บทที่ 355 โล่เฟยเอ๋อหยั่งเชิงหซิวหชูเฉียว
ในวันที่ซูซีมู่ถูกออกจากโรงพยาบาลนั้นเป็นวันที่แดดออกจัด
เดิมทีซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อวางแผนที่จะกลับไปก่อนเวลา และเตรียมยื่นเอกสารออกจากโรงพยาบาลให้หมอเป็นคนจัดการทั้งหมด
แต่ผลปรากฏว่า ยังไม่ทันแปดโมงเช้า ห้องผู้ป่วยก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มาหา
โจวเฉิงเป็นคนแรกที่มาหา จากนั้นเหซิงโม่และเหซิงถิง หลังจากนั้นก็ลู่ยู่และหซิวหชูเฉียว
ว่ากันว่าคุณท่านจะมาด้วย แต่ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อไม่ยอมให้เขามา เพราะสุขภาพของเขาไม่เหมาะที่จะเดินไปเดินมา
“สัมภาระพวกเธอจัดเรียบร้อยแล้วหรือยัง?” เหซิงโม่มองไปที่กระเป๋าสัมภาระบนเตียง”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “เรียบร้อยแล้ว พร้อมที่จะกลับแล้ว”
“พวกเธอรีบอะไรขนาดนั้น?” ใบหน้าของลู่ยู่คล้ำลง
โล่เฟยเอ๋อกล่าวพร้อมกับมองไปที่ซูซีมู่ “ไม่อยากรบกวนให้พวกเธอมารับ”
เมื่อเหซิงโม่ได้ยินสิ่งที่โล่เฟยเอ๋อพูด ก็ส่ายหัวและพูดว่า “เฟยเอ๋อ พูดว่ารบกวนกับพวกเราก็เท่ากับเป็นคนนอกนะ”
“ใช่ๆ” คนอื่นๆ ก็เข้าร่วมและเห็นด้วย จนทำให้โล่เฟยเอ๋อไม่รู้จะตอบกลับพวกเขาอย่างไรดี
ในที่สุดซูซีมู่ก็ขัดจังหวะพวกเขาอย่างเย็นชา “พวกเธอมารับพวกเรา หรือว่า?”
“ผมจะไปเอารถออกครับ” โจวเฉิงหันหลังออกไป
“ซูซีมู่พวกเราช่วยพยุงคุณ” ลู่ยู่และเหซิงโม่เข้าไปช่วยพยุงซูซีมู่”
แต่ปรากฏว่าโดนซูซีมู่ปฏิเสธว่า “ฉันไม่ได้พิการ ไม่ต้องพยุง”
“ซูซีมู่ คุณยังไม่หายดี พวกเราช่วยพยุงดีกว่า …” ลู่ยู่และเหซิงโม่พยายามเกลี้ยกล่อมซูซีมู่ ในที่สุดโล่เฟยเอ๋อก็พูดว่า “ฉันพยุงเขาเอง”
ท้ายที่สุดโล่เฟยเอ๋อก็พยุงซูซีมู่และคนอื่น ๆ ก็ช่วยกันขนกระเป๋าและออกจากห้องผู้ป่วย
เมื่อถึงชั้นล่างโจวเฉิงก็รีบเปิดประตูรถด้านหลังออก
เมื่อเขาเห็นพวกเขาออกมาเขาก็เปิดประตูด้านหลังทันที
ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อนั่งอยู่ที่เบาะหลัง แล้วหซิวหชูเฉียวก็กำลังก้าวไปข้างหน้า พร้อมที่จะเปิดประตูข้างคนขับและนั่งลง
ลู่ยู่ดึงเธอ “หชูเฉียว คุณนั่งรถของผมเถอะ รถของโจวเฉิงยังต้องวางกระเป๋าสัมภาระของซูซีมู่และเฟยเอ๋ออีก”
หซิวหชูเฉียวมองไปที่รถของโจวเฉิงและหันหลังจากไปพร้อมกับลู่ยู่
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของพวกเขา ขณะที่พวกเขาจับมือกัน โล่เฟยเอ๋อก็หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ
“ดูเหมือนว่าไม่กี่วันมานี้ความสัมพันธ์ระหว่างลู่ยู่และเฉียวเฉียวก้าวหน้าไม่เยอะเลยนะเนี่ย”
ซูซีมู่จำสิ่งที่ลู่ยู่พูดทางโทรศัพท์เมื่อคืนและส่ายหัว “เปล่า”
“เปล่าอะไร?” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันได้รู้สึกอะไร
ซูซีมู่มองออกไปนอกหน้าต่างและตอบว่า “ลู่ยู่ ได้ตัดสินใจที่จะปล่อยและเมืองหลวง”
เมื่อได้ยินซูซีมู่พูดว่าลู่ยู่จะปล่อยมือไป โล่เฟยเอ๋อก็ด่าว่าทันที “ผู้ชายกากที่ไร้ความรับผิดชอบ คิดซะว่าฉันคิดผิดเกี่ยวกับเขา”
ซูซีมู่อธิบายว่า “ไม่ใช่ อยู่ที่นี่ลู่ยู่มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของคุณหซิว ไม่ดีต่อทั้งทารกในครรภ์และผู้ตั้งครรภ์”
ปัญหาของหซิวหชูเฉียวและลูกในท้องของเธอเป็นปัญหาใหญ่ โล่เฟยเอ๋อเงียบลงทันที
“เมื่อเขาย้ายเข้ามาในบ้านของเรา เขาสัญญากับคุณหซิวว่า เมื่อเรากลับไปเขาจะจากไป …” ซูซีมู่จับมือของโล่เฟยเอ๋อและพูดต่อว่า “ในช่วงนี้เขาพยายามเป็นอย่างมาก ก็ยังไม่ได้รับการให้อภัยจากคุณหซิว จึงทำได้แค่ยอมแพ้”
โล่เฟยเอ๋อพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ฉันจะพยายามหยั่งเชิงความในใจของเฉียวเฉียวดูละกัน……”
ซูซีมู่ไม่ชอบความสนุกครึกครื้น แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่เขาออกจากโรงพยาบาล ก็ไม่ได้ครึกครื้นอะไร เพียงแค่ทานอาหารในคฤหาสน์ ขนาดเหล้าก็ไม่ได้ดื่ม
คนหกคน ผู้หญิงตั้งครรภ์สองคน เพิ่มผู้ป่วยอีกหนึ่งคน อีกสามคนก็เลยไม่ได้ดื่ม
หลังจากอาหารค่ำเหซิงโม่และเหซิงถิงจะลุกขึ้น “ซูซีมู่คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาลและร่างกายของคุณยังไม่ฟื้นตัว พวกเราไม่รบกวนเวลาคุณพักผ่อนและต้องขอตัวกลับไปก่อน”
โล่เฟยเอ๋อตอบแทนซูซีมู่ “ขับรถระมัดระวังด้วย”
“อืม” เหซิงโม่พยักหน้าและลากลับพร้อมเหซิงถิง
ในตอนนี้ลู่ยู่ก็กล่าวว่า “เหซิงโม่ พวกคุณรอด้วย ผมจะกลับไปพร้อมพวกคุณ”
เหซิงโม่เงียบไปครู่หนึ่งและพยักหน้า “อืม”
“คุณรอผมสักครู่ ผมจะไปเก็บของก่อน” ลู่ยู่พูดจบ ก็ล้วงหยิบกุญแจรถจากกระเป๋าเสื้อยื่นไปให้กับหซิวหชูเฉียว “นี่คือกุญแจรถของผม ผมให้คุณไว้ ถ้าคุณต้องการจะออกไปไหน ก็ให้คนรับใช้ขับรถให้คุณ”
หซิวหชูเฉียวจ้องไปที่ลู่ยู่ ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบกุญแจและก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร
ลู่ยู่คิดว่าเธอใช้ความเงียบในการปฏิเสธ จึงยกมุมปากขึ้นและวางกุญแจรถไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็หันหลังกลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บของ
หลังจากที่ลู่ยู่จากไป โล่เฟยเอ๋อก็ขยิบตามองไปที่ซูซีมู่
ซูซีมู่ออกจากห้องอาหารไปพร้อมกับเหซิงโม่และเหซิงถิงทันที
“เฉียวเฉียว เธอได้ยินแล้วไหม? ลู่ยู่บอกว่าเขากำลังจะจากไป” โล่เฟยเอ๋อมองไปที่หซิวหชูเฉียวอย่างไม่กะพริบตา เพื่อไม่ปล่อยให้สิ่งผิดสังเกตหนีรอดออกไปได้
“ใช่ พวกเราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก” น้ำเสียงของหซิวหชูเฉียวค่อนข้างสงบ แต่มือที่กำแน่นของเธอเผยให้เห็นความคิดของเธอ
เธอมองไปที่มือแล้วถามว่า “แน่ใจนะ ว่าจะไม่เสียใจที่ปล่อยเขาไปแบบนี้”
“ไม่” ไม่รู้ว่าพูดเกลี้ยกล่อมตัวเองหรือเกลี้ยกล่อมโล่เฟยเอ๋อ คำพูด “ไม่” คำนี้ของหซิวหชูเฉียวพูดออกมาดังมาก
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาของเธอ แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เธอก็เก็บรถเอาไว้เถอะ ถึงอย่างไรเขาก็กลับเมืองหลวง เหลือรถเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์ เธอไม่เอาก็เท่ากับเสียเปล่า”
เมื่อโล่เฟยเอ๋อพูดว่าลู่ยู่กำลังจะกลับไปเมืองหลวง ร่างกายของหซิวหชูเฉียวก็สั่นไปหมด
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าหซิวหชูเฉียวกำลังหวั่นไหว เธอกัดฟันและลงยาให้แรงอีกสักนิด “ฟังซูซีมู่บอก ลู่ยู่ตัดสินใจที่จะปล่อยมือจากเธอ เขากลับเมืองหลวงในครั้งนี้ อาจจะไม่ได้มาที่เมืองA อีกแล้ว บริษัทในเมืองA ก็จะมีคนอื่นจากตระกูลลู่มาจัดการแทนที่เขา …..”
หลังจากที่หซิวหชูเฉียวได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดว่า ‘ลู่ยู่ตัดสินใจที่จะปล่อยมือจากเธอ เขากลับเมืองหลวงในครั้งนี้ อาจจะไม่ได้มาที่เมืองA อีกแล้ว’ คำพูดด้านหลังทั้งหมด ก็ไม่ได้ฟังเข้าหูอีกเลย
เขาตัดสินใจปล่อยเธอไป?
เมื่อเขากลับไปที่เมืองหลวงแล้ว เขาก็จะไม่กลับมาที่เมืองAอีก?
ไม่กลับมาที่เมืองAอีกต่อไป……ไม่กลับมาที่เมืองAอีกต่อไป……
ร่างกายของหซิวหชูเฉียวสั่นและรุนแรงขึ้น ทันใดนั้นเธอก็หันกลับและออกจากห้องอาหารด้วยความตื่นตระหนก
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เธอเดินตามออกไปจากห้องอาหาร
ซูซีมู่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เห็นเธอเดินออกมาแล้วเลิกคิ้ว ถามว่า “เรียบร้อยแล้ว?”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เรียบร้อยแล้ว”
ซูซีมู่พูด “อืม” แล้วเขาก็โบกมือให้เธอ “มานี่”
ขณะที่เธอเดินไปหาซูซีมู่เธอก็มองไปที่ห้องนั่งเล่น “แล้วเหซิงโม่และเหซิงถิงล่ะ?”
“กลับไปแล้ว” ซูซีมู่ตอบอย่างแผ่วเบา
โล่เฟยเอ๋อกะพริบและถามว่า “ทำไมคุณถึงปล่อยพวกเขาไปเร็วขนาดนี้? ถ้าเกิดว่าเกลี้ยกล่อมเฉียวเฉียวไม่สำเร็จล่ะ?”
ซูซีมู่พูดเพียงสามคำว่า “ผมเชื่อคุณ”
เชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ แบบนี้ ทำให้โล่เฟยเอ๋อมีความสุขเป็นอย่างมาก
“ให้รางวัลคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อหันศีรษะไปแล้วประทับรอยจูบเบาๆ บนริมฝีปากบางที่สมบูรณ์แบบของซูซีมู่
“ไม่พอ” ด้วยคำสองคำนี้ของซูซีมู่จากจูบตื้นๆ จึงกลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้นมาทันที
