ตอนที่ 105 ทำไมไม่อธิบายให้เร็วกว่านี้
สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เขาจึงพูดต่อ “เครื่องไม้เครื่องมือในห้องหนังสือมีครบ สะดวกกว่าเยอะ”
ในห้องหนังสือของเขามีคอมพิวเตอร์หลายเครื่อง จอก็ใหญ่ มีโต๊ะสำหรับคอมพิวเตอร์ เวลาแปลจะได้สะดวก
“ขอบคุณคะ….”
สายตาแสดงความซาบซึ้งของเธอทำให้เผยลี่เชินพูดต่ออีก “เธอเป็นคนของฉัน เรื่องแค่นี้ทำได้ไม่ดี คนขายหน้าก็คือฉัน”
ครู่หนึ่งไป๋เสว่เอ๋อร์ ดูเหมือนถูกคนเอาน้ำเย็นสาดเข้าใส่ เดิมทีมีไฟที่ลุกโชนในหัวใจ แต่ตอนนี้มันดับสนิททันที
ตอนแรกเขากลัวว่าเธอจะทำเขาขายหน้า จึงทำแบบนี้
บรรยากาศเริ่มเย็นลงอีกครั้ง ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเผยลี่เชินเข้าไปในห้องหนังสือ ไม่พูดอะไรเลย
ไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มทำงานทันที ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือ เปิดไฟล์เอกสาร เงยหน้ามองโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่เห็นเผยลี่เชินเดินเข้ามาแต่เขาหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม นั่งอ่านอยู่บนโซฟาไม่ไกลมากนัก อารมณ์สบายๆ
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยุ่งเหมือนอย่างที่พูดไว้? ก็เห็นได้ชัดว่าว่างงาน แต่กลับไม่ไปตามนัด เมื่อวานพวกเขาก็ออกเดททั้งวัน วันนี้….ความร้อนแรงผ่านไปอย่างรวดเร็วหรือว่าเขาจะคบกับลู่อี้หลิงแบบสนุกๆ เท่านั้น?
ที่บาร์ในเมืองไห่เฉิง แสงไฟกระพริบพร้อมเสียงที่ดังหนวกหู
ลู่อี้หลิงนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับถือแก้วไวน์ในมืออย่างไม่มีความสุข ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นเธอแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “วันนี้คุณหนูลู่เป็นอะไรไป? ทำไมถึงดูอารมณ์ไม่ดี?”
เธอยังไม่ได้ตอบอะไรก็มีคนข้างๆ ตอบแทน “คุณหนูลู่จะถูกผู้ชายทิ้งเป็นไปได้อย่างไร ผู้ชายที่ตามจีบคุณหนูลู่จากเมืองหนานไห่จนถึงเมืองไห่เฉิง มีนับไม่ถ้วน กลัวแต่ว่าคุณหนูลู่จะเบื่อเสียก่อน พวกเราไปเต้นรำกันดีกว่า?”
ลู่อี้หลิงเงยหน้ากวาดตามองพวกเขา พูดพร้อมหัวเราะแบบเย็นชา “วันนี้ฉันถูกทิ้งจริงๆ”
เมื่อวันเสาร์เธอโทรหาเผยลี่เชิน นัดกันดิบดีว่าวันอาทิตย์จะไปกินข้าวด้วยกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเผยลี่เชินจะงานยุ่งทั้งวัน แล้วบอกว่าไม่มีเวลาเอาไว้วันหลังละกัน
เธอไม่ยอมแพ้ รอจนเช้าวันนี้เผยลี่เชินบอกเธอว่า ค่ำนี้จะไปกินข้าวกับเธอ คิดไม่ถึงว่าช่วงบ่ายเผยลี่เชินโทรศัพท์มาเลื่อนนัดด้วยข้ออ้างว่าติดธุระ
ครั้งแรกผ่านไป ครั้งที่สองผ่านไป เผยลี่เชินกล้ามาล้อเล่นกับเธอแบบนี้ เธอถูกผู้ชายทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?
แม้เธอจะโกรธ แต่ก็ยังอยากพบเขา อยากมีเขาอยู่ข้างๆ
ลู่อี้หลิงไม่สามารถทนต่อสายตาของคนรอบข้างที่มองเธอได้ เธอวางแก้วไวน์ในมือลงบนโต๊ะ ตัดสินใจแน่แล้ว ถือขืนปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ ดูเหมือนเธอต้องเป็นฝ่ายรุกเสียบ้าง
………….
ไป๋เสว่เอ๋อร์แปลเอกสารผ่านไปแล้วสองสามชั่วโมง เธอรู้สึกว่าดวงตาเหนื่อยล้า แห้งจนแสบตา จึงหันไปดูเวลาก็พบว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว
ตลอดสองสามชั่วโมงที่ผ่านมาเธอนั่งแปลเอกสารที่โต๊ะ แต่เผยลี่เชินนั่งอยู่บนโซฟาไม่ไกลจากเธอ นั่งอ่านหนังสือดื่มชาอย่างสบายใจ
ตอนนี้ดึกมากแล้วเขายังไม่คิดกลับไปนอนพักที่ห้องนอนอีก
หนังสือสัญญาแปลเกือบเสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ใช้เวลาอีกสองสามชั่วโมงก็จะแปลเสร็จทั้งหมด พอถึงตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว
มองดูชายที่นั่งอยู่บนโซฟา ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกโล่งอก เธอดื่มน้ำแล้วเริ่มแปลเอกสารต่อไป
สองชั่วโมงต่อมาดวงตาของไป๋เสว่เอ๋อร์แทบลืมไม่ขึ้น สมองยิ่งใช้ก็ยิ่งล้ามาก ไม่รู้ว่าตัวเองฟุบที่โต๊ะไปตั้งแต่เมื่อไร
เผยลี่เชินเงยหน้ามองโดยไม่ตั้งใจ เห็นหญิงสาวนอนฟุบที่โต๊ะ จึงวางหนังสือแล้วลุกขึ้นเดินไปหาเธอ
เธอนอนฟุบอยู่บนแขนของตัวเอง ดวงตาหลับสนิท ขนตางอนยาวเงางาม เสียงลมหายใจแผ่วเบา เหมือนขนนกตกกระทบที่หัวใจของเขา
เผยลี่เชินดูที่จอคอมพิวเตอร์พบว่าเอกสารเกือบแปลเสร็จแล้ว ขาดแต่หน้าสุดท้าย เขาจึงเซฟไฟล์งาน พร้อมสำรองไฟล์ข้อมูลไว้ จากนั้นก็คิดจะอุ้มไป๋เสว่เอ๋อร์ไปที่ห้องนอน
เมื่อได้สัมผัสแขนของเธอ เผยลี่เชินรู้สึกทันทีว่าเย็นพอสมควร เขาขมวดคิ้วรีบอุ้มเธอออกจากห้องหนังสือไปยังห้องนอน
ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ในอ้อมแขนของเขา เอนศีรษะพิงเข้ากับอกของเขา
กลับถึงห้องนอน เผยลี่เชินวางเธอไว้บนเตียง ยื่นมือเพื่อเตรียมจะถอดเสื้อผ้าของเธอออก เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่หนึ่ง เม็ดที่สอง พอถึงเม็ดที่สาม ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับตัว ลืมตาตื่นขึ้นมามองเขา
เผยลี่เชินดึงมือกลับมา กลัวเธอจะเข้าใจผิด แต่การดึงมือกลับสิ่งนี้กลับทำให้เธอเข้าใจผิดมากขึ้น
“ฉัน….ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?” ไป๋เสว่เอ๋อร์มองไปรอบๆ ขมวดคิ้ว จะลุกขึ้นนั่ง “ฉันยังแปลไม่เสร็จเลย”
เผยลี่เชินตาเห็นปุ๊บมือก็ขยับปั๊บ ยื่นมือออกมาจับและกดไหล่ของเธอไว้ “นอนพักผ่อนก่อนเถอะ เหลือไม่เยอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะเรียกเธอตื่นเอง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลสักพัก แล้วพยักหน้ารับ
เผยลี่เชินใช้สายตากวาดมองทั่วร่างของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ถอดเสื้อผ้าแล้วนอนซะ”
เขาพูดจบก็ลุกเดินจากไป ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจเต้นแรง ยื่นมือคว้าข้อมือเขาไว้
เผยลี่เชินหันกลับมามองเธอ “มีอะไรรึ?”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ไป๋เสว่เอ๋อร์สติยังไม่คืนกลับมา สมองยังเบลอๆ แต่เธอไม่สามารถเก็บคำพูดที่อยากพูดได้
เผยลี่เชินหันมาหาเธอ “พูดมาซิ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจ “วันเสาร์ตอนบ่าย คุณไปบ้านฉันมาใช่ไหม? แล้วยังเห็นฉันอยู่กับเผยอี้อีกด้วยใช่ไหม?”
ดวงตาของเผยลี่เชินเคร่งขรึม ริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไร
เห็นเขานิ่งเงียบ ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์มีคำตอบแล้ว
เธอกำมือเผยลี่เชินแน่น เพราะกลัวเขาจะเดินไป เธอพูดว่า “เป็นเพราะแม่เชิญขามาทานข้าวที่บ้าน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าฉันรู้ ฉันคงไม่กลับบ้าน”
“ฉันมั่นใจว่าฉันกับเผยอี้ไม่มีทางลงเอยกันได้ แต่แม่ฉันอยากให้ฉันลงเอยกับเขา ดังนั้นจึงพยายามจับคู่ คุณถึงได้…..”
ทันใดนั้นแก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนผ่าว เผยลี่เชินใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเธอไว้ จากนั้นก็โน้มตัวเข้าหาเธอ ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองแคบลง เธอมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น ไม่มีเสียงพูดใดๆ อีก
“ฉันรู้แล้ว”
ไม่มีความเย็นชาเหมือนปกติ น้ำเสียงฟังดูอบอุ่น
เส้นประสาทของไป๋เสว่เอ๋อร์ตึงขึ้นมาทันที เธอจะอ้าปากอยากพูดอะไรบางอย่าง ความอ่อนโยน อบอุ่นทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก
สองสามวินาทีผ่านไป เขาค่อยๆ ปล่อยเธอ แต่ไม่อยากลุกขึ้น อยากอยู่ใกล้ชิดเธอ สายตาดูเป็นประกายงดงาม
นิ้วของเผยลี่เชินลูบไล้บนใบหน้าของเธอ ลงมาที่ริมฝีปาก ดูเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้วพูดว่า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ทำไมเธอไม่อธิบายให้เร็วกว่านี้” ช่างทำร้ายจิตใจของเขาเป็นเวลานาน เขาต้องถือความโกรธไว้ตั้งนาน
“ฉัน…..”ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบไปสักพัก จ้องมองเขา ไม่มีคำอธิบาย
เขาเพียงแค่ต้องการให้เธออธิบาย แต่เขาเองก็ติดค้างคำอธิบายด้วยเหมือนกัน
“คุณมีเรื่องที่ยังไม่ได้อธิบายให้ฉันฟัง
