกันอยู่…” คำพูดประโยคเดียว ทำเอาทุกคนอดไม่ได้ที่จะกังวลกันขึ้นมา ถาวหยีขมวดคิ้วแน่นมองไปทางห้องผ่าตัด เม้มริมฝีปากแน่นไม่พูดอะไร ต๋งไขมองเธอไปอย่างนิ่งเฉยแล้วหันหน้าออกไป “แม่ ไม่งั้นแล้วแม่กลับไปพักก่อนเถอะ ทันทีที่ทางนี้มีข่าวคราวอะไรผมจะรีบแจ้งแม่ทันทีเลย?” หยูเจียห้วยเอ่ยพูดกับคุณย่าออกไปเสียงแผ่ว สายตาจรดอยู่ที่ห้องผ่าตัดพร้อมเผยความกังวลออกมา “การผ่าตัดนี้ไม่รู้ว่าจะต้องดำเนินการไปถึงเมื่อไหร่” “ฉันจะไปได้ยังไง? เหลนของฉันอยู่ด้านในนะ!” พูดไปแล้ว คุณย่าก็เหลือบมองจิ๋นลี่ยวนแล้วพูดตำหนิออกมา “ทั้งหมดก็เพราะเจ้าคนไม่ได้ความคนนี้ คนท้องแค่คนเดียวยังดูแลได้ไม่ดีมันจะไปมีประโยชน์อะไรอีกห๊ะ? รอให้ยินเสี้ยวเสี้ยวออกมาแล้ว แกก็ให้ฉันพาหล่อนกลับคฤหาสน์ไปเลย ฉันอยากจะเห็นเสียจริงว่ายายแก่อย่างฉันอยู่หล่อนจะเกิดอะไรขึ้นมาได้!” หยูเจียห้วยอ้าปากออกมาแต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป คุณย่าให้ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับคฤหาสน์? เป็นไปได้ยังไง! อย่าว่าแต่จิ๋นลี่ยวนจะไม่ยอมแล้ว ยินจื่อเจิ้นก็ไม่มีทางตกลงแน่! นี่มันเป็นการดูหมิ่นกันอย่างหนึ่ง! ดูหมิ่นต่อยินเสี้ยวเสี้ยว! ขอเพียงแค่เป็นคนที่รักยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ทางยอมตกลงแน่! …… ทุกคนที่อยู่ด้านนอกห้องผ่าตัดรอกันอยู่เงียบๆ จิ๋นลี่ยวนตั้งแต่ต้นจนจบไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว เพียงแค่มองประตูห้องผ่าตัดไปด้วยใจจดจ่อ การหายใจค่อยๆช้าลงเล็กน้อย เสี้ยวเสี้ยว… ชื่อของเธอสวยเสียขนาดนั้น ก็ควรจะยิ้มทุกวันสิ แต่หลังจากที่เจอเขาก็เปลี่ยนไปจนตกอยู่บนความยากลำบากอย่างนั้นขึ้นมา ไม่แน่ว่าความจริงแล้วเขาต่างหากที่เป็นตัวซวยที่กลับชาติมาเกิด แล้วยังดึงเธอเข้ามาติดร่างแหไปอย่างไร้เหตุผลไปด้วยล่ะมั้ง… เวลาค่อยๆผ่านไปทีละนิด หนึ่งชั่วโมง… สองชั่วโมง… สามชั่วโมง… ตอนนี้ถึงแม้ว่าผู้อำนวยการจะเป็นคนถามสถานการณ์พยาบาลที่ทำงานอยู่ด้านในด้วยตัวเองก็ไม่ได้คำตอบมาเช่นกัน คนที่กำลังรอกันอยู่ด้านนอกอดไม่ได้ที่จะวิตกกังวลกันขึ้นมากกว่าเดิม และหนึ่งในนั้นเองก็เป็นจิ๋นลี่ยวนที่รู้สึกมากที่สุด! ร่างสูงที่เดิมทีได้ยืนตระหง่านอยู่ที่ด้านนอกประตูก็อดไม่ได้ที่จะขยับตัวเล็กน้อย ในที่สุดจิ๋นลี่ยวนก็เปิดปากพูดคำพูดประโยคแรกออกมา แต่กลับหันไปพูดกับพี่หลิง “พี่ไปเอาเสื้อกาวน์ของผมมาให้หน่อย ผมจะเข้าไป!” มองประตูห้องผ่าตัดไปด้วยสายตาที่เป็นประกาย จิ๋นลี่ยวนในตอนนี้เหมือนเตรียมที่จะเดินเข้าไปตรงด่านหน้าเต็มทีแล้ว พี่หลิงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยจากนั้นก็รีบหันหลังวิ่งออกไปทันที รอจนตอนที่พี่หลิงลงมาในมือก็มีชุดกาวด์มาเพิ่มอีกตัวนึง คนที่ต้องการเข้าห้องผ่าตัด จำเป็นจะต้องเป็นคุณหมอเท่านั้น! “ลี่ยวน อย่าเข้าไปก่อกวนตอนนี้เลย!” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลขมวดคิ้วดุออกไปเบาๆอย่างอดไม่ได้ บางโรงพยาบาลจะไม่มีการจัดให้คุณหมอที่เป็นญาติผู้ป่วยปรากฏในเคสผ่าตัดเดียวกัน นั่นก็เพราะกลัวว่าจะส่งผลในการวินิจฉัยของแพทย์ เห็นได้ชัดว่าที่โรงพยาบาลหนันหยูมีกฎอย่างนี้อยู่ด้วย “นายเข้าไปตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร!” ถึงแม้ว่าเขาจะผลการทำงานที่ดีมาก การศัลยกรรม ผ่าตัดสมอง ผ่าตัดหัวใจต่างก็ผ่านหน้าผ่านตามาแล้วทั้งนั้น แต่สำหรับด้านสูตินรีเวชนั้นไม่ได้เป็นอันขาด จิ๋นลี่ยวนนั้นไม่ได้สมบูรณ์แบบ ไม่มีทางที่จะทำได้ไปหมดทุกอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสาขาวิชาชีพทางการแพทย์ที่มีขอบเขตความรู้กว้างอย่างนี้ ไม่มีใครที่จะเป็นคนที่มีความสามารถครบทุกด้านไปได้ เขาเชี่ยวชาญสองด้านในนั้นมันก็หายากแล้ว ห้องผ่าตัดสมองของโรงพยาบาลหนันหยูมักจะหยิบยืมเขาไปเป็นคุณหมอผ่าตัดสมองให้อยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยให้เขาไปผ่าตัดรักษาคนท้องเลย… เพียงแค่ใส่เสื้อกาวด์ของตัวเองเท่านั้น จิ๋นลี่ยวนถึงจะมีสิทธิ์เดินเข้าไปในห้องฆ่าเชื้อเพื่อดำเนินการเข้าไปในห้องผ่าตัดได้ เอาเสื้อกาวด์มาสวม จิ๋นลี่ยวนเลิกสายตาขึ้นมองผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างแน่วแน่พร้อมพูดออกไปประโยคหนึ่งว่า “เธอมีการบาดเจ็บภายนอกด้วยไม่ใช่หรือไง? ผมเป็นศัลยแพทย์ ผมเข้าไปแล้วมันผิดตรงไหนกัน?” พูดไปอย่างนั้นแล้ว จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ให้โอกาสผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้พูดออกมาเลยเขาก็ได้เดินเข้าไปตรงเขตฆ่าเชื้อเริ่มทำการฆ่าเชื้อไปทีละขั้นตอนจนได้เดินเข้าไปในเขตปลอดเชื้อ สวมชุดผ่าตัดสีฟ้า สวมหน้ากากอนามัยและหมวกคลุมผมของห้องผ่าตัด จิ๋นลี่ยวนแทบจะมองไม่เห็นเลย ว่าจิ๋นลี่ยวนที่อยู่ในลักษณะอย่างนี้ทำเอาคนที่อยู่ด้านนอกอึ้งกันไปเล็กน้อย… จิ๋นลี่ยวนที่สวมชุดอย่างนี้ พวกเขาเห็นกันเป็นครั้งแรก… “หัตถ์เทวะ” แห่งโรงพยาบาลหนันหยู สายตาของทุกคนมองไปยังจิ๋นลี่ยวนที่สวมถุงมือยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปอย่างไม่รู้ตัว ในตอนนี้แทบทุกคนต่างก็กำลังหวังว่าเขาจะสามารถใช้สองมืออันเลื่องชื่อคู่นั้นนำยินเสี้ยวเสี้ยวกับลูกออกมาได้อย่างสำเร็จ! พกพาความคาดหวังของทุกคน ท้ายที่สุดจิ๋นลี่ยวนก็ได้เข้าไปพวกเขาทำได้เพียงแค่มองดูแต่ก็เข้าไปในห้องผ่าตัดไม่ได้เลย… ภายในห้องผ่าตัด แสงไฟตรงเตียงผ่าผัดส่องสว่าง ทันทีที่เข้ามาจิ๋นลี่ยวนก็พบว่าคนที่อยู่ด้านในทั้งหมดยุ่งกันจนเท้าแทบไม่ได้แตะพื้นเลย วิสัญญีแพทย์อยู่ข้างๆมองภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบกลัวว่ายินเสี้ยวเสี้ยวจะจู่ๆก็ฟื้นขึ้นมาแล้วแผลฉีกขาดเอา และก็กลัวว่าจะให้ยาไปเกินขนาดจนส่งผลเสียต่อลูกของเธอ หมอเหยานำการผ่าตัด หมอเหยาเป็นผู้ช่วย ทั้งสองคนร่วมมือกันอย่างรู้ใจกันมาก… จิ๋นลี่ยวนยืนอยู่ตรงที่เดิมอยู่นานไม่กล้าก้าวเข้าไปสักก้าว เพียงแค่ยืนมองยินเสี้ยวเสี้ยวเงียบๆอยู่ตรงนั้น เธอสวมหน้ากากออกซิเจน ทั้งร่างล้วนถูกผ้าคลุมผ่าตัดสีฟ้าคลุมเอาไว้ เขามองไม่เห็นเครื่องมือที่คุ้นเคยพวกนั้นได้ขยับเคลื่อนอยู่ในร่างกายเธอยังไง เขาเห็นแค่เพียงสภาพที่เธอนอนหลับสนิทอยู่เงียบๆ เหมือนกับว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว…

Ch. บทที่243 ลูกของพวกเขา

Ch. บทที่242 ขอโทษนะ หมดเวลาแล้วไม่รอแล้ว

Ch. บทที่241 สัญญาณเตือนจากท้อง

Ch. บทที่ 240 แผนการหลบหนี

Ch. บทที่239 ทำไมถาวหยียังไม่มาอีกหรอ

Ch. บทที่238 ต้องเลือกหนึ่งในสอง

Ch. บทที่237 ยินรั่วอวิ๋นที่กลัวจนฉี่แตก

Ch. บทที่236 ยินรั่วอวิ๋นมีนัด

Ch. บทที่ 235 การเปิดเผยครั้งแรก

Ch. บทที่ 234 ให้เกียรติ

Ch. บทที่ 233 คุณเกลียดผมไหม

Ch. บทที่ 232 ถาวหยีมาเยี่ยม

Ch. บทที่ 231 อยู่ด้วยกันก่อนแต่งงานเหรอ กลับมาอยู่ร่วมกันหลังแต่งงานเหรอ

Ch. บทที่ 230 จิ๋นลี่ยวนได้รับบาดเจ็บสาหัส

Ch. บทที่ 229 ความสงสัยของจิ๋นลี่หยาว

Ch. บทที่ 228 ท่ามกลางการคาดเดา ความรู้สึกนอกเหนือกว่านั้น

Ch. บทที่ 227 เขาก็แค่อดีตสามีของฉัน

Ch. บทที่ 226 การรอคอยในยามวิกาล

Ch. บทที่225 หลังจากไม่อยู่บ้านจิ๋น

Ch. บทที่224 เอาไว้ก่อน

Ch. บทที่223 ความเข้มแข็งของยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่222 การร่วมมือกันกระทำความชั่ว

Ch. บทที่221 การแผนของยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่ 220 รอยแตกร้าวของท้องฟ้า

Ch. บทที่ 219 ตระกูลมู่ลงมือแล้ว

Ch. บทที่ 218 ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ไม่สบายใจ

Ch. บทที่ 217 เงียบแทนการรอมรับ

Ch. บทที่216 แม่ได้ดีเพราะลูก

Ch. บทที่215 ผมจัดการเอง

Ch. บทที่214 ฉันจะทำให้เธอด้วยตัวเอง

Ch. บทที่213 คุณตั้งครรภ์หกสัปดาห์แล้ว

Ch. บทที่212 เธอยังสนใจฉันอยู่

Ch. บทที่211 อุบายของมู่เยียนหราน

Ch. บทที่ 210 คนที่หย่าแล้วมาเกลี้ยกล่อม

Ch. บทที่ 209 คืนที่หนาวเหน็บ

Ch. บทที่ 208 จิ๋นลี่ยวน คุณแพ้แล้ว

Ch. บทที่ 207 มู่เยียนหรานที่บ้าคลั่ง

Ch. บทที่ 206 เสียใจภายหลัง

Ch. บทที่205 เรื่องการแต่งงานของจิ๋นลี่ยวนและมู่เยียนหราน

Ch. บทที่ 204 เหตุผลยินเสี้ยวเสี้ยวให้

Ch. บทที่ 203 คุณชายสามจิ๋น

Ch. บทที่ 202 ตกลงหย่า

Ch. บทที่ 201 จิ๋นลี่ยวน คุณหลอกฉัน

Ch. บทที่ 200 ประชุมกับพญายม

Ch. บทที่ 199 งานประมูล

Ch. บทที่ 198 ทำร้ายยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่ 197 ระเบิดอย่างรวดเร็ว

Ch. บทที่ 196 มีอะไรที่แตกต่างเหรอ

Ch. บทที่195 จิ๋นลี่ยวนเมา

Ch. บทที่194 ท่าทีของบ้านยิน

Ch. บทที่193 คำอธิบายของมู่เยียนหราน

Ch. บทที่192 ไปเรียนขับรถเถอะ

Ch. บทที่191 คำสั่งของคุณผู้หญิง

Ch. บทที่ 190 ยินเสี้ยวเสี้ยว ผมเกลียดคุณ

Ch. บทที่ 189 การเจรจาต่อรองครั้งที่หนึ่ง

Ch. บทที่ 188 สมองมีปัญหาเหรอ

Ch. บทที่ 187 ยึดครองของคนอื่น

Ch. บทที่ 186 พวกเราหย่ากันเถอะ

Ch. บทที่ 185 ไปไหนมาไหนด้วยกัน

Ch. บทที่ 184 รู้จักสิ่งที่เรียกว่าลิขิตเอาไว้แล้วไหม

Ch. บทที่ 183 จิ๋นลี่ยวนก็เป็นคนบ้าคนหนึ่งอยู่แล้ว

Ch. บทที่ 182 จิ๋นลี่ยวนที่ผิดปกติ

Ch. บทที่ 181 เข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง

Ch. บทที่180 ทางเลือกของเฉินหยู

Ch. บทที่179 ของอ่อนไม่กินกินของแข็ง

Ch. บทที่178 คุณชายบ้านหลิน

Ch. บทที่177 หลินยีเย่า

Ch. บทที่176 ชายผู้ที่สวมหน้ากากไว้

Ch. บทที่175 รองเท้าหัวเสือ

Ch. บทที่174 ลูกของถาวหยีเป็นของผม

Ch. บทที่173 มีวาสนาคงกลับมาพบกัน

Ch. บทที่172 พญายม

Ch. บทที่171 เปลี่ยนแปลงฉับพลัน

Ch. บทที่170 แผนกสูตินรีเวชหรอ

Ch. บทที่169 ความบังเอิญที่ไม่คาดคิด

Ch. บทที่ 168 ความสุขของความแตกต่าง

Ch. บทที่167 ข่าวที่เขาเผยแพร่

Ch. บทที่166 จิ๋นลี่ยวนผู้เย็นชา

Ch. บทที่165 ลมหายใจกระหายเลือด

Ch. บทที่164 เลือกเมืองๆหนึ่งเพื่อใช้จบชีวิตในวัยชรา

Ch. บทที่163 เรื่องราวอันยาวนาน

Ch. บทที่162 จุดจบของมู่ซูว

Ch. บทที่161 ความบังเอิญครั้งที่2

Ch. บทที่ 160 ผู้ป่วยคนนี้ เป็นของผม

Ch. บทที่ 159 ความลับของกลางเดือนกันยายน

Ch. บทที่ 158 สิ่งที่เรียกว่าชีวิตแลกด้วยชีวิต

Ch. บทที่157 ยินเสี้ยวเสี้ยวตัวซวย

Ch. บทที่ 156 หล่อนอยากบีบให้เธอตาย！

Ch. บทที่ 155 คำสาปแช่งของมู่ซูว

Ch. บทที่ 154 เป็นเรื่องบังเอิญใช่ไหม

Ch. บทที่ 153 บางทีอาจจะชอบคุณแล้ว

Ch. บทที่ 152 สองคน คนละโลก

Ch. บทที่151 คุณชายน้อยตระกูลยิน

Ch. บทที่150 นาฬิกาของยินจื่อเจิ้น

Ch. บทที่149 ยินเสี้ยวเสี้ยวที่มองโลกในแง่ดี

Ch. บทที่148 ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

Ch. บทที่147 เรื่องตลก

Ch. บทที่146 หนามในใจผู้หญิง

Ch. บทที่145 การชักนำของเขา

Ch. บทที่143 ไม่รู้จักกัน

Ch. บทที่142 พูดจาคมคาย สำบัดสำนวน

Ch. บทที่141 คนที่ขาดสติสัมปชัญญะ

Ch. บทที่140 ฉันจะให้คุณ ชดใช้ด้วยชีวิต！

Ch. บทที่139 คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มากที่สุด

Ch. บทที่138 ของขวัญของยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่137 สุขสันต์วันเกิดนะ จิ๋นลี่ยวน

Ch. บทที่136 การสารภาพรักหลังจากดื่มจนเมา

Ch. บทที่135 งานวันเกิดที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นบทที่

Ch. บทที่134 ภรรยาของหลานในอนาคตของบ้านจิ๋น

Ch. บทที่133 ถูกทำให้โง่งมจนอยากจะหลั่งน้ำตา

Ch. บทที่132 การตั้งครรภ์ที่มีกำหนด

Ch. บทที่131 ยินเสี้ยวเสี้ยวผู้นอบน้อมลง

Ch. บทที่ 130 ของขวัญพบหน้าของมู่เยียนหราน

Ch. บทที่ 129 สมเป็นสะใภ้บ้านจิ๋น

Ch. บทที่ 128 การตอบโต้หลังจากเสียใจ

Ch. บทที่ 127 ถาวหยีสติแตก

Ch. บทที่ 126 เสี้ยวเสี้ยว รอผมกลับมา

Ch. บทที่ 125 จิ๋นลี่ยวนที่โกรธจัด

Ch. บทที่ 124 ตัวตนที่แท้จริงของยินรั่วอวิ๋น

Ch. บทที่ 123 ชีวิตใหม่ครั้งที่สอง

Ch. บทที่ 122 รอยยิ้มแปลกในความมืด

Ch. บทที่ 121 หรือว่าเขาจะเป็นสัตว์เดรัจฉาน？

Ch. บทที่120 การระบายความโกรธของยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่119 พายุฉับพลัน

Ch. บทที่118 ทำเป็นงง

Ch. บทที่117 ลองเชิงเป็นขั้นเป็นตอน

Ch. บทที่116 นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วใช่ไหม?

Ch. บทที่115 คำพูดของคนมันน่ากลัว

Ch. บทที่114 ยินเสี้ยวเสี้ยวเกือบตาย

Ch. บทที่113 เข้าใจหรือยัง

Ch. บทที่112 ใครคือตัวตลก

Ch. บทที่111 พี่ชาย ฉันกลัว

Ch. บทที่110 การเติบโตจากการวิจารณ์ในสังคมที่โหดร้าย

Ch. บทที่109 ความอดทนของยินเสี้ยวเสี้ยว

Ch. บทที่108 คำเดียวเกิดกระแสอย่างรุนแรง

Ch. บทที่107 แผนการที่เปิดเผยของยินรั่วอวิ๋น

Ch. บทที่106 อุบัติเหตุกะทันหัน

Ch. บทที่ 105 เหมือนจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

Ch. บทที่ 104 เธอโกรธ เธอหึง

Ch. บทที่ 103 เรื่องนี้หนูไม่ผิด

Ch. บทที่ 102 ไม่เคยเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวด้านนี้

Ch. บทที่ 101 หมัดพิฆาต

Ch. บทที่ 100: ข้อหาที่รู้สึกประหลาดใจ

Ch. บทที่99:ฉันกลัวว่าต่อไปฉันคงเต้นรำไม่ได้อีกแล้ว

Ch. บทที่98: สิ่งที่รอคอยมาหลายปี

Ch. บทที่97: ไม่ได้เจอกันตั้งนาน

Ch. บทที่96 จิ๋นลี่หยาวที่มาสาย

Ch. บทที่95 ชีวิตที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

Ch. บทที่94 ความเอาใจใส่ของคนในบ้านยิน

Ch. บทที่93 มีสัญญาณของการตั้งครรภ์สักที่ไหน

Ch. บทที่92 มู่ซูวที่ถูกละเลย

Ch. บทที่91 ตัดสินด้วยคำเดียว

Ch. บทที่ 90 อุบัติเหตุอยู่บ่อยครั้ง

Ch. บทที่ 89 การสังเกตุของเฉิงชื่อชิง

Ch. บทที่ 88 ผมยอมที่จะไม่แต่งงานชั่วชีวิตซะดีกว่า

Ch. บทที่ 87 มือคู่หนึ่งที่มีมูลค่ามาก

Ch. บทที่ 86 คนที่รักใครไม่เป็น

Ch. บทที่ 85 ขออภัย ฉันมาสายแล้ว

Ch. บทที่ 84 โอบกอดเต้นรำกันในยามพระอาทิตย์ตก

Ch. บทที่ 83 ซ่อนระเบิดเวลาไว้

Ch. บทที่ 82 ‘การเป็นที่โปรดปรานแล้วหยิ่งผยอง’ ของเธอ

Ch. บทที่ 81 ฉันไม่ค่อยชอบผู้หญิงแบบนั้น

Ch. บทที่ 80 ไม่เจ็บใจเลยสักนิดหรือไง

Ch. บทที่ 79 รอวันที่คุณพร้อม

Ch. บทที่ 78 แอบฟังผ่านกำแพง

Ch. บทที่ 77 จิตใจพี่ทำด้วยอะไร

Ch. บทที่ 76 ใช้ตาข้างไหนมองหรอ

Ch. บทที่ 75 ตัวอย่างที่ดีที่สุดของการยืมมือคนอื่น

Ch. บทที่74 สิ่งที่ยังพูดไม่จบ

Ch. บทที่ 73 ความสุขที่ได้จากการบีบบังคับเธอ

Ch. บทที่ 72 ฉันกลับมา หาคนที่ฉันรัก

Ch. บทที่ 71 จิ๋นลี่ยวน ฉันกลับมาแล้ว

Ch. ตอนที่70 ไปดูบัลเล่ต์กันไหม

Ch. ตอนที่69 ยินเสี้ยวเสี้ยว อย่าทำตัวไร้สาระ

Ch. ตอนที่68 เป็นแค่ผู้หญิงที่ชุบมือเปิบ

Ch. ตอนที่67 เกลียดเธอเหลือเกิน

Ch. ตอนที่66 แฟนเก่าที่มีคู่หมั้นแล้ว

Ch. ตอนที่65 แฟนที่เคยคบกันมาสองปีแล้ว

Ch. ตอนที่64 ช่วงนี้ฉันดูใจดีมากไปงั้นหรอ

Ch. ตอนที่63 ความสามารถของฉันที่ขีดเส้นใต้ไว้

Ch. ตอนที่62 คนคนนั้นเป็นผมได้ไหม

Ch. ตอนที่61ช้าไปก้าวหนึ่ง ก็คือหนึ่งชีวิต

Ch. ตอนที่60 คุณหนูสองแห่งบ้านเซี่ยง

Ch. ตอนที่59 ยินเสี้ยวเสี้ยวระเบิดอารมณ์

Ch. ตอนที่58 ดอกบัวสีขาวดอกใหญ่

Ch. ตอนที่57 ห้องหมายเลขศูนย์ไม่เคยรับคนนอก

Ch. ตอนที่56 คนบ้าน้องสาวกับบ้าภรรยา

Ch. ตอนที่55ลือกันว่าเป็นผู้ครอบครองมือฉมังคู่หนึ่ง

Ch. ตอนที่54 คนที่วางแผนใส่ร้ายเธอเป็นใครกันแน่

Ch. ตอนที่53อย่าคิดว่าคนอื่นจะไร้ความสามารถเหมือนเธอสิ

Ch. ตอนที่52 งั้นพวกเราไปเจอกันที่ศาลเถอะ

Ch. ตอนที่51 เธอจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ดู

Ch. ตอนที่ 50 เธอขโมยโฆษณาของฉัน

Ch. ตอนที่ 49 วันแต่งงานของฉันกับเซี่ยงเฉิงได้กำหนดแล้ว

Ch. ตอนที่ 48 คุณจดจำไว้ดีๆว่าต้องปกป้องเป็นอย่างดี

Ch. ตอนที่ 47 คุณอย่าลืมในสิ่งที่คุณพูด

Ch. ตอนที่ 46 เรื่องนี้ พี่ชายรู้หรือไม่

Ch. ตอนที่ 45 จิ๋นลี่ยวน คุณเป็นใครกันแน่

Ch. ตอนที่ 44 ทำไมว่าที่สามีของคุณหนูยินถึงเปลี่ยนไป

Ch. ตอนที่ 43 จิ๋นลี่ยวน เป็นไปได้ไหมคะที่คุณจะรักฉัน

Ch. ตอนที่ 42 ไม่ทราบว่าคือหนังสือพิมพ์รายวัน‘เทียนหยู’รึเปล่า

Ch. ตอนที่ 41 ฉันจะแต่งงานเข้าไปในครอบครัวตระกูลจิ๋นตามกำหนด！

Ch. ตอนที่ 40 สามีของเธอ ชื่อจิ๋นลี่ยวน!

Ch. ตอนที่ 39 คุณมาในตอนนี้ได้อย่างไรกัน

Ch. ตอนที่ 38 จิ๋นลี่ยวน คุณอยู่ที่ไหน

Ch. ตอนที่37 พวกเขาก็รอดู ใครทนได้ดีกว่ากัน

Ch. ตอนที่ 36 จิ๋นลี่ยวนโกรธแล้วจริงๆ

Ch. ตอนที่ 35 พรุ่งนี้ฉันไปที่สำนักงานเขตกับเธอ หย่าร้าง

Ch. ตอนที่ 34 นี่คือ สถานการณ์อะไร

Ch. ตอนที่ 33 คำสองคำ ให้คนมีใจปรารถนา

Ch. ตอนที่ 32 ความคิดละเอียดอ่อน แข็งแกร่งรู้จักบุญคุณ

Ch. ตอนที่ 31 ‘โรคที่ไม่มีทางรักษา’ ของเธอ มีเพียงคุณหมอจิ๋นเท่านั้นที่สามารถรักษาได้

Ch. ตอนที่30 การแต่งงานของพวกเราเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเรื่องหลอกลวงกัน?

Ch. ตอนที่29 คนนี้เป็นคู่หมั้นของฉัน

Ch. ตอนที่28 เห็นได้ชัดว่าเขินอาย

Ch. ตอนที่27 ช่างดีคนที่ “ทำเพื่อเธอ”!

Ch. ตอนที่26 ฉันสามารถให้พวกนายหย่ากันได้ตลอดเวลา!

Ch. ตอนที่25 ฉันให้ยืมเอามั้ย

Ch. ตอนที่24 จิ๋นลี่ยวนเขาเป็นใครกันแน่

Ch. ตอนที่23 ตำนานคุณหญิงย่าของตระกูลจิ๋น

Ch. ตอนที่22 ตระกูลจิ๋นที่ ‘หน้าตาดุร้าย’

Ch. ตอนที่21 รูปร่างก็งั้นๆ

Ch. ตอนที่20ข่าวอื้อฉาวการแต่งงานหลอกๆที่ถูกเปิดเผย

Ch. ตอนที่19คุณคือผู้หญิงของผม

Ch. ตอนที่18คุณไม่เหมาะสมกับเธอ

Ch. ตอนที่17ยุ่งเหยิงไม่ชัดเจน

Ch. ตอนที่16ผู้ชายสารเลวที่ตามมาบ้าน

Ch. ตอนที่15สามีที่ไม่เหมือนคนทั่วไป

Ch. ตอนที่14น้องสาวที่ชอบยุยง

Ch. ตอนที่13สามีโดยพลการปรากฏตัว

Ch. ตอนที่12อย่างไรก็ต้องหย่า

Ch. ตอนที่11ฉันแต่งงานแล้วในวันนี้เอง

Ch. ตอนที่10การแต่งงานสายฟ้าแลบ

Ch. ตอนที่9คุณกล้าแต่งงานกับฉันไหม

Ch. ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม

Ch. ตอนที่7พี่สาวอย่างฉันก็ขอยกให้เธอ

Ch. ตอนที่6โกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใคร

Ch. ตอนที่5คุณเข้าใจบางอย่างผิดไปหรือเปล่า

Ch. ตอนที่4การวางแผนของหญิงสารเลวและผู้ชายสวะ

Ch. ตอนที่3ยกเลิกการหมั้นหมายกับยินรั่วอวิ๋น