EP 332 วันตรุษจีนมาถึงแล้ว
By loop
ในช่วงบ่าย
สํานักงานคณะกรรมการพรรคประจําเขต
ในอดีต ดงซูบินเคยแอบเข้าไปในตึกเพื่อไปเยี่ยมเสี่ยวหลาน แต่คราวนี้เขาขับรถเบนซ์ไปอย่างเปิดเผย ยามที่ประตูไม่ได้หยุดเขา เนื่องจากทุกคนในหน่วยงานราชการของมณฑลรู้ว่ารถเบนซ์ เอ็มพีวีแอล 500 นี้เป็นของดงซูบินยามไม่จําเป็นต้องดูป้ายทะเบียนด้วยซ้ําเพราะมีรถประเภทนี้ เพียงไม่กี่คันในมณฑล
ดงซูบินมองไปที่กุญแจที่ผู้อํานวยการเหยามอบให้เขา
อพาร์ตเมนต์ของ ดงซูบินอยู่บนชั้นสามในอาคารสีเทาทางด้านซ้ายและเป็นคนละอาคารกับเสียวหลาน
ดงซูบินไม่ได้ถือสิ่งของของเขาและเข้าไปในอาคาร เขาเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามและอพาร์ตเมนต์ของเขาเป็นห้องแรกที่อยู่ข้างๆ
ทําความสะอาดอพาร์ทเมนท์แล้ว
บางทีเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็กลัวเรื่องซุบซิบนินทา อพาร์ทเมนต์นี้แย่กว่าสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะพื้นของอพาร์ตเมนต์นี้ไม่ใช่กระเบื้องเซรามิก เครื่องซักผ้าเป็นเครื่องซักผ้ารุ่นเก่าและเครื่องปรับอากาศเป็นแบบตู้ของเครื่องปรับอากาศ เครื่องใช้และอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นแบบเก่าในอพาร์ตเมนต์นี้ เนื่องจากดงซูบินเป็นโสดเขาจึงได้รับอพาร์เมนต์สําหรับคนโสด
ดงซูบินมองไปรอบๆ และยังคงพอใจกับอพาร์ทเมนต์
ตอนนี้ ดงซูบินเป็นหัวหน้าส่วนและเขาต้องระวังในทุกด้าน หากผู้อํานวยการเหยามอบหมายอพาร์ทเมนต์สามห้องนอนสุดหรูให้กับดงซูบิน ดงซูบินจะไม่ยอมรับใครจะรู้ว่าผู้กํากับเหยาจะตีกรอบเขา?
ดงซูบินเดินทางสองสามครั้งระหว่างรถของเขา และอพาร์ตเมนต์เพื่อขนย้ายสิ่งของของเขา ก่อนที่จะเก็บของในอพาร์ตเมนต์ของเขา
แหวนแหวนแหวน โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น มันคือเสี่ยวหลาน
ดงซูบินตอบ “ สวัสดีนายกเทศมนตรีเสี่ยว”
“ คุณย้ายมาหรือยัง” เสี่ยวหลาน หัวเราะ “ ฉันเห็นรถของคุณผ่านหน้าต่างห้องของฉัน ย้ายของเสร็จหรือยัง? คุณต้องการให้พี่หยางช่วยย้ายหรือไม่?” พี่หยางเป็นคนขับรถของเสี่ยวหลาน
“ไม่เป็นไรครับ. ผมย้ายทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โอ้ ทําไมหรอ ตอนนี้คุณไม่อยู่ที่ทํางาน”
“ ฉันกลับมาทานอาหารกลางวันแล้วและฉันมาเตรียมของในงานตรุษจีน”
ดงซูบินยืนขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่อาคารฝั่งตรงข้ามและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าต่าง ดงซูบินหัวเราะและโบกมือ “ พี่สาวเสี่ยว ผมเห็นคุณแล้ว เราอยู่ไม่ไกลกันมาก”
เสี่ยวหลานยิ้มและกล่าวว่า “ ระยะทางอาจดูเหมือนไม่ไกล แต่จริงๆแล้วเราห่างกันมาก ฮ่า
“ฮะ? มันลึกเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ”
“ โอ้…” เสี่ยวหลานถาม “ ผมได้ยินจากพี่ฮว่ามีคนมากมายมายืนส่งคุณก่อนหน้านี้
ดงซูบินตอบ “ พวกเขาเองมาแสดงความยินดีและให้ไข่ผักและอื่นๆแก่ผมมากมาย โอ้…ผม จะเอามันไปแบ่งให้กับคุณด้วย ผมทานของพวกนี้ไม่หมดหรอก”
“ ไม่ต้องเอามา ตอนนี้อพาร์ตเมนต์ของฉันเต็มไปด้วยของขวัญและอาหาร” เสี่ยวหลานตอบ
ดงซูบินเกือบลืมไปแล้วว่าเสี่ยวหลานเป็นนายกเทศมนตรี ในช่วงตรุษจีนเธอจะได้รับของขวัญมากมายกว่าดงซูบิน
“ซูบิน” น้ําเสียงของเสี่ยวหลานเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ ปีนี้คุณทําผลงานได้ดีกับสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะ มีคนมากมายมาส่งคุณและหลั่งน้ําตาให้คุณคือคํารับรองที่ดีที่สุดของคุณ นําจิตวิญญาณนี้กับคุณไปสู่ตําแหน่งใหม่ของคุณ ทํางานให้หนักขึ้น แต่คุณไม่สามารถใช้วิธีรุนแรงตามปกติในตําแหน่งใหม่ได้แล้วนะ ในการดึงดูดนักลงทุนคุณต้องเปลี่ยนทัศนคติในการทํางานและสร้างภาพลักษณ์ใหม่ให้กับตัวเอง คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดหรือไม่”
ดงซูบินเข้าใจ “ใช่. ฉันจะจดบันทึกไว้”
” ตกลง, งานของคุณที่หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนแตกต่างจากสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะมากได้เลย. คืนนี้จะได้เจอกัน ฮ่าฮ่า…”
หลังจากแกะของออกจากกล่องแล้ว ดงซูบินก็มองไปที่นาฬิกาของเขาและถึงเวลาที่เขาต้องไปที่โรงเรียนพรรคของมณฑล
การเฉลิมฉลองในค่ําคืนนี้จัดขึ้นที่ห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนพรรคของมณฑล
เมื่อดงซูบินมาถึงโรงเรียนของพรรคที่จอดรถเต็ม เขาขับรถไปรอบๆที่จอดรถเพื่อมองหาที่ว่างและเจ้าหน้าที่จากโรงเรียนของพรรค ก็เห็นเขาและชี้ไปที่อาคารอีกหลังที่อยู่ด้านหลัง ดงซูบินขับรถไปและพบจํานวนมากที่ด้านหลังของอาคารนั้น
มีคนจํานวนมากเกินไป
ดงซูบินมองไปที่ผู้นําและเจ้าหน้าที่ของแผนกต่างๆและสงสัยว่าห้องโถงนี้สามารถนั่งได้หลายคนหรือไม่
พวกระดับสูง ต้องการให้แต่ละแผนกดําเนินรายการและไม่มีใครกล้าที่จะขาดหรือลา งานในวันนี้ ถ้าทุกแผนกส่งคนมางานนี้สามถึงห้าคนก็จะมีไม่กี่ร้อยคน
“ ฮ่าฮ่าฮ่า…พี่เจิ้งเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
“เสี่ยวเก่าแผนกของคุณเตรียมโปรแกรมอะไรไว้บ้าง”
“ ความลับ…คุณจะรู้ว่าพวกเขาจะแสดงอะไรในภายหลัง ฮ่าฮ่าฮ่า…”
“ โอ้ผู้อํานวยการหลิวผู้อํานวยการซันเป็นเวลานานแล้วที่เราจะได้พบกัน”
ระเบียงหน้าบ้านเต็มไปด้วยผู้คนที่ทักทายกัน ดงซูบินรู้สึกว่าเสียงดังเกินไปจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องโถงเพื่อหาที่นั่งก่อน
แต่ห้องโถงก็อัดแน่นไปด้วย
ดงซูบินเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและทักทายพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็เห็นฉนยงมาถึง
“ พี่ฉินคุณมากี่โมง” ดงซูบินเดินมาทักทายเขา
“ ฉันเพิ่งมาถึงและกําลังมองหาที่นั่งของฉัน” ฉินยงตอบ “ ฉันคิดว่าคืนนี้มีที่นั่งฟรี” คณะกรรมการพรรคและนายกเทศมนตรีจะมีที่นั่งสํารองไว้สําหรับพวกเขา และโดยปกติจะอยู่ในแถวแรก และแถวที่สอง เจ้าหน้าที่ระดับสูงจะนั่งอยู่ข้างหน้าและฉินยงในฐานะรองหัวหน้าสํานักปกติจะนั่งแถวกลางหรือแถวหลัง
ดงซูบินตอบ “ มานั่งด้านหลังกันเถอะ”
ฉินยงหัวเราะ “ คุณควรนั่งข้างหน้า คุณจะนั่งกับฉันได้อย่างไร”
“ คุณล้อเล่นกับฉันไหม? ไปกันเถอะ”
สิ่งที่ฉันยงพูดนั้นถูกต้อง ดงซูบินควรนั่งแถวหน้าพร้อมกับตําแหน่งของเขา แต่ดงซูบินไม่ต้องการอยู่ภายใต้ความสนใจ และเขาก็ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนจริงๆ
EP 333 งานเฉลิมฉลอง
By loop
ดงซูบินและรองหัวหน้าสํานักฉินหยงนั่งที่แถวหลังกลาง
“ พี่ฉินสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะกําลังจะแสดงอะไรกัน”
“ ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะแสดงวูซู หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของนายล่ะเป็นอย่างไรบ้าง
“ ผมเพิ่งได้รับการแต่งตั้งผมเองก็แน่ใจเหมือนกัน แต่หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนมีคนน้อยกว่าสํานักความมั่นคงสาธารณะ ผมคิดว่าน่าจะมีคนในสํานักมาแสดงโชว์ร้องเพลง”
17.20 น. เจ้าหน้าที่ของรัฐส่วนใหญ่ได้เข้าไปในห้องโถง
ทันใดนั้นห้องโถงก็เงียบลงและ ดงซูบินก็หันไปทางเข้า ผู้นําสูงสุดของมณฑลมาถึงแล้วเซียงดาวและเสี่ยวหลานกําลังเดินไปข้างหน้า เลขาธิการพรรคเซียงและนายกเทศมนตรีเสี่ยว แต่งชุดเต็มยศ วันและทางพรรคประกอบด้วย เฉาซูเผิง, หวางหลี่, ดวนเซ็นกัง และอื่นๆ กำลังเดินตามหลังพวกเขา
ห้าถึงหกนาทีต่อมาที่นั่งทั้งหมดในห้องโถงถูกนําขึ้น ตามที่ดงซูบินคาดไว้มีที่นั่งไม่เพียงพอสําหรับทุกคนในห้องโถง พนักงานระดับล่างบางคนที่มาถึงทีหลังต้องนั่งบนทางเดิน
พิธีกรสาวสวยวัยกลางคนขึ้นไปบนเวทีและเริ่มพูดคุย
ดงซูบินกระซิบกับ ฉินหยง“ ผู้หญิงคนนี้ดูหน้าคุ้น” “ เธอคือซูเจีย”ฉินหยงแนะนํา “ เธอเป็นผู้ประกาศข่าวกับสถานีโทรทัศน์ของมณฑลของเรา”
“ โอ้การเฉลิมฉลองนี้ถ่ายทอดสดในมณฑลของเราหรือไม่” ดงซูบินมองไปที่กล้องสองตัวข้างเวที
ฉินยงส่ายหัว “ มันกําลังถ่ายทําอยู่ แต่มันไม่ได้ถ่ายทอดออกไป มันถูกบันทึกไว้สําหรับเจ้าหน้าที่ของเราเองและการถ่ายทอดสดของการเฉลิมฉลองในมณฑลของเรา คือในวันแรกของวันตรุษจีน”
ซูเจียกล่าวทักทายและทําหน้าที่พิธีกรก่อนที่จะส่งไมค์ให้เลขาธิการพรรคเซียง เป็นคําพูดตามปกติที่เขากล่าวชื่นชมเจ้าหน้าที่ทํางานหนัก ฯลฯ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าผู้ฟังไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะฟังคําพูดที่น่าเบื่อของเขา เขาก็พูดจบ ซูเจียขอบคุณเซียงดาวและเชิญนายกเทศมนตรีซีอีขึ้นไปบนเวทีเพื่อกล่าวสุนทรพจน์
เสี่ยวหลานยิ้มและโบกมือให้เธอ “ ฉันจะไม่พูดอะไรมาก ฉันจะขอเปิดงานนี้อย่างเป็นทางการ”
ฝูงชนต่างโห่ร้อง ประโยคหนึ่งของเสี่ยวหลานมีเสียงเชียร์ดังกว่าคําพูดยาวๆของเซียงดาว เซียงดาวฟายังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉย แต่เขาขมวดคิ้วอยู่ในใจ
เพลงเริ่มขึ้นและงานเฉลิมฉลองของคืนนี้ก็เริ่มต้นขึ้น
ในตารางการจัดงานแรกคือคณะวัฒนธรรมของมณฑล เป็นการเต้นรําเปิดที่ประกอบด้วยคนมากกว่าหนึ่งโหล นักเต้นทุกคนยังเด็กและน่ารักและสวมชุดฮันแบบดั้งเดิม คณะวัฒนธรรมของเคาน์ตี้เป็นแผนกที่เชี่ยวชาญในการแสดงดังกล่าว
เมื่อการแสดงนี้จบลงผู้ชมต่างโห่ร้อง
ดงซูบินปรบมือและถาม “ นี้แค่การเปิดตัว?”
นักแสดงเข้ามาบนเวทีด้วยการแต่งหน้าและเครื่องแต่งกายที่ดูแฟนตาซี
ภาพที่เขาเห็นมีชายชราคนหนึ่งที่เดินอยู่ที่พื้นที่ผู้หญิงคนหนึ่งโยนตัวขึ้นไป ในท้ายที่สุดผู้หญิง คนนั้นก็มาจับคู่กับชายคนนั้น นักแสดงและนักแสดงหญิงไม่ได้เป็นมืออาชีพและมีข้อผิดพลาด บางอย่าง
ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเจ้าหน้าที่ของรัฐแสดงการแสดงที่น่าสนใจเหล่านี้ แสดงว่าพวกเขาก็มั่นฝึกฝนสิ่งอื่นที่นอกจากงาน การแสดงนี้จัดทําขึ้นโดยกรมคุ้มครองสิ่งแวดล้อม เป็นการส่งข้อความถึงการไม่ทิ้งขยะทุกที่
ในแถวหน้าเซียงดาวฟากระซิบกับผู้นําที่อยู่ข้างๆเขาและพยักหน้า ดูเหมือนพวกเขาจะพอใจกับการแสดงนี้ ในฐานะผู้นําพวกเขาไม่กังวลว่าผลงานจะดีหรือไม่ พวกเขากังวลมากขึ้นหากการแสดงส่งข้อความเชิงบวกออกไป
นักแสดงและนักแสดงโค้งคํานับและเดินเข้าไปในหลังเวที
ซูเจียปรากฏตัวบนเวทีอีกครั้งและประกาศรายการที่สาม
เป็นการแสดงของกรมวัฒนธรรมโดยเจ้าหน้าที่กรมวัฒนธรรมที่เกษียณอายุแล้วคนหนึ่ง คนงานบางคนถือโต๊ะกระดาษพู่กันและหมึกขึ้นไปบนเวที ชายชราคนนั้นไม่พูดอะไรและเริ่มวาดภาพฝูงชนโห่ร้องเมื่อภาพวาดเสร็จสมบูรณ์
ดงซูบินยังให้กําลังใจแม้ว่าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภาพวาดจีน “ ภาพวาดที่ดี!”
ฉินหยงพยักหน้า “ใช่ มันเป็นภาพวาดที่ดี”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็สบตากันและหัวเราะ พวกเขาสามารถบอกได้ว่าทั้งคู่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการวาดภาพ
หลังจากที่ชายชราลงจากเวทีฉินหยง ก็พูดขึ้น “ มันน่าจะถึงคราวของสํานักรักษาความปลอด ภัยสาธารณะของเรา การแสดงของพวกเขาอาจจะไม่ดีเท่ากับการแสดงก่อนหน้านี้”
เจ้าหน้าที่ตํารวจสองสามนายวิ่งขึ้นไปบนเวทีในชุดเครื่องแบบแสดงท่าเต้นวูซู และทําร้ายอุปกรณ์ประกอบฉากบางอย่างเช่นกระดานไม้กระเบื้องเสา ฯลฯ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งต่อสู่กับเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งโดยใช้ไม้ค้ํายันไว้ด้านหลังเสาหัก แต่เจ้าหน้าที่คนนั้นไม่เป็นอันตราย
“ดี!” ดงซูบินและฉินหยงส่งเสียงเชียร์ดังลั่น
เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งซึ่งได้รับการฝึกฝนวิชากังฟูหัวเหล็กทุบหัวของเขาด้วยอิฐสองสามก้อน
อิฐแตกและหน้าผากของเจ้าหน้าที่คนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น แต่ศีรษะของเขาดีไม่มีรอยฟกช้ํา!
ดงซูบินประทับใจกับ กังฟูของเจ้าหน้าที่ เขาเคยดูการแสดงแบบนี้ทางทีวีมาก่อนซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการแสดงแบบนี้ในชีวิตจริง ดงซูบินหัวเราะและมองไปที่ฉินหยง “ พี่ฉินผมไม่รู้มาก่อนว่าสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเรามีผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้มากมาย”
ฉินหยงมองไปที่ดงซูบิน” ใครกล้าอ้างตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ต่อหน้านายกัน”
ตงซู่ชิงส่ายหัว “ ผมทําสิ่งที่พวกเขาทําไม่ได้ ถ้าก้อนอิฐเหล่านั้นตกลงบนหัวของผม…ผมอาจตายไม่ก็เป็นอัมพาต
“ เอาล่ะ อย่าเจียมตัว” ฉินหยงหัวเราะ “ ทุกคนในสํานัก…ไม่ ทุกคนในเขตหยานไม่รู้ว่าคุณเคยต่อสู้กับเสือโคร่งไซบีเรีย” เขาหันไปทางเวที “ กังฟูของพวกเขาอาจจะดี แต่เมื่อเทียบกับคุณแล้วพวกเขาล้าหลังมาก การมีศิลปะการต่อสู้และการต่อสู้นั้นแตกต่างกัน เจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนนั้นอาจไม่ใช่คู่ของคุณหากพวกเขาต่อสู้กับคุณด้วยกัน”
ดงซูบินหัวเราะ “ พี่ฉินอย่าคิดมากกับผม คุณกําลังทําให้ผมเครียด”
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนี้ นายไปท้าด้วยพวกแทควอนโดสายดําและร่วมถึงจัดการพวกนั้นราบคาบ นั่นไม่รวมถึงพวกสายแดงเข็มขัดสีน้ําเงิน ฯลฯ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ใครจะเก่งสู้นายได้? น้องซูบินพูดตามตรงฉันประทับใจทักษะการต่อสู้ของนายมากที่สุด เราจะต้องมาซ้อมด้วยกันสักครั้ง”
ขณะที่ ดงซูบินและฉินหยงคุยกันการแสดงของสํานักงานความปลอดภัยสาธารณะก็สิ้นสุดลง
ฝูงชนปรบมือและโห่ร้อง
ผู้นําที่นั่งอยู่ข้างหน้ายิ้ม เซียงดาวฟาเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐจะสามารถจัดการแสดงเช่นนี้ได้
การแสดงสองสามครั้งถัดไปคือการร้องเพลงและการเต้นรํา
ดงซูบินสังเกตเห็นคนงานหลังเวทีและพนักงานบางคนเดินออกมาจากหลังเวที ดูเหมือนพวกเขากําลังมองหาใครบางคน ทันใดนั้น ดงซูบินสังเกตเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเขาสว่างขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นสายที่ไม่ได้รับมากกว่าหนึ่งโหลจากสองถึงสามหมายเลข
ห้องโถงใหญ่มีเสียงดังมากและ ดงซูบินไม่สังเกตเห็นว่าโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
ใครกันที่โทรมาในเวลาแบบนี้?
ดงซูบินโทรกลับ “ สวัสดีผม ดงซูบิน นั้นใครกัน?”
“ ฉัน…งานฉลอง…ผู้รับผิดชอบ…” มีใครบางคนร้องเพลงอยู่บนเวทีและดงซูบินไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด “ มาที่หลังเวที มันเริ่มแล้ว…”
ดงซูบินถาม “ เริ่มจากอะไร? พูดให้ดังกว่านี้ได้ไหม!”
“ การแสดง….การแสดงของคุณกําลังเริ่ม”
ดงซูบินได้ยินดังนั้นจึงถาม “ คุณเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลงานหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? คุณหมายถึงอะไรการแสดงของฉัน? ฉันลงทะเบียนสําหรับการแสดงเมื่อใด สวัสดี? สวัสดี?” สัญญาณไม่ดีเลยและสายถูกตัด
ฉินยงได้ยินดงซูบิน” เกิดเรื่องผิดปกติอะไรหรือเปล่า? การแสดงทั้งหมดรายงานโดยแผนกต่างๆ อาจมีข้อผิดพลาด”
ดงซูบินขมวดคิ้ว “ แม้ว่าจะมีข้อผิดพลาด แต่ก็ไม่ควรระบุชื่อของมเป็นหนึ่งในนักแสดง”
“ลองเช็คกับกับพวกเขาอีกครั้ง”
เมื่อดงซูบินกําลังจะไปที่หลังเวทีเพลงก็จบลง ซูเจียเดินขึ้นเวทีอีกครั้งและกล่าวว่า “ ผลการดําเนินงานต่อไปเป็นของสํานักงานส่งเสริมการลงทุน นักแสดงคือ…” ซูเจียหยุดชั่ววินาทีและยิ้ม “ ดงซูบินหัวหน้าซูบิน จากหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน!”
EP 331 ลาก่อน หัวหน้าซูบิน
By loop
พรุ่งนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าของวันตรุษจีนและผู้คนต่างพากันจุดประทัดตามถนน
นี่เป็นครั้งแรกที่ ดงซูบินใช้เวลาปีใหม่ในมณฑลหยานไท่ เขาเดินทอดน่องไปตามถนนมองดูการประดับตกแต่งและโคมไฟสีแดงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เนื่องจากผู้อาวุโสเสี่ยว ยอมรับเขาแล้ว เขาได้รับการเลื่อนตําแหน่งค้นพบพลังใหม่และได้นอนกับพี่สาวหยู สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในเวลา เดียวกันมันทําให้ดงซูบินรู้สึกอารมณ์ดี
ดงซูบินเดินเล่นและฮัมเพลงชาติ
สมาชิกในครอบครัวของผู้นําในสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเพิ่งจะเดินออกจากห้องพักและได้ยินเสียงของดงซูบินเขาประทับใจในความรักชาติของหัวหน้าซูบิน แม้ว่าหัวหน้าซูบินจะเพียงแค่ฮัมเพลง แต่เขาก็ฮัมเพลงชาติ
ดงซูบินเดินเข้าไปในสํานักงานของรัฐบาลมณฑลและขึ้นไปชั้นบน
ดงซูบินเดินไปที่ประตูห้องทํางานของรองนายกเทศมนตรีและเคาะประตูสองครั้ง
ในการรับราชการมีกฎห้ามพูดคือเรื่องของการเคาะประตูบ้าน เมื่อคนที่มีตําแหน่งหรือยศต่ํากว่ามารายงานคนที่มียศสูงกว่าเขาจะมีจํานวนครั้งในการเคาะประตูเพราะ ถือว่าเป็นเรื่องหยาบคาย นอกจากนี้เขายังไม่สามารถเคาะประตูสี่ครั้งได้เนื่องจากถือว่าเป็นการไม่เคารพ เฉพาะผู้ที่อยู่สูงกว่าเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ทําสิ่งนี้ต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาได้รับอนุญาตให้เคาะประตูผู้นําของพวกเขาสองครั้งเท่านั้นและการเคาะจะต้องเบา หากเสียงเคาะดังเกินไปเขาอาจทําให้ผู้นําขุ่นเคือง
” เข้ามา.” ชายวัยกลางคนกล่าว
ดงซูบินเข้ามาและปิดประตูด้านหลังเขา “ นายกเทศมนตรีโจว ผมมาที่นี่เพื่อมาสุขสันต์วันปีใหม่ให้คุณครับ”
“ ซูบิน?” โจวซินหยง ยิ้มและพยักหน้า “ สวัสดีปีใหม่เช่นกัน นั่งก่อน.”
ดงซูบินไม่รู้ว่าทําไม โจวซินหยงถึงมองหาเขาและเขาก็ไปที่โซฟา
โจวซินหยงเองเขาอายุเพียงสี่สิบต้น ๆ และรูปร่างหน้าตาและผิวพันธุ์เขาดูเหมือนชาวนามากกว่ารองนายกเทศมนตรีด้วยซ้ํา เขาเป็นรองนายกเทศมนตรีของเทศมณฑลหยานไท่และดูแลหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑล เนื่องจาก ดงซูบินเข้ารับตําแหน่งในแผนกเขาจะต้องรายงานให้เขาทราบในอนาคต แต่เนื่องจากบทบาทก่อนหน้านี้ของดงซูบินเขาจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุย กับ โจวซินหยง
“ พี่เหม่ยจากสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้” โจวซินหยง เริ่มพูดตรงๆโดยไม่อ้อมค้อมอะไร “ คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม”
เหมิงซินเยียน? ดงซูบินถาม “ หัวหน้าเหมิงยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกอย่างงั้นหรอครับ? เป็นอาการปวยเดิมของเขาหรือเปล่าครับ”
โจวซินหยงพยักหน้า “ ฉันได้ยินมาว่าอาการของเขาไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร ไม่มีใครเป็นผู้นําหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนและฉันคิดว่าคุณไม่ควรรอจนถึงหลังปีใหม่ในการเข้ามารับตําแหน่งนี้ ฉันจะคุยกับนายกเทศมนตรีเสี่ยว และคุณจะเข้ารับตําแหน่งในแผนกโดยมีผลทันที ฮ่าฮ่า…มณฑลเองคาดหวังไว้สูงสําหรับคุณ ทําให้ดีที่สุด”
ดงซูบินตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
ดงซูบินพยักหน้า มันสร้างความแตกต่างให้กับเขาไม่ได้อยู่ดี
หลังจากออกจากสํานักงานรองนายกเทศมนตรี ดงซูบินก็กลับไปที่สํานักเพื่อเก็บข้าวของในห้องทํางานของเขา นี่เป็นวันสุดท้ายของเขากับการรักษาความปลอดภัยสาธารณะและเขาทํางาน ที่นี่มาเกือบหนึ่งปีแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ
เคาะ…เคาะรองหัวหน้าทีมเฟิง จากแผนกสืบสวนเคาะและเข้าไป
“ พี่เฟิง?” ดงซูบินยิ้ม “ พี่กําลังมองหาฉันอยู่ใช่ไหม”
รองหัวหน้าทีมเฟิงถอนหายใจ “ ครับ..ผมได้ยินมาว่าวันนี้หัวหน้าซูบินจะต้องย้ายแล้ว เฮ้อ…” เขาทนไม่ได้ที่เห็นดงซูบินย้ายออกไป
ดงซูบินชี้ไปที่รองหัวหน้าทีมเฟิง และหัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า…พวกเราทุกคนเป็นผู้ใหญ่แล้วและหยุดทําหน้าแบบนั้นได้แล้ว ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้พบกันในอนาคต นอกจากนี้หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนก็อยู่ในเขตเมืองและเราได้พบกันบ่อยครั้ง” ในช่วงหนึ่งปีนี้กับสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลคนที่ใกล้ชิดกับ ดงซูบินได้แก่ เหลียงเฉินเผิง, ฉินหยง และรองหัวหน้าทีมเฟิง แน่นอน หลิวดาไห่, เฉินฟาง และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ จากสถานีก็อยู่ใกล้ดงซูบินมากเช่นกัน
หลังจากรองหัวหน้าทีมเฟิง หลายคนจากสํานักมาอําลากับ ดงซูบินฉินหยง, เกาจงเหว่ย และ ผู้นําคนอื่น ๆ จากแผนกต่างๆอวยพรให้เขาหายดี ดงซูบินรู้สึกประทับใจและเชิญพวกเขาไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ดงซูบินก็ขนของขึ้นรถ เขาไม่ได้เป็นรองหัวหน้าสํานักอย่างเป็นทางการที่มีความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลอีกต่อไป
เนื่องจาก ดงซูบินกําลังจะจากไปเขาก็อาจจะย้ายเข้าไปอยู่ในที่พักใหม่ในช่วงบ่าย
แต่เมื่อ ดงซูบินขับรถเข้าไปในห้องของสํานักเขาเห็นรถตํารวจสองสามคันจอดอยู่ที่อาคารของเขาและมีเจ้าหน้าที่เจ็ดถึงแปดคนรออยู่ที่นั่น รองหัวหน้าทีมเฟิง อยู่ในกลุ่มพวกเขาด้วยดงซูบินประหลาดใจเขารีบจอดรถและลงจากรถ
“ หัวหน้าซูบิน”
“ หัวหน้าซูบิน…”
เจ้าหน้าที่เดินไปที่ดงซูบิน
“ พี่เฟิง พี่จะทําอะไรอีก?” ดงซูบินหัวเราะ
รองหัวหน้าทีมเฟิง ถอนหายใจและกล่าวว่า “ ผมได้ยินมาว่าวันนี้หัวหน้าจะต้องไปแล้วเรามาเพื่อจะช่วย”
ดงซูบินโบกมือ “ กลับไปกลับไป.ฉันซาบซึ้งกับความคิดของพี่ แต่พวกคุณทุกคนยังทํางานอยู่ เรื่องนี้ฉันจัดการได้”
รองหัวหน้าทีมเฟิง ไม่ได้พูดอะไรและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ออกไป
ดงซูบินตระหนักว่าเขารู้จักเจ้าหน้าที่เหล่านี้ บางคนเคยไขคดีร่วมกับเขาและบางคนก็จับทีมตรวจสอบของญี่ปุ่นไปพร้อมกับเขา เขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้ออกไป แต่พวกเขาปฏิเสธ ในท้ายที่สุด ดงซูบินทําได้เพียงแค่ตบไหล่เจ้าหน้าที่สองคนที่อยู่ใกล้เขาอย่างช่วยไม่ได้ “ เอาล่ะ…ไปต่อกัน….ขอบคุณ”
“ เป็นความสุขของเรา”
“ถูกต้อง. หัวหน้าซูบินยินดีที่จะช่วยคุณย้ายของ”
หลังจากขึ้นไปชั้นบน ดงซูบินถาม “ วันนี้พวกคุณไม่มีคดีอะไรให้ตรวจสอบเลยหรือ? สิ่งนี้จะส่งผลต่องานของคุณหรือปาว”
รองหัวหน้าทีมเฟิงตอบ “ เราได้ส่งเคสของเราไปให้ทีมอื่น ๆ แล้วและงานของฉันคือการซักซ้อมกับเจ้าหน้าที่สองสามคนเหล่านี้สําหรับการเฉลิมฉลองวันตรุษจีนของเคาน์ตี้ในคืนนี้ การเฉลิมฉลองตรุษจีนของรัฐบาลมณฑลเป็นงานประจําปี แต่มันยากที่จะถือจัดงานในวันส่งท้ายปีเก่าหรือวันแรกของปีใหม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ปกติจะจัดขึ้นหนึ่งหรือสองวันก่อนหน้านี้”
ดงซูบินตอบ “ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่พี่ยังต้องทํางานในวันนั้นด้วยหรือยังไง?”
รองหัวหน้าทีมเฟิง ตอบอย่างเฉยเมย “ หน่วยงานระดับสูงได้สั่งให้ทุกแผนกต้องส่งคนไปแสดงและนักแสดงต้องเป็นคนจากแผนก แผนกต่างๆไม่สามารถจ้างคนมาดําเนินการแทนได้ นี่เป็นเหมือนงานเชื่อมสัมพันธ์ของทีมและนายกเทศมนตรีเสี่ยว และผู้นําคนอื่น ๆ จะเข้าร่วม ผมได้ยินมาว่าบางแผนกเริ่มซ้อมเมื่อสามเดือนก่อน”
ดงซูบินจะเข้าร่วมงานนี้ในตอนกลางคืนและเขาก็สงสัยว่าการแสดงของเจ้าหน้าที่รัฐบาลเหล่านั้นเป็นอย่างไร”
ร้องเพลงชาติ?
ตะโกนคําขวัญเช่น ฉันรักปักกิ่ง??
ฮะ? หากการแสดงเป็นเช่นนี้ ดงซูบินรู้สึกว่าเขาควรแสร้งปวยเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าร่วมกิจกรรมนี้
ดงซูบินไม่มีสิ่งของมากมายในอพาร์ตเมนต์ของเขา นอกเหนือจากเสื้อผ้ากระเป๋าเอกสารหนังสือ ฯลฯ เขาไม่ได้มีอะไรหนัก แม้แต่พีซีของเขาก็เป็นแล็ปท็อปและเครื่องใช้ที่เหลือก็ไม่ได้เป็นของเขา ตู้เย็นเครื่องซักผ้า ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ที่นั่นเมื่อเขาย้ายเข้ามาในอพาร์ทเมนต์ รองหัวหน้าทีมเฟิงและเจ้าหน้าที่ขนทุกอย่างไปที่รถเบนซ์ของ ดงซูบินภายในครึ่งชั่วโมง
หลังจากบรรจุทุกอย่างลงในรถแล้ว ดงซูบินได้กล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่อีกครั้ง ” ขอบคุณทุกคน.
“ หัวหน้าซูบินขับรถช้าๆ”
หัวหน้าซูบินโปรดมาเยี่ยมเราด้วยตอนที่คุณว่าง”
เจ้าหน้าที่สองสามคนยืนอยู่ที่นั่น พวกเขาทั้งหมดไม่เต็มใจที่จะเห็น ดงซูบินจากไป
ทันใดนั้นรถตํารวจและรถตู้สองสามคันก็เข้ามาในพื้นที่ของครอบครัว ดงซูบินจํารถเหล่านั้น ได้มาจากสถานี ฮุยเทียน หัวหน้าสถานีหลิวดาไห่ รองหัวหน้าสถานี เฉินฟาง, จูเฟิง, ต้าเหลิง, เออเหลิง ฯลฯ ลง
ดงซูบินยิ้ม “ พี่หลิวเฉินทําไมถึงมาที่นี่?”
หลิวดาไห้ตอบด้วยน้ําเสียงเศร้า “ เราได้ยินมาว่าคุณจะจากไปในวันนี้เรา…เรามาที่นี่เพื่อมาแสดงความยินดีและมาส่ง”
ดงซูบินหัวเราะ “ เราทานอาหารค่ําอําลาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน มีอะไรจะส่งฉันอีกยังนหรอ? นอกจากนี้ฉันจะไม่ได้ไปมณฑลอื่น เราจะได้พบกันในอนาคต ฮ่าฮ่า…”
หลิวดาไห่อายุสี่สิบปลาย ๆ และตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากพบกับดงซูบิน
ดงซูบินชี้ไปที่เขาอย่างรวดเร็ว “ พี่หลิวพวกเราทุกเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าให้ฉันเห็นเรื่องพวกนี้สิ”
หลิวดาไห่ตอบอย่างร้อนรน “ หัวหน้าซูบินถ้าคุณไม่ช่วยผมในช่วงที่เกิดแผ่นดินถล่มผมก็คงตายไปแล้ว ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ…ฉัน…” แม้จะผ่านไปหลายวันหลิวดาไห่ก็ยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าดงซูบินกําลังจะจากไป เช่นเดียวกับลุกทีมในสํานักงาน ดงซูบินเป็นผู้นํารัฐบาลที่ใจร้อนก็จริงและมักควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่สําหรับเจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุยเทียนเขาเป็นผู้นําที่ดีที่สุดที่พวกเขาเคยร่วมงานด้วย
ดงซูบินหัวเราะและชกไหล่ของหลิวดาไห่ เบา ๆ “ หยุดทําตัวเหลวไหลได้แล้ว พี่ต้องให้ฉันพูดซ้ํากี่ครั้งกัน”
จูเฟิง, ต้าเหลิง, เออเหลิงและเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ กําลังมองไปที่ ดงซูบินพวกเขาทั้งหมดมีเรื่องมากมายที่จะพูดกับเขา
แต่ ดงซูบินรู้ว่าพวกเขาต้องการจะพูดอะไร
ในท้ายที่สุดเฉินฟา ก็เดินไปพร้อมกับบุหรี่สองสามกล่องและแอลกอฮอล์สองสามขวด “ หัวหน้าซูบินนี้เป็นของขวัญมาจากพวกเราทุกคน”
“ พวกคุณกําลังทําผิดกฎหมายนะเนี่ย” ดงซูบินหัวเราะ แต่ไม่ปฏิเสธพวกเขา “ขอบคุณทุกคน. เฮ้! พวกนายที่กําลังร้องไห้! เช็ดน้ําตาทันที! ฮ่าฮ่าฮ่า…พวกนายทุกคนก็เห็นอยู่แล้วนี้มันไม่ใช่งานศพสักหน่อย!” ดงซูบินพูดติดตลก แต่ไม่มีใครหัวเราะ
ดงซูบินก็กําลังจะร้องไห้ด้วยตัวเอง “ พี่หลิวพาคนของคุณกลับไปที่หมู่บ้าน พี่จะพาทุกคนมาที่นี้ได้อย่างไร”
ทันใดนั้นก็เกิดความปั่นป่วนนอกห้อง มีพลเรือนประมาณ 30 ถึง 40 คนปรากฏตัวและหลายคนถือถุงผักและผลไม้
ดงซูบินตกตะลึงชั่ววินาทีและเขาจําบางคนได้ พวกเขาคือคนที่เขาช่วยเหลือมาก่อน
ดงซูบินไม่รู้ว่าใครเป็นคนพาพวกเขามาที่นี่และพวกเขาทั้งหมดก็มาส่งเขา
หญิงวัยกลางคนเดินไปที่ ดงซูบินอย่างรวดเร็วและจับมือเขาไว้ น้ําตาของเธอเริ่มไหล เธอเป็นแม่ของเด็กหญิงที่ถูกลักพาตัว ดงซูบินซึ่งได้รับการช่วยเหลือในจังหวัดใกล้เคียงเมื่อหกเดือนก่อน เธอเป็นคนอารมณ์ดีมากและไม่สามารถแม้แต่จะพูดได้ ก่อนที่จะปล่อยมือของ ดงซูบินเธอยื่นถุงไข่ให้เขา
ดงซูบินยอมรับของขวัญของเธอ ”ขอบคุณ.”
คู่รักเดินผ่านไป “ หัวหน้าซูบินเราได้ยินมาว่าคุณกําลังจะย้ายออกไป เรานี่คือภาพวาดของลูกสาวของเรา หลังจากที่คุณช่วยเธอแล้วเธอก็พูดถึงคุณทุกวัน” สองคนนี้เป็นพ่อแม่ของนักเรียนที่เขาช่วยชีวิตจากนักโทษที่หลบหนี เป็นภาพวาดของชายคนหนึ่งที่เล็งปืนไปที่ชายอีกคน
ดงซูบินถือภาพวาด “ มันเป็นภาพวาดที่สวยงาม ขอบคุณจริงๆ”
หญิงชราผลักเธอผ่าน “ หัวหน้าซูบินคุณเป็นคนดีและเป็นข้าราชการที่ดี คุณจะให้พรกับคุณฉันเองยากจนและไม่สามารถให้ของขวัญราคาแพงแก่คุณได้โปรดรับผลไม้เหล่านี้” ดงซูบินได้ช่วยหญิงชราคนนี้จากรถทัวร์ในช่วงที่เกิดเหตุดินถล่ม
ดงซูบินจับมือหญิงชรา ” ขอขอบคุณ.”
ดงซูบินจําคนที่เหลือไม่ได้และมือทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยของขวัญ หลิวดาไห่และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ รีบไปช่วย ดงซูบินถือของขวัญบางส่วน
เป็นวันที่น่าจดจําสําหรับ ดงซูบินตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง “ ผม ดงซูบินขอขอบคุณทุกคน ขอบคุณครับ.”
ผู้นําสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะและสมาชิกในครอบครัวหลายคนเห็นสิ่งนี้และประทับใจ
พลเรือนไม่สนใจว่าคุณจะโดนสมาชิกในครอบครัวของคณะกรรมการพรรคของมณฑลหรือไม่ หรือคุณยังไม่บรรลุนิติภาวะแค่ไหนในรัฐบาล พวกเขารู้แค่ว่าคุณดูแลหรือช่วยเหลือพวกเขามาก่อนจริงๆคุณเป็นข้าราชการที่ดี ดงซูบินได้รับความเคารพจากพวกเขาโดยการเสี่ยงชีวิตเพื่อพวกเขา
ขณะที่ดงซูบินขับรถออกจากที่พักเขาก็เห็นทุกคนยังคงยืนอยู่ที่นั่นผ่านกระจกมองหลังของเขา นั้นคือการสั่งลาในตําแหน่งเดิมเพื่อรับเข้ารับตําแหน่งและบทบาทหน้าที่ใหม่
** ผู้แปล คิดว่าตอนนี้เนื้อเรื่องค่อนข้างมาไกลมากแล้ว และผู้แปลเองรักในการแปลเรื่องนี้มาก หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะคิดเหมือนผู้แปล จึงอยากให้ช่วยกันบอกเล่าเรื่องราว สปอยนิยายเรื่องนี้ ให้กับเพื่อนชุมชนคนรักการอ่านนิยาย ให้ถือเป็นกําลังใจให้กับผู้แปลในการมุ่งมั่นในการแปลต่อไป ขอบคุณครับ กําลังใจเล็กๆของพวกท่านจะช่วยผลักดันแรงใจของผู้แปลได้ **
