ตอนที่ 59 ฝันร้าย
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ไม่ทันได้คิดอะไร โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาสองครั้ง
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นข้อความส่งมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก: “พรุ่งนี้เจอกันนะคะ~ ประธานเผย”
ท้ายข้อความมีลงชื่อไว้: ลู่อี้หลิง
เผยลี่เชินกำโทรศัพท์ในมือแน่น สีหน้าเยียบเย็น
เขาไม่รู้แน่ชัด ว่าลู่อี้หลิงคนนี้คิดจะทำอะไร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนี้เป็นเพียงการทดสอบเล็กน้อยเท่านั้น เธอจะทำอะไรที่เกินเหตุหรือเปล่านั้น เขาไม่อาจบอกได้
แต่ว่าเขาไม่มีเวลามาเล่นกับเธอแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้หนทางที่ดีที่สุดคือสารภาพตรง ๆ เขาจะอธิบายกับลู่ผิงชวน ว่าที่ดินผืนนี้เขาต้องเอามาให้ได้ ต่อให้พวกเขาใช้ลูกไม้แบบไหนก็ไม่มีประโยชน์
ลู่ผิงชวนเป็นพวกมากเล่ห์อย่างที่คาดไว้ รู้ว่าถึงแม้เขาจะตกปากรับคำว่าจะมอบที่ดินให้ แต่ขอเพียงแค่รั้งรอไว้ก่อน ทั้งลู่อี้หลิงและลู่ชิงอวี่ก็เพียงพอที่จะทำให้เผยลี่เชินไร้แรงต้านทาน
สู้ถอยทัพมาก่อนดีกว่า
แต่เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป ทั้งไม่สามารถดึงไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปพัวพันมากกว่านี้ รบเร็วตัดสินแพ้ชนะได้เร็ว คือทางเลือกที่ดีที่สุดของเผยลี่เชินในสถานการณ์ปัจจุบัน
เผยลี่เชินเก็บโทรศัพท์ คิดคำนวณว่าจะรับมืออย่างไรภายในสมอง ทันใดได้ยินเสียงร้องออกมาจากบนเตียงด้านข้าง
เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้น มองผ่านแสงไฟสลัวบนกำแพง เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่บนเตียงกำลังนอนคุดคู้ สะอึกสะอื้นแผ่วเบา เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า เดินไปข้างเตียง เห็นดวงตาสองข้างยังคงปิดสนิท คล้ายกำลังฝัน
ฝันร้ายหรือ?
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว นั่งลงบนขอบเตียง ลังเลเล็กน้อย ก่อนเอื้อมไปตบไหล่ไป๋เสว่เอ๋อร์แผ่วเบา
“อย่าไป…”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เอ่ยเสียงออกมาทันควัน สองมือยื่นออกมา ไขว่คว้าสะเปะสะปะจนจับยึดท่อนแขนของเขาเอาไว้
เผยลี่เชินรู้สึกแขนถูกจับยึดแน่น มองไปยังเธอ เห็นหญิงสาวจับแขนเขาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย ปากพึมพำอะไรออกมาบางอย่าง “พ่อคะ…อย่าไป…หนูเชื่อพ่อ–”
จากข้อความที่ขาดหาย เผยลี่เชินจึงได้เข้าใจ ที่แท้เธอกำลังฝันถึงไป๋เจิ้งตง
ก่อนที่ไป๋เจิ้งตงจะถูกจับตัวไป เขารักและเอาใจใส่ไป๋เสว่เอ๋อร์มาก ที่เธอพึ่งพาอาศัยพ่ออยู่เสมอจึงเป็นเรื่องเข้าใจได้
สองมือของไป๋เสว่เอ๋อร์จับแขนของเขาไว้แน่นไม่ปล่อย เขาขยับตัวออก นึกไม่ถึงว่าเธอจะร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา “พ่อคะอย่าไป–พ่อ…”
เสียงร้องเรียกพลางตัวสั่นของงันงกหญิงสาวทำเอาหัวใจของเผยลี่เชินสั่นสะท้านจนคุมไว้ไม่อยู่ เขาหลุบตาลงขมวดคิ้วจ้องมองยังหญิงสาวที่ยังคงสลบไสล อะไรบางอย่างภายในใจค่อย ๆ คลายลง…
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นตอนไป๋เสว่เอ๋อร์อ่อนแอ ตอนที่พบเธอครั้งแรกหน้าประตูบ้านของเผยอี้ เธอจนตรอก สิ้นหวัง แต่กระนั้นก็ยังแข็งแกร่งและหยิ่งทระนง
ทว่าตอนนี้ เธอเป็นเพียงลูกสาวตัวน้อยที่โหยหาความรักจากพ่อ ปลดเปลื้องเกราะกำบังตัวออกจนหมด เธอไม่ใช่ลูกสาวมหาเศรษฐีผู้เย่อหยิ่งแห่งตระกูลไป๋ ไม่ใช่เลขาฯที่จัดการงานอย่างคล่องแคล่วเคียงข้างเขา เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น
เผยลี่เชินใจอ่อน เอื้อมมือปัดผมของเธอไปข้างหนึ่ง แล้วตบบ่าเธอเบา ๆ
ไม่นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็สงบลง ไม่สะอึกสะอื้นออกมาอีก เพียงกอดแขนของเขาไว้เช่นนั้นไม่ยอมปล่อย
เผยลี่เชินลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงเอนกายลงข้างเตียงอยู่ท่านั้น
ค่ำคืนค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไป เผยลี่เชินเอื้อมมืออีกข้าง กดสวิตซ์ตรงกำแพงอย่างแผ่วเบาเพื่อดับไฟ…
หลายชั่วโมงต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับตัว ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ มึนหัวเล็กน้อย ขมับเต้นตุบ ๆ ขณะที่เธอกำลังจะยกมือมาคลึงหัวคิ้ว ก็ได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะดังมาจากด้านข้าง
เธอตัวแข็งทื่อ พลันสำนึกตัวได้ว่ากำลังโอบอะไรไว้ในอ้อมแขน มือของเธอคลำไปมา สัมผัสถูกลำแขนแข็งแกร่งอันอบอุ่น เธอสะดุ้ง ได้สติขึ้นมาในทันที
เธอค่อย ๆ คลายมือออก ยืดตัวตรง ด้วยแสงอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เธอมองเห็นว่าข้างกายเธอนั้นคือชายหนุ่ม ภายในความมืดสลัวทว่ายังมองเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นใบหน้าด้านข้าง ทั้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากร่างกายเขา หากไม่ใช่เผยลี่เชินแล้วจะเป็นใคร?
ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองเขา ตกตะลึงในความมืดอยู่เนิ่นนาน แล้วจึงนึกขึ้นได้ ในเสี้ยวความทรงจำสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ในสมอง เหมือนจะเป็นเธออยู่ในร้านเหล้ากับเผยลี่เชิน จู่ ๆ เขาก็ถูกลู่อี้หลิงดึงตัวไป
จากนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีกลิ่นหอมประหลาดลอยมาจากทางด้านหลัง เธอหันไปมองรอบด้าน สูดหายใจเข้าไปเล็กน้อย จากนั้นก็รู้สึกร่างกายอ่อนแรง ไม่รู้สึกตัวอีกเลย…
นอกเหนือไปจากนั้น เรื่องอื่น ๆ เธอก็นึกอะไรไม่ออกอีก
จนถึงตอนนี้เธอกลับมาได้อย่างไร ทั้งทำไมถึงกุมมือของเผยลี่เชินหลับไป เธอเองก็ไม่เข้าใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองท้องฟ้าด้านนอกแวบหนึ่ง ยังคงมืดอยู่ ฟ้ายังไม่สว่าง เป็นเวลาเช้ามืด
เธอเอนลงไปนอนท่าเดิม ฟังเสียงลมหายใจเป็นจังหวะของชายด้านข้าง รู้สึกสงบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
โดยไม่ทันรู้ตัว เธอก็หลับใหลไปอีกครั้ง ตื่นขึ้นมาอีกที พระอาทิตย์ก็โผล่พ้นฟ้าขึ้นมาแล้ว
แต่บนเตียงนั้นกลับไม่พบเงาของเผยลี่เชิน
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกขึ้น กวาดสายตามองไปยังข้างเตียงที่ว่างเปล่า เอื้อมมือไปลูบยังที่โล่งด้านข้าง ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย ราวกับไม่เคยมีคนนอนอยู่ตรงนั้น
เธอลุกขึ้น อาบน้ำตามปกติ หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็ออกไปเคาะประตูห้องข้าง ๆ
ไม่นานประตูก็เปิดออก เผยลี่เชินอยู่ในชุดอาบน้ำ ราวกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เส้นผมยังคงเปียกชื้นเล็กน้อย
ไป๋ไสว่เอ๋อร์ลังอยู่ชั่วขณะ เอ่ยทันควัน “ประธานเผย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคะ? ฉัน…”
“ยังเวียนหัวอยู่รึเปล่า?” เผยลี่เชินตัดบทเธอ น้ำเสียงไร้ซึ่งอารมณ์
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบไปตามความจริง “นิดหน่อยค่ะ…”
“เข้ามาสิ” เผยลี่เชินเอ่ยประโยคนั้น แล้วก้าวเข้ามาในห้อง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยังเดินตามเขาเข้าไป
ทันทีที่เข้าไป เธอก็มองเห็นแก้วน้ำสามใบวางอยู่บนโต๊ะอาหารทรงกลม ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เผยลี่เชินก็มายืนอยู่ด้านข้าง มองแก้วสามใบนั้นแล้วออกคำสั่ง “ดื่มเข้าไปให้หมด”
ดื่มน้ำ? ไป๋เสว่เอ๋อร์งงงวย ไม่เข้าใจว่าเผยลี่เชินคิดจะทำอะไร แต่ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยถาม เผยลี่เชินก็ก้มตัวลง หยิบขึ้นมาแก้วหนึ่งแล้วยื่นให้ตรงหน้าเธอ
บรรยากาศออกจะแปลกประหลาดเล็กน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองน้ำแก้วน้ำ ลังเลอยู่ชั่ววินาที ก่อนเอื้อมมือไปรับ เธอค่อย ๆ ยกขึ้นสูดดม ไม่มีกลิ่น เป็นเพียงน้ำธรรมดา
เผยลี่เชินมองทุกการกระทำของเธอแล้ว อดเลิกคิ้วไม่ได้ ทั้งขำทั้งโมโห “คิดว่าฉันจะวางยาเธอหรือไง?”
ลองชิมดูอึกหนึ่ง ก็พบว่าเป็นน้ำธรรมดาจริง ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อย ๆ ดื่มน้ำแก้วนั้นหมดไปครึ่งหนึ่ง ทันใดได้ยินเสียงเข้มลอยมา “เมื่อคืนเธอถูกมอมยา ก็เลยยังเวียนหัวอยู่”
“มอมยา?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ ภายในใจหวนย้อนคิดถึงฉากเมื่อคืน เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ…
เธอมองไปยังเผยลี่เชินด้วยความสงสัย รอให้เขาอธิบาย แต่เผยลี่เชินกลับยิ้มแล้วพยัเพเยิดหน้าเป็นสัญญาณให้เธอ แล้วพูดว่า “ดื่มน้ำนั่นให้หมด แล้วฉันจะบอกเธอ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ลังเล ดื่มน้ำทั้งสามแก้วทีละแก้วจนหมด จากนั้นเงยหน้ามองเผยลี่เชิน
เผยลี่เชินเหมือนนึกไม่ถึงว่าเธอจะดื่มหมดเร็วขนาดนี้ ดวงตาฉายแววยิ้มกริ่ม เอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “เป็นฝีมือลู่อี้หลิง เธอจงใจกลั่นแกล้งพวกเรา”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเข้า กำแก้วในมือแน่นขึ้น “เพื่อที่ดินผืนนั้นเหรอคะ?”
สีหน้าของเผยลี่เชินเคร่งเครียดขึ้นมาก “ใช่ แต่ว่าพวกเราไม่มีเวลามาเล่นลูกล่อลูกชนกับพวกตระกูลลู่ ดังนั้นวันนี้พวกเราต้องไปพบลู่ผิงชวน”
