ตอนที่ 270 ไม่ได้ท้องตั้งแต่แรก
แม่บ้านกลัวจนไม่กล้าเงยหน้า ได้แต่พยักหน้าไม่พูดอะไรเลย
ใบหน้าของจินจิงจิงตกใจมาก จนหายใจถี่
เผยอี้ก้าวมาข้างหน้า ผูกเน็คไทให้เข้าที่เข้าทาง สีหน้ายังคงดูปกติ “ทำไมอ่ะ?”
จินจิงจิงยังคงนิ่ง จนแม่บ้านต้องพูดซ้ำอีกครั้ง “คุณชายใหญ่มาคะ…”
เผยลี่เชินมีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อได้ยิน จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอกโดยไม่ลังเล
จินจิงจิงตื่นตระหนกดวงตาเธอหันกลับมา พอเดาออกว่าเรื่องอะไร เธอรีบเดินไปข้างหน้าคว้าแขนของเผยอี้ไว้ “เผยอี้…ให้ฉันไป คุณอยู่ที่นี่เถอะ….”
“พูดอะไรของเธอ?” เผยอี้ขมวดคิ้ว จากนั้นก็แกะมือเธอออก “ฉันเองก็อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร?”
ที่ผ่านมา เผยลี่เชินขัดแย้งกับเผยอี้ตลอด ไม่ใช่เพราะเรื่องของบริษัท แต่เป็นเรื่องส่วนตัว ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันไม่ติด เห็นหน้ากันที่เกิดอาการหมั่นไส้
เผยอี้รีบลงไปชั้นล่าง เห็นเผยลี่เชินนั่งบนโซฟาพร้อมไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ข้างๆ สีหน้าดูเย็นชามากกว่าเดิม
จินจิงจิงไม่กล้าพูดอะไรมาก ระมัดระวังเดินตามหลังเผยอี้ลงไปข้างล่าง
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเผยอี้และจินจิงจิง สายตาเธอแสดงความโกรธเคือง ใจที่เมื่อสักครู่สงบนิ่งกลับรู้สึกสับสน แทบอยากจะขึ้นไปจับจินจิงจิงแล้วถามให้รู้เรื่องว่าเธอคิดจะทำอะไร?
ทันใดนั้นเผยลี่เชินที่อยู่ข้างดึงแขนเธอไว้ ประมาณว่าให้นิ่งไว้ก่อน
เผยอี้ยกคิ้ว ใช้น้ำเสียงหยอกล้อ “พี่ใหญ่ หากฉันจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่พี่มาเรือนหอของฉัน ช่างหายากจริง ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบพี่มาถึงนี่ได้?”
เผยลี่เชินลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาหลังจากได้ยิน เข้าเรื่องทันที “พวกฉันไม่ได้มาหานาย”
เผยอี้ขมวดคิ้ว หันไปมองที่จินจิงจิงด้วยความรู้สึกงงงวย
จินจิงจิงดูท่าทางกล้าๆ กลัวๆ หลบอยู่ที่ด้านหลังเผยอี้
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปข้างหน้าจ้องมองจินจิงจิง พร้อมถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คนพวกนั้นคือคืนที่เธอส่งไปใช่ไหม?”
ในเวลานั้นสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่จินจิงจิง จินจิงจิงรู้ว่าหลบซ่อนต่อไปไม่ได้ จึงแกล้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง “เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ?”
“ไม่เข้าใจ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงจ้องมองด้วยสายตาเย็นชา “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจอีก? ต้องให้ฉันพาหลี่เซียวมาใช่ไหมเธอถึงจะยอมรับ? สะกดรอยตามฉัน ลักพาตัวเพื่อนฉัน นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว เธอคิดจะทำอะไรอีก?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ท่าทางแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เผยอี้ที่มองอยู่ข้างๆ ยังตะลึง เขามองจินจิงจิง อย่างไม่อยากเชื่อสายตาและถามว่า “คุณทำอะไร?”
สีหน้าจินจิงจิงดูเคร่งเครียด แต่ก็ยังปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉัน….ฉันไม่รู้อะไรเลย”
เธอยื่นมือออกมาด้วยความหวาดกลัว จับแขนเผยอี้ไว้ “เผยอี้ คุณก็รู้ว่าช่วงนี้ฉันไม่ได้ออกไปไหน แล้วฉันทำเรื่องที่เธอพูดได้อย่างไร? คุณอย่าไปเชื่อเรื่องที่เธอพูด!”
สีหน้าเผยอี้ดูหมอง มองเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยสายตาเชิงทดสอบ “พวกเธอไม่มีหลักฐาน ทำไมต้องโยนความผิดทั้งหมดมาให้จิงจิง?”
“เมื่อคืนเพื่อนของไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกลักพาตัว แล้วให้เธอไปช่วยเพื่อน ตอนนี้คนทั้งสองอยู่ในมือฉันแล้ว ถ้านายไม่เชื่อ ฉันจะพาสองคนนั้นส่งให้นาย” สายตาของเผยลี่เชินเฉียบคม แล้วพูดต่อ “หลังจากจับสองคนนี้ ฉันก็จับชายคนที่อยู่เบื้องหลังได้ เขายอมรับว่าจินจิงจิงเป็นคนสั่งการทั้งหมด”
“คุณ….คุณพูดเรื่องบ้าอะไร” สีหน้าจินจิงจิงเปลี่ยนไป หันไปมองเผยอี้ ทำหน้าเหมือนคนที่ถูกกลั่นแกล้ง ถูกใส่ร้าย “เผยอี้….ฉันไม่ได้ทำนะ พวกเขาใส่ร้ายฉัน….”
ขณะพูดก็น้ำตาไหลดูน่าสงสาร
เผยอี้ขมวดคิ้ว เงยหน้ามองไป๋เสว่เอ๋อร์พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอหลงผิดคิดว่าเป็นเหยื่อหรือเปล่า ตัวเองอาจจะไปเป็นศัตรูกับคนอื่น แล้วมากล่าวหาพวกเรา”
เผยลี่เชินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรติดต่อโดยไม่รอให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้พูดโต้ตอบอะไร “โจ๋วฝัน พาคนร้ายไปส่งตำรวจ รวมทั้งหลี่เซียวด้วย”
สีหน้าของจินจิงจิงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น จิตใจเริ่มหวาดกลัวพูดโต้ตอบทันควัน “อย่า….”
หลังจากพูดคำนี้แล้ว จินจิงจิงนิ่งไป และรู้สึกบางอย่างผิดปกติ
การตอบสนองที่น่าตกใจของเธอ ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับคนเหล่านั้น
เผยลี่เชินวางโทรศัพท์มือถือลง สีหน้าเยาะเย้ย “การทหารไม่เบื่อหน่ายกลอุบาย เมื่อกี้ฉันแค่แกล้งโทรศัพท์ทำให้เธอตื่นกลัว ดูท่าเธอจะรู้สึกพวกเขา ซึ่งไม่เหมือนกับที่เธอปฏิเสธเมื่อกี้”
สีหน้าจินจิงจิงดูหมองคล้ำ ภายใต้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเผยอี้ ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี นิ่งเงียบไปสักครู่ เธอจับแขนของเผยอี้แน่นขึ้น “เผยอี้ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ …. ฉันแค่ให้สองคนนั้นสะกดรอยตามไป๋เสว่เอ๋อร์เท่านั้น อย่างอื่นฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ทำ…”
สีหน้าของเผยอี้เปลี่ยนไป เมื่อจินจิงจิงยอมรับ เขาสะบัดแขนออกจากเธอ ถามด้วยความสงสัย “เธอส่งคนไปสะกดรอยตามไป๋เสว่เอ๋อร์!”
จินจิงจิงน้ำตาไหล อธิบายด้วยน้ำตา “ไม่…ไม่ใช่…”
ในที่สุดเผยอี้ก็หมดความอดทน หันหน้าไปมองเผยลี่เชิน พูดด้วยเสียเย็นชา “พี่จะตัดสินอย่างไร?”
เผยลี่เชินยังคงเงียบ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าจินจิง กำมือแน่นถามกลับไป “ฉันไม่เคยทำผิดต่อเธอ แล้วเพราะอะไรเธอถึงทำรุนแรงกับฉันแบบนี้?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด จนดวงตาเธอเต็มไปด้วยเลือดแดง จ้องมองจินจิงจิงถามด้วยเสียงเย็นยะเยือก พอนึกถึงเจียงหวั่นหวั่นถูกลักพาตัว เธอจึงไม่สามารถระงับความโกรธได้
จินจิงจิงถอยหลัง แต่กลับไม่กล้าพูดอะไร
เห็นจินจิงจิงไม่พูดโต้ตอบ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงถามต่อ “เธอทำร้ายฉันไม่เท่าไร แต่เพราะอะไรถึงทำร้ายเพื่อนฉัน? จินจิงจิงพูดมาซิ!”
ถุกเธอตะโกนใส่หน้า สีหน้าของจินจิงจิงเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม เงยหน้ามองเผยอี้ “เผยอี้….”
เผยอี้ขมวดคิ้ว ในที่สุดก็เดินไปหยุดที่ด้านหน้าจินจิงจิง แล้วมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “พอแล้ว หยุดแค่นี้เถอะ”
“หยุดแค่นี้?” ไป๋เสว่เอ๋อร์หัวเราะเยาะ “ถ้าเมื่อคืนเกิดเรื่องร้ายขึ้นมาจริงๆ ฉันไม่มีสิทธิ์หาคนรับผิดชอบเลยรึ?”
สายตาของเผยอี้สั่นเทา นิ่งเงียบก่อนจะพูด “ก็ไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นไม่ใช่หรอ? จินจิงจิงเพิ่งจะแท้งลูก เธอจะไม่ใจกว้างสักหน่อยรึ?”
การเผชิญหน้ากับคำพูดที่เกี่ยวข้องกับคุณธรรมจากปากของเผยอี้ มันทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
เธอแท้งลูกแล้วเที่ยวไปทำร้ายคนอื่นได้ยังงั้นรึ? อีกอย่างจินจิงจิงแท้งลูกจริงหรือหลอก เธอย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ!
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเศร้าและอยากหัวเราะ เธอจ้องมองเผยอี้ อดไม่ได้ที่จะถามต่อ “คุณแน่ใจนะว่าเธอแท้งลูก?”
เผยอี้สีหน้าเคร่งเครียด “เธอหมายความว่ายังไง?”
จินจิงจิงที่ยืนอยู่ด้านหลังเขามีสีหน้าซีดเผือด หันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ แต่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ไป๋เสว่เอ๋อร์หัวเราะเยาะ เงยหน้ามองจินจิงจิงที่อยู่หลังเผยอี้ “เธอไม่ได้ท้องตั้งแต่แรก แล้วจะแท้งได้ยังไงกัน?”
