ตอนที่ 81 คู่ครองที่เหมาะสม
คำพูดที่ฟังไม่เข้าหู กลับแฝงไปด้วยถ้อยคำมากมาย ไป๋เสว่เอ๋อหยุดชะงัก หล่อนเข้าใจดีว่าสิ่งที่เขาพูดอยู่หมายถึงอะไร
สีหน้าของคุณท่านเผยตึงเครียด ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วิธีสกปรกอะไรกัน? เผยอี้ ตัวลูกเองไม่มีความสามารถอะไรแล้วยังจะกล้าไปใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นอีก! “
เผยอี้หัวเราะเย้ย ไม่พูดอะไรสักคำ
ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้น สบตามองไปที่ผู้ชายที่นั่งเยื้องอยู่ฝั่งตรงข้าม มือทาบหน้าอกอดกลั้นความโกรธที่เดือดดาลไปทั้งตัว
เดิมทีไป๋เสว่เอ๋อคิดว่าหลังจากที่เผยลี่เชินชี้แจงเรื่องทุกอย่างในงานเลี้ยงเปิดโครงการที่บริษัทแล้ว ทุกคนคงจะมีวุฒิภาวะในการตัดสินเรื่องนี้ดี แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเผยอี้ยังยืนหยัดคิดว่าหล่อนใช้วิธีสกปรกมาทำให้โครงการสำเร็จ อีกทั้งยังเจตนาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคุณท่านเผย การกระทำแบบนี้จะไม่ทำให้หล่อนโกรธได้อย่างไรกัน?
หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึก เบี่ยงสายตามองไปยังคุณท่านเผยที่อยู่ด้านข้าง ยิ้มพูดปลอบใจตัวเอง “คุณท่านเผยคะ ในสายตาของเผยอี้ เขาคงคิดว่าการที่ฉันกับประธานเผยติดต่อสานสัมพันธ์กับคนมากมายที่หนานไห่เป็นวิธีสกปรก ไม่เหมาะสม แต่ช่วงที่ไปทำงานต่างเมืองช่วงนั้น ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย ได้เข้าใจว่าการทำธุรกิจนั้นไม่สามารถใช้วิธีดั้งเดิม ตามแบบตามแผนมากนัก มิฉะนั้นจะทำอะไรออกมาได้ไม่ดีสักอย่าง”
ฝ่ายหญิงพูดด้วยท่าทีอ่อนโยนและถ่อมตัว แต่กลับแฝงไปด้วยความหมายเป็นนัยน์ ด้านหนึ่งเพื่อพูดชี้แจงความบริสุทธิ์ใจต่อหน้าคุณท่านเผยให้ตนและประธานเผย อีกด้านหนึ่งเพื่อเยาะเย้ยความคิดอันโง่เขลาของเผยอี้ที่ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง
คำพูดที่ฟังดูไม่กระทบหรือกล่าวว่าใคร แต่กลับตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามได้อย่างเต็มกำลังและชาญฉลาด
เมื่อเผยอี้ได้ยิน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาวางตะเกียบที่อยู่ในมือลงอย่างสุดแรง หันมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อด้วยความแค้นใจ “ไป๋เสว่เอ๋อ เธอหมายความว่าอย่างไรกัน!”
“เผยอี้! ไป๋เสว่เอ๋อพูดไม่มีผิด!” คุณท่านเผยเอ่ยปากสวนกลับ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น “พ่อเคยบอกลูกตั้งนานแล้ว อย่าใช้วิธีเดิมๆ ทื่อๆตายตัว เรื่องการสร้างห้าง ทำตลาด ต้องพึ่งความสัมพันธ์ รู้จักคนให้เยอะ แต่ลูกก็ไม่ยอมฟัง!”
“พ่อ! นี่หล่อนกำลังดูถูกเยาะเย้ยผมว่าไร้ความสามารถชัดๆเลย!” สีหน้าเผยอี้เย็นชาราวกับน้ำแข็งปนกับความโมโหที่สุดเกินจะบรรยาย “หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงตกอับคนหนึ่ง จะไปเข้าใจอะไรได้!”
“เผยอี้! ไม่เจียมตัว!” คุณท่านเผยถอดสีหน้าทีนที ต่อว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เผยอี้หยุดพูดได้จังหวะพอดี แต่สีหน้ายังดูเคียดแค้นมาก
ขณะที่คุณท่านเผยกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อว่าเขา เผยลี่เชินผู้นั่งเงียบอยู่ด้านข้างมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “พ่อ ทานข้าวก่อนเถอะครับ อาหารบนโต๊ะเย็นหมดแล้ว”
เมื่อคุณท่านเผยได้ยินเช่นนั้น เปลี่ยนสีหน้า เบี่ยงสายตา เก็บคำพูดที่อยากจะพูดออกมา พร้อมพยักหน้า “โอเค ทานข้าวเถอะ”
ประจวบเหมาะกับคุณป้าที่ยกอาหารจานสุดท้ายเป็นซุปปลาออกมาจากห้องครัวพอดี เมื่อเริ่มทานอาหาร เผยลี่เชินยื่นมือออกไปหยิบเกี๊ยวกุ้งที่อยู่ด้านดียวกับเขา ยกไปไว้ตรงหน้าของไป๋เสว่เอ๋อ
เขารู้ว่าไป๋เสว่เอ๋อชอบกินเกี๊ยวกุ้ง เมื่อครู่ตอนคุณป้ายกมาเสิร์ฟเขาเห็นสายตาอันเป็นประกายของสาวน้อยจ้องมองอยู่ เพียงแค่ว่าห่างจากหล่อนค่อนข้างเยอะ หล่อนมองอยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่กล้าที่จะยื่นมือไปคีบ
ไป๋เสว่เอ๋อมองไปที่เกี๊ยวกุ้งสดใหม่ที่อยู่ในเข่งตรงหน้า จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ด้านข้างอย่างแปลกๆ สีหน้าของเขาเป็นปกติ ยกแก้วขึ้นดื่มอย่างสบายใจ ราวกับสิ่งที่ทำเมื่อครู่เป็นการกระทำที่ปกติ
ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกอุ่นใจ สบายใจขึ้นอย่าบอกไม่ถูก
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อาหารค่ำก็สิ้นสุดด้วยดี คุณท่านเผยรีบบอกให้คนรับใช้ไปเตรียมผลไม้ เขามองมาที่ไป๋เสว่เอ๋อด้วยความเอ็นดู “หนูไป๋ เดี๋ยวทานผลไม้สักหน่อยนะ ถ้าวันนี้ไม่สะดวกกลับบ้านผมจะให้คนไปเตรียมห้องให้”
คุณท่านเผยรู้สึกประทับใจต่อไป๋เสว่เอ๋ออย่างมาก เดิมทีหล่อนคิดว่าเขาเป็นคนสูงวัยที่เข้มงวดและเคร่งขรึม แต่ทว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใจดีมีเมตตาขนาดนี้ ทั้งยังเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่ถือตัวอีกด้วย
ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆโน้มตัวลง ตอบกลับอย่างมีมารยาท “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณท่านที่ต้อนรับเป็นอย่างดี”
“โอเค” งั้นหนูทานผลไม้สักหน่อย เดี๋ยวผมให้เผยลี่เชินไปส่ง
“รับทราบค่ะ”
คุณท่านเผยยิ้มให้ไป๋เสว่เอ๋อ จากนั้นหันหลังกลับไป มองไปที่เผยลี่เชินอีกด้าน “ลี่เซิน มากับพ่อหน่อย”
เผยลี่เชินเดินตามพ่อไปที่ห้องทำงานชั้นสอง จากนั้นปิดประตูลง หันหน้ากลับมาก็เจอคุณท่านเผยนั่งอยู่บนโซฟาด้านข้างเรียบร้อยแล้ว กำลังจ้องหน้าเขาอยู่
เผยลี่เชินก้าวไปข้างหน้า ถามพ่อขึ้น “พ่อ มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
“นั่งลง”
เผยลี่เชินนั่งลงตรงข้ามเขา
ราวกับคุณท่านเผยเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม สีหน้าเคร้งขรึมจริงจัง “โครงการหนานไห่ครั้งนี้ลูกทำได้ดีมาก แต่ว่าที่พ่อเรียกลูกมาเป็นเพราะอีกเรื่องหนึ่ง”
เผยลี่เชินชะงักไปสองวินาที ใจของเขาพอจะเดาคำตอบได้ เขาสบตามองไปที่คุณท่านเผย “เป็นเพราะเรื่องไป๋เสว่เอ๋อ?”
คุณท่านเผยพยักหน้าลง ไม่ปิดบังอะไรทั้งสิ้น ถามเขาอย่างตรงไปตรงมา “ลูกกับไป๋เสว่เอ๋อ ไปถึงไหนกันแล้ว?”
แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ที่บ้าน แต่ข่าวคราวภายนอกเขารับรู้ได้อย่างรวดเร็วทันการ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆในบริษัทเขายิ่งรู้ดี เรื่องที่เผยลี่เชินจัดงานเลี้ยงฉลองเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ไป๋เสว่เอ๋อ เขาก็รู้เช่นกัน เผยลี่เชินเห็นลูกชายคนนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต เขาเข้าใจเป็นอย่างดีที่สุด เขาปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งด้วยตัวเขาเอง เรื่องแบบนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้น
อีกทั้งเรื่องบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ เขามองดูวิธีปฏิบัติต่อกันของทั้งคู่ ก็สามารถเดาได้ว่าเผยลี่เชินกำลังปกป้องหล่อนอยู่ ไม่ให้หล่อนดื่มเยอะ หรือกระทั่งสายตาของทั้งคู่ที่จดจ้องมองกันไปมาอยู่ตลอด สื่อสารกันผ่านสายตา… ท่าทางที่แสดงออกมาเล็กน้อยเหล่านี้ เขามองออกทั้งหมด
หากจะพูดว่านี่คือวิธีปฏิบัติต่อกันของความสัมพันธ์แบบเจ้านายลูกน้อง เขาไม่มีทางเชื่อเลยจริงๆ
เผยลี่เชินไม่คิดอยากจะโกหก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่คุณท่านเผย พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ผมคิดว่าไป๋เสว่เอ๋อเป็นคนที่คู่ควรที่จะแต่งงานกับผมคนหนึ่ง”
คุณท่านเผยได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้วแน่น หยุดครู่หนึ่ง พูดขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ “หล่อนเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง พื้นเพครอบครัวดี แม้ว่าธุรกิจทางบ้านอาจจะมีล้มเหลว แต่กิริยาท่าทางเป็นคนมีคุณธรรม จิตใจดีมีเมตตา ฉลาดมีไหวพริบ และยังมีความสามารถ แต่หากจะพูดว่าเป็นคู่ครองแต่งงาน หล่อนไม่เหมาะสม”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเครียดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาสบตามองไปที่คุณท่านเผย แต่ไม่ได้ถามอะไร
คุณท่านเผยพูดขึ้น น้ำเสียงทุ่มมีน้ำหนัก “ลูกก็รู้ดี เมื่อก่อนหล่อนเคยคบหาดูใจกับเผยอี้ ตอนนั้นทุกคนในเมืองไฮ่เฉิงไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองหรือไง? ถ้าลูกยังจะไปมีความสัมพันธ์อะไรกับหล่อน ถึงตอนนั้นคนอื่นจะพูดถึงลูกยังไง?”
เขาหยุดชะงักไป ถอนหายใจออกมา “ถึงตอนนั้นคนที่โดนวิจารณ์จะไม่มีเพียงแค่ลูก แต่กลับเป็นทั้งตระกูลเผย”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “พ่อ พูดเรื่องแบบนี้ในเวลานี้คงเร็วเกินไป ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบที่พ่อพูดขึ้นจริง ผมเชื่อว่าผมสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ดีพอ”
คุณท่านเผยรู้สึกว่าคงพูดกล่อมเขาไม่ได้ จึงเปลี่ยนประเด็น “พ่อวานะ สาวน้อยที่ชื่อหย่าหานก็ไม่เลวนะ อีกอย่างคุณลุงเหอของลูกพูดกรอกหูพ่อทุกวัน ว่าถ้าพวกเราสองตระกูลสามารถ…ได้จริงๆ”
“พ่อ” เผยลี่เชินพูดแทรกเบาๆ สีหน้าจริงจัง “ผมไม่รู้สึกอะไรกับเหอหย่าหนานสักนิด”
สีหน้าของคุณท่านเผยนิ่งขรึม น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น “หย่าหานเป็นผู้หญิงที่ดี พ่อกับลุงเหอก็เป็นเพื่อนร่วมสู้ศึกสงครามกันมา ถ้าลูกจะปฏิเสธไม่ยอมรับหล่อน ก็อย่าไปทำให้หล่อนเสียใจล่ะ!”
เผยลี่เชินก้มหน้าตอบรับ “พ่อ ผมเข้าใจดี เรื่องแบบนี้ผมจัดการเองได้”
คุณท่านเผยมองไปนัยน์ตาลึกของเผยลี่เชิน ปัดมือไปมา “ช่างเถอะ สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปแล้ว ลูกดูเอาเองก็แล้วกัน”
