ตอนที่ 237 หล่อนคือคนฟ้อง
ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก สุดท้ายก็เล่าเรื่องที่เจอที่โรงพยาบาลให้เขาฟังทั้งหมด
เผยลี่เชินได้ยินเรื่องราวนั้น สีหน้าเคร่งขรึมกว่าเดิม
ไป๋เสว่เอ๋ออดไม่ได้ที่จะถามต่อ “เรื่องนี้ ต้องบอกคุณท่านเผยรึเปล่าคะ?”
เผยลี่เชินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม “ตอนนี้ยังไม่ต้อง เรื่องของพวกเขา พวกเราจะไม่ยุ่ง”
ไป๋เสว่เอ๋อคิดไม่ถึงเลยว่าเผยลี่เชินจะนิ่งเฉยได้ขนาดนี้ หล่อนอยากจะถามเขาต่ออีก แต่กลับคาดไม่ถึงว่าเผยลี่เชินจะเปลี่ยนหัวข้อการคุยไปเลย “ตอนบ่ายผมจะพาคุณไปที่แห่งหนึ่ง ทานข้าวเที่ยงเสร็จแล้วมาหาผม”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยากพูดเรื่องนั้นต่อ ไป๋เสว่เอ๋อจึงพยักหน้าตอบกลับ “โอเคค่ะ”
หลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จ เผยลี่เชินพาไป๋เสว่เอ๋อเดินทางออกจากบริษัท ไปที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง
โรงน้ำชาสามชั้นที่ตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์ เมื่อถึงหน้าประตูห้องวีไอพี เผยลี่เชินรีบเปิดประตูเข้าไปทันที ในห้องนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่หนึ่งคน ดูเหมือนรอมานานสักพักแล้ว กาน้ำชาที่ตั้งอยู่ด้านหน้าถูกดื่มไปครึ่งหนึ่งแล้ว
เมื่อเห็นเผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อเดินเข้ามา ผู้ชายคนนั้นรีบลุกขึ้น โค้งคำนับทักทายให้เผยลี่เชินด้วยความเคารพ
รอจนพวกเขานั่งลง เผยลี่เชินจึงแนะนำผู้ชายคนตรงข้ามให้ไป๋เสว่เอ๋อ “เพื่อนเก่าของผม เรียกเขาต้าชวนก็พอ”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้ายิ้มให้ต้าชวน
ต้าชวนหยิบเอกสารที่ตั้งอยู่ด้านข้าง ยื่นไปตั้งไว้ด้านหน้าของไป๋เสว่เอ๋อ “นี่คือเอกสารภายในที่เกี่ยวข้องกับคดีของไป๋เจิ้งตงทั้งหมด”
ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตะลึง หล่อนเพียงแต่รู้ว่าเผยลี่เชินพาหล่อนมาพบใครบางคน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพาหล่อนมาดูสิ่งนี้
“ฉันดูได้จริงๆหรอคะ?” ไป๋เสว่เอ๋อลังเลอยู่ครู่ใหญ่ เงยหน้าสบตามองต้าชวน
ก่อนหน้านี้หล่อนต้องไปรบกวนเฉียวเจิ้นให้สืบหาเรื่องนี้ แต่เอกสารเหล่านี้ถือเป็นเอกสารภายใน ไม่มีทางที่จะอนุญาตให้นำออกมาเผยแพร่ได้
ต้าชวนพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “ได้ครับ”
ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดหล่อนรวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดแฟ้มเอกสารออก
เอกสารกองใหญ่ เป็นหลักฐานเปิดโปงความผิดทั้งหมดของพ่อทั้งหมด ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกเป็นกังวล แต่ยังฝืนทนก้มหน้าเปิดอ่านทีลละหน้า
ในที่สุดหล่อนก็อ่านมาถึงหน้าจดหมายฟ้องร้อง หล่อนมองหารูปหลักฐานการฟ้องร้อง เพื่อมาเปรียบเทียบกับตัวเลขจำนวนเงินในบัญชีที่ฝั่งตำรวจเข้ามาตรวจสอบในตู้เซฟของตระกูลไป๋ เป็นไปตามที่คาดไว้ ตัวเลขที่ทุกรายการตรงกันหมด!
ยอดเงินในบัญชีเหล่านี้พ่อเก็บรักษาไว้ที่บ้านอย่างดี แต่ในสำนวนคดีมีเนื้อหานี้ประกอบอยู่ด้วย เห็นดังนั้น คนที่เป็นผู้ฟ้องร้องคีจะต้องเป็นคนภายในของตระกูลไป๋แน่นอน!
ไม่ต้องเปิดอ่านต่อ ไป๋เสว่เอ๋อก็มีคำตอบในใจไว้อยู่แล้ว
หล่อนสูดหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับหน้าอก อึดอัดไปทั้งใจ
หล่อนค่อยๆจัดเอกสารกองนั้นเก็บเข้าไปในแฟ้มอย่างระมัดระวัง เงยหน้ายิ้มให้ต้าชวน “ขอบคุณค่ะ”
ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนไม่พูดอะไรอีกเลย
เมื่อต้าชวนเดินออกไป ในห้องวีไอพีก็หลงเหลือเพียงแค่ไป๋เสว่เอ๋อกับเผยลี่เชินสองคน ในที่สุดเผยลี่เชินจึงจะยอมเอ่ยปากพูด “ทำความเข้าใจหมดแล้วเหรอ?”
ไป๋เสว่เอ๋อดื่มชาร้อน มือทั้งสองข้างที่เย็นเฉียบเพิ่งจะดีขึ้น หล่อนพยักหน้า “ค่ะ เย่หรงชิว”
เป็นคนเดียวกับที่หล่อนคาดเดาไว้ตั้งแต่แรก
ที่แท้ระหว่างที่เย่หรงชิวทำงานเป็นคนรับใช้ในบ้านตระกูลไป๋ได้รวบรวมหลักฐานเอกสารทางการเงินของพ่อไว้ จากนั้นเมื่อหล่อนกับเผยอี้คบกัน กำลังจะจัดงานหมั้น เย่หรงชิวเกรงว่าความผิดที่ตนทำไว้ก่อนหน้าจะถูกเปิดโปง เขาจึงฟ้องพ่อ…
ตามจริง เรื่องนี้ก็ไม่สามารถโทษใครได้ ถ้าพ่อสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจด้วยตัวเองได้ เขาก็คงไม่ถูกจับ
จากนั้นทั้งสองเดินทางออกจากโรงน้ำชา ไป๋เสว่เอ๋อขึ้นรถด้วยความเงียบ เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป จู่ๆหล่อนก็รู้สึกอุ่นที่หลังมือ มือของหล่อนถูกมืออันหนาใหญ่กุมไว้
“คุณวางแผนจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?”
ไม่ว่าจะพูดยังไง เย่หรงชิวเป็นคนที่ทำให้ตระกูลไป๋ต้องตกอับจนกลายเป็นแบบนี้
เงียบไปสักพักใหญ่ ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆเอ่ยปากพูดขึ้น “แม้ว่าเย่หรงชิวจะทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แต่พ่อก็ทำผิดจริงๆ ถ้าวันนี้หล่อนฟ้องกลับหล่อนไป จะไปต่างอะไรกับหล่อนล่ะ?”
ในรถอันแสนมืดมิด เผยลี่เชินรู้สึกว่าสายตาของสาวน้อยด้านข้างเปล่งเป็นประกาย เขานึกขำขึ้นมา ยกมือขึ้นลูบหัวของหล่อน พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ว่าไปคุณก็โตขึ้นเยอะนะ”
ถ้าไม่ติดเรื่องหนี้บุญคุณส่วนตัว หล่อนคงมีชีวิตที่ดีกว่าใครหลายคน เขาเข้าใจดี
เผยลี่เชินยื่นมืออกมาโอบไป๋เสว่เอ๋อเข้ามาในอ้อมอก เงียบไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่
ไป๋เสว่เอ๋อยอมไม่เอาความผิด แต่เผยลี่เชินกลับไม่เป็นแบบนั้น ระหว่างเขากับเย่หรงชิว ไม่ได้มีเพียงเรื่องติดค้างเพียงเรื่องเดียว ที่ผ่านมา เรื่องของเย่หรงชิวกับเผยอี้ เขามีวิธีจัดการของตัวเองอยู่แล้ว
รถจอดเทียบหน้าประตูใหญ่ของบริษัท เผยลี่เชินมีงานเลี้ยงที่จะต้องไปข้างนอกต่อ จึงมาส่งไป๋เสว่เอ๋อที่ประตู จากนั้นเขาก็นั่งรถออกไป
ไป๋เสว่เอ๋อเดินผ่านล็อบบี้ จิตใจเหม่อลอย
ในที่สุดหล่อนก็รู้สักทีว่าใครเป็นผู้ฟ้องคดี หล่อนรู้ดีว่าหล่อนกับเผยอี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว
เย่หรงชิวก็คงไม่รังควาญหาเรื่องหล่อนอีกต่อไป
เมื่อคิดได้แบบนี้ ไป๋เสว่เอ๋อจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบย่ำเท้าเดินเร็วขึ้น จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
เฝิงเช่นนั่งอยู่ที่มุมพักผ่อนชั้นหนึ่ง กำลังพูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อเดินผ่านล็อบบี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที หล่อนขมวดคิ้วขึ้น
เพื่อนที่นั่งตรงข้ามกับเฝิงเช่นเห็นสีหน้าของหล่อนเปลี่ยนไป จึงรีบถามขึ้น “เช่นเช่น เธอเป็นอะไรไป?”
เฝิงเช่นกัดฟันด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนั้น กลับมาได้ยังไงกัน!”
หล่อนพูดจนไม่สนใจเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้าง จากนั้นรีบหยิบมือถือออกมากดหมายเลขโทรอออกมายเลขโทรอออก
ไม่นานนัก คู่สายก็กดรับทันที “ฮัลโหล มีอะไรหรอเช่นเช่น?”
“คุณลุง! ลุงโกหกหนู! ไป๋เสว่เอ๋อผู้หญิงคนนั้น หล่อนยังอยู่ที่บริษัท! ยังไม่ได้ออกไปสักหน่อย!”
เมื่อถานปินได้ยินเช่นนั้น ย้อนถามด้วยความประหลาดใจ “”อะไรนะ?
เฝิงเช่นโกรธจนหายใจกระหืดกระหอบ “เมื่อครู่หนูเห็นหล่อนอยู่ที่บริษัทกับตาตัวเอง! ลุงบอกหนูว่าหล่อนจะถูกไล่ออกไม่ใช่หรอ!”
ลุงรับปากหล่อนไว้แล้วแท้ๆ จะต้องทำให้ไป๋เสว่เอ๋อออกไปให้ได้ แต่ตอนนี้…
ถานปินรีบพูดปลอบหล่อน “เช่นเช่น อย่าเพิ่งใจร้อนไป ลุงจะโทรถามว่าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!”
“หนูจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว! คุณลุง ถ้าตระกูลเผยมีหล่อนก็ไม่มีหนู มีหนูไม่มีหล่อน ลุงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เพื่อนทั้งแผนกพูดถึงหนูกันยังไง!”
“เช่นเช่น! หนูอย่าเพิ่งใจร้อนทำอะไรลงไป! หนูมีใจ…”
ยังไม่ทันรอให้ถานปินพูดจบ เฝิงเช่นก็ตัดสายทันที หล่อนเดินตามหล่อนไปที่ลิฟต์อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ในเมื่อลุงช่วยหล่อนไม่ได้ หล่อนก็ต้องจัดการด้วยตัวเอง!
เมื่อกลับถึงห้องทำงาน ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกง่วงเล็กน้อย หล่อนหยิบแก้วขึ้นมาเดินไปที่ห้องครัว
หล่อนชงกาแฟเสร็จ กลับมาถึงห้องทำงาน เมื่อผลักประตูเข้าไปก็เห็นมีคนยืนอยู่ในห้องหนึ่งคน
“เฝิงเช่น…เธอมาทำอะไร?” เมื่อเห็นใบหน้าชัดเจน ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกกลัวขึ้นมา
เฝิงเช่นโกรธโมโหจนขาดสติ จ้องมองใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อจนแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว “ทำไมเธอยังอยู่ที่บริษัท!”
ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตะลึง ยังไม่ทันได้ตั้งสติขึ้นมา หล่อนก็เห็นเฝิงเช่นหยิบกองเอกสารจากบนโต๊ะขึ้นมา ซัดตรงไปที่หล่อนเต็มแรง
หล่อนไม่ทันระวังถูกเอกสารหล่นใส่ มือสั่นไปหมด กาแฟที่อยู่ในแก้วก็หกออกมาราดไปบนตัวของหล่อน
“เพราะเธอ ฉันจึงขายหน้าไปหมดแล้ว! ต้องโทษเธอ!” เฝิงเช่นโกรธมาก มืออีกข้างกวาดสิ่งของทั้งหมดโยนลงพื้นกระจัดกระจาย
ไป๋เสว่เอ๋อไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น มองดูเฝิงเช่นหยิบของเขวี้ยงใส่หล่อน หล่อนทำได้เพียงหลบไปอีกฝั่ง พลางพูดขึ้น “พวกเราพูดกันดีๆก็ได้…เฝิงเช่น…”
“ใครอยากจะพูดดีกับเธอ!”
เฝิงเช่นหยิบกระถางเล็กๆด้านข้างขึ้นมา ยกขึ้นกำลังจะขว้างไปทางไป๋เสว่เอ๋อ ไป๋เสว่เอ๋อตกใจกลัวมาก รีบฉวยโอกาสหลบไป เปิดประตูกำลังจะวิ่งหนีออกมา แต่ใครจะไปคิด ด้านหลังของหล่อนมีเสียงดัง “เพล้ง” เป็นเสียงกระถางหล่นลงบนพื้น
ไป๋เสว่เอ๋อกำลังจะร้องตะโกน จู่ๆก็รู้สึกว่าเสียงที่อยู่ด้านหลังเงียบไป เมื่อหล่อนหันหน้ากลับไป เห็นเฝิงเช่นล้มไปกองอยู่กับพื้น ขมววดคิ้วแน่น สีหน้าเจ็บปวดจับหน้าอกไว้ ท่าทางหายใจกระหืดกระหอบ!
นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
