ตอนที่ 239 มีส่วนเกี่ยวข้องว่าเจตนาทำร้าย
ราวกับหยุดเวลาทั้งหมดไว้ ไป๋เสว่เอ๋อถูกตบหน้าอย่างแรงจนหันไปอีกด้าน ชะงักไปครู่หนึ่ง ความร้อนผ่าวแผดเผาขึ้นมาทันใด หูของหล่อนก็ยังอื้ออึงไปด้วย
“คนเลวชั้นต่ำ!” ถานปินโกรธแค้น “ทำไมเธอถึงโหดเหี้ยมขนาดนี้!”
“เธอคิดว่าเธอปีนไปถึงบนเตียงของเผยลี่เชินแล้วจะยังไง! ขายหน้าไหม! มาหาเรื่องเช่นเช่นของบ้านฉัน! ฉันจะบอกเธอไว้ให้ เรื่องวันนี้ พวกเราตระกูลถานและตระกูลเฝิงจะไม่ยอมให้เธอแน่นอน!”
คำพูดใส่ร้ายขู่เข็ญโกรธเคืองต่างๆนานาจู่โจมเข้าหาไป๋เสว่เอ๋อย่างจัง หล่อนฝืนทนกำใบหน้าที่โดนตบจนร้อนผ่าว
กล้ำกลืนน้ำตาที่แสนทุกข์ทรมานกลับเข้าไป
“คนเลว!” ถานปินตะโกนด่า หยิบมือถือกดโทรออก
สวี่เยว่หรูมองดูด้วยสายตาอันเย็นชาอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อถูกตบไปหนึ่งฉาก หล่อนแอบยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที ปกปิดความสะใจในใจไว้
ไป๋เสว่เอ๋อหยิบมือถือขึ้นมา หาเบอร์ของเผยลี่เชิน ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็กดโทรออกไป
ทันใดนั้น มีฝ่ามืออันแสนใหญ่ยื่นเข้ามา แย่งมือถือในมือของไป๋เสว่เอ๋อออกไป “ยังอยากจะเรียกคนมาช่วยอีก! ฉันจะบอกเธอให้นะไป๋เสว่เอ๋อ! เธอห้ามไปไหนเด็ดขาด!” สีหน้าของถานปินโหดเหี้ยม
“ฉันไม่ได้คิดจะหนีไปไหน แต่คุณไม่มีสิทธิ์มายึดมือถือฉันไป!” ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเฮือกใหญ่ ยื่นมือออกไป บอกเป็นนัยว่าขอมือถือคืน
ถานปินได้ยินสิ่งที่หล่อนเอ่ยปากพูด รีบเขวี้ยงมือถือที่อยู่ในมือลงบนพื้นทันที
“เพล้ง” เสียงหน้าจอของมือถือแตกกระจาย
ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้วแน่น โน้มตัวลงไปเก็บ แต่หลังจากเปิดเครื่อง หน้าจอกลับขาวไปหมด ทั้งยังแตกจนมองอะไรไม่เห็นเลย…
หล่อนกำหมัดแน่น อดกลั้นความโกรธภายในใจไว้ ไม่รู้จะระบายออกมายังไง
ในตอนนี้หล่อนทำได้เพียงรอพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยชีวิต
แต่ใครจะไปคาดคิด ยังผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จู่ๆก็มีผู้ชายในชุดตำรวจเดินเข้ามาสองสามคน ตรงมาที่ถานปิน พวกเขาพูดคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นถานปินก็หันหน้ามาชี้ไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ
ไป๋เสว่เอ๋อหวาดกลัวอย่างมาก จากนั้น มีตำรวจสองคนเดินตรงเข้ามาหาหล่อน หล่อนเงียบพูดอะไรไม่ออก
“คุณคือไป๋เสว่เอ๋อ?”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้าลง
ตำรวจนายหนึ่งหยิบบัตรประจำตัวตำรวจออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แสดงตัวให้ไป๋เสว่เอ๋อทราบ “คุณมีส่วนเกี่ยวข้องในการเจตนาทำร้ายร้างกายผู้อื่น ขอเชิญไปกลับพวกเราครับ”
ไป่เสว่เอ๋อรีบตั้งสติบอกปัด “ฉันเปล่านะ…”
หล่อนไม่มีความคิดที่จะทำร้ายเฝิงเช่นตั้งแต่แรก อีกทั้งถูกถานปินตบหน้าหนึ่งฉากอย่างไม่มีสาเหตุ ตอนนี้เขากลับกล้าเรียกตำรวจมาจับหล่อน!
“ขอเชิญไปกับพวกเรา มีเรื่องอะไรสามารถไปพูดคุยสืบคดีที่สถานีตำรวจได้ครับ”
ตำรวจพูดพลาง รีบพาไป๋เสว่เอ๋อออกไป
ถานปินส่งสัญญาณบอกเป็นนัยให้ตำรวจ ชี้ไปที่สวี่เยว่หรูและเสี่ยวหลิว “พวกเขาเป็นพยานเหตุการณ์!”
ดูเหมือนสวี่เยว่หรูจะเตรียมตัวไว้แล้ว ไม่มีท่าทีประหลาดใจ เดินตามพวกเขาไป แสดงถึงความยินยอมไปให้ปากคำกับพวกเขา
ไป๋เสว่เอ๋อรีบพูดตอกกลับ “ฉันไม่ได้ทำร้ายเฝิงเช่นจริงๆ! หล่อนไม่หายใจ ฉันเพียงแค่ช่วนปั๊มหัวใจให้หล่อน!”
ถ้าวันนี้หล่อนถูกจับไปที่สถานีตำรวจจริงๆ แม้ว่าจะมีการสืบเรื่องจนปล่อยหล่อนออกมา แต่หลังจากนี้คงจะไม่มีคนตามรังควาญหล่อนไม่ปล่อยไปไหนง่ายๆแน่นอน! หล่อนเข้าใจดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะมีผลกระทบกับหล่อนมากขนาดไหน!
น้ำเสียงของตำรวจเด็ดขาดหนักแน่น “ขอโทษครับ วันนี้คุณต้องไปกับพวกเรา!”
ตำรวจนายหนึ่งยื่นมือออกมา จับมือของไป๋เสว่เอ๋อไว้ จากนั้นก้จับไหล่ผลักหล่อนให้เดินไป
“คุณปล่อยฉันนะ!” ไป๋เสว่เอ๋อดิ้นรน แต่กลับหนักมากกว่าเดิม หล่อนถูกเขาบีบมือแรงขึ้น
“ปล่อย! ใครบังอาจจับต้องหล่อน!”
ทันใดนั้น มีเสียงดังกังวานหนักแน่นดังขึ้นมา ทุกคนตรงนั้นหยุดการกระทำทั้งหมดทันที
ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเงาของคนที่คับคล้ายคับคลาเดินมาอยู่ไกลๆ
คาดไม่ถึงเลยว่า…..คุณท่านเผย!
ด้านหลังเขามีผู้ชายสูงใหญ่ติดตามมาจำนวนหนึ่ง ท่าทางเคร่งขรึมเดินตรงมาทางนี้
ถานปินตกใจอย่างมาก รีบพูดทักทาย “พี่ชาย! มาที่นี่ได้ยังไง!”
คุณท่านเผยไม่ต่อปากต่อคำด้วย พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “คุณว่ามาสิว่าฉันมาทำอะไร!”
เขากวาดสายตามองไปที่ถานปิน รีบเดินเข้าไปหาไป๋เสว่เอ๋อ ออกคำสั่งตำรวจที่อยู่ด้านข้าง “ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!”
เมื่อตำรวจทั้งสองเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ดูเหมือยพวกเขาหวาดกลัวขึ้นมาทันที หลังจากลังเลอยู่สักพัก จึงค่อยๆปล่อยมือลง
“มานี่” คุณท่านเผยมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นมา
ไป๋เสว่เอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รีบเดินไปด้านหลังเขา
คุณท่านเผยเห็นเช่นนั้น หันหลังไปมองถานปินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณว่ามา มีเหตุผลอะไรที่ต้องจับหล่อน?”
หล่อนฆ่าคนหรือวางเพลิง?
ถานปินอดกลั้นความโกรธเอาไว้ เอ่ยปากอธิบาย “หล่อนทำร้ายหลานสาวของฉัน! เพื่อนร่วมงานในแผนกของหล่อนทั้งสองคนก็เห็น! ตอนนี้หลานสาวของฉันยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน คุณคิดว่าถ้าผมไม่จับหล่อนให้จับใครล่ะ! ”
“ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องมีหลักฐาน ใครจะไปรู้ว่าเพื่อนที่ให้พูดจริงหรือโกหก พูดเหลวไหลรึเปล่า? อย่างน้อยก็ต้องรอให้หลานสาวของคุณเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆแล้วค่อยจับคนอื่น! รอให้หลานสาวของคุณพ้นขีดอันตรายก่อน มีเรื่องอะไรก็ถามหล่อนไปตรงๆ ไม่ต้องถามคนนอก เข้าใจไหม!”
คำพูดของท่านเผยเพียงไม่กี่คำ ทำให้ถานปินถึงกับชะงักไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาขมวดคิ้วแน่น ครุ่นคิดสักพัก เห็นคุณท่านเผยสีหน้าจริงจังตึงเครียด ท่าทางปกป้องหล่อนไว้ เขาจึงจะโบกมือบอกเป็นนัยตำรวจทั้งสอง “ขอโทษคุณตำรวจทั้งสองนะครับ ต้องเสียเวลามาถึงที่นี่เลย”
สีหน้าของตำรวจทั้งสองดูไม่สบอารมณ์นัก ดูเหมือนไม่อยากของไม่เกี่ยวของในความขัดแย้งนี้ เมื่อได้ยินถานปินพูดเช่นนั้น พวกเขาก็รีบเดินออกไปทันที
เมื่อตำรวจกลับไป บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินเงียบลงอย่างมาก คุณท่านเผยหันหลังมามองที่ไป๋เสว่เอ๋อ เอ่ยปากถามขึ้น “เสี่ยวไป๋ เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อส่ายหน้า แต่กลับรู้สึกคัดจมูกขึ้นมา
หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่มาช่วยชีวิตหล่อนจากเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ จะเป็นคุณท่านเผย
ดูเหมือนว่าเขาอ่านความคิดของไป๋เสว่เอ๋อออก คุณท่านเผยจึงพูดเสริม “ลี่เซินกำลังรีบตามมา น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ ตอนบ่ายเขาไปเมืองหลินเฉิงมา เมื่อได้รู้ข่าวที่บริษัท เขาเกรงว่าจะมาไม่ทัน จึงโทรศัพท์ให้ฉันมาก่อน”
คำพูดของคุณท่านเผย ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจขึ้นมาทันที
หล่อนกัดปาก พร้อมพยักหน้า นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ผ่านไปไม่นาน ในที่สุดโถงทางเดินก็มีเสียงฝีก้าวดังขึ้น เมื่อไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าไป ตอนที่เห็นเผยลี่เชินปรากฏตัว หล่อนคัดจมูกขึ้นมาทันที ความเสียใจและความทุกข์ที่ฝืนอดกลั้นไว้ในใจจู่ๆก็ปะทุออกมาทันที
เผยลี่เชินรีบย่ำเท้าเดินเข้ามา สายตานิ่งขรึมเยือกเย็น มองไปที่ถานปินและพวกสวี่เยว่หรู จากนั้นรีบเดินเข้าไปหาไป๋เสว่เอ๋อ
เมื่อเห็นรอยแดงบนหน้าของหล่อน สายตาของเขาโกรธเคืองขึ้นมาทันที เขายื่นมือออกไปจับคางของหล่อนขึ้นเบาๆ ขมวดคิ้วถามขึ้น “ใครตบเธอ?”
น้ำตาของไป๋เสว่เอ๋อไหลออกมาไม่หยุด หล่อนกัดริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไร
เผยลี่เชินเงยหน้ากวาดสายตามองไปรอบๆ ขึ้นเสียงถามขึ้น “ใครเป็นคนตบ?”
ทุกคนตกใจ รู้สึกได้ถึงรังสีความเยือกเย็นโกรธเคืองของเผยลี่เชิน ทำให้ยิ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ
สักพักหนึ่ง ถานปินพูดขึ้นด้วยเสยงนิ่งเรียบ “ฉันตบเอง”
ได้ยินเช่นนั้น เผยลี่เชินขมวดคิ้ว สายตานิ่งมากขึ้น เขารีบหันหลังกลับไป เดินตรงไปที่ถานปิน
เมื่อเห็นสถานการณ์ผิดปกติ คุณท่านเผยรีบพูดออกมาทันที “ลี่เซิน!”
แต่ใครจะไปคาดคิดเผยลี่เชินดื้อรั้นไม่ฟัง กลับเดินเข้าไปหาเขาเร็วขึ้น เขายื่นมือออกมา กระชาคอเสื้อของถานปิน พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ใครให้คุณแตะต้องตัวหล่อน!”
