ตอนที่ 267 เจียงหวั่นหวั่นถูกลักพาตัว
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แม้อีกฝ่ายจะวางสายไปแล้ว
หรือว่าเจียงหวั่นหวั่นจะถูกลักพาตัว?
ความคิดนี้ผุดขึ้นในสมองของไป๋เสว่เอ๋อร์ หัวใจเธอเหมือนถูกอัดแน่น เริ่มรู้สึกกังวลใจ จึงรีบโทรศัพท์กลับไปอีกครั้ง
ไม่มีใครรับสาย!
ความกังวลใจของเธอเพิ่มมากขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้แต่ยืนมองรถที่แล่นผ่านไปผ่านมา รู้สึกเยือกเย็นถึงก้นบึ้งของหัวใจ
ใครกันที่ลักพาตัวเจียงหวั่นหวั่นแล้วยังเรียกชื่อเธอถูกอีก เรียกให้ไปหามีจุดประสงค์อะไรกัน?
แต่ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อรืไม่มีเวลามานั่งสงสัย เธอยืนอยู่ริมถนนโบกมือเรียกรถ แต่ก้ไม่มีรถคันไหนจอดเลย
หลังจากรอมานานก็ไม่เห็นรถแท็กซี่สักคัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนใจจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา ตอนที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี รถที่ดูคุ้นเคยดีก็จอดอยู่ตรงหน้าเธอ
เผยลี่เชินเปิดประตูรถก้าวเท้าไปหาเธอ ตอนที่เห็นแสงสะท้อนจากน้ำตาของเธอ เขาตกตะลึงจึงรีบเอ่ยปากถาม “เป็นอะไรไป?”
“เจียงหวั่นหวั่นถูกลักพาตัวไป ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
เผยลี่เชินดูเคร่งขรึมเมื่อได้ฟัง จากนั้นจึงยื่นมือโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอก “ใจเย็นก่อนนะ เธอค่อยๆ เล่าเหตุการณ์ให้ฉันฟังก่อน?”
“ฉันนัดกับเธอไว้ที่หน้าประตูบ้านเธอ เมื่อกี้ฉันโทรศัพท์หาเธอ แต่เป็นผู้ชายรับสายพูดว่าให้ฉันไปฝั่งตรงข้ามสวนสาธารณะ ไม่เช่นนั้นฉันต้องรับผิดชอบกับผลที่เกิดขึ้น ตอนนี้ฉันควรทำยังไง? อีกฝ่ายรู้จักชื่อฉันด้วย ไม่แน่ว่าอาจเป็นเพราะฉัน….”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้องไห้เงียบๆ รู้สึกสับสนเผยลี่เชินจึงยกมือตบที่แขนเธอเบาๆ “พวกเราไปด้วยกัน เธอไม่ต้องกังวลไป ไม่มีเรื่องอะไรหรอก”
เมื่อตามเผยลี่เชินขึ้นรถแล้ว เจิงหงก็ขับรถไปที่สวนเอเดน ตอนนี้จิตใจของไป๋เสว่เอ๋อร์สงบมากขึ้น แต่ก็รู้สึกว่าใจเธอจะมาติดขัดอยู่ตรงลำคอ
เผยลี่เชินเงบหน้ามองไป๋เสว่เอ๋อร์กำชับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ตอนนี้ลองโทรหาเธออีกทาง ทางที่ดีควรถ่วงเวลาไว้เพื่อความปลอดภัยของเธอ ที่เหลือปล่อยให้ฉันจัดการเอง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า หยิบโทรศัพท์โทรหาเจียงหวั่นหวั่น โทรถึงสามครั้งจึงมีคนรับสาย
“ห้ามแจ้งตำรวจ เธอมาคนเดียว ตอนนี้เหลืออีกสิบนาที”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นไปทั้งตัว พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นสงบนิ่ง “เพื่อนฉัน…เธอเป็นยังไงบ้าง! ฉันต้องแน่ใจในความปลอดภัยของเธอ คุณต้องการเงินเท่าไร ฉันจะไปถอนเงินมาให้เดี๋ยวนี้!”
“พวกฉันไม่ต้องการเงิน เธอมาให้ตรงเวลาล่ะกัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ”
พูดจบก็วางสายโดยไม่ลังเล
ไป๋เสว่เอ๋อร์สะอื้น มือกำโทรศัพท์แน่น “ไม่ใช่เพราะเงิน บอกให้ฉันไปคนเดียว มันแน่ชัดว่าเป้าหมายคือ ฉัน…..”
“ใช่เลย” สีหน้าเผยลี่เชินดูเคร่งเครียด “พวกมันไม่ได้มีแค่คนเดียว”
ขระพูดเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร “โจ๋วฝัน พาคนสักสามสี่คนมาที่ถนนเฟิงซิ่ง ฝั่งตรงข้ามสวนดอกไม้ในสวนเอเดน รีบมาทันทีเลยนะ”
เขาวางสาย แล้วหันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ดูตื่นเต้น จึงยื่นมือไปจับมือที่เย็นเหมือนน้ำแข็งของเธอ จากนั้นก็พูดปลอบโยน “มีฉันอยู่ทั้งคน วางใจเถอะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า น้ำตาที่แก้มแห้งหมดแล้ว จิตใจสับสนบอกไม่ถูก
เจียงหวั่นหวั่นเกิดเรื่องก็เพราะเธอ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องรักษาความปลอดภัยของเจียงหวั่นหวั่น
ในขณะเดียวกันฝั่งตรงข้ามสวนดอกไม้ในสวนเอเดน ทางคดเคี้ยวมีต้นไม้ใหญ่ทั้งสองฝั่ง เจียงหวั่นหวั่นถูกลักพาตัวผูกติดไว้กับต้นไม้ใหญ่ มีผ้าอุดไว้ที่ปาก เธอมองดูชายทั้งสองที่อยู่ไม่ห่าง
คนหนึ่งผอม คนหนึ่งอ้วน ช่างแตกต่างกันมาก
คนอ้วนท่าทางเหมือนคนแรงน้อย ลังเล จึงเอ่ยปากถาม “เจ้าลิงผอม ตอนนี้เลยมาสิบห้านาทีแล้ว นายว่าเธอจะไม่มาเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้!” ดวงตาของชายร่างผอมคมชัด พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเราเฝ้าดูเธอมาหลายวัน ก็เห็นอยู่ว่าผู้หญิงคนนี้อยู่กับไป๋เสว่เอ๋อร์ ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นคนมีมโนธรรม เธอไม่มีทางทิ้งเพื่อนได้หรอก”
“ก็ถูก….” คนอ้วนพยักหน้าเห็นด้วย มองดูเจียงหวั่นหวั่นที่ถูกจับมา หัวเราะแบบโง่ๆ “เธอไม่มาก็ช่าง ผู้หญิงคนนี้ก็สวยดี ฉันชอบ…”
“ผั๊วะ”
คนผอมใช้มือตบที่หัวคนอ้วน พูดเสียงเบาๆ “บ้ารึไง นายลืมที่พี่ใหญ่สั่งไว้ใช่ไหม พวกเราต้องทำให้สำเร็จ”
“ใช่…ใช่…” คนอ้วนสติกลับมาพูดพึมพำ “พี่ใหญ่บอกให้พวกเราฟังคำสั่งของพี่ซู เธอบอกให้ทำอะไรก็ทำตามนั้น!”
“นายรู้ก็ดีแล้ว” คนผอมเดินอย่างระมัดระวังไปด้านข้าง มองไปที่ทางเดินเล็กๆ ที่ปูด้วยก้อนกรวด แต่ก็ไม่เห็นเงาของใครเลย
ดึกขนาดนี้อากาศก็เย็นๆ ในสวนสาธารณะเล็กๆ ที่ดูอ้างวาง ไม่มีเงาของคนมาเป็นเวลานาน
“ไอ้อ้วน นายฟังฉันให้ดี รอจนกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะมา ฉันไปก่อน แกเฝ้าผู้หญิงคนนี้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้ ได้ยินไหม!”
คนอ้วนพยักหน้า “เข้าใจแล้วลิงผอม”
ไม่นานชนถนนที่ปูด้วยก้อนกรวดก็มีเสียงเบาๆ คนอ้วนกับคนผอมตะลึงทั้งสองสบตากัน รีบลงมือทันที
คนผอมนั่งยองๆ บนพื้นหญ้า พยายามมองเงาที่อยู่บนทางเดินเล็กๆ แต่ระยะห่างไกลมาก เขามองไม่ชัด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและก็โทรศัพท์
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปตามทางเล็กๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็สั่น เธอจึงรับโทรศัพท์โดยไม่ลังเล “ฮัลโหล พวกคุณอยู่ที่ไหน?”
ผู้ชายในโทรศัพท์พูดด้วยเสียงเข้ม “เดินต่อมาเรื่อยๆ”
หัวใจของเธอมากองอยู่ที่ลำคอ เดินไปช้าๆ มองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง
เมื่อสักครู่ตอนเธออยู่ในรถกับเผยลี่เชินก็ปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากเธอไม่ออกมา แล้วปล่อยให้เผยลี่เชินเข้าไป เกรงว่าอันธพาลพวกนั้นคงพาเจียงหวั่นหวั่นหนีไปหรือไม่ก็ทำร้ายเจียงหวั่นหวั่น ถ้าเป็นเช่นนั้นเรื่องก็ยิ่งเลวร้ายลง
ดังนั้นเธอจึงต้องเสี่ยง เดินนำหน้าปรากฏตัวให้คนร้ายเห็น รอจังหวะเหมาะๆ เผยลี่เชินค่อยออกมา วิธีนี้จึงจะปลอดภัยที่สุด สรุปแล้ว เธอจะไม่ให้หวั่นหวั่นได้รับอันตรายอย่างเด็ดขาด
“หยุด!”
ทันใดนั้นก็มีคำสั่งจากชายในโทรศัพท์ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงหยุดก้าว
เธออยู่ที่เดิม มองดูรอบๆ ด้วยความสับสน กำลังจะเอ่ยปากถามอีกฝ่ายก็วางสายไปเสียก่อน จากนั้นก็มีเงาคนรูปร่างไม่สูงมากออกมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลปรากฏออกมา
ชายผู้นั้นผอมเขากระโดดข้ามรั้วตรงมาทางเธออย่างรวดเร็ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ แล้วถามว่า “คุณเป็นใคร คิดจะทำอะไร!”
ชายคนนั้นถือมีดเล็กแหลมไว้ในมือ ดวงตาไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นประกายในใจรู้สึกเย็นวาบ
ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ เธอแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง มองไปรอบๆ ไม่มีใครเลย เธอเดินไปรอบๆ ชายผู้ซึ่งถือมีดอยู่ในมือก็เดินไปรอบๆ ตามเธอ
ชายร่างผอมพูดอย่างหงุดหงิด “อย่าเสียเวลา ตามฉันมา”
