ตอนที่ 273 ท่าทางที่จริงจังเซ็กซี่ที่สุด
สวี่เยว่หรูหมุนตัวกลับมาอย่างแรง ในตอนที่มองเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นั้น บนใบหน้าก็ปรากฏความลนลานเล็กน้อยออกมาในทันที “ฉัน…ฉันมาหาเอกสารฉบับหนึ่ง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กึ่งเชื่อกึ่งสงสัย ที่มีมากกว่านั้นในใจก็คือการเตรียมพร้อมป้องกัน เธอรีบเดินขึ้นไปข้างหน้า เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “คุณต้องการหาเอกสารอะไรคะ?”
เอกสารที่อยู่ในมือของเธอต่างก็เป็นเอกสารลับส่วนหนึ่งของบริษัท เอกสารบางส่วนแม้แต่สวี่เยว่หรูก็ห้ามแตะต้อง ตอนนี้สวี่เยว่หรูไม่ได้รับอนุญาตตัดสินใจเข้ามาเปิดหาเอกสารโดยพลการ เธอก็ต้องไม่เชื่อคำพูดของเธอง่ายๆเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
แม้ว่าสวี่เยว่หรูจะรู้สึกลนลานอยู่ในใจ แต่กลับนิ่งสงบลงมาได้อย่างรวดเร็ว เธอสามารถเอ่ยปากด้วยสีหน้าที่ยืนยันได้ว่า “ช่วงนี้บริษัทวางแผนรับซื้อเหิงซิง มีเอกสารบางส่วนส่งมาให้กับเธอแล้ว เมื่อวานเธอไม่มา บางแผนกที่อยู่ข้างล่างก็กำลังเร่งขึ้นมาอีก ฉันก็ทำได้เพียงเข้ามาหาถึงที่นี่”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก สวี่เยว่หรูก็ก้าวขาขึ้นมาข้างหน้า เอ่ยถามย้อนกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ทำไม? ไม่เชื่อฉันหรอ? ไม่เชื่อฉันก็ช่าง ถึงเวลาทำให้เรื่องล่าช้าเธออย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน！”
สวี่เยว่หรูกลอกตามองบน หมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “รอก่อน”
เธอหยิบเอกสารที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา เปิดพลิกดูรอบหนึ่ง สุดท้ายก็หาหนังสือแผนการรับซื้อเหิงซิงเจอจากข้างในนั้นจริงๆ เธอหมุนตัว นำเอกสารส่งให้กับสวี่เยว่หรู “ใช่อันนี้หรือเปล่า?”
สวี่เยว่หรูกวาดตามองแวบหนึ่ง หยิบเอกสารออกมาจากมือของเธอในทันที จากนั้นอุทานออกมาอย่างประชดประชัน ก้าวขาเดินออกจากห้องไป
เสียงประตูถูกปิดลงดัง “ปึ้ง” ไป๋เสว่เอ๋อร์โน้มสายตาลงมามองพื้นโต๊ะที่กระจัดกระจายอยู่ครู่หนึ่ง ความสงสัยเล็กน้อยที่อยู่ในใจค่อยๆสลายหายไป
สวี่เยว่หรูกลับมาถึงห้องทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอปิดประตูลง พิงไปบนด้านหลังของประตูหอบหายใจอย่างรุนแรง เรื่องเมื่อครู่นี้ เธอตกใจจะแย่ ยังดีหาเหตุผลขายผ้าเอาหน้ารอดเข้าไปได้ทันเวลา มิเช่นนั้นไม่แน่สถานะของเธอก็คงถูกเปิดเผยไปแล้ว
ในเวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงอยู่ๆก็สั่นขึ้น เธอหยิบออกมา เห็นเป็นสายของเสิ่นหรูเฟิง เธอจึงรีบรับในทันที “ฮัลโหล?”
“เป็นยังไงบ้าง? มีหาอะไรเจอบ้างไหม?”
“ไม่มี！” สวี่เยว่หรูเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ไม่เพียงแต่หาอะไรที่มีประโยชน์ไม่เจอ ยังเกือบถูกจับได้ เมื่อกี้ทำฉันตกใจแทบแย่เลยจริงๆ！”
เสิ่นหรูเฟิงหัวเราะออกมาเล็กน้อย เอ่ยถามต่อไปว่า “คุณไม่ได้บอกว่าช่วงนี้พวกเขายุ่งอยู่กับเรื่องของหนังสือแผนการหรอกหรอ? ทำไมเอกสารที่มีประโยชน์แม้แต่นิดเดียวก็หาไม่เจอ?”
“ฉันบอกกับคุณไปตั้งนานแล้วว่า คราวก่อนหนังสือการแข่งขันประมูลรั่วไหลออกไป พวกเขาก็ต้องเรียนรู้จากผิดเป็นครูอย่างแน่นอนอยู่แล้ว จะมาพลาดทำความผิดระดับเด็กๆแบบนี้อีกครั้งได้ยังไงกัน?” สวี่เยว่หรูกรอกตามองบน “อีกอย่างตอนนี้เอกสารที่เป็นแกนกลางทั้งหมดต่างก็อยู่ที่กลุ่มวางแผนเล็กทางด้านนั้น ไม่ได้วางไว้กับไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นี่อย่างแน่นอน”
“งั้นทำไมคุณไม่ลองลงมือจากทางกลุ่มวางแผนเล็กนั่นล่ะ?” เสิ่นหรูเฟิงเอ่ยปากขึ้นอย่างลอยๆ “ไม่แน่อาจจะมีการค้นพบอะไรแบบก้าวกระโดดก็ได้”
ได้ยินดังนั้น สวี่เยว่หรูเกิดแรงบันดาลใจขึ้นในทันที “คุณพูดถูก วันนี้ตอนบ่ายมีการประชุมของกลุ่มวางแผน ฉันจะลองไปดูสักหน่อย”
สายโทรศัพท์ฝั่งนั้นดังสะท้อนเสียงหัวเราะเบาๆของเสิ่นหรูเฟิงออกมา “แบบนี้สิถึงจะถูก รอเรื่องนี้สำเร็จ ผมมีเซอร์ไพรส์ใหญ่เตรียมเอาไว้ให้คุณ！”
สวี่เยว่หรูวางสายโทรศัพท์ลง ในใจแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ไป๋เสว่เอ๋อร์ดูเอกสารที่อยู่บนโต๊ะอย่างคร่าวๆไปหนึ่งรอบ หลังจากที่มั่นใจได้ว่าไม่มีเอกสารลับที่สำคัญอะไรอื่นๆอีก ถึงได้หยิบเอาเอกสารที่ลู่เหยาต้องการไปยังกลุ่มวางแผน
เพิ่งจะมาถึงโซนทำงานของกลุ่มวางแผน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เห็นลู่เหยายืนอยู่ตรงจุดศูนย์กลาง ตบมือสองสามครั้ง เตือนให้ทุกคนเพิ่มความรวดเร็วในการดำเนินงาน “ทุกคนเพิ่มความรวดเร็วเข้าครับ ทำเสร็จให้เร็วจบให้เร็ว พยายามให้อยู่ในก่อนวันจันทร์หน้า นำต้นฉบับสุดท้ายทำออกมาให้เร็วที่สุด”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้าไป นำเอกสารยื่นให้กับเขา ส่งยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นเบาๆว่า “ทุกคนต่างก็เหนื่อยกันมาก ที่จริงแล้วก็ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น”
ลู่เหยาเอ่ยปากอธิบายขึ้นมาเบาๆว่า “แม้ว่าระยะห่างจากวันสุดท้ายของการกำหนดส่งแผนการ จะยังเหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ แต่ผมได้ยินมาว่ามีบางบริษัทได้ส่งเข้าไปแล้ว ตรงข้ามกับการส่งเอกสารเข้าไปก่อน ไม่เพียงแต่หลงเหลือความประทับใจที่ดีให้กับฝ่ายผู้เปิดการประมูล ยังเป็นการเพิ่มเติมเวลาในการพิจารณาและตัดสินใจให้กับพวกเขาอีกด้วย”
ฟังเขาพูดเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้เข้าใจขึ้นมา เธอพยักหน้าติดต่อกันสองสามครั้ง “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
มองดูเวลาแวบหนึ่ง ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับเข้าไปใกล้ลู่เหยาเล็กน้อยอีกครั้ง กดเสียงให้ต่ำลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “กำลังจะถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว ปิดงานก่อน ให้พวกเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่มสักหน่อยก็ได้ค่ะ”
ลู่เหยาพยักหน้าเล็กน้อย รับปากลงไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ลู่เหยาก็ตบมือขึ้นสองสามที แสดงให้ทุกคนหยุดงานที่อยู่ในมือลงชั่วคราว “เอาล่ะ นี่ก็สายมากแล้ว ตอนนี้ทุกสามารถไปหาอะไรเล็กๆน้อยๆทานได้ พักผ่อยสักหน่อยค่อยลุยต่อ”
พอสมาชิกทั้งหลายของกลุ่มวางแผนได้ฟัง ต่างก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รีบหยุดการเคลื่อนไหวที่อยู่ในมือลง ทยอยกันลุกขึ้นในทันที
เห็นทุกคนต่างก็เดินออกไปทางด้านนอก ลู่เหยาก็หันหน้ามาทางไป๋เสว่เอ๋อร์ “ไปห้องอาหารพนักงานด้วยกันไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายศีรษะเล็กน้อย “รุ่นพี่ไปก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยหิว”
ลู่เหยาดูออกว่าเธอค่อนข้างจะลำบากใจ ก็เข้าใจขึ้นได้ในทันที ที่นี่คือบริษัทเผยซื่อ ความสัมพันธ์ของไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินใครๆต่างก็รู้ หากถูกคนเห็นเข้าว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ไม่แน่อาจจะถูกพูดอะไรออกมาอีก?
เขาพยักหน้าเบาๆ “โอเค งั้นผมไปก่อน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มออกมาเล็กน้อย มองดูเขาเดินออกไปแล้ว ถึงได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา สั่งสตาร์บัคไปสิบกว่าแก้ว
กลุ่มวางแผนเล็กที่สองบริษัทก่อตั้งขึ้นมาในครั้งนี้ สมาชิกที่อยู่ด้านในต่างก็เหน็ดเหนื่อยกันพอสมควร ไม่เพียงแต่ต้องทำโอที ยังไม่สามารถเกิดความผิดพลาดใดๆออกมาได้ เผชิญหน้ากับงานระดับหินเช่นนี้ ก็ต้องเลี้ยงให้เหมาะสมเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
รอสมาชิกทุกคนทานข้าวเสร็จ กลับมาใหม่อีกครั้ง เห็นบนโต๊ะตัวเองมีกาแฟแก้วนึงวางเอาไว้ จะต้องทำงานเต็มที่มากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน
เวลาว่างระหว่างรอกาแฟ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถือโอกาสเก็บกวาดขยะในโซนทำงานนิดหน่อย จากนั้นก็เริ่มจัดห้องประชุมที่อีกสักครู่จะใช้เปิดการประชุมอีก วิ่งหน้าวิ่งหลัง ในความไม่รู้ตัวเธอก็เหงื่อออกไปทั่วทั้งร่างกาย จึงได้ถือโอกาสถอดเสื้อคลุมตัวเล็กออก จากนั้นก็วิ่งวุ่นต่อไป
รอจนกาแฟมาส่งถึง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็นำกาแฟทีละแก้ว ทีละแก้ว วางไว้บนโต๊ะอย่างดี หลังจากที่ทำทุกอย่างนี้เสร็จ เธอก็เช็ดเหงื่ออย่างพึงพอใจ กำลังจะหมุนตัว อยู่ๆก็ได้ยินเสียงนึงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “เหนื่อยไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจเสียยกใหญ่ รีบหมุนตัวกลับไปในทัน ในตอนที่เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่หน้าประตูนั้น มุมปากก็โค้งลงเอ่ยขึ้นอย่างโกรธขึ้นมาในทันทีว่า “ทำไมเดินมาก็ไม่ให้สุ้มให้เสียงคะ? ทำฉันตกใจหมด”
นัยน์ตาของเผยลี่เชินปรากฏรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เดินขึ้นมาข้างหน้า ถือโอกาสนำกล่องอาหารที่อยู่ในมือวางลงไปบนโต๊ะ ยื่นมือออกไปโอบไป๋เสว่เอ๋อร์มาไว้ในอ้อมแขน
ทันใดนั้นเขาก็โน้มศีรษะลง แนบเข้ากับใบหูของเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณรู้ไหม? ท่าทางทำงานอย่างจริงจังของคุณนั้น เซ็กซี่มาก”
ข้างใบหูของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกชาขึ้นมาในทันที รีบยื่นมือออกไปผลักเข้าออกเล็กน้อย “ระวังสถานที่ด้วยค่ะ”
ที่นี่คือในห้องประชุม เธอคงไม่อยากจะถูกสมาชิกกลุ่มทั้งหลายที่เพิ่งทานข้าวเสร็จกลับมาเห็นเข้า
“ไม่หยอกคุณแล้ว ผมมาหาคุณเพื่อทานข้าว” เผยลี่เชินยิ้มออกมาเล็กน้อย นำกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดออก ส่งให้กับไป๋เสว่เอ๋อร์ชุดหนึ่ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือออกไปรับ รู้สึกกล่องข้าวค่อนข้างจะคุ้นตา เธอรีบเปิดฝากล่องออก ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย รู้สึกเซอร์ไพรส์ขึ้นมาในทันที “นี่คือฝีมือของป้าจางหรอคะ?”
เผยลี่เชินพยักหน้า “ให้ป้าจางทำเสร็จ ให้ฉีเฟิงกลับไปรับมาโดยเฉพาะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบหยิบตะเกียบขึ้นมา ทานไปหนึ่งคำ สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ตอนนี้เธอทานอาหารที่ป้าจางทำจนคุ้นชินแล้ว สำหรับเดลิเวอรี่อื่นๆนั้นไม่มีความสนใจแม้แต่นิดเดียว
หลังจากทานข้าวเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบเก็บกล่องข้าวไปไว้อีกด้านหนึ่งในทันที แล้วบอกกับเผยลี่เชินว่า “อีกสักครู่กลุ่มวางแผนยังต้องเปิดประชุมนะคะ ต้องรีบเก็บกวาดให้สะอาดก่อนที่พวกเขาจะกลับมา”
มองดูไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยุ่งวุ่นวายไม่หยุด รอยยิ้มที่อยู่ในแววตาของเผยลี่เชินก็เพิ่มความลึกซึ้ง ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์ในทันที
ไป๋เสว่เอ๋อร์เพิ่งจะทิ้งขยะเสร็จ อยู่ๆถูกเขากันเอาไว้ที่ด้านข้างของโต๊ะ ก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ “เป็นอะไรไปคะ?”
เผยลี่เชินก็ไม่ยอมตอบ เพียงแต่โน้มตัวลงมาทางที่เธออยู่อย่างกะทันหัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลีตะลานขึ้นมาในทันที หัวใจเต้นเร็วขึ้นมามากยิ่งขึ้น
