ตอนที่ 41 ฉันจะย้อนความทรงจำให้เธอเอง
สำหรับเผยลี่เชินแล้วการยั่วยวนอย่างไม่จงใจเซ็กซี่ที่สุด ซึ่งไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังท้าทายกับความอดทนของเขา
ถึงแม้ปกติไป๋เสว่เอ๋อร์ที่มีความอดทนสูงและมีสติอยู่เสมอไม่ได้เพอร์เฟคมากนัก แต่ยังถือว่าฉลาดมีไหวพริบ หลังจากที่เหล้าลงคอไปแล้วความกล้าที่เก็บอยู่ภายในของเธอพองโตขึ้นมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองไปที่ตาของผู้ชาย หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ฉัน ผู้หญิงที่โทรหาคุณต่างหากหละ…เธอเรียกคุณว่าลี่เชินนนน”
ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่ายังไง ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจลากเสียงยาวอย่างผิดปกติ คำว่า “ลี่เชิน” ทำให้ลี่เชินสะเทือนใจเบา ๆ
ต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์พุ่งตัวมาหาเขาเองในขณะที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ แววตาเหม่อลอยของเธอคงจะมาจากแรงทีของฤทธิ์เหล้าเมื่อสักครู่ เธอกดเสียงต่ำและเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าพิลึก “มีผู้หญิงมาจีบคุณเยอะใช่ไหม…เพราะความจริงคุณก็หน้าตาดีไม่ใช่ย่อย”
เธอพูดไปด้วยค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปดึงเนคไทที่ห้อยอยู่กลางอกของเผยลี่เชิน ทำให้เขาใจหวิวไปชั่วขณะ ทั้งร่างกายถูกดึงเข้าใกล้หน้าของเธอมากขึ้น
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้มด้วยความงุนงง เพราะตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยมีใครกล้าที่จะทำแบบนี้กับเขาเลย
แต่เมื่อเขาเห็นแววตากรุ้มกริ่มและริมฝีปากสีแดงก่ำน่าจุ๊บของเธอ อารมณ์โมโหของเขาที่คลุกอยู่ใจจางหายไปครึ่งหนึ่ง เขาจะมาถือสาอะไรกับผู้หญิงที่อยู่ในอาการเมาแบบนี้หละ
เขาทั้งขำทั้งโกรธ ยื่นมากำมือไป๋เสว่เอ๋อร์ที่กำลังดึงเนคไทของเขาไว้ สะบัดออกเบา ๆ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอดื่มเยอะไปแล้วนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เอียงหัวมอง เหมือนกำลังครุ่นคิดกับคำพูดของเขา ชะงักไปพักหนึ่งแล้วเธอแสยะยิ้มเบา ๆ หางตาโค้งจนเหมือนพระจันทร์ “เปล่า…ฉํนไม่ได้เมา”
เผยลี่เชินเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนหน้าผู้หญิงแล้วหัวใจกระตุกวูบ ตกอยู่ในภวังค์ เพราะหลังจากที่เขาเจอไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าบ้านเผยอี้วันนั้น เขาก็ไม่เคยเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มแบบนี้อีกเลย ทั้งหน้าตาสดใสและงามสง่าน่าหลงไหลอย่างยิ่ง
เผยลี่เชินอัดอั้นความเร่าร้อนภายในใจ เติมน้ำแข็งใส่แก้วแล้วกระดกเหล้าหมดแก้ว จากนั้นลุกขึ้นทันทีเอื้อมมือไปรวบแขนทั้งสองข้างของเธอ “ผมพาคุณกลับไปเอง”
เกรงว่าถ้าเธออยู่นานกว่านี้ เขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ชั่ววูบที่พร้อมจะพุ่งออกตลอดเวลาของตัวเองได้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่หนำใจเท่าไหร่ เธอชักมือออกมาจากเขา “ฉันไม่กลับแล้ว…”
เธอพูดไปด้วยพร้อมจะลุกขึ้นยืน แต่ขาอ่อนแรงทำให้เธอล้มไปด้านข้าง เผยลี่เชินตาไวรีบเอื้อมมือไปโอบเธอเข้า
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว น้ำเสียงแฝงไปด้วยการข่มขู่ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ถ้าคุณไม่กลับไป ผมจะทิ้งเธอไว้ที่นี่แหละ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตั้งตัวได้ พยายามที่จะดิ้นออกจากเขา “ฉัน…ไม่กลับ!”
เธอพยายามที่จะดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา แต่ยิ่งเธอพยายามเท่าไหร่สีหน้าของเผยลี่เชินยิ่งบูดเบี้ยวมากขึ้น พามาทำไรไม่ทำ กลับมาพาเธอมาดื่มเหล้าซะงั้น
เผยลี่เชินมองด้วยสายตาเรียบ ๆ ไปยังผู้หญิงที่กำลังกระวนกระวายอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลั้นหายใจแล้ววางมือไว้ที่บั้นท้ายของเธอทันที โน้มตัวก้มหน้าเข้าไปปิดปากของเธอสนิทอย่างไม่ทันตั้งตัว
ท่าทางของเขาไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไหร่ จะว่ารุนแรงก็ว่าได้ กัดริมฝีปากนุ่มนวลของเธอแทนการทำโทษด้วยน้ำหนักที่ไม่หนักและไม่เบา ได้ยินเสียงอุทานเบา ๆ ของเธอค่อยปล่อยตัวเธอออก
ไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าน้อยใจ ความแพรวพราวปรากฏขึ้นในตา แต่กลับเงียบสงบกว่าเมื่อสักครู่
ไม่ว่าจะยังไงก็ตามสุดท้ายมุขนี้ก็ใช้ได้ผล เผยลี่เชินโอบเอวเธอเข้าใกล้ตัวเอง กระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความข่มเหง “จะกลับหรือไม่กลับ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มึนงงชั่วขณะ น้อยอกน้อยใจ ชักช้าอยู่เนิ่นนานแล้วเอ่ยไป “กลับ…”
แสงแดดสาดส่องเข้ามาจากช่องว่างระหว่างผ้าม่าน สมองของไป๋เสว่เอ๋อร์หนักหน่วงเต็มที ถึงแม้นจะเพิ่งตื่นนอนแต่เธอสามารถรับรู้ถึงการกระตุกของขมับทั้งสองข้างอย่างชัดเจน
เธอพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ขยี้หัวคิ้วเบา ๆ แต่ภายในสมองกลับว่างเปล่า
เธอมองไปรอบ ๆ ห้อง พยายามนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอไปดื่มเหล้ากับเผยลี่เชิน
เธอพอจะจำภาพที่เธอไปดื่มเหล้ากับเผยลี่เชินได้บางตอน แต่พักหลัง…เธอจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่
เธอลุกขึ้นจากเตียงแล้วดื่มน้ำแก้วหนึ่ง ค่อยจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนกำแพงอย่างไม่ตั้งใจ แต่นั่นกลับทำให้เธอตกใจจนต้องรีบลุกขึ้นมา
นี่มัน 9 โมงกว่าแล้ว! ตอนแรกเธอจะสั่งให้บริกรโรงแรมไปเสิร์ฟอาหารให้เผยลี่เชินตอนแปดโมงเช้า แต่เมื่อคืนเธอดื่มเยอะไปหน่อยเลยไม่ได้จัดการอะไรทั้งนั้น
ความกังวลรีบร้อนคืบคลานเข้าในหัวไป๋เสว่เอ๋อร์ ทำให้เธอมีสติขึ้นทันที รีบวิ่งไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำด้วยความไว แต่งตัวให้พอดูได้แล้วรีบออกห้องข้าง ๆ
เธอยกมือเคาะประตูห้องของเผยลี่เชินด้วยความหวาดระแวงในใจ
ไม่นาน “เอี๊ยดด” ประตูห้องเปิดออก ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเงยหน้าขึ้นเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอรีบเอ่ยปากถาม
“ขอโทษนะคะประธานเผย ฉันไม่ได้ตั้งใจตื่นสายไปหน่อย ลืมเตรียมอาหารเช้าให้คุณ”
“ผมกินแล้ว” เธอยังไม่ทันพูดจบ เผยลี่เชินทิ้งทายด้วยประโยคนี้
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกผิดเต็มที พยายามฝืนยิ้มออกมา เธอกำลังจะขอโทษแต่ได้ยินผู้ชายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน “เข้ามา”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันเดินตามเข้าไปในห้อง เธอตามหลังเผยลี่เชินเดินผ่านห้องนอนไปถึงระเบียงกลางแจ้งทรงครึ่งวงกลม บนโต๊ะเล็กทรงกลมบนระเบียงมีอาหารเช้าสองชุดวางอยู่ ชุดของเผยลี่เชินกินจนใกล้จะหมดแล้ว
เขาหยิบแท็บเล็ตที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาสไลด์ต่อ ส่วนไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่กับที่ทำตัวไม่ถูก
ผ่านไปสักพัก เผยลี่เชินเห็นว่าผู้หญิงยืนนิ่งไม่ขยับ เขาเหลือบตามองอาหารเช้าบนโต๊ะแล้วมองไปทางเธอ “ทำไม อาหารไม่ถูกปากคุณหรอ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เพิ่งจะตั้งสติได้ เธอมองอาหารเช้าบนโต๊ะแล้วรู้สึกทำตัวไม่ถูกอย่างประหลาดใจ “ฉันไม่คิดว่าคุณสั่งให้ฉันด้วยชุดหนึ่ง”
เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้น ตาหงส์ที่แคบยาวเผยความเจ้าเล่ห์ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เมื่อคืนคุณไม่ได้ดูเกรงอกเกรงใจกับฉันเท่าไหร่เลยนะ”
ไปเสว่เอ๋อร์เพิ่งจะนั่งลงกลับโดนพูดใส่แบบนี้จึงชะงักไปครู่หนึ่ง
เมื่อคืน? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอและเขาหรอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์สังเกตเห็นสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่างยิ่งทำให้เธอเกิดความสงสัยมากขึ้น เธอคิดไปคิดมา เริ่มจะมีภาพบางอย่างแว้บเข้ามาในสมอง
เผยลี่เชินที่นั่งอยู่ตรงข้ามเหมือนจะสังเกตเห็นความสงสัยกังวลของเธอ เตือนด้วยท่าทางจะยิ้มแต่ก็ไม่ “ลืมไปแล้วหรอ เหมือนที่คุณพูดแหละว่าผมใช้ชีวิตอย่างชัดเจน ถ้าคุณไม่ถือสา ผมจะย้อนความทรงจำให้คุณเอง”
คำพูดของเขาทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์นึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง ภาพทั้งหมดของเมื่อคืนไหลมาอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับฉากภาพยนตร์ฉายอยู่ภายในสมองเธอ
เธอ….ทำอะไรที่เกินเลยขนาดนั้นเยอะเชียว
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก ความเร่าร้อนลุกลามขึ้นแก้มเธอ เธอจ้องจานที่อยู่ข้างหน้า และก็รู้ว่าผู้ชายตรงข้ามกำลังจ้องมาที่เธออยู่ เธอฝืนทำตัวปกติค่อย ๆ ทานอาหารเช้าอย่างช้า ๆ
อาหารเช้ามื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อที่ระแวงที่สุดในชีวิตที่เธอเคยทานมาก่อน
ทานอาหารเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อร์ใช้คำว่าหนีออกมาจากห้องเผยลี่เชิน ถึงแม้เธอและเผยลี่เชินจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างเพศตรงข้ามมาก่อนแล้ว แต่เมื่อคืนเธอเรียกเขาว่า “ลี่เชิน” แถมการกระทำดึงเนคไทของเขานี่ทำให้เขาอายไปได้หลายวัน
หลังอาหารกลางวันเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้รับข้อความจากเผยลี่เชิน พูดถึงงานเลี้ยงที่ต้องเข้าร่วมตอนกลางคืน ให้เธอเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ
ก่อนที่ไป๋เสว่เอ๋อร์จะมา เธอไม่ได้เตรียมชุดมาเยอะ แต่เผื่อกรณีร่วมงานทางการเธอเตรียมเพียงชุดเดรสสีดำมา ไม่เวอร์วังอลังการ แต่เหมาะสมพอดีสำหรับเธอแล้ว เธอกำลังจะร่วมงานที่เมืองไห่หนาน จุดประสงค์ของเธอไม่ใช่จะเป็นจุดเด่นแต่เป็นการทำหน้าที่ที่ดีสำหรับผู้ช่วยของเผยลี่เชิน
ก่อนที่จะเดินทางสองชั่วโมง ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะพักเพื่อเตรียมแต่งตัวแต่งหน้า แต่จู่ ๆ มีคนกดกริ่งหน้าประตู เธอเดินไปทางหน้าประตู เมื่อเปิดออกเธอเห็นคนขับรถของเผยลี่เชินอยู่ตรงนั้น
