ตอนที่ 240 มีวิธพิสูจน์ความจริงของเรื่องทั้งหมด
ตัวของถานปินสูงเพียงแค่ไหล่ของเผยลี่เชิน เมื่อถูกเขากระชากคอเสื้อไปเช่นนี้ ทั้งตัวของเขาราวกับถูกกระชากขึ้นมา
เขารีบพูดขึ้น “เพราะหล่อน…หล่อนเป็นคนทำร้ายเช่นเช่นก่อน!”
“ฉันไม่อยู่ มีสิทธิ์อะไรไปแตะต้องหล่อน!” เผยลี่เชินโกรธจนถึงขีดสุด เขากำหมัดขึ้นมา ชกลงไปที่ใบหน้าของถานปินอย่างเต็มแรง
ถานปินหลบไม่ทัน ใบหน้าของเขาโดนชกไปเต็มๆ เจ็บจนร้องโอดครวญออกมา ขาอ่อนแรง ราวกับจะล้มไปกองกับพื้น
มือของเผยลี่เชินยังคงถือคอเสื้อเขาไว้ ไม่ยอมปล่อยมือออก
คุณท่านเผยรีบเดินเข้าไป พูดคลี่คลายสถานการณ์ “ลี่เซิน! พอแล้ว! ตอนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่รู้สาเหตุชัดเจน!”
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกขึ้น “ติ๊ง” เสียงดังขึ้น ไฟสีแดงดับลง
เสี่ยวหลิวรีบตะโกนขึ้นมา “ช่วยชีวิตสำเร็จแล้ว!”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ต่างพากันมองไปที่ห้องฉุกเฉินโดยพร้อมเพียงกัน
มือของเผยลี่เชินที่กำหมัดอยู่หยุดชะงักลง ปล่อยมือออกจากถานปิน หันหลังเดินไปหาไป๋เสว่เอ๋อ
เขาเอื้อมมือดึงไป๋เสว่เอ๋อเข้ามาในอ้อมกอด ก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว”
น้ำตาของไป๋เสว่เอ๋อที่อดกลั้นไว้ไม่ไหวตั้งแรก เมื่อได้ยินเผยลี่เชินพูดออกมาเช่นนั้น น้ำตาของหล่อนยิ่งพลั่งพรูไหลรินออกมา เมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ถานปินไม่สนแม้แต่รอยชกที่โดนอัดเข้าไปเมื่อครู่ รีบวิ่งปรี่เข้าไปตรงประตู จับหมอไว้ ถามขึ้น
“เช่นเช่น! เช่นเช่นเธอเป็นยังไงบ้าง!”
“ช่วยชีวิตสำเร็จ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ยังดีที่มาถึงทันเวลา และโชคดีที่มีคนช่วยชีวิตหล่อนไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคนไข้อาจถึงแก่ชีวิต”
ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของถานปินนิ่งตะลึง พูดอะไรไม่ออกอยู่สักพักใหญ่
“คนไข้จะย้ายไปอยู่ที่ห้องพักฟื้น รอให้หล่อนตื่นขึ้นมา พวกคุณก็เขาไปเยี่ยมได้”
หลังจากที่คุณหมอพูดจบ เขาก็เดินออกไปทันที
ถานปินยังคงตกใจตะลึงอยู่ที่เดิม ไม่พูดไม่จา
คุณท่านเผยเดินเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รอให้หล่อนตื่นขึ้นมา ค่อยให้หล่อนอธิบายความจริงของเรื่องนี้ว่าเป็นยังไงกันแน่”
หลังจากเขาพูดจบ ไม่รอให้ถานปินพูดอะไร เขาเดินตรงไปหาเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อ พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา
“ลี่เซิน พาเสี่ยวไป๋ไปทำแผลที่บวมบนใบหน้าก่อน เรื่องทางนี้ฉันดูแลเอง”
“อื้ม” เผยลี่เชินตอบกลับด้วยเสียงนิ่งเรียบ จูงไป๋เสว่เอ๋อไปที่ห้องพยาบาล
เมื่ออกจากห้องฉุกเฉิน ในที่สุดเผยลี่เชินอดทนไม่ไหวแล้ว เขาเงยหน้าถามขึ้น “ทำไมถึงไม่โทรหาผม?”
เรื่องของเฝิงเช่น เขาได้รับข่าวมาจากคนในออฟฟิศ แต่ตอมา เขาโทรหาไป๋เสว่เอ๋อ แต่กลับโทรไม่ติด
ไป๋เสว่เอ๋อเลิกคิ้วขึ้น เงียบไปครู่หนึ่ง พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “มือถือของฉันถูกถานปินเขวี้ยงแตก ฉันก็เลยติดต่อคุณไม่ได้….”
คำพูดประโยคเดียวที่พูดออกมาจากปากหล่อนเช่นนี้ ทั้งยังแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
เผยลี่เชินรู้สึกปวดใจ ราวกับถูกบางอย่างทิ่มแทงบาดลึกลงไป จนรู้สึกหายใจไม่ออก เขาเดินก้าวเข้าไปดึงไป๋เสว่เอ๋อมาโอบกอดไว้
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งเรียบ “ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องเสียใจ”
ถ้าวันนี้เขาพาไป๋เสว่เอ๋อไปทำงานข้างนอกด้วย คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินเช่นนั้น คัดจมูกซึ้งขึ้นมาทันที หันหน้าไปซบกลางอกของเขา สะอึกสะอื้น
เดิมทีหล่อนคิดว่าตัวเองโตพอที่จะเข้มแข็งได้แล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของเผยลี่เชิน หน้ากากและเกราะป้องกันของหล่อนทั้งหมดกับมลายหายไปทันที
เมื่อถึงห้องทำแผล เผยลี่เชินถามหาเจลประคบเย็นจากนางพยาบาล มือของเขาค่อยๆจับคางของหล่อนเงยขึ้นอย่างระมัดระวัง มืออีกข้างหนึ่งจับรอยบวมแดงบนหน้าของหล่อนไว้
ไอความเย็นที่ประคบลงบนหน้า ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกสะดุ้ง ขมวดคิ้วขึ้นมา
เผยลี่เชินพยายามไม่มองหน้าดูความรู้สึกตอนนี้ของหล่อน เขาพูดขึ้นเบาๆ “อดทนหน่อยนะ รอให้เรื่องทั้งหมดคลี่คลาย ฉันจะพาเธอไปตบคืนสักครั้ง”
เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง ไป๋เสว่เอ๋อฟังแล้วรู้สึกขำขึ้นมา หล่อนไม่อาจคาดคิดเลยว่า ถ้าหล่อนตบถานปิน เขาจะรู้สึกยังไง
เผยลี่เชินยักคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ขำอะไร? นี่ผมจริงจังนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากทางประตู “ประธานเผย เฝิงเช่นฟื้นแล้ว”
ได้ยินเช่นนั้น เผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อสีหน้าจริงจังขึ้นมาพร้อมกันทันที
เผยลี่เชินหันไปมองไป๋เสว่เอ๋อ “ไปดูกันไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้า
ทั้งสองลุกขึ้น เผยลี่เชินยื่นมือออกมา มือข้างหนึ่งประคองบ่าของไป๋เสว่เอ๋อไว้ มืออีกข้างถือเจลประคบเย็น ประคบไว้บนหน้าของไป๋เสว่เอ๋อตลอดเวลา
เมื่อเดินถึงประตูห้องคนไข้ ภายในห้องล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมาย ถานปินยืนอยู่ข้างเตียง ถามขึ้นด้วยความห่วงใย “เช่นเช่น ดื่มน้ำไหม? รู้สึกดีขึ้นบางไหม?”
เฝิงเช่นที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีหน้าซีดเซียว ท่าทางอ่อนแรง สายตาล่องลอย กวาดสายตามองไปที่ผู้คนรอบๆห้อง ท้ายสุด เมื่อหันไปเห็นไป๋เสว่เอ๋อที่ยืนอยู่หน้าประตู หล่อนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที สีหน้าเกลียดชังไม่สบอารมณ์
ถานปินมองตามสายหล่อนไปที่ประตู สีหน้านิ่งขรึมขึ้นมาทันใด เขาวางแก้วในมือลง ถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “เช่นเช่น ตอนนี้ทุกคนกำลังรอคำตอบอยู่ เธอบอกพวกเขาไป ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? ทำไมจู่ๆโรคหัวใจกำเริบขึ้นมา? เป็นเพราะมีคน….ตั้งใจทำให้เธอเป็นแบบนี้?”
ไป๋เสว่เอ๋อยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย เงียบไม่พูดอะไร
ทุกคนในห้องสงบเงียบทันที พร้อมรอฟังคำตอบจากเฝิงเช่น
เมื่อเห็นว่าเฝิงเช่นไม่ยอมพูดอะไร ถานปินจึงถามขึ้นด้วยท่าที่หมดความอดทน “เช่นเช่นไม่ต้องกลัว เธอพูดมาตรงๆได้เลย ถ้ามีคนตั้งใจทำร้ายเธอ ลุงจะไม่ยอมให้อภัยเด็ดขาด!”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งขึ้น เขาอยากจะเดินเข้าไป แต่กลับถูกไป๋เสว่เอ๋อยื่นมือออกมาดึงเขาไว้
เฝิงเช่นที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ยอมพูดออกมา “เป็นเพราะไป๋เสว่เอ๋อ….หล่อนตั้งใจทำร้ายฉัน พูดจาว่าร้ายหยาบคาย ทำให้โรคหัวใจของฉันกำเริบ….”
ไป๋เสว่เอ๋ออดไม่ได้รีบโต้กลับ “ฉันพูดจาหยาบคายใส่เธอตอนไหน?”
“เธอหุบปาก!” ถานปินพูดด้วยความโมโห จนไม่สนใจคุณท่านเผยและเผยลี่เชินด้านข้าง “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังอยากจะพูดอะไรอีก!”
ทันใดนั้น ทุกคนในห้องพร้อมใจกันมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ
ไป๋เสว่เอ๋อกำหมัดแน่น กัดริมฝีปาก เงียบไม่พูดอะไร
ถานปินเห็นเช่นนั้น จึงฉวยโอกาสหันไปทางท่านเผย “พี่ชาย ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วยัง? ผมเฝ้าดูหลานสาวคนนี้เติบโตมาตั้งแต่เด็ก หล่อนไม่มีทางพูดโกหก อีกอย่าง หล่อนจะมาโกหกกับเรื่องแบบนี้ทำไมกัน? เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ คุณต้องตัดสินให้ผม!”
น้ำเสียงของถานปินเสียใจเป็นที่สุด ราวกับเขาเป็นผู้เสียหายเอง
ไป๋เสว่เอ๋อหนาวสั่นไปทั้งตัว ตอนนั้นหล่อนไม่รู้จะเอาหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ความจริง ในเวลาที่กำลังเคร่งเครียดนั้นเอง เผยลี่เชินที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยปากพูดขึ้น “สำหรับความจริงของเรื่องนี้ ทุกคนยังไม่ต้องกังวลไป ผมมีวิธีพิสูจน์เรื่องราวทั้งหมด”
ไป๋เสว่เอ๋อประหลาดใจมาก มองไปที่เผยลี่เชินด้วยความมึนงง
เขา…มีวิธีอะไรกัน?
สีหน้าของถานปินเคร่งเครียด “เช่นเช่นพูดมากขนาดนี้แล้ว ทั้งยังมีพยานบุคคล นี่ไม่ใช่ความจริงหรือไงกัน!”
น้ำเสียงของเผยลี่เชินจริงจัง “ขอเวลาไม่นาน ผมก็สามารถนำเรื่องราวความจริงทั้งหมดโชว์ต่อหน้าทุกคนได้”
หลังจากที่เขาพูดไม่นานนัก จู่ๆก็มีคนมาหยุดอยู่ที่ประตู ฉีเฟิงถือคอมพิวเตอร์มาเดินเข้ามาใกล้ๆเผยลี่เชิน “ประธานเผย นำของมาให้แล้วครับ”
