บทที่ 335 แผนสกปรกของซูยุ่น
ในระหว่างที่โล่เฟยเอ๋อกำลังทานข้าวกับซูซีมู่ จู่ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นได้แล้วเอ่ย: “นายรู้เรื่องที่กู้ชิงหลันทำงานอยู่ในบริษัทซูซื่อหรือเปล่า?”
ซูซีมู่นิ่งไปสักพัก นานแล้วที่เขาไม่ได้ยินชื่อนี้
หลังจากที่ผ่านไปนาน เขาก็เพิ่งจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า: “ไม่รู้”
โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ทันสังเกตว่าซูซีมู่มีบางอย่างที่ผิดปกติ เธอกินข้าวไปด้วยและพูดถึงเรื่องที่เธอเจอกู้ชิงหลันในโรงอาหารเมื่อครู่นี้ให้เขาฟัง “ตอนที่ฉันกำลังรอคุณสง ก็เจอกู้ชิงหลันเข้าพอดี เลยคุยกับเขาแค่ไม่กี่ประโยค…”
“เขามีอะไรให้น่าคุยด้วยกัน?” ซูซีมู่ตักของที่เธอชอบในเบ็นโตของเขาไปใส่ในเบ็นโตของโล่เฟยเอ๋อพร้อมเอ่ยตัดบทโล่เฟยเอ๋อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
โล่เฟยเอ๋อตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วเงยหน้าขึ้นมองซูซีมู่แวบหนึ่ง ก่อนจะเข้าใจความหมายที่อยู่ในคำพูดเมื่อสักครู่นี้ของซูซีมู่
ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับ “ซูซีมู่ นายหึงเหรอ?”
เขาหึงเพราะกู้ชิงหลันจริงๆ นั่นแหละ ก็โล่เฟยเอ๋อเคยแอบรักกู้ชิงหลันมาตั้งสี่ปี ถ้าเขาไม่หึงน่ะสิแปลก
แต่ว่าเขาไม่มีทางบอกโล่เฟยเอ๋อหรอก
ดังนั้นซูซีมู่เลยทำหน้าจริงจังแล้วมองโล่เฟยเอ๋อแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก: “เธอคิดว่าเป็นไปได้เหรอ?”
โดนถลึงตาใส่แท้ๆ แต่โล่เฟยเอ๋อกลับอารมณ์ดี
เพราะการที่ซูซีมู่ถลึงตาใส่เธอแบบนี้ แสดงว่ามีพิรุธนะเนี่ย
คิคิ…ถึงแม้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะแอบหัวเราะเงียบๆ แต่เธอกลับทำท่าทางราวกับเสียใจเป็นอย่างมาก “ไม่มีเหรอ? น่าเสียดายจริงๆ เลยนะ…”
โล่เฟยเอ๋อจงใจลากเสียงยาวตอนที่พูดคำว่า ‘น่าเสียดาย’
ปรากฏว่าซูซีมู่เอะใจเข้าแล้ว “หืม?”
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาปริบๆ จากนั้นเอ่ย: “นายบอกว่าไม่หึงไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรให้ต้องเสียดาย”
พอได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ไม่ได้แต่ส่ายหัวแล้วตักปลาที่เลาะก้างออกแล้วส่งเข้าปากโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นพูดด้วยความรักใคร่ว่า: “ใช่ ฉันหึง พอใจแล้วรึยัง?”
“พอใจแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นจึงเอ่ย: “แต่ว่า นายไม่จำเป็นจะต้องหึงหรอก เขาเทียบนายไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว อีกอย่างเขาเป็นอดีตไปแล้ว”
(โล่เฟยเอ๋อแกล้งซูซีมู่จนพอใจเสร็จ จากนั้นก็พูดประจบเขา)
คำพูดนี้ของโล่เฟยเอ๋อไม่เพียงแต่เป็นการกล่าวชมซูซีมู่ แต่ยังเป็นการยืนยันกับซูซีมู่อีกด้วยว่า กู้ชิงหลันได้เป็นอดีตไปแล้ว เธอไม่รู้สึกอะไรกับกู้ชิงหลันอีกแล้ว ตอนนี้หัวใจของเธอมีแต่เขา
และก็ทำให้ซูซีมู่เลิกคิดเล็กคิดน้อยกับกู้ชิงหลันสักที
เขาไม่ได้มีส่วนร่วมในสี่ปีก่อนหน้านี้ของโล่เฟยเอ๋อกับกู้ชิงหลัน
แต่สี่ปีหลังหลังจากนี้และปีต่อๆ ไปของโล่เฟยเอ๋อ จะมีแค่เขา…
ส่วนเรื่องเกลี้ยกล่อมให้ซูซีมู่ไปรับมรดกของคุณแม่ โล่เฟยเอ๋อยังไม่สามารถหาจังหวะดีๆ บอกกับซูซีมู่ได้ แต่ทว่าซูซีมู่ก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติเพียงเล็กน้อยนี้
แล้ววันนี้เหซิงถิงก็โทรมาหาโล่เฟยเอ๋อพอดี บอกว่าซูยุ่นกลับมาเมืองAแล้วและยังถามด้วยว่าอยากมาทานอาหารกลางวันด้วยกันไหม
ส่วนซูซีมู่ก็มีนัดไปตีกอล์ฟกับลูกค้าตอนสายๆ โล่เฟยเอ๋อที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวก็รู้สึกเบื่อ เธอเลยตอบตกลงจะไปทานข้าวกับพวกหล่อน
เมื่อวางสายเสร็จ โล่เฟยเอ๋อก็เก็บกระเป๋าแล้วออกจากบ้านไป
เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาเร่งด่วน บนถนนจึงรถติดมาก
พอโล่เฟยเอ๋อไปถึงสถานที่นัดหมาย ทุกคนก็นั่งรอเธออยู่นานแล้ว
ซูยุ่นพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ “พี่สะใภ้ คุณมาช้าจริงๆ เลย”
โล่เฟยเอ๋อเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด: “ขอโทษด้วย รถมันติดมาก”
เหซิงถิงมองซูยุ่นแวบหนึ่ง จากนั้นยิ้มแล้วเอ่ย: “ไม่ต้องขอโทษหรอก เธอจ่ายค่าอาหารก็พอ”
“ได้ ฉันจ่ายเอง” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างจริงจัง
เหซิงถิงรู้สึกตลกจนเผลอหัวเราะออกมา “ล้อเล่นนะ เธอคิดจริงจังไปได้ วันนี้ตกลงกันแล้ว ซูยุ่นเป็นเจ้ามือ!”
โล่เฟยเอ๋อตอบแค่ ‘อ้อ’ จากนั้นถาม “สั่งอาหารแล้วหรือยัง?”
“สั่งแล้ว เดี๋ยวฉันเรียกให้พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ” เหซิงถิงกำลังจะบอกพนักงานให้เสิร์ฟอาหาร แต่ซูยุ่นก็รีบห้ามเธอไว้ “รออีกสักพักเถอะ ยังมาไม่ครบเลย!”
“จะมีใครมาอีกเหรอ?” เหซิงถิงถามอยากแปลกใจ
ซูยุ่นตอบ “พี่เหซิงโม่”
พอได้ยินที่ซูยุ่นพูด เหซิงโม่ก็รู้สึกประหลาดใจสุดๆ ไปเลย “พี่ชายฉันก็มาด้วย?”
ซูยุ่นพยักหน้า “อืม ตอนที่ฉันมาเมืองA ได้คุยกับเขาใน Wechat เขาบอกแล้วว่าจะมา”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” เหซิงถิงพยักหน้า แต่จู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วถาม “จริงด้วย เฟยเอ๋อ เธอมี Wechat ไหม? ฉันขอเพิ่มเพื่อนเธอหน่อย หลังจากนี้พวกเราจะได้ติดต่อกันสะดวกมากขึ้น”
“มีสิ เพียงแต่ไม่ค่อยได้ใช้” โล่เฟยเอ๋อตอบ
เหซิงถิงถามอย่างแปลกใจ “ไม่ค่อยได้ใช้? ปกติเธอกับพี่ซีมู่ไม่ได้ส่งข้อความหากันทางWechatเหรอ?” พอพูดจบเหซิงถิงก็นึกได้ทันที: “ฉันลืมไป พี่ซีมู่ไม่ชอบส่งWechatมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
(ประธานซูขอคัดค้าน ไม่ใช่ไม่ชอบส่งWechat แต่เป็นเพราะไม่มีเวลาเล่นWechatต่างหากล่ะ…)
“อืม ปกติพวกเราจะโทรหากันหรือไม่ก็ส่งข้อความ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
“อ้อ” เหซิงถิงพยักหน้า จากนั้นเปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วเพิ่ม Wechat ของโล่เฟยเอ๋อ พอเพิ่มเสร็จเธอก็ยังบอกอีกว่า: “เดี๋ยวฉันจะลากเธอเข้ากลุ่ม”
“กลุ่ม? กลุ่มอะไร?” โล่เฟยเอ๋อเลิกคิ้ว
“ก็กลุ่มที่ฉันสร้างไง ในนั้นมีพี่ฉัน พี่ลู่ยู่ พี่ซีมู่ แต่พี่ซีมู่ไม่ค่อยส่งข้อความหรอก” เหซิงถิงหัวเราะเบาๆ
“ได้ เธอลากฉันเข้าเลย” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ส่วนซูยุ่นก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “ถิงถิง เธอก็ลากฉันเข้าด้วยคนเถอะ”
“เธอด้วยเหรอ?” เหซิงถิงเหลือบมองซูยุ่นแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “เธอรอแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันลากเฟยเอ๋อก่อน”
แววตาของซูยุ่นมีประกายบางอย่างวาบผ่านไป จากนั้นก็พยักหน้าแล้วตอบแค่ ‘ได้’
หลังจากผ่านไปไม่นาน เหซิงโม่ก็มาถึง
“พี่เหซิงโม่”ซูยุ่นดวงตาเป็นประกายทันทีที่เห็นเหซิงโม่เดินเข้ามาในร้าน
เหซิงโม่พยักหน้า จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น: “พวกเธอมากันครบแล้วเหรอ คงมีแต่ฉันที่มาช้าสินะ?”
“ไม่ช้าค่ะไม่ช้า กำลังพอดีเลย” ซูยุ่นตอบด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
ทางด้านเหซิงถิงก็เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับเหซิงโม่ว่า “พี่ชาย รีบนั่งลงแล้วสั่งอาหารเถอะ พวกเราหิวจะตายแล้ว”
“ได้” เหซิงโม่พูดจบก็เดินไปนั่งลงข้างๆ โล่เฟยเอ๋อแล้วถาม “เฟยเอ๋อ ทำไมซูซีมู่ไม่มาด้วยล่ะ?”
โล่เฟยเอ๋อตอบ “เขาไปตีกอล์ฟกับลูกค้าน่ะ”
เหซิงโม่เงียบไปสักพักแล้วถาม “เธอไม่ไปทำงานแล้วทำไมถึงไม่ไปกับเขาล่ะ?”
โล่เฟยเอ๋อหยักไหล่แล้วตอบ “เขาไปคุยงานกับลูกค้า ถ้าฉันไปจะเป็นการรบกวนเขาเปล่าๆ ”
ในสายตาของเธอ เหซิงโม่เป็นเพื่อนสนิทของซูซีมู่ ก็ต้องเป็นมิตรด้วยเป็นธรรมดา แต่เธอกลับไม่รู้ว่าในสายตาของคนอื่นแล้ว พวกเขาดูสนิทสนมกันมาก
คนอื่นที่ว่านี้ ก็คือซูยุ่น
ซูยุ่นชอบเหซิงโม่มาโดยตลอด แต่ในสายตาของเหซิงโม่เธอเป็นแค่เพื่อนสนิทของเหซิงถิงและลูกพี่ลูกน้องของซูซีมู่เท่านั้น เขาจึงรักษามารยาทและไม่เคยคิดเลยเถิดกับเธอ
เธอจึงทำได้เพียงแอบชอบอย่างเงียบๆ
แต่เมื่อต้นปีในตอนที่ไปเดินช้อปปิ้งวันนั้น เธอพบว่าเหซิงโม่ปฏิบัติต่อโล่เฟยเอ๋อไม่เหมือนคนอื่น นับแต่นั้นมาท่าทีที่เธอมีต่อโล่เฟยเอ๋อก็เปลี่ยนไป
ซูยุ่นกำมือแน่น แล้วในที่สุดเธอก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง…
