บทที่เ 150 กำลังมีความรัก
จินจิงจิงอยู่ในวงการบันเทิงไม่ใช่แค่วันสองวัน ตอนให้สัมภาษณ์นักข่าวเธอแสดงร่องรอยบริเวณลำคออย่างชัดเจน นี่ไม่ได้เจตนาให้คนเขาคาดเดาไปเองรึไง?
“คุณชายอี้…” จินจิงจิงร้องไห้ไปอธิบายไป “เรื่องข่าวนั้นฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร วันนั้นหลังจากถ่ายหนังเสร็จ คิดไม่ถึงว่าจะมีนักข่าวอยู่เต็มไปหมด แล้วยังมีภาพถ่ายนั้นอีก ฉันไม่รู้ว่าถูกใครแอบถ่ายไว้….”
จินจิงจิงร้องไห้จนเหมือนหายใจไม่ออก เธอยื่นมือมาจับขากางเกงของเผยอี้ “ฉันเองก็กลัว ตอนนี้ผู้ช่วยของฉันก็ยกเลิกงานแล้วให้ฉันมาหลบสักพักรอให้เรื่องซา คุณชายอี้ คุณไม่เชื่อฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี….”
เผยอี้มองไปที่จินจิงจิงที่กำลังร้องไห้ จิตใจเริ่มสับสน เรื่องอื้อฉาวครั้งนี้มันรุนแรงโดยเฉพาะภาพถ่ายที่ถูกโพสต์ หากตอนนี้เขาและจินจิงจิงแถลงข่าว ก็เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ
“คุณชายอี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ นะคะ ต้องมีคนอิจฉาฉันที่ฉันรับเล่นหนังเรื่องนี้ จึงจงใจใส่ร้ายฉันแบบนี้ อีกอย่างตอนนี้ฉัน….”
เธอหยุดพูดแล้วก็ร้องไห้ “ฉัน….”
เผยอี้ขมวดคิ้ว “เธอทำไม..?”
“ฉันท้อง…” จินจิงจิงเงยหน้ามองเผยอี้
เผยอี้เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เขาถอยหลังพูดอย่างเย็นชา “เป็นไปไม่ได้!”
“ฉันไม่ได้โกหกคุณ..คุณชายอี้ ฉันไปตรวจมาแล้ว….” จินจิงจิงเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นเดินไปหยิบผลตรวจที่โต๊ะกาแฟ ส่งให้เผยอี้ “นี่คือใบรับรองการตั้งครรภ์…”
เผยอี้นิ่งไปสองสามวินาที รวบรวมความกล้ายื่นมือไปรับ ใช้สายตากวาดมองดูผลตรวจนั้น สายตาดูเคร่งเครียด
เผยอี้กำมือที่ถือผลตาวจแน่น มองจินจิงจิงอย่างไม่น่าเชื่อ “เธอท้องจิรงๆ เหรอ?”
จินจิงจิงน้ำตาคลอ พยักหน้ารับ “คุณชายอี้…หมอบอกว่าฉันตั้งครรภ์ยาก ถ้าหากครั้งนี้ฉันไม่ต้องการ โอกาสในการเป็นแม่ก็จะไม่มีอีกแล้วในอนาคต…”
สีหน้าเผยอี้เคร่งขรึม เงียบไม่พูดอะไรเลยเป็นเวลานาน
“คุณชายอี้ ฉันคิดดีแล้ว…ถ้าหากคุณอยากยุติความสัมพันธ์ระหว่างเรา ฉันจะแถลงข่าวต่อหน้านักข่าวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา สำหรับเด็กคนนี้ ฉันอยากเก็บเขาเอาไว้….” เธอพูดแล้วก็ร้องไห้ “ถ้าคุณไม่ต้องการ….ฉันก็พร้อมออกจากวงการบันเทิง ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ ให้กำเนิดลูกของเรา ฉันจะเลี้ยงดูเขาเอง…”
จินจิงจิงพูดด้วยอารมณ์ น้ำตายังคงไหลต่อไป เผยอี้รู้สึกหัวใจหนักอึ้ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
“คุณชายอี้….ถ้าคุณยอมรับฉันกับลูก ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณอย่างเจียมตัว ไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจ…”
จินจิงจิงร้องไห้ไปและเฝ้าสังเกตสีหน้าของเผยอี้
เผยอี้เดินไปนั่งที่โซฟา ไม่รู้ว่านานแค่ไหนจนในที่สุดก็ตัดสินใจได้ เขาไม่ได้หันไปมองจินจิงจิง แต่มองออกไปไกลๆ แล้วพูดเบาๆ “เก็บเด็กคนนี้ไว้”
ใบหน้าจินจิงจิงแสดงความยินดีเมื่อได้ยินเช่นนี้ ยื่นมือไปจับที่มือของเผยอี้ “เผยอี้…จริงหรือคะ?”
สี่ทุ่มครึ่งแล้ว ชั้นบนของอาคารสูงเผยซื่อยังคงมีแสงไฟสว่างอยู่ เอกสารยังคงวางกองอยู่เต็มโต๊ะ ไป๋เสว่เอ๋อร์เหนื่อยล้าจนหลับคาโต๊ะไปตอนไหนก็ไม่รู้
เผยลี่เชินอ่านแผนการของโครงการในช่วงนี้เสร็จแล้ว หลังจากเตรียมการประชุมเพื่อหารือในวันพรุ่งนี้แล้ว ในที่สุดก็ลุกจากเก้าอี้
ตอนนี้เผยอี้ไม่อยู่ ตามตัวก็ไม่เจอ โครงการที่เขาดูแลก็รอช้าไม่ได้ ดังนั้นงานของเผยอี้จึงตกมาอยู่ในมือของเขา ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว ต้องสรุปโครงการทั้งหมด ซึ่งก็ต้องเป็นหน้าที่เขาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
เขาก้าวเท้าออกจากออฟฟิศเดินถัดไปห้องข้างๆ ผลักประตูก็พบหญิงสาวนอนหลับฟุบคาโต๊ะทำงาน
ใจเขารู้สึกอัดแน่น เจ็บปวดที่ใจ จากนั้นก้าวไปข้างหน้า ถอดเสื้อนอกแล้วห่มให้ไป๋เสว่เอ๋อร์
ตอนแรกเขาคิดว่าตอนนี้เขามีความสามารถมากพอที่จะดูแลปกป้องเธอได้ ให้เธอมีความสุข แต่ใครจะรู้ว่ากลับทำให้เธอต้องมาตกระกำลำบากไปพร้อมกับเขาด้วย
ฉีเฟิงเดินเข้ามา “ประธานเผย รถพร้อมแล้ว พวกเราไปกันได้”
เผยลี่เชินพยักหน้า เดินไปที่ด้านข้างไป๋เสว่เอ๋อร์ อุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้อย่างนุ่มนวลอ่อนโยนเบามือ เพราะกลัวเธอตื่น
เผยลี่เชินอุ้มไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปข้างหน้า ฉีเฟิงเดินตามมาขมวดคิ้วเข้ม ในที่สุดก็ลงลิฟต์ เขาอดไม่ได้ที่จะพูด “ประธานเผย มีเรื่อง…..”
ฉีเฟิงท่าทางลังเล เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ออกคำสั่ง “พูดมา”
“คุณปฏิบัติกับเลขาในบริษัทแบบนี้…ดูแล้วไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่?”
เผยลี่เชินใบหน้าถอดสี ไม่เงยหน้ามอง ถามกลับอย่างเยือกเย็น “แล้วคิดว่าแบบไหนถึงจะเหมาะสม? พูดมาซิ”
เขาไม่ได้ทำงานล่าช้าเพราะไป๋เสว่เอ๋อร์ เขาก็ไม่ได้ทำผิดเพราะไป๋เสว่เอ๋อร์ จะพูดว่าไม่เหมาะสมได้อย่างไร
คำพูดจุกอยู่ที่ลำคอจนฉีเฟิงพูดอะไรไม่ออก
เผยลี่เชินเห็นเขานิ่งเงียบจึงพูดต่อเบาๆ “ฉันเคยพูดไว้ในบริษัทตั้งนานแล้วว่า เผยซื่อไม่เคยคิดปิดกั้นความรักในออฟฟิศ ตราบใดที่ไม่ทำให้งานล่าช้า นายว่าฉันทำงานล่าช้าหรือเปล่า?”
“ไม่มีครับ” ฉีเฟิงก้มหน้าเล้กน้อย นิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบกลับ “งั้น….ความหมายของประธานเผยคือ คุณกำลังตกหลุมรักเลขาไป๋?”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วทำเสียงเข้มโดยไม่ลังเล “ฉันจำได้ว่าในบริษัทมีกฎข้อหนึ่งคือ ให้สนใจแต่เรื่องของตัวเอง เรื่องที่ไม่ควรถามก็อย่าถามให้มาก”
ฉีเฟิงตื่นตระหนก ตอบกลับแบบทันควัน “ครับ!”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็มาถึงคฤหาสน์ ไป๋เสว่เอ๋อร์หลับมาตลอดทาง ยังไม่ตื่น
เผยลี่เชินอุ้มเธอลงจากรถ เดินเข้าประตูไป
ป้าจางออกมาทักทาย เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ในอ้อมแขนเขา ก็ตกตะลึง “คุณไป๋เป็น….”
“หลับอยู่ ป้าจางเดี๋ยวยกนมร้อนๆ ขึ้นไปด้วยนะ”
“คะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงในความมืด ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ จึงพบว่าเผยลี่เชินอุ้มเธอขึ้นมาข้างบน เธอตื่นขึ้นในทันที “ฉัน…ฉันหลับไปเหรอ?”
“อืม” เผยลี่เชินเห็นเธอตื่น จึงก้มหน้ามองเธอ ยิ้มที่มุมปาก “เหมือนลูกหมูเลย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกเขาว่าแบบนี้ ใบหน้าร้อนผ่าว “งั้นก็วางฉันลง”
เผยลี่เชินยักคิ้วหลังได้ยินเธอพูด “โกรธเหรอ?”
ใบหน้าเธอเป็นสีแดง ไม่รู้ว่าจะยอมรับหรือปฏิเสธดี ไม่รอให้เธอพูดจบ เผยลี่เชินก็อุ้มเธอมาถึงห้องนอนของเธอ
จากนั้นวางเธอลงบนเตียงเบาๆ ทันใดนั้นเผยลี่เชินก็โน้มตัวลง ริมฝีปากสัมผัสที่แก้มของเธอ เสมือนหนึ่งกำลังจุมพิตเธอ “ลูกหมูก็น่ารักนะ”
ร่างของเธอร้อนผ่าวไปทั้งตัวหลังจากได้ยินที่เขาพูด เลือดในกายเธอเดือดพล่านไปทั่วร่าง
เธอคิดไม่ถึงว่าเผยลี่เชินจะแซวเธอถึงขนาดนี้
เมื่อเผชิญหน้ากับชายที่นัยน์ตาแฝงด้วยรอยยิ้ม ร่างของเธอร้อนผ่าวไปหมด เธอไม่กล้าสบตาเขา รีบดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ คลุมจนถึงศีรษะ “ฉันง่วงแล้ว…อยากพักผ่อน”
เผยลี่เชินหัวเราะเบาๆ รู้ว่าเธออาย จึงพูดว่า “งั้นเธอพักผ่อนซะ”
พูดจบก็หันหลังเดินกลับไปห้องตัวเอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์เลิกผ้าห่ม มองดุเงาของชายหนุ่ม
“ติ๊งต๊อง” เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นเฉียวเจิ้นส่งข้อความมาหาเธอ : “ช่วงสองวันนี้ฉันไปทำภารกิจ กลับมาแล้วค่อยนัดเจอกัน”
จิตใจไป๋เสว่เอ๋อร์ดำดิ่ง ส่งข้อความกลับ : “ได้ ฉันจะรอข่าวคุณ”
ดูท่าทางจะได้เห็นไฟล์แล้ว
เธอก็เพียงรอวันที่จะได้พบเขา
