เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – บทที่ 534 พาลูกสะใภ้ไปบ้านฝ่ายสามี

บทที่ 534 พาลูกสะใภ้ไปบ้านฝ่ายสามี

พอเฉินต้าไห่กับหยางจยาฮุ่ยรู้ว่าลูกชายจะพาสะใภ้มาบ้าน พวกเขาก็เริ่มตื่นเต้น

แต่พอตื่นเต้นเสร็จ พวกเขาก็รีบร้อนเริ่มเก็บกวาดบ้าน

ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวคนอื่นมาเที่ยวบ้าน จะต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้ได้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นคนเมือง หยางจยาฮุ่ยจึงพยายามต้อนรับอย่างดีที่สุด

หมู่บ้านหนานฉวนเป็นหมู่บ้านในสังกัดเมืองจิ้นหยาง เนื่องจากอยู่ใกล้ภูเขาหนานฉวนจึงตั้งชื่อตามนั้น ทิวทัศน์ สภาพแวดล้อมและอากาศดีมาก เรื่องเดียวที่ไม่ดีก็คือค่อนข้างล้าหลัง

หมู่บ้านหนานฉวนมีประชากรสองร้อยคน ตอนนี้เหลือคนในหมู่บ้านไม่เยอะแล้ว ส่วนใหญ่คนหนุ่มสาวถ้าไม่ออกไปเรียนก็ออกไปทำงานหาเงิน คนในหมู่บ้านล้วนเป็นผู้สูงอายุ

หลังจากเฉินชางมาถึงเมืองจิ้นหยาง ก็เรียกรถตรงกลับไปที่บ้าน

ฉินเยว่เติบโตอยู่ในเมืองมาตั้งแต่เด็ก บ้านเกิดเป็นเมืองระดับจังหวัด เธอจึงรู้สึกแปลกใหม่กับสภาพชีวิตในชนบทมาก ทางไปหมู่บ้านเป็นถนนเลียบภูเขาสายหนึ่ง เมื่ออยู่บนถนนก็จะเห็นป่าไม้ที่มีอยู่เต็มภูเขาลูกนี้พอดี แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน แต่ใบเมเปิ้ลที่มีอยู่เต็มภูเขาก็ยังดูสวยงามน่าประทับใจมาก

คนขับรถเห็นฉินเยว่เกิดความรู้สึกแปลกใหม่ก็อดถามไม่ได้ว่า “สวยไหมครับคุณผู้หญิง”

ฉินเยว่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น “สวยค่ะ สภาพแวดล้อมของที่นี่ดีมาก!”

คนขับรถยิ้ม “ที่นี่พัฒนายาก แล้วผมก็ได้ยินมาว่าที่นี่คือชีพจรของมณฑลตงหยาง ดัดแปลงไม่ได้ ก็เลยคงสภาพนี้มาตลอด ถึงผมจะไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ภูเขาหนานฉวนก็อยู่ในสภาพนี้มาตลอด พูดตามตรงนะ ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าแก่ตัวไปก็จะไปสร้างบ้านและใช้ชีวิตบั้นปลายที่หมู่บ้านหนานหยาง”

เฉินชางพยักหน้า พอแก่ตัวลง ใช้ชีวิตบั้นปลายในหมู่บ้านชนบทก็ถือเป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยจริงๆ เวลาไม่มีอะไรทำก็ปลูกผัก ดูแลดอกไม้ เลี้ยงแม่ไก่สักสี่ห้าตัว กินไข่ไก่ทุกวัน เวลาอารมณ์ดีก็เชือดไก่สักตัว

คนตงหยางค่อนข้างยึดมั่นในประเพณีดั้งเดิม ชอบกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิด

รถมาจอดลงตรงต้นทางเข้าหมู่บ้าน เฉินชางกับฉินเยว่ลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

ช่วงหลายปีมานี้ ในหมู่บ้านเหมือนเปลี่ยนไปทุกปี ทุกครั้งที่กลับมา ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ถนนก็ปูแล้ว สองฝั่งของบ้านเรือนเป็นท่อก๊าซธรรมชาติยาวต่อกัน หลังคาบ้านติดแผงโซล่าร์เซลล์ สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือคนเหล่านั้นในหมู่บ้าน

เฉินชางเป็นนักศึกษาในหมู่บ้าน กอปรกับเฉินต้าไห่ได้ไปเยี่ยมเยียนหลายบ้าน ทุกคนจึงรู้ว่าลูกชายคนโตของตระกูลเฉินเป็นหมออยู่ที่เมืองเอกของมณฑล ได้ยินว่าช่วงก่อนหน้านี้ เฉินต้าไห่กับภรรยาไปซื้อบ้านไว้ให้ลูกชายที่เมืองเอกของมณฑลแล้ว

ข่าวนี้แพร่ไปเร็วมาก ราคาบ้านของเมืองอันหยางตกล้านสองล้าน หลังจากทุกคนได้ยินข่าวนี้ ก็ย่อมมองเขาด้วยสายตาใหม่เช่นกัน มีคนที่รังเกียจคนจนหลายคนบอกว่าเฉินต้าไห่ขี้โม้ เพราะถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ

ทุกคนยืนรออยู่ตรงประตูหมู่บ้าน พอเห็นเฉินชางพาสาวน้อยแสนสวยคนหนึ่งที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนเมืองหิ้วกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินลงมา พวกเขาก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นทันที

“เสี่ยวเฉิน กลับมาแล้วเหรอ”

“นี่…พาสะใภ้กลับมาด้วยสินะ!”

“กลับมาพักผ่อนเหรอ”

…

เฉินชางยิ้มตอบ “พักผ่อนไม่กี่วันครับ เลยกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้าน เธอคือแฟนของผมครับ”

พอฉินเยว่ถูกเฉินชางแนะนำตัวให้แบบนี้ ในใจก็รู้สึกหวานชื่นเช่นกัน เธอยิ้มพร้อมทักทายคนในหมู่บ้าน

เฉินชางลากกระเป๋าเดินทางและถือกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินเข้าไปในหมู่บ้าน

ลำธารเล็กสายหนึ่งทอดยาวเข้าไปในหมู่บ้าน ฉินเยว่เห็นแล้วมีความสุขมาก

“เฉินชาง ฉันชอบที่นี่มากเลยค่ะ!”

“ต่อไปถ้าแก่แล้ว พวกเรากลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่กันเถอะ!”

“ถ้าฉันตั้งท้อง ฉันกลับมาคลอดที่นี่ดีไหม ที่นี่สภาพแวดล้อมดีมาก อากาศก็ดี…สดชื่นสุดๆ ฉันไม่อยากกลับเมืองอันหยางแล้ว”

…

เฉินชางยิ้ม หมู่บ้านชนบทก็มีข้อดีของหมู่บ้านชนบท เมืองก็มีข้อดีของเมืองเช่นกัน

ตอนที่ตัวเองแก่แล้วแต่ยังพอทำงานไหว ใช้ชีวิตที่บ้านเกิดถือว่าดีมาก แต่ถ้าอายุมากเกินจนดูแลตัวเองไม่ได้ อยู่ในเมืองปลอดภัยกว่า ถึงอย่างไรการบริการด้านสุขภาพด้านต่างๆ ก็ค่อนข้างครบถ้วน

หยางจยาฮุ่ยรออยู่ตรงประตูอย่างกระวนกระวาย ส่วนเฉินต้าไห่เตรียมแสดงฝีมืออยู่ในห้องครัว

สะใภ้มาบ้านแล้ว ในฐานะพ่อแม่สามี มีหรือที่จะไม่ประหม่า!

หยางจยาฮุ่ยประหม่ากว่าฉินเยว่เสียอีก

ได้ยินเฉินชางบอกว่าอีกฝ่ายคือลูกสาวของผู้อำนวยการโรงพยาบาล ฐานะครอบครัวดี เลี้ยงลูกแบบเอาใจมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาจึงกลัวว่าฉินเยว่จะรังเกียจหมู่บ้านชนบท

แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายชอบลูกชายตัวเอง แต่ในฐานะคนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็ยังคิดมากอยู่ดี

หยางจยาฮุ่ยเองก็กระวนกระวายเช่นกัน

ไม่นานเฉินชางกับฉินเยว่ก็มาถึงทางเลี้ยวแล้ว พอเห็นพ่อแม่ยืนอยู่นอกลานบ้าน เฉินชางก็โบกมือทักทายด้วยรอยยิ้มทันที เขาบอกฉินเยว่ว่า “นั่นคือแม่ผมเอง”

พอฉินเยว่ได้ยินก็เริ่มหน้าแดง เธอคิดมาตลอดทางว่าถ้าพบกันแล้วจะทักทายอย่างไรดี สุดท้ายพอเจอหน้ากันจริงๆ กลับค่อนข้างเกรงใจ

หัวใจดวงน้อยๆ เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ฉินเยว่เดินมาตรงหน้า แล้วทักทายเสียงเบาๆ ว่า “สวัสดีค่ะคุณน้า”

หยางจยาฮุ่ยพูดภาษาจีนกลางไม่เป็น พอได้ยินฉินเยว่ทักทายแบบนี้ เธอก็หัวเราะลั่นทันที แล้วใช้ภาษาถิ่นทักทายตอบว่า “ดีๆๆ รีบเข้าไปในบ้านเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ลำบากหิ้วของมาเยอะขนาดนั้นทำไม”

หยางจยาฮุ่ยรีบวิ่งเข้าไปในครัว แล้วถลึงตาใส่เฉินต้าไห่ “เฉินต้าไห่ เร็วๆ หน่อยสิ! คุณจะมัวหลบอยู่ในครัวทำไม!”

เฉินต้าไห่ยิ้มเกรงใจ “ไอ๊หยา ลูกสะใภ้ คุณคิดดูสิ ผมพูดภาษาจีนกลางไม่ได้ ถ้าผมเข้าไปแล้วไม่พูดอะไรบรรยากาศจะอึดอัดขนาดไหน แต่พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี น่าอายมาก!”

หยางจยาฮุ่ยกลอกตา “ชางเอ๋อร์อุตส่าห์พาเธอมาบ้านให้คุณเห็นแล้ว คุณเป็นพ่อทำแบบนี้เหมาะสมเหรอ แต่…แม่หนูนั่นฟังภาษาพวกเราออกเหรอ”

ที่จริงแล้วนี่ก็คือความสามารถพิเศษของคนที่ทำอาชีพแพทย์ เนื่องจากโดยส่วนใหญ่คนไข้มาจากหลายพื้นที่ พอได้ยินมากๆ เข้าก็เริ่มชิน สำหรับภาษาถิ่นของมณฑลตงหยาง เธอก็พอจะฟังออกแบบงูๆ ปลาๆ เหมือนกัน ไม่อย่างนั้น…เวลาสื่อสารกันก็จะเป็นปัญหาขึ้นมาจริงๆ

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เฉินต้าไห่ก็สูดหายใจลึกสองสามที สูบบุหรี่หนึ่งมวนแล้วบอกว่า “คุณเข้าไปก่อน ผมจะสงบสติอารมณ์สักครู่”

เฉินต้าไห่ดูดบุหรี่มวนหนึ่งอย่างถึงอกถึงใจ จัดทรงผมหน้ากระจกนิดหน่อย เสร็จแล้วถึงได้เดินเข้าบ้านไป

เมื่อเห็นเฉินต้าไห่เดินเข้ามา ฉินเยว่ก็รีบลุกขึ้น “สวัสดีค่ะคุณอา หนูชื่อฉินเยว่ค่ะ”

เฉินต้าไห่เห็นเด็กสาวคนนี้ยังดูอ่อนเยาว์มาก ตัวเองก็อดยิ้มไม่ได้ “สวัสดีๆ! ชื่อเพราะมาก รีบนั่งลงเถอะ กินแอปเปิ้ลก่อน บ้านเราปลูกเอง”

เฉินต้าไห่มองฉินเยว่เป็นเหมือนลูกสาวตัวเอง เขาถูกใจเด็กคนนี้มาก บ้านมีลูกชายสองคน พอเห็นเด็กสาวก็รู้สึกสนิทสนมเหมือนคนในครอบครัว!

แต่ถ้านั่งตรงนี้ก็ไม่รู้อีกว่าจะคุยอะไรดี เฉินต้าไห่ที่อึดอัดและประหม่าลุกขึ้นบอกว่า

“เดี๋ยวอาจะไปทำกับข้าวของบ้านเราให้ หนูพักผ่อนก่อนเถอะ อีกประเดี๋ยวพวกเรามากินข้าวด้วยกัน” พูดจบก็เดินหนีไปทันที

ฉินเยว่อดยิ้มไม่ได้ “ขอบคุณค่ะคุณอา”

เหล่าเฉินได้ยินแล้วรู้สึกดีทันที

มีลูกสาวดีกว่าจริงๆ ขนาดเวลาพูดยังเสียงหวาน!

เฉินต้าไห่กับหยางจยาฮุ่ยลงทุนทำอาหารเต็มโต๊ะ แม่ไก่ตัวหนึ่งในบ้านก็นำมาตุ๋นแล้ว ยังให้คนเข้าป่าไปหากระต่ายป่า ไก่ป่าและนกพิราบมาด้วย อาหารทั้งโต๊ะนี้ล้วนเป็นอาหารป่า โชคดีที่ภูเขาหนานฉวนยังไม่มีการพัฒนา ไม่อย่างนั้นถ้าจะหาของป่าพวกนี้ให้ครบก็ไม่ง่ายเช่นกัน

หลังจากกินเสร็จ ฉินเยว่ก็จะช่วยล้างจานให้ได้ แต่หยางจยาฮุ่ยดึงเธอกลับมาแล้วส่งสายตาให้เฉินต้าไห่ เหล่าเฉินจึงรีบไปเก็บชามและตะเกียบ

เดิมทีเขาก็ทำอาชีพพ่อครัวอยู่แล้ว ได้ทักทายกับหม้อและกระทะตลอดทั้งวัน เฉินต้าไห่ไม่ได้ถือสาอะไร กอปรกับค่อนข้างเกรงใจด้วย เขาจึงออกมาเสียเลย

หยางจยาฮุ่ยค่อนข้างใส่ใจรายละเอียด เธอเตรียมผ้าปูที่นอนใหม่และผ้าห่มผืนใหม่ให้ฉินเยว่

ฉินเยว่เห็นหยางจยาฮุ่ยกับเฉินต้าไห่ยุ่งวุ่นอยู่กับการดูแลเธอ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นมากเช่นกัน

เธอมองเฉินชาง “คุณพ่อคุณแม่ของคุณใจดีจริงๆ ค่ะ!”

“ใช่มั้ยล่ะครับ” เฉินชางยิ้ม

ฉินเยว่พยักหน้าอย่างมีความสุข ทีแรกนึกว่ามาแล้วจะรู้สึกห่างเหินและไม่คุ้นเคย แต่คนตระกูลเฉินต้อนรับอย่างอบอุ่น จึงมีแต่ความรู้สึกอบอุ่นและความสุข

เป็นอย่างที่คาดไว้ เฉินชางกับฉินเยว่ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน เรื่องนี้ทำให้เฉินชางรู้สึกผิดหวังอยู่นานมาก

บทที่ 528 อิจฉาจริงๆ ที่คุณมีอาจารย์ดีแบบนี้!

หลี่ฮ่วนรีบเดินไปข้างหน้าแล้วถามหวังชิ่งหู่ “ผู้อำนวยการ คุณมาที่โรงพยาบาลได้ยังไงครับ”

หวังชิ่งหู่พลันหันตัวมามองหลี่ฮ่วนด้วยความงงนิดหน่อย “หลี่ฮ่วน? คุณก็อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกันเหรอ!”

หลี่ฮ่วนถอนหายใจ “คุณแม่ผมเป็นหลอดเลือดแดงใหญ่โป่งพองเทียม ต้องรับการผ่าตัด ก็เลยมาที่นี่ครับ”

หวังชิ่งหู่ชะงักทันที แล้วถามว่า “คุณมาหาหมอเฉินใช่ไหม”

หลี่ฮ่วนก็ชะงักเช่นกัน “ผมมาหาเฉิน…เฉินชาง”

หวังชิ่งหู่ตบต้นขา “ผมก็มาหาเขาเหมือนกัน! ใช่แล้ว หมอเฉินไปไหนแล้วล่ะ”

“หมอเฉินไปผ่าตัดให้คุณแม่ผมแล้วครับ” หลี่ฮ่วนไม่ค่อยเข้าใจ

ตอนนี้เถามี่รีบร้อนเดินเข้ามา “ชิ่งหู่ เสี่ยวเฉินไปผ่าตัดแล้ว ไปรอเขาที่ห้องทำงานก่อนเถอะ!”

หวังชิ่งหู่ได้ฟังแล้วยิ้มเจื่อน “เหล่าเถา ตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์ทำแบบนั้นเหรอ ตอนนี้พวกเรากำลังรออยู่ที่แผนกฉุกเฉินนะ อีกสักครู่ก็จะถูกเรียกตัวไปอีกแล้ว!”

เถามี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับหวังชิ่งหู่ เขาอดพูดไม่ได้ว่า “ก็ใช่ ตอนนี้หมอเฉินยุ่งมาก ในแต่ละวันมีคนมาขอให้เขาผ่าตัดเยอะมาก”

หวังชิ่งหู่พยักหน้าแล้วถอนหายใจ “เฮ้อ ก็ใช่ ฉันรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เหล่าเถา นายรีบไปทำงานเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก!”

เถามี่พยักหน้า “ได้เลย งั้นฉันไม่อยู่ต้อนรับนายแล้วนะ เดี๋ยวฉันทำงานเสร็จแล้วจะมาหา”

พอพูดจบทั้งสองก็ยืนขึ้นกล่าวอำลากัน

หลี่ฮ่วนไม่ใช่คนโง่ ฟังจากบทสนทนาของผู้อำนวยการกับหัวหน้าแผนกคนนี้…เหมือนจะค้นพบบางสิ่งที่ไม่ธรรมดาเข้าแล้ว!

นี่…หมอเฉินเป็นคนที่ตามตัวยากเหรอ

หวังชิ่งหู่มองหลี่ฮ่วน “หลี่ฮ่วน คุณโชคดีจริงๆ ครับ พอมาถึงก็ได้เจอหมอเฉินเลย”

หลี่ฮ่วนยิ้มอย่างเก้อเขิน “ผู้อำนวยการ เอ่อ…หมอเฉิน ยังอายุน้อยอยู่เลยไม่ใช่เหรอครับ”

หวังชิ่งหู่ได้ยินคำถามแล้วหัวเราะทันที “นี่มันยุคไหนแล้วครับ จะบอกว่าใครเก่งหรือไม่เก่งโดยตัดสินจากอายุได้เหรอ…

…หัวหน้าแผนกเถาเมื่อครู่นี้ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม เขาเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมหัวใจของโรงพยาบาลนะครับ เขาแนะนำหมอเฉินให้ผมเองเลย!”

หลี่ฮ่วนได้ฟังแล้วหน้าแดงนิดหน่อย!

ขนาดหัวหน้าแผนกอย่างซย่าเกาเฟิงแนะนำให้ตนยังรังเกียจเลย ตอนนี้รู้สึกละอายใจจริงๆ…

……

……

การผ่าตัดเริ่มขึ้นแล้ว หลังจากสร้างการไหลเวียนเลือดของหัวใจห้องซ้าย เฉินชางก็จ้องบริเวณที่มีเลือดออก ทำให้เขาโล่งใจทันที

พื้นที่ที่เลือดออกไม่ใหญ่มาก ระดับความหนาปกติ ยังไม่เกิดการปริแตก พอเป็นแบบนี้ ระดับความยากของการผ่าตัดก็ลดลงแล้วไม่น้อย!

แต่ปัจจัยเดียวที่ทำให้ผ่าตัดไม่สะดวกก็คือตำแหน่งที่ได้รับความเสียหาย

[มอนสเตอร์หลอดเลือดแดงใหญ่โป่งพองเทียม lv 60 มอนสเตอร์หายาก]

การผ่าตัดผนังหลอดเลือดโป่งเทียมโดยทั่วไปมีระดับความยากสูงมาก มีบางเคสที่ระดับความยากต่ำมากเช่นกัน เนื่องจากตำแหน่งที่เกิดแตกต่างกัน ระดับความยากในการผ่าตัดจึงต่างกันมาก

เห็นได้ชัดว่าการผ่าตัดเคสนี้ไม่ยาก!

จางเหวินฟู่ไม่ถนัดพูดมาก แต่มือกำลังทำงานอย่างไม่ช้าไม่เร็ว ใช้คีมหนีบห้ามเลือดเตรียมงานที่เกี่ยวข้อง

ส่วนเฉินชางก็เริ่มลอกเส้นเลือดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขั้นตอนนี้ต้องใช้ความระมัดระวังสูงมาก อย่าให้กระทบไปถึงหลอดเลือดแดงพัลโมนารี อาร์เทอรี เส้นประสาทเวกัสและเส้นประสาทกล่องเสียง (RLN)…

การลอกเส้นเลือดเป็นเงื่อนไขข้อแรก เนื่องจากความพิเศษของตำแหน่งที่เสียหาย หลังจากเฉินชางลอกเส้นเลือดเสร็จแล้ว จึงต้องดำเนินการขั้นต่อไปทันที

ทั้งขั้นตอนนี้ละเอียดยิบย่อยมาก เก่อฮว๋ายที่อยู่ข้างๆ กำลังดูอย่างระมัดระวัง

ตอนที่ซย่าเกาเฟิงมองการทำงานของเฉินชาง เขาก็อดสะท้อนใจไม่ได้ ต้องกล่าวว่าพรสวรรค์ทำให้คนเราแตกต่างกันมากจริงๆ

เฉินชางผ่าจุดที่มีเลือดออกตามแนวยาว แล้วสังเกตขอบเขตที่เสียหายด้วยความระมัดระวัง

[ผนังหลอดเลือดชั้นในขาดในแนวขวาง!]

[เนื้อเยื่อชั้นกลางขาดในแนวขวาง!]

……

เฉินชางตัดเล็มผนังหลอดเลือดที่เสียหายอย่างระมัดระวัง พยายามรักษาหลอดเลือดแดงอินเตอร์โคสตาลที่อยู่รอบๆ เอาไว้

เนื่องจากมีเลือดออกน้อยมาก หลังจากตัดเล็มส่วนนั้นเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่เกิดความเสียหายและรอยโหว่ใหญ่นัก

รอยปริผนังหลอดเลือดแดงใหญ่เอออร์ตาเล็กมาก เฉินชางออกแรงเล็กน้อยก็จับคู่ได้แล้ว พอเป็นแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้หลอดเลือดเทียมเลย จับคู่เชื่อมกันได้โดยตรง แบบนี้จะรับประกันได้ว่าผนังชั้นในตรงกับผนังชั้นใน เนื้อเยื่อชั้นกลางตรงกับเนื้อเยื่อชั้นกลาง…

…

ซย่าเกาเฟิงเบิกตากว้าง เขาอยากจะเห็นว่าเฉินชางจัดการและเย็บปิดบาดแผลในมุมนี้ได้อย่างไร

เก่อฮว๋ายเห็นอาจารย์กำลังเรียนรู้ด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ ตัวเองก็อดสะเทือนใจไม่ได้ คนเราไม่มีใครแก่เกินเรียนจริงๆ เขาเองก็อดใจไม่ไหวเช่นกัน เริ่มสังเกตเรียนรู้อย่างจริงจังแล้ว

การดูครั้งนี้ทำให้เก่อฮว๋ายได้เรียนรู้มากมายจริงๆ!

ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าจางเหวินฟู่นับถือเฉินชางขนาดไหน นึกไม่ถึงว่าจะได้เข้าร่วมทีมรักษาฉุกเฉินเล็กๆ แบบนี้ ทั้งยังได้รู้จักหัวหน้าทีมอย่างเฉินชางด้วย เขาทั้งมีความสุขทั้งฮึกเหิม!

การผ่าตัดดำเนินไปเรื่อยๆ

ทุกคนมีความคิดแตกต่างกันไป

การเย็บซ่อมแซมของเฉินชางดำเนินไปอย่างเป็นระบบระเบียบ

เพียงแต่…ตอนที่เฉินชางกำลังมองความเสียหายของผนังหลอดเลือด จู่ๆ เขาก็ตาเป็นประกาย เขาเกิดความคิดบางอย่างแล้ว!

เขาหันตัวไปพูดกับหวังข่ายอันที่อยู่ข้างกัน “ส่งกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดมาให้ผม!”

หวังข่ายอันงงทันที จะใช้กล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดทำไม

การผ่าตัดหัวใจต้องใช้กล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดด้วยเหรอ

แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร รับกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดจากด้านข้างใส่ให้เฉินชาง

“ปรับเป็นสี่เท่า” เฉินชางกล่าว

หวังข่ายอันพยักหน้า

เนื่องจากเส้นเลือดเสียหาย การใช้กล้องจุลทรรศน์จะทำให้เฉินชางเห็นสภาพและความเสียหายของผนังหลอดเลือดในระหว่างที่ตัวเองเย็บปิดแผลชัดเจน ซึ่งทำให้เฉินชางเริ่มตื่นเต้นแล้ว!

งานผ่าตัดซ่อมแซมหลอดเลือดแดงใหญ่เอออร์ตาต้องคำนึงถึงหลายปัจจัยพร้อมกัน เช่นเย็บสอดแบบต่อเนื่องจะสร้างความเสียหายให้เส้นเลือดน้อยกว่าเย็บสอดแบบไม่ต่อเนื่องจริงๆ…

ผ่านไปไม่นาน การเย็บปิดเส้นเลือดก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว!

เฉินชางรู้สึกว่าการเย็บครั้งนี้ก้าวหน้าขึ้นกว่าครั้งก่อนเล็กน้อย เหมือนเขาจะเจอเบาะแสบางอย่างในการเพิ่มทักษะการต่อเส้นเลือดแล้ว

เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง นั่นก็คือขอเพียงมีความเข้าใจเส้นเลือดมากพอ เข้าใจการทำงานของมันอย่างชัดเจน เวลานั้นทักษะการต่อเส้นเลือดถึงจะก้าวหน้า

การผ่าตัดเคสนี้ไม่ยาก แต่เฉินชางกลับได้ความรู้เยอะมาก!

ส่วนซย่าเกาเฟิงที่อยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิวมุ่น ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดอะไร

การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้ว!

ตอนที่ล้างมือ

เฉินชางบอกซย่าเกาเฟิงว่า “หัวหน้าแผนกซย่า คุณมาที่นี่ด้วยตัวเองเลยเหรอครับ แค่โทรหาผมก็พอแล้ว”

ซย่าเกาเฟิงยิ้มให้เขาอย่างแนบเนียน ถ้าผมโทรหาคุณเฉยๆ แล้วจะได้เห็นการผ่าตัดของคุณเหรอ

ไม่ได้เห็นแน่นอน!

ผมก็เลยมาขโมยวิชาไงล่ะ ไม่ใช่สิ มาแลกเปลี่ยนความรู้กัน!

แต่ซย่าเกาเฟิงย่อมพูดออกไปแบบนี้ไม่ได้ เขามองเก่อฮว๋ายที่อยู่ข้างๆ แล้วสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าพูดด้วยรอยยิ้ม “เก่อฮว๋ายบอกว่าการต่อเส้นเลือดของคุณทำได้ค่อนข้างดี เขาอยากเรียนรู้มาตลอด คิดว่าครั้งนี้มีการผ่าตัดพอดี ก็เลยพาเขามาดูสักหน่อย! จะได้แลกเปลี่ยนความรู้กัน ในฐานะอาจารย์ ผมก็หวังว่านักเรียนจะเรียนรู้อะไรได้บ้าง”

เก่อฮว๋ายอึ้งเล็กน้อย เขาเบิกตากว้างทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ!

ผมบอกเมื่อไหร่กัน

ผมไม่ได้บอกเลยสักคำ

พวกคุณตำหนิผมชัดๆ

อาจารย์ คุณเจ้าเล่ห์เกินไปแล้วมั้ง

ตอนนี้เขาเข้าใจกระจ่างแล้ว มิน่าล่ะ อาจารย์ถึงลากเขามาด้วย ที่แท้ก็พามานอนรับกระสุนกับเป็นแพะรับบาปนี่เอง!

เป็นคุณเองแท้ๆ ที่อยากเรียนรู้การผ่าตัดจากเฉินชาง แต่คุณก็ไม่อยากอับอาย คุณกลัวว่าพูดออกไปแล้วจะเสียหน้า ถึงได้พาผมมาด้วย

ผมก็เป็นแค่ข้ออ้างของคุณ…

พอคิดได้แบบนี้ เก่อฮว๋ายก็เข้าใจทั้งหมดทันที!

ในใจเหมือนกระจกที่ส่องทุกอย่างได้กระจ่างชัดเจน

แต่…กลับพูดออกไปไม่ได้

รู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมมาก…

หวังข่ายอันกับจางเหวินฟู่ที่อยู่ข้างๆ ก็มองเก่อฮว๋ายด้วยความอิจฉา “หมอเก่อ อิจฉาจริงๆ ที่คุณมีอาจารย์ดีแบบนี้!”

“ใช่แล้ว! พอมีการผ่าตัดดีๆ ก็พาคุณมาดูด้วย!”

เก่อฮว๋ายแทบร้องไห้แล้ว การยิ้มด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม ดูน่าเกลียดกว่าร้องไห้ไปอีก!

“ใช่ครับ อาจารย์ดีกับผมมาก…”

ซย่าเกาเฟิงหัวเราะลั่น “ที่ไหนกันล่ะ เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว!”