แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่164 ระทึกขวัญ
โล่เฟยเอ๋อกลืนข้าวลงท้องแล้วหันไปพูดกับเห้อจิ้นเหยา: “ขอบคุณค่ะป้าเหยา”
“หนู…” เห้อจิ้นเหยาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้น
เห้อจิ้นเหยาหันไปมองเบอร์ที่แสดงบนโทรศัพท์จากนั้นก็หันไปพูดกับโล่เฟยเอ๋อ: “พ่อหนูโทรมา”
เมื่อได้ยินว่าโล่ชิงไป๋โทรมา โล่เฟยเอ๋อหลบสายตาและไม่พูดอะไร
เห้อจิ้นเหยาเหมือนจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่พูด เธอพูดเพียง: “ป้าไปคุยนอกห้องนะจ๊ะ”
“ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าและก้มหน้าทานข้าวต่อ
เธอไม่ได้สังเกตเห็นแสงมืดมนสว่างวาบภายใต้ดวงตาของเห้อจิ้นเหยา
เห้อจิ้นเหยาคุยโทรศัพท์ไม่นาน เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เธอก็กลับเข้ามาในห้องรับรอง
“เฟยเอ๋อ ป้าต้องกลับแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถาม “ป้าเหยาไม่อยู่ทานข้าวหรอคะ?”
“ไม่แล้วล่ะ พ่อหนูเหมือนจะมีธุระสำคัญอยากคุยกับป้า” เห้อจิ้นเหยาส่ายหน้า
เรื่องสำคัญ? หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ซูซีมู่ยินดีจะช่วยทำตลาดต่างประเทศ?
โล่เฟยเอ๋อกำตะเกียบแน่นแล้วพูดขึ้น: “อย่างนั้นป้าเหยาก็รีบไปเถอะค่ะ”
เห้อจิ้นเหยามองดูโล่เฟยเอ๋อครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นด้วยความลังเล “เฟยเอ๋อ ถ้าไม่อย่างนั้นหนูกลับไปกับป้าไหม? อันที่จริงพ่อของหนู…” โล่เฟยเอ๋อรู้ดีว่าเห้อจิ้นเหยาจะพูดอะไรต่อ ดังนั้นเธอจึงยิ้มและรีบตัดบทเธอไปเสีย
“ป้าเหยา ป้ารีบกลับเถอะค่ะ”
เห้อจิ้นเหยาถอนหายใจแล้วพูด “อย่างนั้นป้าไปก่อนนะ หนูกลับบ้านต้องระวังด้วยนะ”
“ค่ะ บ๊ายบายค่ะ” โล่เฟยเอ๋อโบกมือให้เห้อจิ้นเหยา
หลังจากเห้อจิ้นเหยากลับไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อยังคงทานต่อ เมื่อเธอเรียกบริกรเข้ามาเพื่อคิดเงินและเตรียมจะไป
ผลคือบริกรบอกเธอว่า เห้อจิ้นเหยาได้จ่ายเงินให้เธอแล้ว
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้รู้สึกเกินความคาดหมายนัก เห้อจิ้นเหยาดีกับเธอมาตลอด ถึงแม้จะรู้ดีว่าเธอแย่งซูซีมู่มา แต่เธอก็ยังคงดีกับเธอ
เธอสูดจมูก โล่เฟยเอ๋อหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากหยู้ผินเซียง
สุดท้ายเมื่อเธอกำลังจะออกจากหยู้ผินเชียง มีคนคนหนึ่งเข้ามาขวางเธอไว้ “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”
“มีอะไรคะ?” โล่เฟยเอ๋อหยุดเดินแล้วมองไปที่อีกฝ่าย
อีกฝ่ายนั้นไม่พูดอะไร ทำเพียงมองเธอไม่วางตา
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วถามอีกครั้ง “คุณมีอะไรรึเปล่าคะ?”
“พวกเราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?” สายตาของฝ่ายตรงข้ามจ้องมองโล่เฟยเอ๋อ
เคยเจอกัน? โล่เฟยเอ๋อตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น: “ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ”
ฝ่ายตรงข้ามมองหน้าของโล่เฟยเอ๋อด้วยแววตาลึกซึ้ง จากนั้นจึงกล่าว “ขอโทษ” แล้วหันหลังเดินจากไป
เมื่อเขาเดินไปแล้ว ยังหันกลับมามองโล่เฟยเอ๋ออีกหลายครั้ง
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าสายตาของเขานั้นค่อนข้างแปลกประหลาดแต่เธอกลับไม่คิดมาก เธอจับเสื้อโค้ทและเดินไปที่ทางเท้าห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตรเตรียมข้ามทางเท้าขึ้นแท็กซี่ที่ชานชาลาฝั่งตรงข้าม
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่มีผู้คนพลุกพล่าน มีคนเดินขวักไขว่ทั้งสองข้างทาง โล่เฟยเอ๋อยืนรอไฟเขียวอยู่บนทางเท้า
มีคนไม่มากที่รอข้ามทางเท้าโล่เฟยเอ๋อยืนอยู่แถวหน้า ในระหว่างที่รอนั้นคนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ
จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของโล่เฟยเอ๋อก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์จากก้นกระเป๋าขึ้นมาเพื่อกดดู
ในเวลานี้เอง เธอรู้สึกได้ถึงแรงผลักจากด้านหลังของเธอทำให้เธอเสียการทรงตัวล้มไปข้างหน้า
เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและทำให้เธอต้องรีบขยับไปข้างหน้า
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะพุ่งตัวเข้าหาถนน จู่ ๆ ก็มีมือยื่นออกมาจากด้านข้างและคว้าแขนเธอไว้
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอุทาน มือนั้นดึงโล่เฟยเอ๋อกลับมา
คนคนนั้นยื่นมือออกไปดึงโล่เฟยเอ๋อไว้ด้วยปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณ โล่เฟยเอ๋อถูกอีกฝ่ายดึงไปจึงเสียการทรงตัวทำให้เซถอยไปทางขวา อีกฝ่ายเองก็ไม่ได้ตั้งตัว ทั้งสองคนจึงล้มลงทั้งคู่
เมื่อทั้งสองคนล้มลง เสียงรถก็ดังขึ้น รถสองคันวิ่งผ่านทั้งสองคนไปด้วยความเร็วสูง
โทรศัพท์มือถือของโล่เฟยเอ๋อที่ทำตกถูกทับจนแหลกเป็นชิ้น ๆ
ทุกคนบนทางเท้านิ่งไปประมาณสิบวินาทีก่อนทุกอย่างจะกลับมาอลหม่านอีกครั้ง บางคนมีน้ำใจถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง: “พวกคุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ผมไม่เป็นไร” คนที่ช่วยโล่เฟยเอ๋อเป็นชายวัยกลางคนที่ดูกำยำล่ำสัน เขายิ้มให้ทุกคน จากนั้นจึงลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว เขาปัดฝุ่นออกจากตัว มองดูโล่เฟยเอ๋อที่ยังนั่งงงอยู่บนพื้น จึงก้มลงไปพยุงเธอให้ลุกขึ้น และถามเธอขึ้น: “หนูเป็นอะไรรึเปล่า?”
ยังคงมีร่องรอยของความตื่นตระหนกในดวงตาของโล่เฟยเอ๋อ เมื่อได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนคนนั้น ดวงตาสีดำกลอกไปมาอย่างช้า ๆ สองครั้ง เธอหันศีรษะไปตามกลไกและมองไปที่อีกฝ่าย
แววตาว่างเปล่า ใบหน้าเธอซีดขาว ขาอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่ เธอต้องอาศัยการพยุงจากชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอตกใจกลัวอุบัติเหตุกะทันหันที่เพิ่งผ่านไปมาก
คนรอบ ๆ ต่างพากันพูดไปต่าง ๆ นานา “แม่หนูคนนี้คงตกใจมากเลยสินะ?”
“คงตกใจแน่เลย อีกนิดคงโดนรถทับแน่ ๆ”
“รีบพยุงเธอมานั่งตรงนี้”
ชายวัยกลางคนใจดีคนนั้นพยุงโล่เฟยเอ๋อมานั่งที่ข้างทาง สุดท้ายยังใจดีเก็บโทรศัพท์มือถือที่โดนรถทับมาให้เธอด้วย
“โทรศัพท์พังแล้ว แต่ซิมยังใช้ถอดออกมาใช้ได้นะ”
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น โล่เฟยเอ๋อจึงได้สติกลับมา
เมื่อครู่ที่เธอเกือบจะโดนรถบนถนนทับไปแล้ว ตอนนี้เมื่อคิดถึงเรื่องน่าตกใจนั้น โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
โชคดี มีคนช่วยเธอไว้
สายตาของโล่เฟยเอ๋อจับจ้องไปที่ผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้ คุณลุงวัยกลางคนที่กำยำ เรียบง่าย ดูแล้วเป็นคนจริงใจคนหนึ่ง
คุณลุงสัมผัสกับสายตาของโล่เฟยเอ๋อและถามด้วยรอยยิ้ม: “ตอนนี้หนูดีขึ้นบ้างรึยัง?”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” โล่เฟยเอ๋อตอบอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก” คุณลุงยิ้มและหัวเราะแหะ ๆ
เมื่อเห็นคุณลุงหัวเราะ โล่เฟยเอ๋อก็คลายความตกใจไปได้บ้าง เธอยิ้มให้คุณลุงและพูดขึ้น: “เรื่องเล็กน้อยของคุณลุง ช่วยชีวิตหนูไว้เลยนะคะ”
คุณลุงโบกมือเบา ๆ “ไม่ได้สำคัญอย่างนั้นหรอก”
“สำคัญสิคะ” โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น: “คุณลุง ให้หนูเลี้ยงข้าวสักมื้อนะคะ?”
“ไม่เอา ๆ” คุณลุงรีบส่ายหน้า
“คุณลุง…”
สุดท้ายไม่ว่าโล่เฟยเอ๋อจะพูดยังไงก็ไม่สามารถทำให้คุณลุงใจอ่อนไปทานข้าวกับเธอได้
โล่เฟยเอ๋อหมดหนทาง จึงทำได้เพียงแต่เรียกแท็กซี่และกลับบ้าน
หลังจากขึ้นแท็กซี่แล้ว โล่เฟยเอ๋อนั่งพิงเบาะและคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นบนทางเท้า ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเกิดความกลัวเกี่ยวกับเรื่องนั้นจนขาอ่อนหมดแรง
หลังจากลงรถ โล่เฟยเอ๋อใบหน้าซีดขาว ขาเธออ่อนหมดแรงเดินเข้าบ้านและกดกริ่ง
คนที่มาเปิดประตูไม่ใช่สาวใช้แต่เป็นซูซีมู่
วินาทีที่เห็นซูซีมู่ ความตึงเครียดของโล่เฟยเอ๋อก็คลายลงทันที
จากนั้นเพียงเสี้ยวนาที โล่เฟยเอ๋อก็ล้มลงกับพื้น
