บทที่126 เขารักเธอไปตั้งนานแล้ว
ผู้ชายนั้นไม่คิดว่าโจวเฉิงจะให้เงินเขาเยอะมากมายขนาดนี้ จนเกิดตะลึงไปครู่หนึ่ง
โจวเฉิงไม่สนกับท่าทางเขาเลยสักนิด โดยการโยนเงินไปไว้ที่อกเขา แล้วสั่งเขาลงจากรถ
หลังผู้ชายนั้นลงจากรถ โจวเฉิงได้หยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา แล้วกดโทรศัพท์ไปหาซูซีมู่
แต่ด้านซูซีมู่กลับปิดมือไว้ เลยทำให้โจวเฉิงนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอามือถือมาเก็บที่กระเป๋ากางเกง จากนั้นก็สตาร์ทออกรถจากไป
ซูซีมู่ช็อกมากกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งรู้มา เพราะหลังจากออกมาจากร้านกาแฟ เขาก็ขับรถช้าๆไปเรื่อยๆอย่างไม่มีเป้าหมาย
เขาไม่รู้ว่าตัวเองขับมานานเท่าไหร่ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะไปไหน จึงได้ขับเรื่อยๆ วนไปทั่วเมืองAทั้งถนนใหญ่ถนนเล็กขับมัวไปหมด
เขาขับตั้งแต่พระอาทิตย์ตกจนถึงฟ้ามืดมาแทน จากนั้นก็มืดลงเรื่อยๆ
จนถึงสติซูซีมู่เริ่มกลับมาบ้าง เขาถึงจะหยุดจอดรถไว้
เขาค่อยๆหันไปมอง แล้วเห็นว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงขับมาลานกว้างหวั้นด๋าได้
หยุดนิ่งไปสักพัก ซูซีมู่ถึงดึงประตูรถออก แล้วลงจากรถ เดินข้ามลานกว้างหวั้นด๋า มาที่ทะเลสาบเย่ว
ค่ำคืนในฤดูหนาวนั้นอุณหภูมิต่ำมาอยู่แล้ว แล้วที่ทะเลสาบอีกก็ยิ่งต่ำ
เพราะเมื่อกี้โล่หยิวชิวแตะโดนเสื้อคลุมของซูซีมู่เข้า ทำให้ตัวเขามีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว ลมหนาวพัดปลิว มาโดนตัวเขา แต่เขากลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ได้เพียงเดินช้าๆไปตามริมทะเลสาบเย่ว
เดินไปสักพัก เขาถึงจะหยุด แล้วจ้องมองดูข้างในทะเลสาบที่คลื่นน้ำที่ถูกพระจันทร์สาดส่อง ถึงจะค่อยๆได้สติกลับมา
เมื่อตอนเขาได้ยินโล่หยิวชิวบอกว่าโล่เฟยเอ๋อมีการหมั้นหมายแล้ว ไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับเขาได้ ในใจเขาเจ็บนั้น เพราะว่าเขาแคร์นั่นเอง
เขาถึงได้เข้าใจความรู้สึกในใจผิดไป
โล่เฟยเอ๋อในสายตาเขานั้น ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนตามที่เขาคิด
ถึงว่าพอเห็นเธอกับกู้ชิงหลันอยู่ด้วยกัน เขาถึงได้หงุดหงิด และโกรธ
ถึงว่าพอรู้ว่าเธอให้เขาช่วยปลอมตัวเป็นแฟน เขาถึงโมโห แต่ก็ยังจะช่วยเธออย่างเต็มใจ
ถึงว่าพอรู้ว่าเธอโดนเพื่อนร่วมงานใส่ร้ายว่าลอกผลงาน เขาถึงกับให้โจวเฉิงไปเช็กด้วยตัวเอง และไปหาเธอด้วยตัวเอง พาเธอกลับมาบ้าน
ถึงว่าพอรู้ว่าเธอผลักเขาให้กับโล่หยิวชิว เขาถึงโมโหไม่สนใจเธอ
ถึงว่าทุกครั้งเธอมาที่วิลล่า อารมณ์เขาจะดีพิเศษ แถมยังเข้าครัวด้วยตัวเองอีก
ถึงว่าพอเธอจะไป ในใจเขาถึงรู้สึกไม่อยากให้ไป
ถึงว่าตอนรู้ว่าเธอหายไป เขาถึงใช้อำนาจของบ้านซูในการหาเธอ
ถึงว่าพอเธอไม่มีความสุข เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับเจอศัตรูใหญ่ที่น่ากลัว แต่พอเธออารมณ์ดี เขาก็มีความสุขไปด้วย
ถึงว่าเขาถึงมีปฏิกิริยาต่อเธอ ผู้หญิงสำหรับเขานั้นไม่เคยมีความรู้สึกต้องการเลย นอกจากเธอ
ถึงว่า มีถึงว่ามากมายขนาดนี้ ความจริงบอกเขาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเขาชอบเธอ แต่เขากลับมองข้ามความรู้สึกในใจที่ตัวเองชอบเธอ
ชอบจน พอเห็นเธอกับลู่ยู่ เหซิงโม้คุยกับอย่างมีความสุข เขาจะไม่พอใจขึ้นมาทันที
ชอบจน เพียงได้ยินว่าลู่ยู่บอกจะแนะนำแฟนให้เธอ เขาถึงกับเดือดขึ้นมาทันที
ชอบจน เมื่อรู้ว่าเธอหายไปจากโลกของเขา เขาถึงกับสติแตกทำงานอย่างบ้าคลั่งเพื่อหยุดความคิดตัวเองเพื่อหลบเธอ
พวกเขารู้จักกันเพียงสี่เดือนกว่า แต่เขากลับชอบเธอจนมากขนาดนี้
มากจนเขาตกใจ จนกระทั่งค่อยๆ กลายเป็นความรัก
เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงคนไหน และเมื่อก่อนเขาก็คิดว่าผู้หญิง ความรัก การหมั้นหมายแต่งงานนั้นไม่สามารถเกี่ยวข้องกับเขาซูซีมู่ตลอดไป
แต่ถ้าเป็นโล่เฟยเอ๋อ เขารู้สึกดีเลยทีเดียว
เขาเพียงแต่กังวล ว่าเขาจะรู้สึกตัวช้าไปไหม
และ โล่หยิวชิวพูดว่าเฟยเอ๋อมีพันธะวิวาห์แล้ว
เหซิงถิงเคยบอกไว้ว่าเฟยเอ๋อมีผู้ชายที่รักมากๆคนหนึ่ง
สายตาแน่วแน่ทั้งสองของซูซีมู่ แล้วเตรียมหยิบมือถือออกจะกระเป๋ากางเกง จนมาพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อคลุมมา
เขาถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบออกจากทะเลสาบเย่ว มาบนรถ เอามือถือจากกระเป๋าบนเสื้อคลุมออกมา จะโทรศัพท์ไปหาโจวเฉิง
กลับพบว่าโทรศัพท์แบตหมดไป
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วสตาร์ทรถ ออกจากลานกว้างหวั้นด๋า กลับวิลล่า
เมื่อกลับถึงวิลล่า ก็ประมาณตีสามแล้ว
ซูซีมู่ไม่สนว่าถ้าโทรไปตอนนี้หาคนอื่นจะเป็นการรบกวนหรือไม่ ได้ใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาโจวเฉิงทางโน้น
โทรศัพท์ดังมาสักพัก โจวเฉิงถึงจะรับ “ประธานซู”
ซูซีมู่ไม่ชอบพูดเรื่องไร้สาระ จึงเอ่ยตรงประเด็น”แกจัดคนหาที่อยู่ของเฟยเอ๋อที”
อีกด้านของโทรศัพท์โจวเฉิงชะงักไปสักพัก ถึงจะพูด ” ได้ครับ ประธานซู”
“หาได้แล้ว บอกฉันด้วย”ซูซีมู่พูดเสร็จ ก็เตรียมจะวางสาย แต่โจวเฉิงกลับเรียกเขาไว้
“ประธานซู ยังมีอีกเรื่อง…….”
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วเอามือถือมาไว้ที่ข้างหูใหม่ “เรื่องอะไร”
“คนนั้นทำตามที่โล่หยิวชิวสั่งได้ถ่ายรูปคุณกับโล่หยิวชิวอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมออกมาไม่น้อย ผมเอากลับมาทำลายแล้วครับ ส่วนที่ส่งให้โล่หยิวชิวนั้น เป็นรูปตัดต่อขึ้นมาโดยเฉพาะ เป็นรูปปลอมที่เหมือนจริงมาก ถ้าตรวจแล้ว จะรู้ว่าต่อตัดครับ
“อืม รู้แล้ว”
……
วางสายโจวเฉิงแล้ว ซูซีมู่ค่อยๆดึงลิ้นชักด้านขวาในโต๊ะทำงานออก
เอากล่องกำมะหยี่ออกมาจากข้างใน แล้วเปิดออกอย่างช้าๆ
สิ่งที่เห็นนั้นเป็นแหวนพลอยทับทิมที่โล่เฟยเอ๋อได้ออกแบบนั้นเอง
พลอยทับทิมไม่เหมือนเพชรที่ส่องแสงระยิบระยับแต่ก็มีความสดใสเป็นของตัวเอง เพชรกลับเทียบไม่ได้เลย
ซูซีมู่พิงเก้าอี้ทำงานอย่างเงียบๆ แล้วมองดูแหวนพลอยทับทิมในมือ ใบหน้าที่โดนพลอยแสงส่องมานั้น มีความหม่นหมองและลึกลับ
ตอนกลางคืนโล่หยิวชิวได้รับรูปที่ส่งมา เมี่อได้รูปมาแล้ว เธอก็เริ่มเดินตามแผนไปหาโล่ชิงไป๋ทันที
“คุณพ่อ ฮึกฮืก…..”โล่หยิวชิวเข้าห้องสมุดโล่ชิงไป๋ ก็ร้องไห้อย่างหนัก
โล่ชิงไป๋เห็นลูกรักร้องไห้ ก็ถามอย่างเจ็บใจ ” หยิวชิว เป็นไรไป ใครรังแกลูก บอกพ่อมาเร็ว”
“ฮึกฮืก…..คุณพ่อ เฟยเอ๋อเธอ…..เธอ…..”โล่หยิวชิวร้องไห้จนพูดไม่ออก
โล่ชิงไป๋ขมวดคิ้ว แล้วถาม “ทำไม เฟยเอ๋อรังแกลูกใช่ไหม”
โล่หยิวชิวก้มหน้าร้องไห้ ไม่พูด เป็นยอมรับคำพูดโล่ชิงไป๋ด้วยเงียบๆ
โล่ชิงไป๋ขมวดคิ้วอย่างหนัก แล้วพูด “หยิวชิว บอกพ่อมาเร็ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
โล่หยิวชิวเงยหน้า แต่ไม่พูด แล้วร้องไห้ “คุณพ่อ เฟยเอ๋อเธอชอบแฟนของหนู เธออยากให้หนูยอมถอยแฟนให้เธอค่ะ ฮึกฮือ แต่คุณพ่อคะ หนูขอบซูซีมู่มากเลย หนู……”
เมื่อได้ยินโล่หยิวชิวพูดว่สโล่เฟยเอ๋อจะแย่งแฟนของเธอ สีหน้าโล่ชิงไป๋ขุ่นลงทันที
“เธอกล้า”
เมื่อได้ยินโล่ชิงไป๋พูดแบบนี้ โล่หยิวชิวก็ยิ่งร้องไห้เสียใจเข้าไปอีก
“คุณพ่อ เฟยเอ๋อบอกเธอต่างหากที่เป็นลูกสาวของบ้านซู คือผู้สืบทอดของบริษัทโล่ซื่อ แต่หนูไม่เป็นอะไรเลย ให้หนูยอมถอยซูซีมู่ให้เธอ…….”
“เธอเป็นใครกัน ถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับลูก”สีหน้าโล่ชิงไป๋ด้วยขุ่นหมองจนน่ากลัว
โล่หยิวชิวแกล้งทำหน้าเป็นกังวล และกลัว “แต่ว่า….”
