บทที่96 โล่หยิวชิวหน้าเหวอ
โล่เฟยเอ๋อกำลังจะตอบกลับไปว่าคนที่พาเธอไปร่วมงานก็คือซูซีมู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านหลัง”เฟยเอ๋อ เธออยู่ตรงนี้นี่เอง?”
เมื่อได้ยินเสียงคนเรียก โล่เฟยเอ๋อหันไปมองอัตโนมัติ ก็เห็นเหซิงถิงยืนอยู่ตรงระเบียง
โล่เฟยเอ๋อเห็นเหซิงถิงเธอแปลกใจมาก เธอเป็นนางเอกในวันนี้ต้องยุ่งเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ? ทำไมมานี่อ่ะ? “คุณมานี่ได้ไงคะ?”
“พี่ซีมู่บอกว่าคุณมาเข้าห้องน้ำนานแล้วยังไม่กลับไป ก็เลยให้ฉันมาตามคุณค่ะ”เหซิงถิงยิ้มตอบเธอ
ได้ยินเหซิงถิงบอกซูซีมู่ให้เธอมาตามเธอ ซูซีมู่รู้สึกเกรงใจเธอ:”คือว่า……..ฉันเจอพี่สาวฉัน ก็เลยหยุดอยู่แป๊บนึง”
“พี่สาวคุณ?”เหซิงถิงเพิ่งเห็นว่ายังมีชายหญิงอีกคู่นึงที่ยืนอยู่ด้วยกับโล่เฟยเอ๋อบนระเบียง
พอเห็นคนที่โล่เฟยเอ๋อเรียกว่าพี่สาว กำลังแนบตัวเข้าชิดกับผู้ชายคนนั้น เหซิงถิงถึงกับขมวดคิ้ว
นี่คือพี่สาวของเฟยเอ๋องั้นเหรอ?ทำไมมันต่างกันสิ้นอ่ะ
“พี่คะ นี่เพื่อนหนูเธอชื่อเหซิงถิงค่ะ” โล่เฟยเอ๋อยิ้มพูดแนะนำตัวเหซิงถิงให้โล่หยิวชิว
โล่หญิงชิวไม่รู้จักกับเหซิงถิง ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าเป็นเพื่อนเธอ ก็เลยไม่สนใจอะไรเธอ แถมยังเชิดหน้าเย่อหยิ่ง เหมือนไม่เห็นเหซิงถิงอยู่ในสายตา
โล่เฟยเอ๋อเห็นโล่หยิวชิวทำหน้าแบบนี้ เธอจึงรีบหลบสถานการณ์ความอับอายแบบนี้:”งั้นเหซิงถิง เราไปกันเถอะ”
“ค่ะ”เหซิงถิงไม่รู้สึกค่อยโอเคกับโล่หยิวชิว เธอพยักหน้า และควงแขนโล่เฟยเอ๋อเตรียมเดินออกไป
ทันใดนั้นผู้ชายข้างๆโล่หยิวชิวก็เอ่ยถามเหซิงถิงอย่างตื่นตระหนก:”คุณคือคุณหนูบ้านเหซิงเหรอครับ?”
ตอนแรกเขาก็ดูเหซิงถิงไม่ออกหรอก แต่พอโล่เฟยเอ๋อแนะนำตัวเหซิงถิงให้โล่หยิวชิว เขาถึงนึกขึ้นได้ว่า งานวันเกิดวันนี้นางเอกคือคุณหนูของบ้านเหซิง ซึ่งมีชื่อว่าเหซิงถิง
เหซิงถิงทอดสายตามองไปที่ผู้ชายคนนั้น พยักหน้าเล็กน้อยตามมารยาท:”ใช่ฉันเองค่ะ แล้วคุณคือ? ”
ผู้ชายกล่าวด้วยความตื่นเต้น:”คุณเหซิง ผมชื่อหยางเหวิน พ่อผมเป็นประธานของบริษัทหงหยางครับ”
เหซิงถิงไม่ค่อยมีความประทับใจเกี่ยวกับบริษัทหงหยางสักเท่าไหร่ แต่การศึกษาของเธอทำให้เธอต้องตอบหยางเหวินกลับอย่างมีมารยาท:”ขอบคุณมากนะคะที่มาร่วมงาน ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับๆ เชิญตามสบายครับ” หยางเหวินกล่าวตอบอย่างดีใจ
เหซิงถิงพยักหน้าเบาๆ และควงโล่เฟยเอ๋อไปจากระเบียง
พอเหซิงถิงกับโล่เฟยเอ๋อไปแล้ว โล่หญิงชิวถึงตื่นขึ้นจากความตกใจ
ผู้หญิงที่โล่เฟยเอ๋อแนะนำเมื่อกี้นี้คือคุณหนูบ้านเหซิง? ไม่ เธอต้องได้ยินผิดแน่ๆ
โล่เฟยเอ๋อจะไปรู้จักกับคุณหนูบ้านเหซิงได้ยังไง? เธอฟังผิดแน่นอนเลย
“หยิวชิว ไม่คิดเลยนะว่าน้องสาวเธอจะเป็นเพื่อนกับคุณเหซิงที่ดีกันขนาดนี้ ถ้าบ้านเธอได้ดิบได้ดีแล้ว ก็อย่าลืมผมล่ะ” หยางเหวินยิ้มและโอบเอวของโล่หยิวชิว สีหน้ากำลังเอาใจเธอ
โล่หยิวชิวตกใจหันไปมองผู้ชายที่โอบเธออยู่:”ที่คุณพูดเมื่อกี้แสดงว่าคนนั้นเป็นคุณเหซิงจริงๆงั้นเหรอ?”
“ใช่ นางเอกของงานวันเกิดวันนี้ไงคุณหนูไฮโซของบ้านเหซิงชื่อเหซิงถิง”
หลังจากได้ฟังจากปากของหยางเหวินว่าเหซิงถิงเป็นคุณหนูไฮโซของบ้านเหซิง โล่หยิวชิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าชัดๆ
เป็นไปได้ยังไง? ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคุณหนูบ้านเหซิง? โล่เฟยเอ๋จะรู้จักกับคุณหนูบ้านเหซิงได้อย่างไร?
ทั้งหมดเป็นเพราะโล่เฟยเอ๋อ เพราะเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตนเองก็คงไม่ทำแบบนั้นกับคุณหนูบ้านเหซิง
แววตาของโล่หยิวชิวเต็มไปด้วยความแค้น เธอโยนความผิดทั้งหมดไปที่โล่เผยเอ๋อ
แต่โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าโล่หยิวชิวคิดแค้นต่อเธอ ขณะนี้เธอกับเหซิงถิงกำลังกลับไปที่ซูซีทู่พวกเขาอยู่
“เฟยเอ๋อ กลับมาแล้วเหรอครับ? ไปห้องน้ำนานเชียว ไม่ชอบนั่งกับพวกพี่ผู้ชายละสิครับ ถึงได้หลบพวกเราแบบนี้นะ”ลู่ยู่พูดหยอกเธอเล่น
โล่เฟยเอ๋อรีบส่ายหน้า:”ไม่ใช่นะคะ”
“พี่ลู่ยู่ เฟยเอ๋อเจอพี่สาวเธอที่ระเบียงค่ะ” เมื่อพูดถึง’พี่สาวเธอ’สามคำนี้ สีหน้าเหซิงถิงดูแลปลกๆ
โล่หยิวชิวก็อยู่? แววตาของซูซีทู่มีคนซมเย็นเฉือด แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“ใช่ค่ะ เจอพี่สาวฉันค่ะ”โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ยู่ลู่รีบกล่าวต่ะ:”พี่สาวเฟยเอ๋อก็มาด้วยเหรอครับ? งั้นก็พามาให้รู้จักกันหน่อย……”
ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ ซูซีมู่ก็พูดแทรก
“เหซิงถิง มีคนกำลังเรียกคุณครับ”
เหซิงถิงไปไม่นาน งานก็เริ่มขึ้น
ก่อนอื่นจะให้ครอบครัว เพื่อนของเหซิงถิง——ขึ้นไปอวยพรเหซิงถิงบนเวที
เพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้น ครอบครัวและเพื่อนๆของเหซิงถิงล้อมรอบเธอที่กำลังตัดเค้กอยู่ตรงกลาง
เหซิงถิงยิ้มแย้มอย่างมีความสุขท่ามกลางการล้อมรอบของผู้คน แววตาโล่เฟยเอ๋อดูอิจฉาเธอมากๆ
เธอไม่ได้อิจฉาที่เหซิงถิงจัดงานเลี้ยงใหญ่โต แต่เธออิจฉาที่ครอบครัวและเพื่อนๆชอบเธอเยอะแยะ ไม่เหมือนเธอ แม้แต่พ่อแท้ๆยังไม่ชอบเธอเลย……..
ซูซีมู่ถามขึ้น:”ทานเค้กมั้ยครับ?”
ถึงแม้โล่เฟยเอ๋อจะอยากทาน แต่เธอก็ปฏิเสธไป:”ไม่ดีกว่าค่ะ”
ซูซีมู่มองเธอทีนึง แล้วหันไปกล่าวกับลู่ยู่:”ลู่ยู่ ไปเอาเค้กมาให้หน่อย”
“ซูซีมู่นายจะกินเค้กเหรอ?” ลู่ยู่มองซูซีมู่ด้วยสีหน้างงๆ
ฟังลู่ยู่พูดอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้ ซูซีมู่ทำหน้าตูมและกล่าว:”ถามอะไรเยอะแยะ บอกให้ไปก็ไปสิ”
โล่เฟยเอ๋อดึงแขนเสื้อซูซีมู่ และกระซิบเบาๆ:”คุณไม่ต้องให้เขาไปแล้ว ฉันไม่กิน”
ลู่ยู่เงิบอยู่พักนึง ค่อยคิดได้ว่าไม่ใช่ซูซีมู่กินเอง แต่เป็นโล่เฟยเอ๋อที่จะกิน
“ที่แท้ก็โล่เฟยเอ๋อจะทานเหรอครับ?ผมไปเอาเดี๋ยวนี้ครับ”ลู่ยู่พูดพร้อมลุกไปด้วย
“ลู่ยู่คุณไม่ต้องไป ฉันไม่ทานค่ะ”โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นจะห้ามเขา แต่ลู่ยู่ก็ได้ลุกไปก่อนแล้ว
เธอหันไปว่าซูซีม่มู่:”เพราะคุณนั่นแหละ”
“เขาปากมาก ให้เขาได้วิ่งเล่นดีออก”ซูซีมู่กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ได้ยินซูซีมู่พูดแบบนี้ โล่เฟยเอ๋อจะยิ้มหรือร้องไห้ดี ทำไรไม่ถูกเลย
เพียงแป๊บเดียวลู่ยู่ก็ถือเค้กมาก้อนโต
“เฟยเอ๋อ นี่เค้กคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะ”โล่เฟยเอ๋อรับเค้กจากมือของลู่ยู่ และขอบคุณเขา
“ไม่เป็นไรครับ”ลู่ยู่นั่งลงบนที่เดิมและ”เฟยเอ๋อชอบเค้กเหรอครับ งั้นครั้งก่อนที่ผมเห็นเค้กในตู้เย็นของซูซีมู่ แสดงว่าเป็นเค้กซื้อให้เฟยเอ๋อโดยเฉพาะสิครับ?”
ซูซีมู่เหล่หางตามองลู่ยู่ ไม่ได้พูดอะไร
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นจากเค้กด้านหน้า
“คุณหมายถึงทีรามิสุที่แช่ในตู้เย็นครั้งก่อนเหรอคะ? อันนั้นซูซีมู่ซื้อให้ฉันเองค่ะ”
ทายคืออีกแบบหนึ่ง ความจริงก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง
โดยเฉพาะเฟยเอ๋อบอกว่าซูซีมู่เป็นคนซื้อให้ ทำให้ลู่ยู่ตะลึงจริงๆ
ซูซีมู่ไปซื้อเค้ก มีไม่ใช่สไตล์เขานิ
