ตอนที่ 225 เจ็บยาวแย่กว่าเจ็บสั้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว “อย่าคิดมาก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ?”
อีเมล์ปรากฏอยู่ในคอมพิวเตอร์ของเธอ เธอจึงถูกสงสัยว่าทำให้หนังสือการประมูลรั่วไหล จะโทษเจียงหวั่นหวั่นไม่ได้
“เสว่เอ๋อร์ เธอยังคงไม่รู้ว่า ผู้ถือหุ้นใหญ่ถานปิน แท้จริงแล้วเป็นลุงของเฝิงเช่น เมื่อกี้ฉันฟังเฝิงเช่นพูดถึงลุงของเขาตอนอยุ่ในห้องประชุมอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงได้เข้าใจว่าอาจจะเป็นเฝิงเช่นก็ได้ ถานปินถึงชี้เป้ามาที่เธอ!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง กลับมาคิดถึงตอนที่ประชุมเมื่อสักครู่ดูเหมือนถานปินจะตั้งเป้ามาที่เธอจริงๆ
ที่แท้เขาเป็นลุงของเฝิงเช่น….
“ขอโทษนะ…” เจียงหวั่นหวั่นรู้สึกผิด ดึงแขนของไป๋เสว่เอ่อร์ไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตบที่หลังมือของเจียงหวั่นหวั่นเบาเพื่อปลอบโยน “ฉันไม่โทษเธอหรอก สุดท้ายฉันก็ถูกคนอื่นเล่นงานอยู่ดี แม้จะไม่ใช่เขา ก็ยังมีคนอื่นที่พร้อมจะพุ่งเป้ามาที่ฉัน”
หลังจากเจียงหวั่นหวั่นไปแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มเขียนจดหมายสำนึกผิด
สองชั่วโมงผ่านไป เรื่องที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกลงโทษก็แพร่สะพัดไปทั่วบริษัท เธอเดินไปส่งเอกสารที่ห้องเอกสาร ก็พบกับสายตาของคนจำนวนไม่น้อยที่ดูแปลกไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง กลับไปทำงานที่สำนักงานประธานบริษัท ทิ้งเรื่องถูกลงโทษไว้เบื้องหลัง
ถึงตอนบ่าย นึกออกว่ายังไม่ได้แจ้งให้ผู้ช่วยฝึกหัดทราบว่าต้องไปทำงานนอกสถานที่ที่สิงคโปร์ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงเดินไปที่ออฟฟิศของผู้ช่วยฝึกหัด เมื่อไปถึงโต๊ะของผู้ช่วยฝึกหัดจึงถาม “เสี่ยวจางครั้งนี้ต้องไปประชุมแลกเปลี่ยนที่สิงคโปร์ เธอเต็มใจจะไปกับฉันไหม?”
สายตาเสี่ยวจางเป็นประกายหลังจากได้ยิน รีบพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น “เต็มใจ…เต็มใจคะ!”
แต่สีหน้าของเสี่ยวหลิวดูเคร่งเครียด ไม่มีความสุข
เสี่ยวจางและเสี่ยวหลิวเข้ามาทำงานพร้อมกัน แต่ในแง่ของมนุษยสัมพันธ์ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเสี่ยวจางมีมนุษยสัมพันธ์ดีกว่าเสี่ยวหลิว อีกทั้งยังขยันขันแข็ง ดังนั้นจึงตัดสินใจพาเธอไปสิงคโปร์
ม้ว่าจะเป็นการลงโทษ แต่เธอคิดว่ามันเป็นความท้าทาย ตอนที่มาอยู่กับเผยลี่เชินเริ่มแรก เธอก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าเธอจะเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจการค้า ไม่ทำให้พ่อซึ่งอยู่ในเรือนจำต้องผิดหวัง ดังนั้นเธอมีความแน่วแน่ที่จะทำงานนี้ให้สำเร็จเพื่อไม่ใช้ถูกไล่ออก
เสี่ยวจางกล่าวอย่างตื่นเต้น “เลขาไป๋ วางใจเถอะคะ ฉันจะเตรียมตัวให้พร้อมทำให้ดีที่สุดคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้ารับ “สู้….สู้”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ตรงหน้าเสี่ยวจางดังขึ้น เธอจึงรีบรับโทรศัพท์ “สำนักงานประธานบริษัทคะ”
“คุณเหอหย่าหานใช่ไหม? ใช่คะ เธอมีนัดกับประธานเผย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะเดินจากไป แต่พอได้ยินชื่อที่ฟังดูคุ้นๆ จึงหยุดก้าวเดิน ใจเต้นตุ๊บตับ
“ได้คะ…ได้คะ” เสี่ยวจางวางโทรศัพท์
ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับมามองเสี่ยวจางพร้อมคำถาม “เหอหย่าหนานใช่ไหม?”
เสี่ยวจางพยักหน้า “เป็นเพื่อนสนิทของประธานเผย วันนี้ได้รับโทรศัพท์ของเธอ ให้แจ้งประธานเผย เกี่ยวกับกำหนดเวลานัดไว้ เวลาประมาณสี่โมงครึ่งถึงห้าโมง แต่ในตารางนัดยังไม่อัพเดท”
สี่โมงครึ่งถึงห้าโมง? นัดตอนช่วงเลิกงานพอดี คงจะออกไปด้วยกัน
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก จิตใจยังคงรู้สึกแปลกๆ
เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าดูไม่ดี เสี่ยวจางจึงถามต่อ “เป็นไรไปคะ เลขาไป๋?ไ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้ “ไม่มีอะไร”
เธอหันตัวกลับจะเดินออกจากบริเวณนั้น เพื่อกลับมาออฟฟิศตัวเอง แต่ก็เห็นเหอหย่าหานเดินออกมาจากลิฟต์ไกลๆ
สายตาทั้งสองปะทะกันด้วยความเคร่งขรึม
สายตาของเหอหย่าหานสั่นไหวนิดๆ แต่ยังคงเดินเข้ามาหาเธอพร้อมยิ้มทักทาย “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะคุณไป๋”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้แต่ไม่พูดอะไร
เหอหย่าหานยังไม่คิดจะเดินจากไป แต่กลับพูดในเรื่องที่ไม่ควรพูดกับเธอ “ได้ยินว่าคุณไป๋ทำงานผิดพลาดจนต้องถูกลงโทษ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าตึงเมื่อได้ยินประโยคนี้ “คุณเหอดูสันทัดเรื่องพวกนี้จังนะคะ”
เหอหย่าหานยิ้ม “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคะ เมื่อกี้ตอนขึ้นลิฟต์มายังได้ยินคนอื่นพูดเลย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจเมื่อได้ยิน
เหอหย่าหานสังเกตการณ์แสดงออกของเธอ ยิ้มด้วยความพึงพใจ แล้วพูดต่อ “อ้อ…ลี่เชินบอกเธอรึยัง? คืนนี้เขาจะไปกินข้าวที่บ้านฉัน จึงไม่อาจอยู่กับเธอได้”
ไปกินข้าวกับเหอหย่าหานที่บ้าน?
นิ้วมือทั้งห้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เกร็งเป็นเส้นตรง ท่าทางแข็งทื่อ หลังจากนิ่งไปสักพักก็ยิ้มแข็งๆ “ขอให้พวกคุณมีความสุขกับอาหารมื้อค่ำ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบ เธอกำลังจะเดินจากไป แต่ถูกเหอหย่าหานขวางไว้พร้อมกับเรียกชื่อเอ “ไป๋เสว่เอ๋อร์”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดก้าวหันกลับมามองเธอ “คุณเหอมีอะไรหรือคะ?ไ
เหอหย่าหานน้ำเสียงเปลี่ยนไป เรียกว่ากระหืดกระหอบก็ว่าได้ “แบบนี้ไม่เหนื่อยหรือไง ฉันเคยบอกแล้วว่า เธอกับลี่เชินไม่มีทางลงเอยกันได้ เขาต้องการคนที่คอยช่วยเหลือเขาได้ ไม่ใช่คนที่มาคอยสร้างภาระให้เขา!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดนิ่งก่อนจะพูดต่อ “ดังนั้นคุณเหอก็เลยจะแนะนำให้ฉันเลิกกับเผยลี่เชินใช่ไหมคะ?”
เหอหย่าหานพูดด้วยเสียงแน่นอนชัดเจน “เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บนานนะ เธอกับเขาไม่ได้ถูกลิขิตให้คู่กัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์โกรธเข้าไปถึงหัวใจ เดินไปข้าวหน้าเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้เหอหย่าหาน “คุณเหอเป็นหมอดูรึไง? ทำไมถึงดูแน่ใจขนาดนี้? ยังไม่ถึงตอนสุดท้าย ฉันก็ยังไม่วางมือยอมแพ้ง่ายๆ หรอกคะ”
พูดจบ ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
มองดูเงาของไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ดินจากไป สีหน้าเหอหย่าหานเปลี่ยนเป็นสีแดง
เธออยู่กับเผยลี่เชินมาหายปี เรื่องอะไรจะให้ผู้หยิงคนนี้แย่งชิงไปได้
เหอหย่าหานกัดฟัน แล้วเดินไปที่ออฟฟิศของเผยลี่เชิน เคาะประตูแล้วผลักเข้าไป
เผยลี่เชินกำลังพลิกดูเอกสาร เมื่อได้ยินเสียงประตูจึงเฝยหน้าพอเห็นหน้าเหอหย่าหาน สายตาดูเคร่งเครียด
“ลี่เชิน ไหนตกลงกันแล้วว่าวันนี้จะไปกินข้าวที่บ้านฉัน?”
เผยลี่เชินยกมือลูบคิ้วตัวเอง พูดเสียงเบาๆ “อืม”
งานวันเกิดครั้งที่แล้วของลุงเหอ เขาทำป้านชาแตก เขาสัญญาว่าจะหาของขวัญมาไถ่โทษ หาอยู่หลายวันจนในที่สุดก้ได้ภาพวาดสมัยโบราณ กะว่าจะหาเวลาว่างไปหาลุงเหอเพื่อมอบภาพนี้
ในเมื่อต้องไปบ้านตระกูลเหอ กินข้าวกับลุงเหออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องรับปากไว้ก่อน
เมื่อกวาดตามองดูนาฬิกาแขวน เผยลี่เชินลุกขึ้นเดินไปที่ประตูพูดกับเหอหย่าหาน “ไปกัน”
เผยลี่เชินหยิบเสื้อโค้ทมาสวม เดินไปที่ประตูโดยมีเหอหย่าหานตามมาช่วยเผยลี่เชินสวมเสื้อให้เรียบร้อย แล้วก็เดินเคียงข้างกันไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างออฟฟิศของตัวเอง เห็นเขาทั้งสองคนเดินออกไปด้วยกัน รู้สึกเจ็บที่หัวใจจริงๆ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เรื่องแรกก็คือเผยลี่เชินไม่เชื่อใจเธอ เรื่องที่สองก็คือถูกลงโทษ แล้วก็ต่อด้วยเรื่องของเหอหย่าหาน ทุกเรื่องทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยใจ
เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้เหลือเพียงเสียงสะอื้นจากจมูก เปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อจองตั๋วเครื่องบินไปสิงคโปร์
เดิมทีวางแผนว่าจะเดินทางไปเช้าวันอาทิตย์ เพื่อวันจันทร์จะได้เข้าร่วมการประชุม แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องใช้แผนนั้นแล้ว
