บทที่ 185 ถามสถานการณ์หรือหาเรื่อง
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบลุกขึ้น เห็นชายหญิงเจ็ดแปดคนหยุดอยู่ที่ประตูออฟฟิศ สีหน้าดูเคร่งขรึม จ้องมองเธอ
“คุณคือ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์สงสัย ยังไม่ชัดเจนในสถานการณ์
เธอพึ่งกลับมาจากห้องรับรองประมาณยี่สิบนาที คิดไม่ถึงกลับมาแล้วมีคนมาหาเธอมากขนาดนี้
“ฉันเป็นหัวหน้าโครงการกลุ่ม A เธอรู้หรือเปล่า โครงการของพวกเรากำลังรอความร่วมมือระหว่างเผยซื่อและเฮ่าทง เป็นเพราะเธอทำมันพัง พลาดจากเม็ดเงินจำนวนนี้ ทำให้โครงการต้องถูกระงับไป!”
เมื่อได้ยินหญิงแว่นดำพูดแบบนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้เข้าใจ
เหตุที่เผยซื่อต้องร่วมมือกับบริษัทการเงินเฮ่าทงเพราะในช่วงหลายปีมานี้โครงการต่างๆ ต้องการเงินทุน หากไม่ได้เงินทุนโครงการก็เดินต่อไปไม่ได้ สำหรับทีมงานที่ดูแล้วการที่โครงการถูกระงับก็เท่ากับพวกเขาหมดความหวัง
ไม่น่าแปลกใจที่เธอฉีกหน้าอู๋หั้นหลิน เพื่อนร่วมงานถึงได้ดาหน้ามาหาเธอกันเต็มห้อง
“ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอช่างร้ายกาจ รักอยู่ประธานเผย จึงไม่ต้องกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พวกเราสิบกว่าคนต่างก็รอคอยโครงการนี้ แค่เธอพูดไม่กี่ประโยค ก็ทำให้พวกเราพังหมดเลย”
“นั่นซิ เธอมันก็ดีแต่สวย! อย่างอื่นใช้ไม่ได้”
“…………..”
คำพูดที่ไม่พึงประสงค์ทุกชนิดเกิดขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟังแล้วหูแทบระเบิด เธอกัดริมฝีปาก หายใจลึก พูดเสียงเบาๆ “พวกคุณฟังฉันอธิบายก่อน คุณอู๋บริษัทการเงินเฮ่าทงไม่ใช่คนดี เขามาครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อพูดคุยความร่วมมือ ทุกคนวางใจแม้บริษัทเราจะไม่ได้ร่วมมือกับเฮ่าทง แต่ก็ร่วมมือกับบริษัทการเงินอื่นๆ ได้ เงินสำหรับโครงการจะไม่ล่าช้า”
มีเสียงสะท้อนกลับหลังจากฟังเธอพูด “เงินสำหรับโครงการไม่ล่าช้า? เธอคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาประธานบริษัทหรือไง? เธอพูดว่าให้อนุมัติได้ก็อนุมัติได้!”
“นั่นซิ”
มีเสียงดังก้องมาจากทุกทิศ ทุกคนต่างชี้ความผิดมาที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ สมองของเธอแทบแตก ไม่มีแม้คำอธิบาย เหมือนหัวใจถูกบีบ เผชิญหน้ากับความสงสัยและการกล่าวโทษ ทำให้ทำอะไรไม่ถูก
เจียงหวั่นหวั่นมาถึงออฟฟิศของไป๋เสว่เอ๋อร์ เห็นมีคนมุงอยู่ที่ประตูจึงตกตะลึง รีบแหวกฝูงชนเข้าไปข้างใน
เรื่องที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ฉีกหน้าคุณอู๋เมื่อสักครูรู้ไปถึงหูทุกคนในบริษัท เธอได้ยินว่าทีมงานของโครงการไปเอาเรื่องไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอกังวลมากจึงรีบมาดู
เจียงหวั่นหวั่นได้ยินเสียงดังมาก เธอจึงบีบตัวเข้าไปข้างในเห็นหัวหน้าทีมซูหรงถามไป๋เสว่เอ๋อร์ “เธอพูดว่าเธอมีวิธีให้ได้รับการอนุมัติเงินโครงการ? ไหนเธอลองพูดมาว่าเธอมีวิธีอย่างไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มหน้า ไม่พูดอะไรสักประโยค
เจียงหวั่นหวั่นรีบก้าวมายืนอยู่ข้างหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์ “พวกเธอจะทำอะไร อาศัยตอนที่ประธานเผยไม่อยู่ในบริษัทมารังแกคนอื่น!”
“ใครไปรังแกเธอ! เธอเป็นคนทำให้ความร่วมมือครั้งนี้พัง แล้วจะให้พวกเราทำอย่างไร!”
ทุกคนต่างก็หันไปมองเจียงหวั่นหวั่น พร้อมคำตำหนิติเตียน
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเจียงหวั่นหวั่นที่อยู่ข้างหน้าเธอแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ เธอเอื้อมมือพยายามดึงเธอออกไป “หวั่นหวั่น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอถอยไปเถอะ…”
คนในแผนกโครงการนี้ ปกติก็หมั่นไส้เธอ วันนี้อาศัยเรื่องนี้เล่นงานเธอ จงใจให้เธอหัวหมุน เธอก็หนีไม่พ้น
ถ้าหากให้เจียงหวั่นหวั่นมาโดนต่อว่าต่อขานด้วย เธอเองก็คงรู้สึกเศร้างใจ
“เสว่เอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว พวกนี้มาแค่รังแกหาเรื่อง เรื่องนี้เธอไม่ผิด!”
เจียงหวั่นหวั่นคอยปกป้องไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่ยอมถอย อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเช่นกัน ที่ด้านนอกประตูมีคนมุงดูกันเต็มไปหมด ตอนนี้ดูวุ่ยวายไปหมด
ซูหรงหญิงสวมแว่นดำ เดินหยุดอยู่ข้างหน้า ข่มขู่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “พวกเราคอยการร่วมมือครั้งนี้ ถ้าเธออยากแก้ปัญหานี้จริงๆ ก็รีบไปขอโทษคนของเฮ่าทงจะดีกว่า!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์นึงถึงใบหน้าอันโหดร้ายของอู๋หั้นหลิน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอจึงพูดด้วยความแน่วแน่ “ฉันจะไม่ไปขอโทษเขาเด็ดขาด”
เธอทำงานนี้พัง เธอกล้าทำก็กล้ารับ รอให้เผยลี่เชินกลับมาก่อน จะลงโทษเธออย่างไร เธอยอมรับหมด แต่เธอจะไม่ขอโทษในเรื่องที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร
คนพวกนั้นต่างก็ได้ยินน้ำเสียงแน่วแน่ของเธอ จึงยิ่งรู้สึกโกรธ หนึ่งในนั้นซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครเอื้อมมือมาผลักเธอ
เธอเซจนเกือบล้มลงโชคดีที่เจียงหวั่นหวั่นยื่นมือประคองเธอไว้ก่อน
เจียงหวั่นหวั่นโกรธจนหน้าแดง เธอประคองไป๋เสว่เอ๋อร์จนทรงตัวได้ มองไปรอบๆ ด้วยความโกรธ “เป็นเพื่อนร่วมงานบริษัทเดียวกันแท้ๆ พวกเธอทำแบบนี้ได้ไงกัน”
“เธอสมควรโดนแล้ว นอกจากหลอกล่อประธานเผย เธอจะทำอะไรได้!”
“หากไม่มีความสามารถก็ไม่ควรดื้อรั้น! เรื่องนี้หากไม่โทษเธอแล้วจะไปโทษใคร!”
เสียงตำหนิต่อว่ายังคงดังอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงสั่นๆ ดังขึ้นมา “ประธาน…ประธานเผยมาแล้ว!”
ผู้คนรอบข้างเงียบลงชั่วขณะ ต่างมองสำรวจไปรอบๆ จึงเห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา ห่างไปไม่มาก สีหน้าเปลี่ยนไปและปิดปากเงียบ
เห็นทุกคนสงบลง เผยลี่เชินจึงเดินเข้าไปหากลุ่มคนพวกนั้นด้วยจิตใจที่สงบเยือกเย็น ไม่มีท่าทางตื่นตกใจ หวาดกลัวใดๆ ทั้งสิ้น
เผยลี่เชินถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ซูหรงหมดความจองหองเมื่อเห็นเผยลี่เชิน เธอหายใจเข้าลึก พูดเสียงเบาๆ “พวกเราเป็นทีมงานโครงการ เพราะเลขาไป๋ทำให้การร่วมกับบริษัทเฮ่าทงพังลง เงินทุนที่พวกเราจะได้รับเพื่อใช้ในโครงการย่อมได้รับผลกระทบไปด้วย ดังนั้นจึงมาถามข่าวคราวสถานการณ์”
“ถามข่าวคราวสถานการณ์?” ดวงตาของเผยลี่เชินดูเคร่งขรึม มีความโกรธแอบซ่อนภายใน “พวกเธอแน่ใจนะว่าไม่ได้มาหาเรื่อง?”
คนที่รังแกผู้หยิงของเขา พวกเขาแน่ใจหรือว่าเขาจะดูไม่ออก?!
เขาพูดออกมาประโยคหนึ่ง ทำให้ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก
เผยลี่เชินมองข้ามพวกเขาไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ สายตาของเขาจับจ้องที่ร่างของเธอชั่วขณะ จากนั้นละสายตาพร้อมออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นวาบ “ให้ทุกคนไปที่ห้องประชุม และอธิบายทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบอย่างละเอียดชัดเจน”
เขาพูดจบ หันกลับแล้วผละออกไปโดยไม่ลังเล
ทุกคนที่เมื่อสักครู่วุ่นวายไม่ยอมเลิกราตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไรมาก รีบเดินตามเผยลี่เชิน
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนตะลึงอยู่ที่นั่น จนเจียงหวั่นหวั่นดึงเสื้อเธอ เธอถึงตอบสนองกลับ
“เสว่เอ๋อร์พวกเราไปกันเถอะ ไปถึงห้องประชุมอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน มีประธานเผยอยู่เขาคงไม่ให้ใครรังแกเธอแน่นอน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกๆ ลังเลสักครู่ ทันใดนั้นจับมือเจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่น ช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
สิบนาทีต่อมา ทุกคนที่มาทำเรื่องวุ่นวายที่ประตูห้องไป๋เสว่เอ๋อร์มาถึงห้องประชุมยืนเรียงแถว ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ตรงประตู รักษาระยะห่างจากพวกเขา
ไม่มีเสียงใดๆ ในห้องประชุม ในที่สุดเผยลี่เชินจึงเริ่มพูดก่อน “ใครจะพูดก่อน?”
สมาชิกในทีมโครงการต่างมองหน้ากันและกัน ไม่มีใครยอมพูดก่อน
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นไม่มีใครพูด เธอจึงก้าวมาข้างหน้า “ฉันพูดเอง”
